Χορεύουμε;

Το πρώτο σοβαρό μπλουζ που χόρεψα ήταν το "Love Bites" των Def Leppard στο χορό του σχολείου, όταν πήγαινα Α'γυμνασίου.  Ο τύπος δευτέρα λυκείου, καταλαβαίνεις, λόγος ικανός για να τον καψουρευτώ μέχρι να τελειώσω το γυμνάσιο τουλάχιστον, μυρωδιά Cool Water που είχε τότε πρωτολανσαριστεί και φορούσαν όλοι οι γκόμενοι και αγωνία πραγματική, τη θυμάμαι ακόμα, για το αν ακούει την καρδιά μου να βαράει πιο δυνατά και από τα φωνητικά του Joe Elliott στα ηχεία.
Με θυμάμαι ακόμα να χορεύω Πεντοζάλη, τον πιο υπέροχο, ξεσηκωτικό, δυναμικό παραδοσιακό χορό από όλους, και να κάνω πρόβες με συμμαθήτριες στα παρασκήνια για να δούμε ποια ελαφριά απόχρωση κραγιόν ταιριάζει με την μαντήλα με τα φλουριά και το νεαρό της ηλικίας, λίγο πριν τη μεγάλη παράσταση.
'Εχω και άλλα χορευτικά ενσταντανέ βεβαίως - ξημερώματα σε beach bars με λασπωμένο πεντικιούρ, αγκαλιά χοροπηδητή ασυνάρτητη με άγνωστους σε πάρτυ, με γόβα και αξιομνημόνευτη ισορροπία πάνω στα μπράτσα μιας καρέκλας, στην πρίζα και εν εξάλλω στο dressing room του Fabric, στα πατώματα χορευτική φιγούρα πυραμίδα στο γάμο της κολλητής, μετρώντας salsa βήματα με λατίνους συμφοιτητές, με λευκό μακρύ φόρεμα και λουλούδια στα μαλλιά στην αγκαλιά του άντρα μου, στριμωγμένη ξεσηκωτικά και βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο στη συναυλία του Moby στο Λυκαβηττό.
Χορευταρού δεν είμαι, με την έννοια ότι δεν πετάγομαι από το κάθισμα μπροστά στον κόσμο με το που θ'ακούσω νότα, ούτε θα είμαι εκείνη που θα σύρει την υπόλοιπη παρέα σε τρελό χορό, αλλά γενικώς, ok, χορεύω.  Δηλαδή κάπως έτσι όπως χορεύουμε όλοι τώρα.  Κουνιέμαι, συνήθως με τη βοήθεια κάποιου αλκοολούχου ποτού.
Το επόμενο αγαπημένο στάδιο αυτής της εξελικτικής διαδικασίας, είναι τα τετράχρονα στα παιδικά πάρτυ.  Χωρίς πλάκα, αυτό το ανελέητο ξεδώσιμο, headbanging, στροφιλίκι, κωλοτούμπα, είναι για εμένα το πιο απολαυστικό θέαμα, μετά τα χειροποίητα χοτντογκάκια με μπριός.
Τα παιδιά χορεύουν εκπληκτικά.  Απαλλαγμένα από καθωσπρεπισμούς και όρια, χωρίς ανάγκη καβαλιέρου, χωρίς ντροπή, με ξαναμμένα μάγουλα, πατικοποιημένα από τον ιδρώτα μαλλιά, με μάτια που λαμπυρίζουν από έξαψη, δίνουν στο χορό το ένα και μοναδικό του νόημα.  Την ανάγκη προσωπικής έκφρασης και ελευθερίας.
Είτε ακούνε το σιχαμένο το gummy bear, την εκάστοτε ψευτογκλαμουρομπουζουκόβια, το Push It από 2 Many Dj's ή τους Oasis (οι αδυναμίες της μαμάς δεν κρύβονται), χτυπιούνται, παραλληρούν και κυλιούνται στα πατώματα σαν την πιο αφοσιωμένη γκρούπι που πρέπει να αποδείξει πόσο ακράδαντα αξίζει την θέση δίπλα από τον μπασίστα στο tour bus.
Τα λατρεύω.  Με παρασέρνουν μαζί τους, χαμογελάω αθώα όταν τα κοιτάω και μέσα από αυτόν τον χορό καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο πόσο μαγικός, αδιαπραγμάτευτος, ξεκάθαρος και ιδανικός είναι ο κόσμος τους.  Και πόσο εμείς τον συμπιέζουμε με κανόνες και συμβουλές, καταπατώντας άθελά μας μορφές παιδικής δημιουργικότητας που περιμένουν ή να εξαφανιστούν ή ν'αλλάξουν τον δικό μας κόσμο.
Ραντεβού στο επόμενο παιδικό πάρτυ λοιπόν.  Θα κάνω εγώ την ντάμα του δικού μου για να πετάξω μερικές από πάνω μου ενοχές.

πι.ες: 'Ενα τανγκό ήθελα να ξέρω να χορεύω, αυτό το σωστό, το παθιασμένο, το ορίτζιναλ, όχι το γαμήλιο, το κουλό, που μετράς τα βήματα με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα.