Η γάτα.

Πρέπει να έχει περάσει κανένα δίμηνο από τότε που την πρωτοείδα πεταμένη, άψυχη, στα αριστερά της ανόδου της Κηφισίας όπως πήγαινα για το γραφείο.

Κάθε φορά που το μάτι μου θα πέσει σε σκοτωμένο ζώο στο δρόμο αργώ να απεμπλακώ.  Κάθομαι και φτιάχνω σενάρια, πιθανές ταχύτητες, κατευθύνσεις, καιρικές συνθήκες, μαλακία στον εγκέφαλο, ψάχνω να βρω μια δικαιολογία, εύχομαι το ζώο να έφυγε ακαριαία, δεν θέλω μέσα μου ούτε να σκεφτώ μήπως σπαρτάρισε εκεί αβοήθητο, με όλους εμάς να περνάμε από δίπλα βιαστικοί, με το ραδιόφωνο δυνατά, με τους ώμους μόνομα σηκωμένους - η φάση είναι "δεν με νοιάζει".

Τις περισσότερες φορές, όλα αυτά τα ζώα που σκοτώθηκαν στην άσφαλτο χωρίς κανείς να αναρωτηθεί, ούτε να δακρύσει, ή έστω, να μελαγχολήσει, δεν τα ξαναβλέπω.

Αυτή εδώ όμως σαπίζει μέρα με την ημέρα στην άνοδο της Κηφισίας, πρώτα ήταν ένα πτώμα ζώου κανονικό, μετά άρχισε να αποσυντίθεται, να βρέχεται, να διαλύεται, ξέρω ακριβώς πού είναι και κάθε φορά δευτερόλεπτα πριν ή κλείνω σφιχτά τα μάτια ή άλλαζω λωρίδα, και όμως το μάτι μου πάντα νιώθει ότι σ'εκείνο το σημείο βρίσκεται αυτή η γάτα, που για πολύ ευνόητους λόγους δεν της άξιζε να βρίσκεται εκεί, να λιώνει με αυτόν τον τρόπο, να αντιμετωπίζεται με αδιαφορία στην καλύτερη (εγώ ας πούμε, να, δεν έχω κάνει τίποτα γι'αυτό) ή με "πώς πετάχτηκε η βρωμόγατα, καλά να πάθει" στη χειρότερη; Στην πιο συνηθισμένη;  Πες εσύ. 

Στο σπίτι μεγαλώνουμε με μία γριά γάτα.  Τα παιδιά ήρθαν στη ζωή της πολύ πρόσφατα και δεν τα γουστάρει μία.  Γενικώς η γριά γάτα μας είναι λίγο μυστήρια, έχει τραβήξει στη ζωή της πολλά που την έχουν κάνει επιθετική, τα παιδιά είναι άγαρμπα και φωνακλάδικα, δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να την "μάθουν" πρώτα πριν την πλησιάσουν, ότι βγάζει χαυλιόδοντες αν της χαϊδεύεις την πλάτη, ότι πρέπει να της δείξεις αυτοπεποίθηση αν θέλεις να την ακουμπήσεις, ότι δαγκώνει, γρατζουνάει και δεν υπακούει σε εντολές.  Τις ώρες που είμαι στο σπίτι προσπαθώ πολύ να κάνω κάπως να δουλέψει αυτό το σετ, δεν έχω καταφέρει σχεδόν τίποτα εκτός από το ότι έχουν αφομοιώσει πλέον το "μόνο στο κεφάλι, έτσι μπράβο, ναι, και κάτω από το λαιμό της αρέσει πολύ", αλλά και τους δύο τους τρομάζει.  Και στους δύο έχει ξεσκίσει τα χέρια και ενώ θέλουν, είναι πολύ διστακτικοί, δεν μπορούν καθόλου να διαχειριστούν το γιατί, αφού είναι η γατούλα μας και την αγαπάμε και μας αγαπάει και γιατί δεν φτύνει ροζ καρδούλες τέλος πάντων να γουστάρουμε.  Εγώ δεν δείχνω να φοβάμαι ποτέ, δεν πανικοβάλλομαι αν την δω να ταράζεται για να τους προφυλάξω, δεν δυσανασχετώ ποτέ όταν έρχονται κλαίγοντας και μου λένε "Μαμάααα, η Λούνα με δάγκωσε", τους εξηγώ για πολλοστή φορά ότι η γάτα μας είναι πολύ μεγάλη, ότι έχουμε πει τί της αρέσει και τί όχι και ότι είναι ο τρόπος αντίδρασης της αυτός γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο για να σας δείξει ότι ενοχλείται, με αποτέλεσμα ο γιος μου πλέον να παρατήσει την προσπάθεια και να την αγνοεί - το παλεύει όμως η κόρη μου και για τους δυο τους.

