Νύχια στο σπίτι.

Σιχαίνομαι τα κομμωτήρια.
Σιχαίνομαι τα nail studios, τα nail bars, τα all about nails.
Σιχαίνομαι όλα αυτά τα διαδικαστικά με τις ρόμπες, τα αλουμινόχαρτα στο κεφάλι, τον χρόνο, τον ατελείωτο χρόνο που πρέπει να αφιερώσεις εκεί μέσα και περισσότερο από όλα μου τη δίνει η πέτσα που κυκλοφορεί.
Η επίσκεψή μου σε όλα αυτά κατηγοριοποιείται κάτω από την ταμπέλα "Αναγκαίο Κακό / Minimum exposure" και εκείνες τις άλλες τις κακομοίρες που το βιώνουν έτσι τις ανακαλύπτω στο χώρο με την μία, ξεφυσάμε παρέα, είμαστε σιωπηλές και παίζουμε με το κινητό.
Υπάρχουν και οι άλλες περιπτώσεις βέβαια, οι πιο πολλές, που περνάνε την ώρα τους στα κομμωτήρια και την περνάνε "ευχάριστα", είτε κουτσομπολεύοντας τους γύρω τους, είτε μαθαίνοντας gossip για Ελληνίδες ψευτοσελέμπριτιες που βρίσκονται στον πάνω όροφο, βγάζοντας κραυγές ενθουσιασμού με μία μαλακία που είδαν στο Ok, κάνοντας κολλητιλίκια με την κοπέλα πιστολάκι που θα τις βάλει σφήνα σε ραντεβού Σάββατο πρωί, ξεφορτώνοντας τα προβλήματά τους στην άμοιρη που θα τους τρίψει την πατούσα.
To τελευταίο περιστατικό που τράκαρε πάνω μου ήταν μια κοπέλα γύρω στα τριάντα, ψηλή,  στυλιστικά αδιάφορη, φατσικά απαρατήρητη, με μακριά καστανά μαλλιά, μεγάλο στήθος και απαίτηση για τα πιο φλούο πορτοκαλί νύχια της οικουμένης να σετάρουν με μαύρο βραδυνό φόρεμα. (#fail)
Από την ώρα που έκατσε κοντά μου, μέχρι την ώρα που έφυγε από το μισοάδειο νυχάδικο, εξιστόρησε λεπτομερέστατα τα γεγονότα της σχέσης της με έναν 45χρονο χωρισμένο με δύο παιδιά.  Απεγνωσμένη να διηγηθεί, αποφασισμένη να έχει δίκιο, διψασμένη για συμπαράσταση, έβαλε με ευκολία στη συζήτηση δύο υπαλλήλους και μία πελάτισσα γύρω στα εβδομήντα, με τρία εγγόνια απ'ότι είπε η ίδια, και απόψεις του τύπου "ε, φύγε να ξεφαντώσεις διακοπές με τις φίλες σου το καλοκαίρι για να δεις αν θα σου ξαναφορτώσει παιδιά σαββατοκύριακο".
'Ενιωθα πάρα πολύ αμήχανα, πάρα πολύ άβολα, δεν με ενδιέφερε καθόλου η τόσο προσωπική εξιστόρηση μίας άγνωστης, δεν ήθελα να ακούω, να είμαι εκεί, να έχω ξεχάσει τα ακουστικά του κινητού στο αυτοκίνητο.  Κανένα τακτ, μόνο βρίσιμο για την πρώην που τα έχει κακομαθημένα, για τα παιδιά που δεν συμπεριφέρονται σωστά στη νυν, για εκείνον που δεν κάνει καμία προσπάθεια μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο, και όλα με ονόματα, με λεπτομέρειες, με διευθύνσεις, με εταιρείες.
Δεν το παίζω κουλτουριάρα και υπεράνω, αλλά δεν την καταλαβαίνω αυτή την ανάγκη.  Και όχι μόνο αυτό, με κάνει και έξαλλη.
Πολλές φορές στο παρελθόν έχω σκεφτεί ότι ήθελα να είμαι άντρας.  Να σκέφτομαι πιο απλά, όχι απλοϊκά, να εκτιμώ τους φίλους μου όχι επειδή κρατάνε τη σωστή τσάντα, να ξέρω από μπάλα σε βάθος, να κατανοώ το δεν με πήρε τηλέφωνο χωρίς τρίωρη ανάλυση και εφτά κοσμοπόλιταν, να ξεστομίζω δε γουστάρω να πηδήξω αντί του έχω πονοκέφαλο.
Να κουρεύομαι κάπου ρε αδελφέ και να λέω για πολιτική.  'Οχι για τους πρώην της γκόμενάς μου, για την μπλούζα του τύπου στο απέναντι γραφείο, για τον κολλητό μου που είναι φίδι και θα τον εκδικηθώ, για το after shave που κάνει σπυράκια και τί μεγάλο πρόβλημα που είναι αυτό.
Εκείνη την ημέρα, ζαλισμένη από το φλούο που έχει εισβάλλει στα νυχάδικα, από την αυθάδεια στην ακατάπαυστη πολυλογία, από την κατινιά της αυθεντίας, από τις στερεοτυπικές γενικεύσεις των πιο εξατομικευμένων περιστατικών, ήθελα πολύ να είμαι άντρας.
Σ'ένα μικρό μπαρμπέρικο, με μια κούπα καφέ, εφημερίδες να κρέμονται από το ξύλο και στη διπλανή καρέκλα τον Don Draper ;-)