Ξέρεις, οι μαμάδες εργαζόμενες σε διαφημιστικές είναι είδος προς εξαφάνιση.
Για τους γνωστούς λόγους, ή μάλλον για τον εξής ένα: To Ωράριο. They can't follow. 'Η έτσι λέγεται τέλος πάντων.
Εν μέρει, αν το δεις στεγνά, μεμονωμένα, ισχύει. Οι μαμάδες δυσανασχετούν με τις συναντήσεις που ξεκινάνε στις εξίμιση το απόγευμα, με την πρωινή κωλοβάρα των υπολοίπων γιατί έχουν ξυπνήσει από το χάραμα, με την αδυναμία συμπόνοιας των συναδέλφων για τον αβάσταχτο πόνο της ωτίτιδας, με τον πελάτη που σε καλεί στο κινητό ενώ κοιμίζεις τα μωρά, με το μυαλό που ιδανικά δεν απαιτείται να έχει ζωή εκτός γραφείου, με τις διαδρομές που τις κρατάνε κολλημένες στην κίνηση αντί να είναι στο πάρκο, με τα after office drinks που τείνουν να γίνουν corporate culture.
'Ολο αυτό ή τις απομονώνει, ή τις μπλοκάρει. Και τελικά, τους δείχνει την έξοδο. Δεν είναι που απολύονται στερεοτυπικά οι μαμάδες από τις διαφημιστικές, εκείνες επιλέγουν να την κάνουν και με όσες έχω μιλήσει μετά την απόφαση αυτή, στην πλειοψηφία τους είναι ευτυχισμένες και πιο ήρεμες.
Αυτή είναι η μία πλευρά της ιστορίας, η πιο συνηθισμένη.
Η άλλη λέει ότι σε ορισμένους εργασιακούς κλάδους, πιο υποτίθεται ανοιχτόμυαλους, δημιουργικούς και ευέλικτους, η προσέγγιση απέναντι στους εργαζόμενους οφείλει να είναι εξατομικευμένη. Σε κάποιους συγχωρούνται εν λευκώ οι αφίξεις στο γραφείο κατά τις δώδεκα, για ποιο λόγο να μην μπορεί αυτό να λειτουργήσει και τούμπαλιν?
Η προσωπική μου εμπειρία υπαγορεύει πως όχι, αυτό είναι αδύνατο. Το βιογραφικό που αναφέρει παιδιά συνήθως απορρίπτεται πριν από τη συνέντευξη και ας έχουν υποπέσει οι υπεύθυνοι των HR σε μνημειώδεις λανθασμένες επιλογές - να, εμείς είχαμε μια τύπισσα ας πούμε που με το που καλοκαίριαζε εξαφανιζόταν για κανένα τρίωρο και όταν γυρνούσε μύριζε λάδι καρύδα. 'Οχι, δεν ήταν μάνα, αλλού ήταν, αλλά την προσλάβανε.
Πριν δυο τρείς μήνες πήγα λοιπόν για interview σε μία πολύ μεγάλη διαφημιστική, όχι επειδή ψάχτηκα, επειδή μου ήρθε ουρανοκατέβατο σε μήνυμα από άνθρωπο που εκτιμώ. Πιο πολύ ήθελα να ξεμπλοκάρω από την τότε μελαγχολική φάση του υπό πτώχευση γραφείου μας (τώρα το διασκεδάζω, έχουμε προνόμια ανεκδιήγητα) , παρά να διαπραγματευτώ ή να "χτυπήσω" μία καλή θέση. Αυτές είναι κατά τη γνώμη μου οι ιδανικές συνθήκες για μία συνέντευξη. Χωρίς άγχος, χωρίς υπερπροσπάθεια, χωρίς συστατικές στα δόντια, χωρίς πρόβες.
Έβαλα ψηλόμεσο Levis' limited και μαύρο γεωμετρικό τοπ my-kind-of-power-suit, έκανα πολύ ευχάριστο τσατ στην είσοδο με φίλη και καπάκι μετά είχα κανονίσει να πάω για ντρινκς με κολλητή, όλα χαλαρά, όλα καλά.
