- Πώς περάσατε το σαββατοκύριακο;
- Εντάξει. Το Σάββατο πολύ ωραία. H Κυριακή γαμήθηκε.
- Γιατί ρε; Δεν είχατε το χριστουγεννιάτικο πάρτυ του σχολείου;
- Γι'αυτό.
- ....
- Σκατά τα κάναμε.
- 'Ελα μωρέ, υπερβολική. Τί έγινε;
- Να, ο Βάλτερ είχε αρχίσει να μου λέει ότι ή δεν θέλει να πάει στη γιορτή ή δεν θέλει καθόλου, μα καθόλου να συμμετέχει γιατί ντρέπεται. Και εγώ του είπα ότι ντρεπόμουν όταν ήμουν μικρή, και καμια φορά σκεφτόμουν ότι ήμουν κάποια άλλη, έβρισκα ένα όνομα που μου άρεσε και ήμουν αυτή και δεν ντρεπόμουν πια. Του άρεσε η ιδέα, χαμογελούσε, αλλά όποτε του ξαναανέφερα την γιορτή λίγο μαζευόταν. Ε μετά πήγαμε εκεί, ο κολλητός του δεν ήταν, η γιορτή δεν γινόταν στο σχολείο και άρα το καινούργιο περιβάλλον ίσως για κάποιους ήθελε λίγο χρόνο και ο δικός μου απλά συμπεριφερόταν με απάθεια. Δεν πλησίαζε τους άλλους, δεν ήθελε να γράψει κάρτα με ευχές, να διαλέξει όργανο που είχαν φτιάξει όλοι μαζί στο σχολείο από το καλάθι, γενικώς την είχε δει guest. Και λίγο μπορεί να ήθελα και να είμαι κάπου αλλού φάση. Ε, όπως ήταν το αναμενόμενο, αν ξέρεις τον Βάλτερ - και εγώ οφείλω να τον ξέρω - με το που μπήκαμε στο θεατράκι του Bios έκατσε πανευτυχής ανάμεσα σε εμάς και έναν φίλο του, ακούμπησε αναπαυτικά στην καρέκλα και στην όποια προτροπή δασκάλας να κατέβει στην σκηνή έκανε απλά τον κουφό.
- Γιατί δεν πήγαινες μαζί του;
- Ρε συ, του είπα να κατέβω και να στέκομαι κοντά του, στον τοίχο. Καμία άλλη μαμά δεν είχε πάει και γενικώς μου ήταν κάπως να κατέβω τώρα μόνη μου να κάνω τούμπες και σκηνικά με χεράκια, μόνο εγώ. Εντάξει λάθος, αλλά δεν είχα όρεξη ρε συ.
- Καλά σιγά το λάθος, εμένα μία φίλη μου μού έλεγε ότι ήταν τόσο κουρασμένη από την δουλειά και τα δύο παιδιά που στου ενός τη χριστουγεννιάτικη γιορτή δεν πήγε καν. Έκατσε σπίτι και κοιμήθηκε. Και;
- Φύγαμε.
- ΓΙΑΤΙ;
(σημ: η φίλη της συνομιλίας δεν έχει παιδιά)
- Ξέρεις γιατί... το σκεφτήκαμε πολύ με τον Dario, αλλά δυστυχώς μετά. Μάλλον όλη αυτή την ιστορία της Χριστουγεννιάτικης γιορτής οι γονείς την περιμένουν περισσότερο από τα παιδιά. Είναι συγκινημένοι για κάποιο λόγο, "περήφανοι", ανυπόμονοι να δουν το δικό τους, να το φωτογραφίσουν, να το νιώσουν μέσα σε μια οργανωμένη ομάδα, κάτω από τις φτερούγες της δασκάλες, αγκαλιά με τους συμμαθητές και πάνε με high expectations. Εγώ δηλαδή έτσι πήγα, και το ότι ο Βάλτερ απλά, μετά από προετοιμασία 15 ημερών στην τάξη σε όλα αυτά γύρισε την πλάτη και απείχε συνειδητά, μου δημιούργησε τεράστιο κενό, απογοήτευση, θυμό, να, θύμωσα και δεν έπρεπε να το έχω κάνει.
- Αχ, έπρεπε να μείνετε. Σου έχουν πει τόσες φορές ότι έχεις ένα πολύ διαφορετικό παιδί και χωρίς να ξέρω, υποθέτω ότι τα ξεχωριστά παιδιά έχουν ξεχωριστές αντιδράσεις που τις περισσότερες φορές σε κάνουν χαρούμενη, αλλά ναι, μπορεί και να σε στεναχωρήσουν.
