Δεν έχω πρόβλημα με το ροζ αλλά με αυτό που το έχουμε καταντήσει.

Σήμερα φίλες και φίλοι, θα μιλήσουμε για τα κοριτσάκια.
Για κάποιο λόγο έχει επικεντρωθεί η προσοχή μου πάνω τους τελευταία, τις βλέπω στα μπαρ που συχνάζω (ανησυχητικό) με skinny jeans και ανακατωμένα μαλλιά, βρώμικες, υφασμάτινες τσάντες και  φλατ σανδάλια και ψάχνω να βρω την Χλόη, μερικές νομίζω ότι της μοιάζουν, ότι να, κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι η δική μου σε κάποια χρόνια, καλύτερα βέβαια να κρατούσε ένα βιβλίο αντί για ένα τσιγάρο, αλλά hey, que sera, sera.
Είναι κάποια κορίτσια, κοπέλες θα έλεγαν εκείνες, με μπουχτισμένο, μποέμ βλέμμα, ακουστικά στα αυτιά, διάθεση στο να συμμετέχουν και να ακούγονται, έναν έρωτα από αυτούς τους ωραίους, τους ανήσυχους, ακουμπισμένο στον ώμο και μάλλον ένα ζευγάρι γονιών που θα τις φιλήσουν για καληνύχτα, και ας είναι στην πραγματικότητα καλημέρα.
Και τονώνεται λίγο η ελπίδα σε σχέση με τα διάφορα που βλέπω/ακούω τελευταία σε μαζικά events, σε χώρους συγκέντρωσης πολλών γονιών, σε μπλογκς, σε σπίτια, σε σχολεία.
Υπάρχει μία εμμονή κατευθυνόμενη στα κοριτσάκια να γίνουν νεράιδες, να γίνουν πριγκήπισσες, να γίνουν όμορφες, γκλαμουράτες, κουνιστές (καλά, υπάρχουν εμμονές και για τ'αγόρια αλλά δεν θα τα γράφω και όλα μονορούφι).
Υπάρχει μια διάθεση, μια φιλοδοξία που σαν όνειρο πλανάται στην ατμόσφαιρα, αν δεν καταφέρουν το πριγκηπικό, να γίνουν πανελίστριες στη Φαίη Σκορδά τουλάχιστον.  Να κάνουν κάτι που να φαίνονται.  Να είναι πρώτη σειρά στο χώρο δράσης της Amita Fun στην Μικρόπολις (μέγα δράμα, κραυγή αγωνίας προς τα πάσης φύσης brands να σταματήσουν να εξαντλούν τη φαντασία τους στη ζωγραφική, έλεος πια) εκεί που τύπος dancer χτυπιέται με κάτι που ζουζουνοφέρνει, δεν μπορώ να θυμηθώ, και καμια δεκαπενταριά κοριτσάκια (μόνο, το τονίζω) χτυπιούνται ανελέητα μαζί του, όχι όμως παιδικά, χαριτωμένα, ξέγνοιαστα, αλλά ξεπατικώνοντας μαλακίες που βλέπουν στην τηλεόραση, με μικρομέγαλη ποζερία, με οριακή σάχλα, περιτυλιγμένες σε γκλίτερ και πούλιες.
Οι μαμάδες απολαμβάνουν καφέ ήσυχες, άρα, χαίρονται.  Χαίρονται που η μικρή έχει ιδρώσει ατσούμπαλα, χαίρονται που ξεχωρίζει από το πλήθος ως μία άλλη Μενεγάκη, προφανέστατα όμως αν είχαν αγόρι θα την είχαν ακούσει και λίγο με τόσο κούνημα.
Δεν ξέρω, κάπως θα έχει τύχει να σκάνε τα περιστατικά στη μούρη μου τελευταία από φυλακισμένα σε μικρομεγαλίαση και ροζ χρώμα κοριτσάκια, ή ίσως τα άλλα, τα όχι-και-τόσο-νάζι δεν μου προκαλούν το ενδιαφέρον καθότι νορμάλ, αλλά με πιάνει μια απελπισία σε κάθε καμάρι, περηφάνια, χειροκρότημα τηλεπαρουσιάστριας-wannabe πόζας, παπουτσιού νούμερο 26 με τακούνι (δεν μιλάμε για τη Suri), κολεξιόν Gap που δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ tshirt για το target group της Κλο χωρίς γκλιτεράτη μπουρδολογία επάνω #true_story.
Ρε, και εμείς έτσι είμασταν;  Εγώ έχω φωτογραφίες πάντως που φοράω πορτοκαλί ριγέ, κίτρινο φλοράλ, μπλέ σκούρο πολύ, πράσινο πουά, στήνομαι στο φακό με συντροφιά ένα μεγάλο χαμόγελο και τα παραμύθια ή τις κούκλες μου αγκαλιά, δεν σουφρώνω χειλάκια, δεν υποδύομαι τσιφτετέλι σε πίστα, δεν φοράω λιπ γκλος από τα τέσσερα, και μα την παναγία, δεν φοράω ποτέ ροζ.
Δεν έχω πρόβλημα με το ροζ, αλλά να, έχω με αυτό που το έχουμε καταντήσει, συνώνυμο της μικρομέγαλης ελαφρότητας, της πανελίστριας μέγκα σταρ και του/της/wtf μπεμπέ λιλή.
Μετά βγαίνω για κανα ποτό το βράδυ και ισιώνω λίγο, προφανώς κάποια κοριτσάκια έπεσαν με φόρα από το μικρό μου πόνι και προσγειώθηκαν σε καμια βιβλιοθήκη, ή κανα δισκάδικο.  Α, ναι, σόρρυ, δεν υπάρχουν πολλά από αυτά.

πι.ες: Η Στεφανία προς το παρόν δεν είναι τέτοιο κοριτσάκι και εγώ γι'αυτό την στηρίζω στον αγώνα της να ακουστεί και να τα χώσει. Δες πιο κάτω: