Στον Ακάλυπτο.

Μένω στο Κέντρο περίπου οχτώ χρόνια.
Πολύ μικρή, εννοώ μέχρι τα δύο μου δηλαδή, έμενα με τους γονείς μου στην Κυψέλη.  Από εκεί και μετά ανεβήκαμε πιο βόρεια και έτσι έμαθα ν'αγαπώ τις περιοχές που ήταν το σπίτι μου και να μην μπορώ καθόλου να συγχρονιστώ με το αντίπαλο δέος - τα Νου Που, δηλαδή.
Μένω στο Κέντρο λόγω του συζύγου και αν και μ'ενοχλούσε πάντα ο κύριος με τη σωβρακοφανέλλα στο απέναντι μπαλκόνι, home is where the heart is και τέτοια, και επίσης βολευτήκαμε με τα παιδιά με το άλσος στο ένα λεπτό με τα πόδια, τις κάβες και τα καφέ σε άλλο ένα, τα μπαρ και τα εστιατόρια στο δεκάλεπτο μαξ, μια χαρά δηλαδή.
Αλλά δε θα χωνέψω ποτέ τους ακάλυπτους.  Τις κουβέντες στους ακάλυπτους, τις μουσικές, τους τσακωμούς, σεξ δεν ακούω ποτέ παρά μόνο πιο παλιά από τον από πάνω.  Ο οποίος το έκοψε αιφνιδιαστικά, καταλήγω στο ότι απουσίαζε τότε η σχέση και έφερνε γκόμενα.
Το χειρότερό μου βέβαια είναι μία μάνα που λυσσάει κυρίως σε διακοπές - χριστουγέννων, πάσχα, καλοκαιριού, you name it, η μάνα αυτή δεν αντέχει να συγκατοικεί με τα παιδιά της ούτε λεπτό.
Βρίζονται ανελέητα.  Βρίζονται χυδαία, εκατέρωθεν (τα μικρά πρέπει να είναι το πολύ δώδεκα), το αγαπημένο της είναι "μαλακισμένο" και η απάντησή τους "άντε στο διάολο".
Με φρικάρει όλο αυτό.  Με τρελαίνουν τα κλάματα και οι φωνές τους, με τρελαίνει που κλείνω ερμητικά το παράθυρο του μπάνιου για να μην ακούω μια μητέρα να προσβάλλει έτσι μικρά παιδιά, τα δικά της μικρά παιδιά, και το χειρότερο είναι που έχω φτιάξει στο μυαλό μου μια ιστορία κακομεταχείρισης, δράματος, ότι και καλά δεν τα παίρνει ποτέ αγκαλιά, δεν τα φιλάει για καληνύχτα, δεν τους λέει ιστορίες και δεν γελάνε μαζί.  Να, από αυτό το παράθυρο του μπάνιου δεν πρέπει ποτέ να τους έχω ακούσει να γελάνε μαζί.
Σε άλλες φάσεις ξεκατινιάζεται με κάποια άλλη μπαλκονάτη, με τον σύζυγο βρίζονται ή είναι τελείως μουγκοί και ο απόηχος είναι ότι υποφέρει, δεν δουλεύει, δεν την ακούνε, δεν αντέχει.  Και ξεσπάει στα εύκολα.
Αυτό όλο είναι που έχει δημιουργηθεί στο δικό μου κεφάλι, ελπίζω τις πολλές φορές που δεν τους ακούω να έχουν βγει καμια βόλτα σαν οικογένεια, αλλά αυτή η μαμά μου φαίνεται τόσο θυμωμένη, τόσο τέρμα αγανακτισμένη που περιμένει πως και πως ν'ανοίξουν τα σχολεία, να τα φορτώσει σε κανα δάσκαλο και να κάνει ένα τσιγάρο μπροστά από την τηλεόραση νιώθωντας πραγματική ευτυχία.
Έχω και εγώ βρίσει τον W., αλήθεια σας λέω, αλλά από μέσα μου.  Έχω ξεστομίσει μια φορά τη λέξη "κακομαθημένο" και τον είδα να φουντώνει και να πληγώνεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά. 
Οι λέξεις είναι μαχαίρια και πληγώνουν τα μικρά παιδιά ανεπανόρθωτα.  Είναι φορτία που κουβαλάνε στις πλάτες τους για πάντα και χωρίς να το ξέρουν, αγωνίζονται όσο μεγαλώνουν για να επιβεβαιώσουν τον χαρακτηρισμό.  Ζούνε σε πλαίσια οικογενειακά που μόνος τρόπος για να επιβιώσουν είναι η κόντρα, ποιος θα φωνάξει δυνατότερα, ποιος θα πονέσει περισσότερο, ποιος θα προσβάλλει αποτελεσματικότερα.  Και μετά, που υποτίθεται πως κερδίζει ο "ισχυρότερος", ο γονέας δηλαδή, πέφτει και κανένα χαστούκι και όλοι μαζί περιμένουν με χαρά την επόμενη μέρα.
Αυτή τη μάνα την έχω εικόνα στο μυαλό μου.  Και περιμένω να τη δω στην ουρά του σούπερ μάρκετ με τσακισμένο βλέμμα και ρόμπα, να κουβαλάει μόνη της τα ψώνια της εβδομάδας, να ξέρει πόσα βήματα ακριβώς χρειάζεται για να φτάσει πάλι πίσω σε κάποιο διαμέρισμα στους κάτω ορόφους μιας πολυκατοικίας, που βλέπει στον ακάλυπτο.
Πραγματικά δεν ξέρω τί θα ήθελα να της πω.  Θα ήθελα όμως να της το ψιθυρίσω.