- Συμφωνώ, σε όλα αυτά συμφωνώ τώρα αλλά όταν βγήκαμε για λίγο έξω και του μίλησα τόσο ωραία και με κοιτούσε στα μάτια σαν να καταλαβαίνει, εγώ στα γόνατα, πολύ δραματική και πολύ ώριμη συνομιλία ξέρεις τώρα, και του έλεγα πως έχει κάνει μία προετοιμασία για όλο αυτό, για να το δείξει στους γονείς του και τα είχε καταφέρει τόσο καλά, ή πώς είναι μέλος μιας ομάδας και σαν μέρος της έχει φυσικά δικαιώματα και υποχρεώσεις μπλα μπλα μπλα...
- Δεν σου απάντησε;
- Μου απάντησε. 'Οτι αφενός τα είχαν κάνει πολλές φορές στο σχολείο και τα είχε σκυλοβαρεθεί και αφετέρου ότι έλειπε ο Κωστής - όπου Κωστής βάλε κολλητός, blood brother, soul mate ρε παιδί μου.
- Ναι, φαντάσου να ήταν εκεί ο κολλητός του, θα πήγαιναν πιστεύω και οι δύο.
- Ok, αλλά δεν θα είναι πάντα εκεί ο κολλητός του, έτσι δεν είναι; 'Ηταν κι άλλοι φίλοι του, χαιρόταν που τους έβλεπε, τους χαμογελούσε, αλλά... από την καρέκλα του. Αφ'υψηλού.
- Αχαχαχαχ, φαντάζομαι τα μούτρα σου. Και του Dario.
- Ρε, για κάποιο λόγο χάσαμε την μπάλα σου λέω. Και εκεί που λοιπόν έβγαλα αυτόν τον ωραίο λόγο και προχώρησα ξανά προς τα μέσα σίγουρη ότι δεν μπορεί, αυτό το παιδί, το καταπληκτικό, το πανέξυπνο, το ώριμο, θα με ακολουθήσει... Έκανε τρία βήματα και μου φώναξε "Mαμά! Δεν έρχομαι". Εκεί εγκατέλειψα την προσπάθεια. Μπήκα μέσα, μάζεψα όλες τις μαλακίες που κουβαλούσαμε τέσσερις άνθρωποι και βγήκα προς την έξοδο με βηματισμό βέρμαχτ. Νεύρα.
- Πόσο δεν είστε εσείς αυτό.
- Ναι ωραία τα λέμε αυτά τα κουλαριστά, αλλά τελικά είμαστε και αυτό. Και να σου πω και κάτι; Έχουμε συζητήσει με την ψυχολόγο του σχολείου για παρόμοιες συμπεριφορές σε πάρτυ συμμαθητών στην περίοδο της προσαρμογής και η θέση της είναι ότι εφόσον δε συμμετέχει και θέλει να κάθεται όλη την ώρα αγκαλιά στη μαμά ή στον μπαμά, απλά σηκώνεστε και φεύγετε. Χωρίς πολλά λόγια όμως. Εμάς στέγνωσε η γλώσσα μας στην παπαρολογία και μετά, χειρότερο, στο παράπονο.
- Εντάξει μωρέ το πάρτυ είναι αλλιώς, εδώ ήταν η γιορτή τους, υποθέτω θα αντάλλαζαν δώρα, ευχές, τέτοια ξέρω γω.
- Μαζί σου. Αλλά έτσι μας βγήκε και όπως μου έλεγε και ο Dario μετά και γελούσα με το πικραμένο ύφος, "έλα χέσε με, πρώτη φορά γονείς είμαστε θα κάνουμε και τίποτα λάθη. 'Ηρθε κανείς να σου πει εκείνη την ώρα που σου τα έχει σκάσει τί να κάνεις; Δεν ήρθε." (το εγχειρίδιο του τέλειου γονιού, NONEXISTENT, γκουχ γκουχ). E, αυτά. Γυρίσαμε σπίτι με την ψυχολογία στα τάρταρα - οι μεγάλοι εννοώ.
- Ο Βάλτερ; Πώς ήταν μετά, στο αυτοκίνητο;
- A ναι, αφού του τα ζάλισα λίγο ακόμα, μέχρι και δάκρυ κύλησε στο μάγουλο... έγειρε προς το παράθυρο... και κοιμήθηκε. 'Αντρες σου λέει.
πι.ες: το παιδί έχει stage fright (έεεελα, δεν τα λέω και όλα σοβαρά). εντάξει, αλλιώς, έχω έναν ντροπαλό γιο. και η ουσία του συζύγου σε αυτά που είπε είναι ότι πρέπει να δουλέψει - εκτός από εμάς φυσικά - και το σχολείο σε σχέση με αυτό. i'll be back.
πι.ες2: και το πρόγραμμα με όλους τους συμμετέχοντες. κιουτερία,ε; αυτός ο δεύτερος από πάνω δεξιά, καλά ήταν φοβερός μη σας τα λέω εγώ τώρα.