Θέλω τα παιδιά μου να μάθουν να σέβονται τα ζώα.  Να τα υπολογίζουν, να προσπαθούν να τα κατανοήσουν, να τα βοηθάνε, να τα συμπονούν και η αγάπη θα έρθει, η αγάπη είναι αυτή.  Θέλω τα παιδιά μου να μην εμπλακούν ποτέ σε καμία κατάσταση κακοποίησης οποιουδήποτε ζώου ούτε σαν περαστικοί θεατές και αν γίνει αυτό, θέλω να έχουν αντίδραση και φωνή.  Το να κακοποιήσουν τα ίδια ζώο δεν υπάρχει στη σκέψη μου ούτε καν σαν ενδεχόμενο γιατί στον αυτονόητο πίνακα οδηγιών ζωής και αξιών που θα είχαμε αναρτήσει στο σαλόνι αν ποτέ μπαίναμε στη διαδικασία, θα ήταν στην κορυφή της λίστας μας.

Θέλω τα παιδιά μου να σταματάνε στην άκρη να βοηθάνε τη γάτα, να αγκαλιάζουν τα ημιθαμμένα μωρά της από τις λακούβες όπως έκανε η μαμά τους και ας τις πέθαναν όλα κάποιες μέρες μετά.  Τουλάχιστον δεν έμεναν ανυπολόγιστα κουφάρια στην άνοδο της Κηφισίας, λάβαρο κάποιων καυλοτίμονων.

Χορεύοντας με τα τούλια.

Αισθάνομαι ότι η κόρη μου μεγαλώνει χωρίς πολλά έξτρας.

'Ισως έχω ξαναγράψει πόσο πολύ είχα αφοσιωθεί στα "περιφερειακά" του γιου μου από νωρίς, θέατρα, play-dates, δημιουργικά εργαστήρια, κολυμβητήριο, ταξίδια και άλλα πολλά.  Η εξέλιξη του W. μέσα στον κόσμο όπως εγώ τον θέλω να είναι, δεν ξέρω πόσο πολύ έχει σχέση με όλα αυτά, θεωρούσα ότι κάνω ό,τι το καλύτερο για να του ανοίξω διάπλατα τα μάτια, για να τον κάνω ξεχωριστό.

Με το δεύτερο παιδί όλα κάπως απομυθοποιήθηκαν.  Εγώ σταμάτησα να συμβιβάζομαι, έδωσα στον εαυτό μου λίγο περισσότερο χρόνο, μέτρησα τα χρήματά μας διαφορετικά, είδα τα αδέλφια να βασίζονται το ένα στο άλλο για παρέα, για αγκαλιά, για γέλια, για αταξίες, για τραγούδια, για όλα αυτά που εγώ πριν κάποια χρόνια έψαχνα αλλού.

Τώρα όμως αισθάνομαι ότι κι εκείνη θέλει να "μεγαλώσει", να ενταχθεί, να κάνει πράγματα.  Βλέπω τη λαχτάρα της για το σχολικό, για τους φίλους του αδελφού της, για τους χορούς στα πάρτυ, για τα παιδιά σε ομάδες, για τις οργανωμένες δραστηριότητες, ρουφάει, χειροκροτάει, λάμπει.

Έτσι είπαμε να πάμε να κάνουμε χορό.  Στο τηλέφωνο μού διευκρινίστηκε ότι δεν είναι μπαλέτο, αλλά "freestyle" - εγώ σκέφτηκα ένα παιδικό τουρλουμπούκι, εκνευριστικά ζουζούνια, ακόμα και gangnam ή harlem shake, είπα στον μπαμπά της να της βάλει μία γκρι φόρμα και ένα tshirt και να τους συναντήσω εκεί κατευθείαν από το γραφείο.

Η υπόλοιπη ομάδα ήταν μόνο κοριτσάκια, μαμάδες με άνετες, παλ, πετσετέ φόρμες και αυτό το δεν-δουλεύω-hairstyle και ένας ούλτρακουλ μπαμπάς που είχε έρθει όπως εμείς, για δοκιμαστικό.