Η συζήτησή με τους εκεί ανθρώπους κύλησε εξαιρετικά ευχάριστα. Το βιογραφικό ήταν "σωστό" - η προϋπηρεσία εκτιμήθηκε με το παραπάνω, τα τυπικά προσόντα υπήρχαν, οι απαντήσεις τούς ικανοποιούσαν, περάσαμε και σε αστειάκια, και προς τιμή τους ασχολήθηκαν με το τουίτερ μου, με το μπλογκ, με το ότι δηλαδή γράφω, υπάρχω, την ψάχνω, ανακατεύομαι, δημιουργώ. Δεν με ξεπέταξαν, μου αφιέρωσαν περίπου ένα μισάωρο και μετά από όλα, οικονομικά, τίτλους, ζώδια, έπεσε και η αμήχανη ερώτηση στο τραπέζι: Και από ωράρια? Με δύο παιδιά?
'Ημουν πολύ ειλικρινής. Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς το διατύπωσα, αλλά το νόημα είναι ότι έχω μπει σε άλλη διαδικασία από ότι συνέβαινε πέντε χρόνια πριν. 'Οτι ξέρω τί γίνεται στις διαφημιστικές, δεν είμαι ποτέ αμελής με τις προθεσμίες μου, αλλά έχω καταφέρει - και αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα για μενα, πιστέψτε με - να μανατζάρω έτσι τον χρόνο μου που να μην μένει κανείς παραπονεμένος. Αλλά όχι, δεν κωλοβαράω για να φαίνεται. Για να φαίνομαι.
Εκεί λίγο το εξαιρετικό κλίμα πάγωσε και τα χείλη σφίχτηκαν. Του τύπου "κρίμα".
Μετά λοιπόν εγώ βγήκα για ποτά - ναι, το κάνουμε και αυτό οι μαμάδες - και απ'ότι θυμάμαι ασχολήθηκα με γκομενικό ζήτημα - ω,ναι, μιλάμε και για αυτά - και συνέχισα την ζωή μου κανονικότατα, σε υπό πτώχευση διαφημιστική, με δύο παιδιά, με μπριφς και παρουσιάσεις - κάνω και τέτοια ο ζογκλέρ - και μαμαδίστικα άγχη που δεν επηρεάζουν κανέναν εφόσον η δουλειά γίνεται και καλά κατά τα φαινόμενα.
'Ακουσα διάφορα σχόλια του τύπου γιατί το έπαιξες έτσι υπεράνω, γιατί είπες τί ώρα θες να γυρίζεις σπίτι, γιατί δεν ξεβρακώθηκες και μετά ας έβρισκαν εκείνοι τον τρόπο και διάφορα άλλα.
Αρχικά, για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής, γιατί δεν είχα απεγνωσμένη ανάγκη για δουλειά.
Και μετά, κάνοντας μια βόλτα με το συννεφάκι του ιδανικού πάνω από τις Αθηναϊκές διαφημιστικές, γιατί δεν βρήκα το λόγο. Εννιά χρόνια διαδρομής μετά έχω μάθει να πατάω στα πόδια μου. Να γνωρίζω τις δυνατότητές μου και να πιστεύω στον εαυτό μου. Να πιστεύω ακράδαντα ότι όποιος με θέλει αγοράζει όλο το πακέτο και όχι το περιτύλιγμα που του πούλησα. Να υποστηρίζω ότι αυτή η ομαδοποίηση που γίνεται με βάση μόνο αυτό το προσωπικό χαρακτηριστικό είναι άδικη και αν μη τί άλλο, παλιομοδίτικη. Παλιομοδίτικα κριτήρια σε διαφημιστικές εταιρείες - σχήμα οξύμωρο.
Σκάρτοι υπάλληλοι, αναποτελεσματικοί, κατώτεροι των περιστάσεων, στενόμυαλοι, χωρίς συνέπεια, χωρίς ταλέντο, ναι, υπάρχουν και αυτοί σε διαφημιστικές εταιρείες και ή τους έχουν ανεχτεί ή τους έχουν απολύσει. Τόσο απλό.
Οι μαμάδες όμως δεν έχουν καν την ευκαιρία να δείξουν αν είναι αποτελεσματικές, ακόμα κι αν χρειαστεί να φεσωθούν δουλειά στο σπίτι, ακόμα και αν πρέπει να ξυπνήσουν με σκοτάδι για να στείλουν ένα περιβόητο email, ακόμα και αν διεκδικούν κάποιες ώρες δουλειάς εκτός γραφείου, ακόμα και αν με τη δύναμη της τεχνολογίας θα μπορούσαν να κάνουν πράγματα deliver από οπουδήποποτε, στον οποιονδήποτε και στην ώρα τους. Και σωστά.
