Δεν έχω τίτλο.

'Αλλη μια χαρωπή μέρα ξεκίνησε, που ακολούθησε ένα πολύ αστείο βράδυ, ποτά με κουμπάρα, κολλητή, πρώην συνάδελφο (you name it, το 'χω) με αναπάντεχα εμπλεκόμενο κόσμο, με εμένα στην αρχή της βραδιάς να κάνω χαιρετούρες σε όποιον καθόταν σε καρότσι στο Σπίτι, να ξαναμπαίνω στη διαδικασία της ερώτησης "τί εννοείς δεν μου φαίνεται ότι είμαι μαμά" προς το τέλος, για να καταλήξω στο ότι οι μαμάδες δεν είναι aliens γαμώτηντρέλα.
Η κυρία μαμά τακτοποιημένη.
Η κυρία μαμά βολεμένη.
Άνετη.
Χωρίς πρόβλημα ανεργίας προς το παρόν (έτσι όπως τα κόβω τα πράγματα εδώ στο παρόν κυριολεκτώ), με σύζυγο που ειδικά στην κατηγορία μπαμπάς - θα το ξαναπώ, χέστηκα - δεν έχω συναντήσει όμοιό του τα τελευταία 4,5 χρόνια, με βοήθεια στο σπίτι, με γιαγιάδες παππούδες από πάνω μην τυχόν και κάποιος ταλαιπωρηθεί και ας γίνουν εκείνοι κουλουβάχατα, με μία ευκολία στο γράψιμο και μία διάθεση ειρωνική καμια φορά, χιουμοριστική άλλες, προβληματισμένη συνήθως αλλά να, with a twist, με απόψεις που δεν "σηκώνουν" γλυκούλικα σχόλια, straightforward τρυφεράδα ή  κάποιου τύπου ρομαντζάδα τέλος πάντων.
Κάθομαι στο γραφείο και ξεκινάω την μέρα μου χωρίς ιδιαίτερες έννοιες, με πολλά social media, με εικόνες, ερεθίσματα, λίγο από brainstorming, έναν μέτριο καφέ, σήμερα μ'ένα σωρό μηνύματα από την αστεία χθεσινή βραδιά, τα παιδιά είναι εντάξει, ο χρόνος δε με πιέζει, ο πελάτης μ'αγαπάει, οι φίλες μου είναι και γαμώ και εγώ μπορεί και να σκεφτώ ένα επόμενο, πιασάρικο ποστ.
Αυτά γενικώς συμβαίνουν όταν είμαι μέσα στη φούσκα.
Γιατί έξω από την φούσκα, οι γονείς, οι μαμάδες, τρέχουν και δεν φτάνουν, ψάχνουν με αγωνία την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου μεταξύ σιδερώματος, επαγγελματικής πίεσης και αλλαγής πάνας για να κάνουν ένα ντους, ούτε λέξη, ούτε όρεξη για τις Νύχτες Πρεμιέρας, στα παπάρια τους, παρά μόνο μια διαρκής αγωνία για το αύριο, ένα ατελείωτο άγχος, στεναχώριες, πίεση, πίεση, πίεση.
Δεν ξέρω πώς φαίνομαι στα μάτια σας, αλλά έχω καιρό τώρα που αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα συγγνώμη για κάποιες μαλακίες που γράφω.  Διαβάζω τόση πολύ δυστυχία που η μόνη μου αντίδραση είναι να μου χώσω κουτουλιά την στιγμή που γκρινιάζω.
Ναι, η καθημερινότητα σε ρουφάει και οφείλεις πάντα να προσπαθείς να την κάνεις καλύτερη, με απόλυτο κριτήριο τον εαυτό σου.  Δεν φταις εσύ γιατί κάποια άλλη γυναίκα με μωρό πέντε μηνών, άνεργη, χωρίζει, γιατί ένα παιδί αρρωσταίνει βαριά και λιώνει μέσα στα νοσοκομεία, γιατί ένα ζευγάρι με τρία παιδιά δεν αντέχει ούτε την υποψία της αύρας του άλλου στα 80τ.μ, γιατί η ξαδέλφη της κυρίας στο ισόγειο δεν έχει καρότσι να βάλει μέσα το νεογέννητο μωρό της, γιατί στο ΠΙΚΠΑ παρατάνε μωρά στα αζήτητα από τριών μηνών, πετάνε ζωές στα σκουπίδια και τις καταδικάζουν σε εισπνοή-εκπνοή για όσα χρόνια αντέξουν, γιατί υπάρχουν παιδιά που η μόνη τους αγωνία είναι να είναι αόρατα για να μην μαστιγωθούν με δερμάτινη ζώνη, και γιατί τα ΓΙΑΤΙ μου δεν μπορούν να τελειώσουν.
Δεν φταις εσύ που πριν λίγο καιρό έγραψες με ειλικρίνεια σε μία ανάρτηση πόσο ωραία πέρασες που τα παιδιά έλειψαν κάποιες μέρες από το σπίτι και μετά κοιτάς αμέριμνη το news feed το facebook και πέφτεις πάνω σε αυτό:

http://www.giatinioanna.com/

Και παγώνεις.

Και τρέχεις στην τουαλέτα του γραφείου και κλαις, κλαις ανελέητα προσπαθώντας να μη σε πάρει κανείς χαμπάρι, γυρίζεις πίσω με τα μαλλιά μες στη μούρη, κάνεις hide το story λες και το μυαλό λοβοτομήθηκε, λες και έχει σημασία, ξανακοιτάς γύρω σου την επιφάνεια στην οποία επιπλέεις, θες να κάψεις τον υπολογιστή, τη διαφημιστική και την παρουσίαση του πελάτη ταυτόχρονα, ξανατρέχεις στην τουαλέτα, ξανακλαις, δεν έχεις επειδή σε όλο αυτό το γιγάντιο ΓΙΑΤΙ, αισθάνεσαι ΜΑΛΑΚΑΣ.
Για όλα αυτά που έχεις σκεφτεί, για όλα αυτά που σ'έχουν κάνει να θυμώσεις, για κάθε μία μπούρδα ξεχωριστά που έχεις ξεστομίσει, για κάθε ξέσπασμα, για κάθε νεύρο τεντωμένο, για κάθε τσακωμό, για κάθε αγκαλιά που τσιγκουνεύτηκες.
ΜΑΛΑΚΑΣ.

Στους γονείς της Ιωάννας, δεν υπάρχει καμία πιθανή κουβέντα να αρθρώσεις.
Σε όλους εμάς, εύχομαι μόνο να καταλάβουμε πόσο μεγάλο είναι το καθήκον σε αυτή τη ζωή να απαλύνουμε τον πόνο αυτών που έχουν ανάγκη.  Πρώτα αυτών, και μετά των δικών μας, των τακτοποιημένων, τόσο μεγάλο καθήκον.