Η πρώτη απώλεια.

Είμαστε στο αυτοκίνητο και πάμε προς Σούνιο.  Κάθομαι στο πίσω κάθισμα για να καταπολεμήσω με κάποιο θεατρικό τρόπο τη γκρίνια της Χλόης που έχει σιχτιρίσει από την κίνηση, την χτυπάει ο ήλιος στην πλαϊνή τούφα, την πιάνει φαγούρα στην πατούσα, θα ήθελε ένα milk shake φράουλα αντί για ρυζογκοφρέτα, οτιδήποτε τέλος πάντων μπορεί να ενοχλεί ένα μικρό ακινητοποιημένο μουγκό άνθρωπο δεμένο με τρία λουριά σε μια καρέκλα αυτοκινήτου που βράζει και κατευθύνεται προς προορισμό που του είναι παντελώς ακατανόητος.
Ο Βάλτερ, κατενθουσιασμένος που θα βουτήξει σε μία παγωμένη θάλασσα και θα γίνει μωβ βγαίνοντας, είναι πιο κουλ - φλυαρεί ακατάπαυστα, τραγουδάει, παίζει με το i-phone και ζωγραφίζει σουρεαλιστικά, ζωγραφίζει παντού και με τα πάντα.  Σε μία συνηθισμένη ονειροπόληση, εκεί που πεταγόμαστε με ευκολία από το ένα θέμα στο άλλο, μου ζητάει να του θυμίσω το όνομα του σκύλου που παίζουν μαζί τα καλοκαίρια στην Τζια και του τρώει τις πατάτες από το χέρι.
- Φοίβος.
- Τώρα που κάνει ζέστη και θα ξαναπάμε, θα ξαναπαίξουμε αυτό το παιχνίδι! Είναι καλός ο Φοίβος.
Ξεροκαταπίνω και βρίσκω ευκαιρία να κάνω τη σύνδεση.
- 'Οχι αγάπη μου, δεν μπορεί να γίνει αυτό γιατί ο Φοίβος πήγε στον ουρανό.  Μαζί με την Πέρλα.
Ζαρώνει τα φρύδια.  Με κοιτάει με σιγουριά.
- 'Οχι μαμά, η Πέρλα είναι στο γιατρό για εξετάσεις.
- Τελικά δεν τα κατάφερε.  'Ηταν πολύ μεγάλη και άρρωστη και πήγε και εκείνη στον ουρανό να κάνει παρέα με τον Φοίβο και με...
- Μαμά... Η Πέρλα... πέθανε;
Η φωνή του σπάει και τα μάτια του βουρκώνουν.  Για κάποιο μη ουσιαστικό λόγο το "πέθανε" με ταράζει, και το χρησιμοποιεί συχνά.
- Η Πέρλα πήγε στον ουρανό, είχε μεγαλώσει πολύ, η γιαγιά την είχε πάρα πολλά χρόνια, από τότε που ήμουν εγώ μικρή (και καλά τώρα).
Κλαίει.  Κλαίει πολύ, δεν το περίμενα.  Μου λέει ότι την αγαπούσε, ότι θέλει να την ξαναδεί, του απαντάω ότι τον καταλαβαίνω, ο Ντάριο πετάγεται και αποσυντονίζει για λίγο τη συζήτηση, αλλά τον βλέπω ότι είναι στρεσαρισμένος, ότι στο παιδικό του κεφαλάκι αυτή η επεξήγηση "είχε μεγαλώσει πολύ" δεν χωράει.  Μετά από λίγο, και ενώ φτάνουμε ευτυχώς στην παραλία, επανέρχεται.  Με φωνή που πάντα λίγο τρέμει, με βλέμμα που ψάχνει από κάπου να γαντζωθεί.
- Μαμά... Κάποιες χώρες δεν πεθαίνουν ποτέ, ε; (όχι, τον Εθνικό 'Υμνο δεν τον ξέρει)
Σαν να μην τολμάει να πει κάποιοι άνθρωποι, σαν να φοβάται τί θα του απαντήσω.
- Αχ Βαλτεράκο μου, όλα αυτά που συζητάμε είναι για πολλάαααα, πάρα πολλάααα χρόνια μετά, μην απασχολείς το κεφαλάκι σου με αυτά τα πράγματα...
- Μαμά, στην Ελλάδα δεν πεθαίνουν ποτέ, ε;
Δεν ξέρω τί να του πω.  Δεν θυμάμαι τί του είπα, σίγουρα δεν του απάντησα κοφτά και κυνικά και σίγουρα όχι αληθινά.  'Οπως όταν μπορεί να ακούσει σε μία συζήτηση ότι ο παππούς είναι μεγάλος και να πεταχτεί με θυμό να μας τονίσει ότι όχι, ο παππούς ΔΕΝ είναι μεγάλος και εμείς να συμφωνήσουμε λέγοντας "πιο μεγάλος από εσένα" (67 είναι ο άνθρωπος, μια χαρά τζοβενάκι).
Καταλαβαίνω ότι φοβάται για τους ανθρώπους του, φοβάμαι και εγώ μαζί του και ξέρω ότι τα μυαλά μας πετάνε αλλού, σε άλλες απώλειες πιο επώδυνες, πιο δύσκολες, πιο αξεπέραστες που δεν θα μπορούν να αντισταθμιστούν με μια βουτιά στη θάλασσα και ένα παγωτό ξυλάκι.
Δε θέλω να συνεχίσω να γράφω, γιατί σημαίνει ότι θα συνεχίσω να σκέφτομαι και εκεί που θα φτάσω δεν παλεύεται, θα πάει πιο μακριά από το προφανές και δε θα έχει πια νόημα για κανέναν.
Έτσι λοιπόν, αντιμετωπίσαμε την πρώτη, "δική" μας απώλεια.
Της 17χρονης ομορφότερης γάτας του κόσμου στα μάτια μας.  Ακούγεται γελοίο, αλλά εμάς μας πόνεσε.
Καλές βουτιές.