Θυμώνω λίγο με αυτά όταν σε κάποιους χώρους, μάλλον επειδή τους έχω υψηλά τοποθετημένους στη σκέψη μου, το νούμερο ένα κριτήριο θα έπρεπε να είναι το ταλέντο στο εκάστοτε τμήμα, ή ακόμα καλύτερα, σε πολλά μαζί. Και αν το ταλέντο μεταφράζεται σε επικοινωνιακό χάρισμα, δημιουργική σκέψη ή στρατηγική τοποθέτηση, θυμώνω που αυτόματα θεωρείται ότι οι μαμάδες (τόσο γενικά και αόριστα) δεν το διαθέτουν. Μόνο και μόνο γιατί το ωράριο που μεταφράζεται αυστηρά σε ώρα αναχώρησης από το γραφείο, κάποιες φορές τις κάνει να φαίνονται τόσο σχετικές με την εταιρεία όσο ο δρομέας μακρινών αποστάσεων μέσα σε μια ομάδα μπάσκετ.
Ελπίζω να είναι κατανοητό ότι αυτό που με ενοχλεί είναι πως στα πλαίσια ενός πολυσυλλεκτικού εργασιακού χώρου ο κάθε υπάλληλος δεν αντιμετωπίζεται σαν ξεχωριστή προσωπικότητα. Ναι, έχω υπάρξει και εγώ με μαμάδες που μου τα σπάνε, αλλά πιστέψτε με έχω συνυπάρξει και με γκόμενες που ψάχνονται για όλους τους λάθους λόγους, ή με τύπους που προσβάλλουν την νοημοσύνη μου, ή, πιο απλά, με πανάσχετους που οι παρουσιάσεις τους πήγαιναν κατευθείαν στα σκουπίδια. Εδώ κολλάει το "κρίμα".
Σε άλλη φάση, ήπια και ένα ευχάριστο καφέ γνωριμίας με σημαντικό άνθρωπο του χώρου που είδε κάτι σε 'μενα εκτός της μαμαδίστικης ιδιότητάς μου. Και όταν με ρώτησε "πώς γίνεται με δύο παιδιά", του απάντησα απλά "τα καταφέρνω". Και χαμογελάσαμε χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες.
Το barrier to trial ξεπεράστηκε. Αυτό, κάποιες φορές, μου αρκεί. Αν δε ήμουν και προϊόν, θα με απογείωνε.
Εύγε! Τα είπες σταράτα. Για άλλη μια φορά, το άρθρο σου δικαιώνει τον τίτλο του μπλογκ σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου αξίζει το καλύτερο, μόνο και μόνο γιατί το νιώθεις! Υποκλίνομαι.
Αυτό που περιγράφεις είναι πολύ αληθινό, πολύ παλαιομοδίτικο και (επί της ουσίας) συνιστά ρατσισμό. Από την πλευρά που το έχω ζήσει εγώ, ως πατέρας, είναι ακόμα πιο σουρρεαλιστικό, γιατί θεωρείται δεδομένο ότι με τα παιδιά θα ασχοληθεί η σύζυγος, άρα εγώ πρέπει να κάτσω παραπάνω στο γραφείο. Αυτό το έχω ακούσει περισσότερες από μία φορές και από ανθρώπους που θα αυτο-προσδιορίζονταν σαν...προοδευτικοί. Σε χώρο όχι διαφήμισης, αλλά παραπλήσιας λογικής, στο management consulting.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι έχεις απόλυτο δίκιο στην περιγραφή: το κωλοβάρεμα απλά για να φαίνεσαι ότι είσαι εκεί, αυτό απαιτούν από εμάς.
Κρίμα. Πολύ κρίμα.
σωστό κι αυτό. οι μπαμπάδες φίλοι μου έχουν γίνει του σαββατοκύριακου, στην καλύτερη περίπτωση.
