Πόσο μπαμπάς είσαι τελικά.

Ο Νίκος είναι 52 χρονών. 
'Εχει μία κόρη 19 και έναν γιο 14 χρονών, από δύο διαφορετικούς γάμους.
Σε μερικούς μήνες θα αποκτήσει άλλη μία κόρη και θα παντρευτεί μάλλον για τρίτη φορά την 37χρονη σύντροφό του.
Ο Νίκος είναι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά δεν τον λένε Νίκο, και δε με γνωρίζει, αλλά είναι φίλος μιας φίλης μου.  Επίσης δεν πρόκειται να διαβάσει ποτέ αυτό το ποστ, δυστυχώς - το δυστυχώς πάει στο ότι αυτό το μπλογκ δεν διασπείρεται και τόσο.
Λίγο με προβλημάτισε ο Νίκος.  Λίγο με έκαναν να σκεφτώ οι διάφοροι γάμοι που σαν κοινό στοιχείο έχουν τον γαμπρό αφενός και από ένα παιδί αφετέρου και πως αυτό συναντάται κυρίως για ευνόητους λόγους στην κοινότητα των αντρών, τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο.
Κατανοώ ότι όλα αυτά μπορούν να συμβούν σε μια ζωή - ο έρωτας να τελειώσει, οι όποιες σχέσεις να λήξουν, η καρδιά να σου δείξει άλλο δρόμο, η απόφαση τελικά να αποδειχτεί λανθασμένη.
Αλλά στο θέμα της "τεκνοποίησης" (κάπως αλλιώς ήθελα αν την πω αυτή την λέξη, δε μου βγήκε) από την πλευρά του μπαμπά που λίγο, βαθιά μέσα ίσως και να την αντιμετωπίζει ελαφρύτερα από τη μαμά, εκεί πιστεύω πρέπει να μπει ένα φρένο.
'Οχι γιατί το παιδί δεν θα μεγαλώσει σωστά, άλλωστε την άποψή μου για τα διαζύγια την έχω πει εδώ ξεκάθαρα, αλλά γιατί ο άντρας που αποκτά ένα παιδί, μετά ένα άλλο και στη συνέχεια ένα τρίτο, με διαφορετικές κάθε φορά συντρόφους, χάνει όλη την ουσία της πατρότητας την οποία θέλω να πιστεύω δεν την επέλεξε με το μαχαίρι στο λαιμό.
Δεν είναι και τόσο μπαμπάς, πια.  Μπλέκει τα σαββατοκύριακα, τις υποχρεώσεις, χάνει τις τάξεις στο σχολείο, τον αγώνα στο μπάσκετ, μπαίνει σε μια κατάσταση ανταγωνισμού και διεκδίκησης, φρικάρει με τα οικονομικά, ξεχωρίζει και προτιμάει παιδιά, είναι παρατηρητής του "κατηγορώ", είναι αμέτοχος.
Είναι απ'έξω.
Δεν καταλαβαίνω γιατί να γίνεται κάποιος πατέρας αν είναι να είναι στην απ'έξω.  Εγωιστικά προφανώς.  Για ν'αφήσει σ'αυτή τη Γη ένα βιολογικό διάδοχο.  Ούτως ή άλλως εκείνη το ήθελε σαν τρελή, εκείνος ήταν κουλ και στο κάτω κάτω θα έφευγε ανώδυνα.  Αυτή η φυγή όμως πρέπει να συνοδεύεται απέναντι στο παιδί που έμεινε πίσω με πατρική φροντίδα, με ειλικρινές ενδιαφέρον, με ουσιαστική παρουσία.  'Ολα αυτά δεν μπορούν να σπάσουν σε πολλά κομμάτια, όταν πρακτικά τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα δεν βρίσκονται όλα κάτω από την ίδια στέγη.
Ο Νίκος σε μία πολυγαμική κοινωνία - πόσοι άντρες φίλοι μου έχουν ξεδιπλώσει αυτό το όνειρο μπροστά στα μάτια μου - θα ήταν αρχηγός.  Θα τον έπαιρνε για άλλα είκοσι χρόνια να αραδιάζει παιδιά και να πηδάει νόμιμα άλλη γυναίκα κάθε βδομάδα, αλλά εδώ θα τα βρει λίγο σκούρα.
'Η μήπως όχι;  Δεν τον νοιάζει αν δεν είναι και πολύ μπαμπάς τελικά. 

πι.ες: θα εκτιμούσα σχόλιο από κανέναν μπαμπά ή μαμά που ζει με αυτό το μοντέλο. γιατί διαφορετικά εμείς απλά θα κάνουμε υποθέσεις.
πι.ες 2: μη βγάλουμε χολή.