Μοναχο-παιδιά.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι.  Είμαι μοναχοπαίδι.
Αυτό αυτόματα για πολύ κόσμο, σημαίνει ότι είμαι κακομαθημένη.
Μπορεί και να είμαι, αν και το μέτρο σύγκρισης για τον καθένα είναι σχετικό και εξαρτάται απόλυτα από τις συνθήκες και τα πλαίσια της οικογένειας μέσα στην οποία έχει μεγαλώσει.
Παρόλα αυτά δεν απαίτησα ποτέ υλικά πράγματα με κανενός είδους κωλοπαιδισμό, αλλά αισθάνομαι και ότι οι γονείς μου κάποιες φορές μού παρήχαν περισσότερα από εκείνα που πιθανά μπορούσαν.
'Επαιζα μόνη μου με μανία.  Τα πιο απίθανα παιχνίδια, με τους πιο ευφάνταστους τρόπους, με φαντασία αχαλίνωτη, χωρίς περιορισμούς, χωρίς καυγάδες, χωρίς σπρωξίματα, χωρίς κλάματα.
Ήθελα πάντα να έχω κάποιον μαζί μου στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.  Και γι'αυτό τον δημιουργούσα.  Ξάπλωνα κάτω, σήκωνα τα πόδια μου ψηλά - τότε το θέμα "ζώνη" ήταν μάλλον πιο χαλαρό - και μετά σηκωνόμουν γελώντας, έκανα ότι χτυπάω αυτά τα πόδια, ξαναέπεφτα κάτω και εμφανιζόμουν ξεμαλλιασμένη.  'Ολο αυτό το θέατρο για τους οδηγούς των πίσω αυτοκινήτων, για να νομίζουν ότι σε αυτό το πίσω κάθισμα υπάρχουν δύο παιδιά που απολαμβάνουν τη διαδρομή.  Λες και τους ένοιαζε.
Θέατρικο παιχνίδι, εναλλαγή ρόλων, μονόλογοι, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ακόμα και τώρα μου έχει μείνει το κουσούρι.
Δε θυμάμαι κάποια άλλη φάση της ζωής μου (εκτός ίσως από την εφηβεία που ήθελα ένα μεγάλο αδερφό για άλλους λόγους, για τους ίδιους που τον ήθελαν και φίλες μου που είχαν μικρότερα αδέλφια ή αδελφές πουχού) να έχω νοσταλγήσει έντονα την παρέα κάποιου άλλου παιδιού στο σπίτι, οι γονείς μου και οι φίλοι τους ήταν τόσο πολύ κοντά μου που ένιωθα ότι αναπληρώνουν το κενό ή τέλος πάντων έτσι είχα μάθει να ζω.  Μόνη μου.
Αυτό έχει και τα καλά και τα κακά του.  Κάποιες φορές συμπεριφέρομαι εγωκεντρικά, είμαι εντελώς ανεξάρτητη, πατάω στα πόδια μου γερά, αλλά φοβάμαι το βάρος γεγονότων που θα έρθουν και θα πρέπει να το σηκώσω.  Μόνη μου.
'Εκανα τσατ τις προάλλες με τη Θάλεια και μου έλεγε ότι με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού αισθάνεται ότι η οικογένεια ολοκληρώνεται.  Και ότι τα μοναχοπαίδια της προκαλούν θλίψη.
Εγώ πάλι δεν το βίωσα έτσι ποτέ.  Τα μοναχοπαίδια δεν είναι μελαγχολικά παιδιά, δεν βλέπουν τις "ελλείψεις" - αν υπάρχουν.  Νομίζω ότι διασκεδάζουν αφάνταστα με τις μικρές χαρές της ζωής - το ολόδικό τους δωμάτιο, καινούργια ρούχα και παπούτσια, αδιάκοπες αγκαλιές με τη μαμά και τον μπαμπά, προσωπικός χρόνος με την απόλυτη έννοια του όρου, έτσι όπως τα αδελφάκια χαίρονται που κουτσομπολεύουν στο σκοτάδι, γιατί έτσι έχουν μάθει να ζουν και να υπάρχουν.
Παρόλα αυτά, για εμένα προσωπικά το θέμα "μοναχοπαίδι" was not an option.  Στις εποχές των γονιών μου φοριόταν πολύ, με την αιτιολογία της προσφοράς των πάντων από μία γενιά που είχε στερηθεί τα πάντα.  Στη δικιά μας, βλέπω γύρω μου πολύ λίγες οικογένειες που συνειδητά μένουν με ένα παιδί. Λίγο που τα πράγματα έχουν τοποθετηθεί σε μια πιο σωστή βάση και ο όρος κατοχικό σύνδρομο χρησιμοποιείται χιουμοριστικά για τις μεγάλες μερίδες φαγητού, λίγο που μέχρι τώρα τα οικονομικά δεν ήταν τόσο τρισάθλια, ο κόσμος γεννάει.
Και καλά κάνει.  Τώρα που η κόρη μου μεγαλώνει, που ο γιος μου τη φροντίζει και τη φιλάει πάντα για καληνύχτα, τώρα που ξεκαρδίζονται επειδή μυρίζει ο ένας τις πατούσες του άλλου, που καταβρέχονται στο μπάνιο και κρατιούνται χέρι με χέρι όταν γυρίζουμε από το πάρκο, τώρα που ο ένας χτίζει και η άλλη γκρεμίζει, τώρα που εκείνος της μαθαίνει να ζωγραφίζει και να χοροπηδάει στο κρεβάτι και εκείνη θέλει να τρέξει στην αγκαλιά του όταν εκείνος κλαίει, τώρα βλέπω τί ωραία, αλληλοσυμπληρωματικά και αγαπησιάρικα μεγαλώνουν δύο παιδιά σε μία οικογένεια.
Και ας φοράει η Κλο τα κροκς ένα νούμερο μεγαλύτερα, όταν θα έρθουν τα μεγάλα ζόρια, εύχομαι, ελπίζω, πιστεύω με όλη μου τη δύναμη ότι θα έχει κοντά της τον αδερφό της.
Ευτυχώς, εγώ θα έχω τα παιδιά μου.