Διαγραφή"Θέλεις να σε παίρνουν σε κάθε συνέντευξη εργασίας" με ρώτησε κάποτε ένας φίλος για να με συμβουλεύσει κατόπιν, που θα έμπαινα στη σοβαρή αγορά εργασίας..."Θέλω βέβαια" του λέω, "στην ερώτηση 'γιατί να σας επιλέξουμε', που θα σου κάνουν τυφλοσούρτη με τις άθλιες ερωτήσεις επιλογής προσωπικού, που ποτέ δεν συμβουλεύονται για να επιλέξουν πραγματικά, αλλά τις έχουν μόνο για να κάνουν πρόβες στον καθρέφτη τους, όταν μένουν μόνοι, θα απαντάς "γιατί μπορώ να κάνω τη δουλειά σας και γιατί θα είμαι πάντα διαθέσιμη!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι με προσλαμβάνανε πάντα! Είτε το ήθελα, είτε όχι. Τα κουσούρια που μου άφησε αυτή η απάντηση σε άλλη ευκαιρία!
Πραγματικά σκέφτομαι τι θα πω στον επόμενο εργοδότη τώρα πια με παιδί?
ωραιο κειμενο! Και εγω μαμα διαφημιστρια με 2 κορες και νομιζω στην πιο δημιουργικη μου φαση!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι σε διαφημιστική αλλά κατά μία έννοια είμαι και σε διαφημιστική. Τα ωράρια δεν είναι τρελλά για να είμαι ειλικρινής και ειδικά το δικό μου αν και τα-πολύ λίγα για τον κλάδο- χρήματα που παίρνω δεν είναι και για παραπάνω.Ωστόσο αυτό που παρατηρώ δεν είναι μόνο το θέμα του ωραρίου το οποίο έτσι κι αλλιώς όλες οι εταιρίες-δυστυχώς-σκέφτονται αυτόματα στο άκουσμα της λέξης "μαμά".Πιο πολύ με ενοχλεί ο τρόπος που σε αντιμετωπίζουν, συνήθως δηλαδή ως άτομο χωρίς φιλοδοξίες, περιορισμένων δυνατοτήτων (ακόμη κι αν έχεις καιρό τώρα, αποδείξει το αντίθετο) που θα του πετάξουν όλη τη λάντζα επειδή έχει παιδιά άρα μεγαλύτερη ανάγκη από δουλειά η οποία ανάγκη παραδόξως δεν μεταφράζεται ποτέ σε "συνέπεια" αλλά μόνο σε "απελπισία να κρατήσει τη δουλειά της" ένα πράγμα.Με ενοχλεί αφάνταστα να σε αντιμετωπίζουν σαν υπάλληλο κατώτερου Θεού άνθρωποι που πολλές φορές έχουν και οι ίδιοι παιδιά ή άνθρωποι που δεν θέλουν να δουν ή να παραδεχτούν, πως το βασικό σου ελάττωμα είναι απλώς η μητρότητα ενώ του διπλανού σου που μπορεί να μην έχει παιδιά είναι η ασχετοσύνη και η έλλειψη επαγγελματισμού,που βρωμάνε από χιλιόμετρα.Νομίζω πως ανέκαθεν υπήρξαμε χώρα της υποκρισίας γιατί να μην συμβαίνει και στην μητρότητα αυτό; Όταν καλείσαι να επιστρέφεις στη δουλειά 2 μήνες από τον τοκετό με την καισαρική στο χέρι, η προκατάληψη στον χώρο εργασίας είναι το λιγότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήπολυ ωραιο το αρθρο και ευστοχοι οι σχολιασμοι αλλα αφησατε εξω μια παραμετρο που σαν αντρας εργαζομενος σε διαφημιστικη εχω βιωσει και καταθετω .Η χειροτερη αντιμετωπιση που εχουν οι εργαζομενες με παιδια ειναι απο τις ιδιες τις γυναικες /΄με η χωρις παιδια /οι οποιες συμπεριφερονται και σχολιαζουν με τον χειροτερο τροπο,Βεβαιως κανεις δεν μπορει να με πεισει οτι το ...προβλημα ειναι τα παιδια και οχι ο κακως εννοουμενος ανταγωνισμος και η κριση ηθους και αξιων της κοινωνιας μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλα σωστα Γιολινα, σαφως ομως δεν ισχυουν μονο στον συνδυασμο μαμα/διαφημιστικη. Λιγοτερο η περισσοτερο ισχυουν για oλες τις παραλλαγες του συνδυασμου γονιος/μεσαιο-μεγαλο-(παπαριες δλδ)-στελεχος επιχειρησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπαρχει ενα ηλιθιος αγραφο belief που λεει οτι για να μπορεις να ανταποκριθεις στα καθηκοντα σου δεν μπορεις να ασχολεισαι παραλληλα με την γυναικα, τους γονεις, τα παιδια σου κλπ (επιβαλλεται βεβαια (αν εισαι αντρας) να ασχολεισαι με γκομενιλικια, χαζοπηδηματα, αχρηστα afterhours mtg που θα βγαλουν δηθεν σπουδαια ντηλς, κωλοβαρεμα με τις ωρες για drinks με αλλους executives και λοιπες corporate-culture(και καλα) μαλακιες....)
