Να ανοίξουμε κανένα παράθυρο. Στον κόσμο.

Α, δεν ξέρω πώς ξεκίνησε αυτή η κουβέντα με μία "διαδικτυακή φίλη" (το βάζω όλο σε εισαγωγικά γιατί αυτή η τσίχλα με τον φίλο στο ίντερνετ έχει παραμασηθεί τελευταία), αλλά κάπως είπαμε ότι τελικά αν ξεφύγεις από το μικρόκοσμό σου με αέρα να φουσκώνει στα πανιά για ν'αλλάξεις τον κόσμο, χάθηκες.
Ζούμε σε ένα μικρόκοσμο που έχει χάσει κάθε επαφή με το τί γίνεται εκεί έξω.  Είναι τόσο χαώδεις οι διαφορές, που μόνο με αυτόν τον τρόπο, αν λίγο κλειστούμε πίσω από τα στοιβαρά τείχη των μελών της οικογένειας, των πέντε-έξι φίλων και της κοντόφθαλμης ασφάλειας του γραφείου μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την καταιγίδα.  Μόνο πίσω από αυτά τα τείχη ανοίγει η ομπρέλα, μόλις ξεμυτίσεις ο άνεμος θα την κάνει σμπαράλια.
Το αποτέλεσμα βέβαια, λέει ο ιδεαλιστής Υδροχόος, αν και κατανοητό, το λες και τρομακτικό.  Γινόμαστε πιο εσωστρεφείς.  Πολύ εσωστρεφείς.  Γυρνάμε γύρω γύρω από τα δικά μας, στοχεύοντας σταθερά στο επίκεντρο και αδιαφορώντας επιδεικτικά για την διάμετρο.
'Οταν τρακάρουμε με τη δυστυχία κοιτάμε αλλού με αποστροφή, τα παιδιά μας να είναι χαρούμενα, ο μισθός να μπαίνει, οι γονείς μας να είναι καλά και έχει ο Θεός.
Πάντως ο Θεός αν υπάρχει, έτσι δεν έχει.
Δεν μπορώ να ακούω άλλο το ρε συ, εδώ δεν έχουμε κυβέρνηση θα ασχοληθούμε π.χ. με τα παιδιά που εγκλωβίζονται στα ιδρύματα, με τις γυναίκες που κακοποιούνται μέχρι θανάτου, με τους υπερήλικες που ξεχνάνε να τους πάρουν από το γηροκομείο ακόμα και με το φέρετρο, με τις πόρνες, με τους τοξικομανείς, με τους άστεγους, με τους δυστυχισμένους, τους μόνους, τους άτυχους, τους καταραμένους.
Βλέπω στα σκουπίδια πεταμένα έπιπλα, παιχνίδια, ρούχα, παπούτσια και από πίσω ξέρω ότι αναβοσβήνει η ταμπέλα "Δεν μπορούσα να ασχοληθώ. Έχω και εγώ τα δικά μου".
Να μην πω για τις ειρωνείες αν τολμήσεις και αναφερθείς σε προβλήματα άλλων ηπείρων και άλλων λαών, ξορκίζουμε το κακό να πάει μακριά και αν μπορεί τόσο μακριά, διαφορετικά έστω μέχρι την εξώπορτά μας.
Βλέπω μαμά με παιδί με σοβαρά νοητικά και κινητικά προβλήματα να παλεύει με δύο σκαλιά και γονείς να γυρίζουν τις πλάτες των παιδιών να μη δούνε, να μη ρωτήσουν, να μην προβληματιστούν, άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά περιγραφή ουρλιαχτών εδώ και δεκαπέντε μέρες από διαμέρισμα πολυκατοικίας και αντίδραση κλείνω τα αυτιά, σε ένα μισάωρο έχει τελειώσει, είδα άνθρωπο τελειωμένο να ψάχνει μανιωδώς στα σκουπίδια και οδηγό πανάκριβου αυτοκινήτου να του κορνάρει με μανία για να κάνει πιο εκεί να παρκάρει, και αναρωτιέμαι.  Πού πάμε; Και γιατί;
Δε θέλω να αλλάξουμε τον κόσμο.  Εγώ πάντως, δεν μπορώ να το κάνω.
Αλλά θέλω να αρχίσω να κοιτάω τη δυστυχία λίγο λίγο στα μάτια.
Θέλω από κάπου να ξεκινήσω για να απαλύνω λίγο, ελάχιστο, απειροελάχιστο πόνο.
Κάπως δεν μου αρκεί το ήταν μια καλή μαμά, μια τρυφερή σύζυγος, μια αφοσιωμένη φίλη.
Μου λείπει το ήταν ένας καλός άνθρωπος και όχι χάρη του λόγου.  Θέλω πλέον να κάνω τη σκέψη μου να κατευθύνεται αυτόματα στη γενική εικόνα, να διαλέξω το καλύτερο σχολείο για το παιδί μου αλλά να μη φάω με βύσμα τη θέση του παιδιού που δεν έχει εναλλακτική, να του πάρω καινούργιο ζευγάρι παπούτσια και να βρω χώρο στην ντουλάπα και την καρδιά μου να φυλάξω τα παλιά, να του διαβάζω κάθε βράδυ ένα παραμύθι με γλύκα και να βρω τον τρόπο μια φορά το μήνα να διαβάσω και σ'ένα παιδί που δεν έχει κανέναν να το φιλήσει για καληνύχτα, να κανονίσω όμορφες διακοπές για την οικογένεια μου και να επισκεφθώ μια φορά έναν τόπο τσακισμένο από την μοίρα και τα παγκόσμια συμφέροντα, χωρίς να μείνω σε χλιδάτο ξενοδοχείο, χωρίς να καμαρώνω που κάποιος μου κάνει υπόκλιση ανοίγοντας την πόρτα.
Ξέρω, τώρα θα γυρίσουμε πίσω στο αδιέξοδο των εκλογών και καλά θα κάνουμε, γιατί αυτό σίγουρα δεν είναι μικρόκοσμος και θα κλείσουμε ερμητικά το βράδυ τα παντζούρια ασφαλείας.
Και εγώ θα χαρακτηριστώ ρομαντική ή άκυρη και θα τρώγομαι με τα παιδάκια που γυρνάνε λιγότερα από τους λασπωμένους δρόμους της Αφρικής στις παράγκες γιατί τα χτυπάνε κεραυνοί, ενώ κάθομαι και χαζεύω την υγρασία του από πάνω που βγήκε στο ταβάνι του σαλονιού.