Έκθεση ιδεών και προσωπικότητας.

Δεν είμαι καθόλου καλή στις επετείους, τις ευχές, την απομνημόνευση ημερομηνιών, το σκρολ ντάουν στο κινητό για να ανακαλύψω με ποιούς έχω να μιλήσω 27 χρόνια αλλά την ημέρα του αγίου τους θα τους πάρω τηλέφωνο, ο κόσμος να χαλάσει.  Εννοείται ότι αν μου σκάσει το event στα μούτρα στο facebook και τον συγκεκριμένο άνθρωπο τον γνωρίζω (έχουμε πιεί και μια βότκα ρε αδερφέ), θα ευχηθώ, δεν έχω μουλαροποιηθεί τόσο.  Αλλά δεν είναι σκοπός της ζωής μου στου Κωνσταντίνου και Ελένης να ανακαλύψω κάπως την Ελενίτσα που καθόταν στο μπροστινό θρανίο στην Πέμπτη δημοτικού και να της ευχηθώ με θέρμη.  'Οσοι το κάνετε, καλά κάνετε.  Ειδικά αν το εννοείτε.  Η πιαρίστικη τυπικούρα στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα νόημα.  Ούτε το "να τα πούμε βρε κάποια μέρα" στο τέλος του μηνύματος.
Θυμάμαι κάποιες γιορτές και κάποια γενέθλια, είτε γιατί είναι σημαντικά τα πρόσωπα για εμένα προσωπικά, είτε γιατί έχουν χτιστεί στη μνήμη μου με μπετόν αρμέ.  Με παρεξηγούν.
Και το θέμα μπλογκ ορισμένοι το βλέπουν κάπως.  Και τώρα που κλείνει η χρονιά, κάνω έναν όχι-και-τόσο-"προσωπικό" απολογισμό.  Άλλοι το κάνουν μετά από ένα χρόνο μπλόγκινγκ, μέτα από 200 ποστς, εγώ έχω κλείσει 1 χρόνο και 7 μήνες, 103 αναρτήσεις, the time is now.  Ξεκάθαρα.
Εκτός από τα διάφορα καλά που ακούω, βιώνω, διαβάζω, υπάρχει και η άποψη του "δεν μου αρέσει που εκτίθεσαι τόσο" ή "όταν διαβάζω τόσο προσωπικά πράγματα αισθάνομαι άβολα".
Καταρχήν να διευκρινίσω ότι το μπλογκ μου δεν είναι ντοκυμαντέρ.  Και κανένα μπλογκ (επώνυμο) πιστεύω πως δεν είναι.  'Ο,τι αναρτάται εμπεριέχει πάντα δόσεις συγγραφικής αδείας, και είναι σοφά επιλεγμένο.  Σαν τον πάκο με τις φωτογραφίες που δείχνεις στη μαμά σου από τις διακοπές.  Εκείνη που τρέχεις γυμνόστηθη στην παραλία αγκαλιά με τον αλλοδαπό και το joint, την έχεις καταχωνιάσει στη ντουλάπα, στο κουτί με τα παπούτσια.
Εγώ ξεκίνησα να γράφω από καθαρά προσωπική ανάγκη, πολύ απλά λατρεύω το γράψιμο (το έχω κιόλας αναλύσει, εδώ).  Είναι ένα από τα πολύ λίγα πράγματα που μ'ευχαριστούν ουσιαστικά να κάνω, μπορώ ν'αντλήσω έμπνευση από ένα χαμόγελο, ένα παράπονο, μία λέξη, ένα μπλε ρουά κορδελάκι, μια ανάμνηση από ένα αποτύπωμα στην άμμο, ακόμα και μέσα στο υπό πτώχευση γραφείο.  Κάποτε, π.Μ (προ-μητρότητας) έκανα και αυτά τα κινηματογραφικά γραψίματα μέχρι το ξημέρωμα, με λίγο κόκκινο κρασί και πολλές ωραίες μουσικές, πάνε τώρα αυτά δυστυχώς.
Τώρα όμως, μέσα από αυτό το μπλογκ, ένιωσα ότι είχα πράγματα να πω, σημαντικά αλλά και ταυτόχρονα ανώδυνα, ιστοριούλες που δε φοβάμαι, αλλά μου αρέσει να τις εκθέσω, να προκαλέσω αντίδραση, να ανοίξω κουβέντα, να νιώσω επαφή.  Δεν αισθάνομαι καθόλου μα καθόλου ότι βοηθάω, άλλωστε υπάρχουν άλλα μαμαδομπλογκς πολύ καλύτερα σε αυτό. 
Αρχικά ήθελα να βοηθήσω εμένα, εκθέτωντας το χούι μου και σε άλλο κόσμο.  Ήμουν και πολύ έτοιμη για κόντρες, αλλά δεν μου έχουν κάτσει ακόμα. 
Και έπειτα συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχω αν δε μοιράζομαι.  'Οταν είμαι με τους φίλους μου (που είναι τόσοι λίγοι που δεν το πιστεύεις), μιλάω για τη ζωή μου.  Για τα παιδιά μου, για τον άντρα μου, για τα συναισθήματα μου πάνω απ'όλα.  Αν είμαι νταουνιασμένη φαίνεται στα μούτρα μου, αν είμαι χαρούμενη γελάω στα αυτιά τους τρανταχτά.  Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους κάνεις παρέα και για τη ζωή τους δεν ξέρεις στην πραγματικότητα τίποτα.  Βγαίνεις για καφέ, συζητάτε για την κρίση, για τους συναδέλφους στο γραφείο, αλλά για τα μέσα τους το αποφεύγουν, γυρίζεις πίσω, καλά πέρασες, αλλά όχι ουσιαστικά.  Είναι οι λίγο φλατ, οι λεγόμενοι γνωστοί που συνηθίζεται πλέον να αποκαλούνται "φίλοι".  Σεβαστή κατηγορία, αλλά δεν θα είχε ποτέ επώνυμο μπλογκ, θα έγραφε στανταράκι με κωδικούς, αρχικά και νικνέιμς (δε μιλάω για όλους όσους γράφουν ανώνυμα, ελπίζω ότι συνεννοούμαστε).
Μπορεί να εκτίθεμαι όταν λέω πώς χορεύω με το γιο μου, πόσο καρδιοχτύπησα για την κόρη μου, πόσο αγαπάω την οικογένεια μου, πόσο δεν μπορώ να συντονιστώ με τις μονοδιάστατες μαμάδες.  Αλλά ξέρεις κάτι?  Δε με νοιάζει.  Θέλω.  Πίστεψέ με, αυτό που δε θέλω το ξέρουν μόνο εκείνοι οι τόσο λίγοι που δε φανταζεσαι.
Και μ'έχει εκτιμήσει τόσος κόσμος μέσα από αυτό, που αισθάνομαι ψώνιο και μόνο που το γράφω.
Αυτά από το υπό πτώχευση γραφείο.  Παραλήρημα όβερ.
Συνεχίστε με ό,τι κάνατε.  Πόσο σίγουρη ότι τώρα το έχετε διακόψει.  Πόσο #psonio.