Στο τελος της ημερας, συνειδητοποιεις με πονο δυο πραγματα:
1. οτι ολα αυτα ειναι ενα perfect excuse για να καλυπτουμε ολοι μας την αναποτελεσματικοτητα που συνηθως διακρινει το top management (στο δωδεκαωρο που ξοδευει ενα μεγαλοστελεχος στο γραφειο ζητημα να ειναι πραγματικα παραγωγικο τις μισες ωρες)
2. Οτι σχεδον καθε corporation συνιστα more-or-less a corrupted environment. Και οτι εφ΄οσον εμεις ερχομαστε σε στενη (και εκτεταμενη) επαφη μαζι του, δεν μπορει παρα να γινομαστε και εμεις corrupted (corrupted συζυγοι, corrupted γονεις, corrupted διαπραγματευτες, corrupted φιλοι, κλπ κλπ). Μακαριος και ευτυχης οποιος καταφερνει το αντιθετο...
Μy two cents μετα απο 20 χρονια στο κουρμπετι (ex-top executive και νυν τσιτσι-μποϋ σε σχολειο!)
Γιολίνα μεγάλο θέμα έθιξες και το ξέρεις. Πολύ καλά έκανες εννοείται διότι πρέπει να τα λέμε αυτά συχνότερα. Να συμπληρώσω αν μου επιτρέπεις και το άλλο ζήτημα που συνδέεται άρρηκτα με το θέμα του ωραρίου. Είναι το θέμα της ηλικίας για μια μάνα στον χώρο αυτό. Άκουσα πρόσφατα από γνωστή, μικρότερή μου κιόλας αν δεν κάνω λάθος, το εξής: μετά τα 40 και με παιδί η γυναίκα δύσκολα επιβιώνει στην καριέρα της. Το ίδιο το σύστημα σε πετάει έξω σιγά σιγά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ δυσάρεστο αλλά αληθινό.
Δουλεύω 18 χρόνια όχι σε διαφημιστική αλλά σε μέσα οπότε ως γνωστόν η φιλοσοφία είναι η ίδια. Σε όλα αυτά τα χρόνια έχω γνωρίσει στον χώρο πολύ περισσότερους καρεκλοκένταυρους δεινόσαυρους που είναι εντελώς άχρηστοι και ημιμαθείς από τους ανθρώπους που εμφανίζουν πραγματικό ταλέντο. Λυπηρό που οι άχρηστοι συνήθως διοικούν. Φαίνεται όμως πως αυτό δειλά δειλά και μετά τα σκαμπίλια που τρώει απανωτά ο χώρος (αρκετά από αυτά δίκαια για 'μένα) βοηθά να προκύψει μία νέα γενιά εργαζόμενων με βελτιωμένες αντιλήψεις. Θα πάρει χρόνο όμως. Κυρίως γιατί όπως πολύ σωστά σχολίασε και η nuwanda969 ο χώρος μας είναι πολύ διεφθαρμένος, πάρα πολύ διεφθαρμένος. Τόσο πολύ που κι εγώ στο μακρινό παρελθόν και στο κυνήγι του bigger (μισθού/θέσης/) είχα τολμήσει να σκεφτώ ότι ''μια μάνα ίσως μας πάει πίσω στη δουλειά μας''. Ντροπή μου; Μα σαφώς! Ευτυχώς συνήλθα πολύ πριν γίνω κι εγώ μάνα.
