Ταξιδεύοντας.

Άργησα αρκετά να γράψω - πρώτα με τσάκισε μία εξουθενωτική ίωση, ήμουν το δεύτερο τουβλάκι του ντόμινο, έπειτα από εμένα έπεσαν και τα άλλα πιόνια, και μετά ήμουν πολύ κουρασμένη.  Αυτό.  Δεν ξέρω το γιατί, το πώς και το μήπως είμαι καλομαθημένη, αλλά κοιμόμουν νωρίς για τα δεδομένα μου, δεν άνοιγα καν το pc και κλεινόμουν κάπως αχτένιστη σπίτι.  Με λες και φάση κάπως down δηλαδή.
Συνεπώς, έμπνευση μηδέν.  Και ενώ γινόντουσαν πραγματάκια που θα μπορούσαν να αφορούν ένα μαμαδομπλόγκ, ή έστω, να τα κάνω εγώ να αφορούν, αρνιόμουν να χτυπήσω ακόμα και ένα πλήκτρο.  Μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να συνομιλώ για εκλογές.  Χμ.
Ευτυχώς, η συνάντηση με την Φραντζέσκα - εσείς την ξέρετε Φραγκίσκα, ή αλλιώς, Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη - μετά από τόσους μήνες, συνεννοήσεις και αναβολές, με έβγαλε από το λήθαργο.  Τί με έβγαλε δηλαδή, με ξεσήκωσε, με ξετίναξε.  Ήταν καλύτερα από αυτό που περίμενα.
Την Φραντζέσκα τη γνώρισα όταν εκείνη σχολίασε στο μπλογκ μου λέγοντας χαρακτηριστικά κάτι σαν (αρνούμαι να ψάξω τώρα να το βρω, μη με πιέζετε) "συνέχισε να μου κρατάς παρέα από τη μακρινή Ουγκάντα.  Χωρίς πλάκα, από την Ουγκάντα σου γράφω".  Προφανώς πάτησα το λινκ και τόσο εύκολα, το Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη, έγινε ένα από τα αγαπημένα μου μπλογκ.  'Οχι, κάτσε, θα έλεγα ότι έγινε ΤΟ αγαπημένο μου μπλογκ.
Δε θυμάμαι αν το έχω γράψει και αν ναι, το ξαναγράφω, για κάποιο λόγο, ίσως για το αξεπέραστο σοκ που είχαν δημιουργήσει μέσα μου όταν ήμουν μικρή οι εικόνες από τα εξαθλιωμένα παιδιά που έσβηναν από την πείνα και η αδυναμία μου να κατανοήσω το αδιανόητο της αιτίας, η Αφρική με στοιχειώνει.  Έτσι ακριβώς.  Είναι στη σκέψη μου, στην καρδιά μου, στη φούσκα που μέσα της κλείνει τα άγχη και τις αγωνίες μου για το μέλλον.  Ακόμα οι απορίες μου για την Αφρικανική ήπειρο είναι μάλλον παιδικές, ακόμα, παρά τα χρόνια και τα δύο παιδιά, δεν μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει την απόλυτη μη αξία της ανθρώπινης ζωής, τη δυστυχία στα όρια της κατάρας που μαστίζει την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, το πόσο μπορούν, αντέχουν, αξίζει, επιτρέπεται, να υποφέρουν, να βασανίζονται, να πονάνε, να πεθαίνουν παιδιά για λόγους που εμείς οι πολιτισμένοι και αναπτυγμένοι χαρακτηρίζουμε γελοίους.  Και είναι.  'Οπως μου επιβεβαίωσε και η Φραντζέσκα τα παιδιά εκεί πεθαίνουν γιατί μολύνονται από τα εργαλεία του υπαίθριου οδοντίατρου, γιατί τα χτυπάει κεραυνός ενώ παίζουν ανέμελα στη βροχή, γιατί τα τρυπάει τσουγκράνα ενώ κατεβαίνουν από τα δέντρα.
Η συνάντησή μας λοιπόν, ήταν για εμένα λυτρωτική.  Τέσσερις ολόκληρες ώρες ήρθα κοντά στην Αφρική και τα προβλήματα της, χωρίς μεσάζοντες, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς γενικεύσεις.  'Ηρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τον προσωπικό μου στόχο, που δεν έχει σημασία να αναλύσω τώρα, εξοργίστηκα, συγκινήθηκα, χαμογέλασα, ονειρεύτηκα.  Από αυτή τη συνάντηση και μετά, όσο βαρύγδουπο και αν ακουστεί αυτό, η ζωή μου αποκτά άλλο νόημα.
Βλέπω ακόμα μπροστά μου τη Φραντζέσκα να μιλά ασταμάτητα και παραστατικά για όλα τα απίστευτα, απίθανα που έχει ζήσει στην αξιοθαύμαστή της διαδρομή σε πολλές ταλαιπωρημένες γωνιές αυτού του πλανήτη - από παντού ιστορίες και δάκρυα, πολύχρωμες εικόνες και εμπόδια ανυπέρβλητα, και να κάνει παύσεις, να με κοιτά λέγοντάς μου ειλικρινά, "ε, όλο εγώ μιλάω, πες μου και για σενα τώρα" και ν'αναρωτιέμαι τί πραγματικά μπορώ να πω εγώ για εμένα που να είναι λίγο ιντριγκαδόρικο.
Για τη ζωή μου την προστατευμένη, για τη δουλειά μου την ηλίθια, για το μυαλό μου που σκορπάω ανούσια σε ανώνυμους μετόχους, για το νησί που θα διαλέξω να πάω διακοπές το καλοκαίρι.
Η ζωή μου, ένα απόγευμά της.  Εντελώς όμως.
Αλλά αυτό αλλάζει.  Εμπιστευτήκαμε η μία την άλλη και ελπίζω να βγει κάτι μετά από τη συνάντησή μας. 
Ε, και μετά, ξέρεις, ρουφήξαμε το φρέντο μας και είπαμε για παιδιά.  Ακόμα και με την ιστορία του τοκετού της με άφησε μαλάκα ρε γαμώτο.  Και ας ήταν στη Δανία και όχι κάπου μυστήρια, επικίνδυνα ή εξωπραγματικά.