Ακόμη λυπηρότερο σήμερα είναι η νέα γενιά. Οι 25άρηδες που δεν έχουν καμία αξία και ηθική αλλά και καμία εμπειρία και κριτική ικανότητα. Η χαμένη γενιά που επειδή για ένα χρόνο δούλεψε μια ώρα υπερωρία, νομίζει τώρα πως μπορεί να κάνει τη δική σου δουλειά καλύτερα από 'σένα και πως ήρθε η ώρα να φύγεις εφόσον γέννησες. Αυτό είναι το κρίμα.
Μπράβο για το άρθρο.
Οι 25άρηδες που δεν έχουν καμία αξία και ηθική αλλά και καμία εμπειρία και κριτική ικανότητα. Η χαμένη γενιά που επειδή για ένα χρόνο δούλεψε μια ώρα υπερωρία, νομίζει τώρα πως μπορεί να κάνει τη δική σου δουλειά καλύτερα από 'σένα και πως ήρθε η ώρα να φύγεις εφόσον γέννησες. Αυτό είναι το κρίμα.
ΔιαγραφήΝα φιλήσω τα χέρια που πληκτρολόγησαν αυτή την παράγραφο!
Υ.Γ. Επίσης να συμπληρώσω, πως εξίσου λυπηρό είναι να βλέπεις οικογενειάρχες ανθρώπους χρόνια στη δουλειά να επικροτούν συμπεριφορές τέτοιων 25άρηδων είτε επειδή βολεύει να τους έχουν στο περιβάλλον σαν "απειλή" για όσους έχουν παιδιά είτε διότι έχουν φάει το παραμύθι του "καυλωμένου για καριέρα-χωρίς υποχρεώσεις και οικονομικά προβλήματα" υπαλλήλου. Δυστυχώς ξεχνάνε πως ο 25άρης αντιεπαγγελματίας, σήμερα καυλώνει μαζί σου και αύριο σε αφήνει κυριολεκτικά σύξυλο για να καυλώσει με άλλον δίνοντας στεγνά όλα τα μυστικά και τα επαγγελματικά σου μέσα-έξω.Αυτούς που ενώ έχουν οικογένεια, ζητάνε ότι παράλογο τους κατέβει στο κεφάλι πατώντας ακριβώς στην ανάγκη σου να ζήσεις την οικογένειά σου καθώς παιδιά είναι μόνο τα δικά τους κι η μόνη γυναίκα που δικαιούται να γκαστρωθεί είναι η δική τους.Λυπάμαι που το λέω, αλλά κάτι απολύσεις, κάτι πτωχεύσεις και κάτι κανόνια πολύ τα ευχαριστήθηκα (με εξαίρεση τους απλήρωτους υπαλλήλους οι οποίοι δεν έφταιξαν σε τίποτα)
ΔιαγραφήWell said!!!! Και τι μεγάλη πληγή εξυσες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχως αυτή είναι η αληθεια!!! Με που αποκτάς παιδιά μπαίνεις αυτομάτως σε άλλη κατηγορία εργαζομένου.
Τι και αν απαντούσες σε mail λίγο μετά τον τοκετό...τι και αν "ελυνες" θεματα θυλάζοντας το νεογέννητο.
Ιrrelevant....
Ιrrelevant αν εβγαζες γάλα στον τουαλέτα της εταιρείας.
Yποχρέωση σου να πας σε επαγγελματικά ταξίδια right after maternity...με το θύλαστρο στη βαλίτσα.
Ιrrelevant αν είσαι τόσο καλή ζογκλέρ που τα καταφέρνεις ΟΛΑ..και με επιτυχία!
ΟΧΙ, δεν είναι αυτή η ουσία.
Η ουσία είναι οτι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ...ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΝ, κατι σαν αμπαζουρ ας πουμε.
Δυστυχως δεν είμαι και πρώτο μπόι οπότε δεν φαίνομαι ούτως ή αλλως!
Συνεπώς δεν μπορώ να παίξω αυτό το παιχνίδι!!
Και σαφώς μου έχει στοιχήσει..σε προνόμια...αυξήσεις..κλπ!
Ομως το προτιμώ και σαφώς δεν μετανιώνω!!
Η αγκαλιά των κοριτσιών μου?? Αξια ανεκτίμητη.
Το να "χτυπάς" το πληκτρολόγιο για να σπρώξεις την ώρα??? You tell me!!
Απλά περιμένω...που θα πάει...θα γυρίσει ο τροχός...( you know the rest)
Congrats on the blog!!