Το "μάθημα" δεν ήταν ακριβώς έτσι όπως το είχα φανταστεί, αλλά όπως δεν θα ήθελα να είναι.  Εντελώς προσωπική μου άποψη, αλλά όταν τα διτρίχρονα κάνουν χορευτικά με ραβδάκια, ή φοράνε ροζ τούλια, ναι, είναι πολύ γλυκούλια, απλά εγώ δε γουστάρω.  Έχω πάθει μια τρελή άρνηση με κάποια γυναικεία πρότυπα συμπεριφοράς ξεπατικωτούρα, άρνηση με ένα μεγάλο κομμάτι μαμάδων που λιγότερο βλέπω και περισσότερο διαβάζω από δω κι από κει, άρνηση με το τόσο πασέ lifestyle της φαινομενικής επιτυχίας και βασικά τραβάω τα ζόρια μου και με συγκεκριμένη χρωματική παλέτα.

Δηλαδή τρώγομαι με τα ρούχα μου.  Δηλαδή δεν ταυτίζομαι.  Δηλαδή δεν θέλω.
Αλλά, κάνε στην άκρη τώρα εσύ, γιατί το "μάθημα" στην τελική δεν ήταν για 'σενα.
Η Κλο τα 'σπασε.  Κοινωνική, εκδηλωτική, χαρούμενη, με συμμετοχή, με προσπάθεια, με τσαμπουκά, μπήκε στο νόημα κατευθείαν, αγκαλιάστηκε με τα άλλα κοριτσάκια, χόρεψε με τις άλλες μαμάδες, τα πήγε τόσο "καλά" για πρώτη φορά που εγώ, συνηθισμένη από τον άλλο, τον όχι-και-τόσο-mainstream συμμετέχοντα, αναρωτήθηκα τί δεν πάει καλά με το παιδί αυτό.  Καλή μαλάκω κι εγώ.
Οπότε έρχονται τα δύσκολα.  Είναι το perception το δικό μου vs. το δικό της.  Είναι οι εικόνες που εγώ βλέπω vs. το πώς τις αντιλαμβάνεται εκείνη.  Είναι οι απόψεις που έχω διαμορφώσει μετά από τόσα χρόνια, απέναντι στην απόλυτη παιδική ανεμελιά και αθωότητα.  Είναι η επιφυλακτικότητά μου μέσα σε αυτή την ομάδα απέναντι στη στεναχώρια της όταν έφτασε η ώρα να φύγουμε.  Είναι που με ρωτάει σχεδόν κάθε μέρα πότε θα ξαναπάμε.
"Ε στην τελική και εσύ τί κολλάς.  Ας έχεις μια πετσετέ φόρμα μαζί σου στο γραφείο για εκείνη την ημέρα". Άντρες, και όλα λύνονται απλά. (by the way το ζηλεύω αυτό, μεταξύ άλλων)

Οι Πρώτοι (κι απ'το τέλος, we love you anyway)

Ο W. πιάνεται από κάτι λάστιχα που κάνουν διαδοχικά X και ταλαντεύονται, σφίγγει το στόμα και ανεβαίνει όροφο.  Βρίσκει τον τρόπο, κάπως βάζει το πόδι του, κάπως χρησιμοποιεί το σώμα του με χορευτική ελαστικότητα, ανεβαίνει κι άλλον όροφο.  Ο φίλος του από κάτω τον κοιτάει με κόπο.  Κοκκινίζει, προσπαθεί, ο W. του φωνάζει, γελάνε, αλλά δεν ανεβαίνει.

Του φωνάζω κι εγώ του N., του δίνω οδηγίες πως νομίζω ότι είναι καλύτερα να το κάνει, από τη μία γιατί τον βλέπω ότι θέλει να πάει κοντά στον φίλο του, από την άλλη γιατί λυπάμαι τον μπαμπά του.

Ο W. έχει ανέβει 4 δύσκολους ορόφους σ' ένα λεπτό α λα Spiderman, και τα άλλα παιδιά τον κοιτάνε.

Πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται, κυρίως γιατί οι αθλητικές ή κινητικές δραστηριότητες αναγνωρίζω ότι δεν είναι το μεγάλο ατού του παιδιού μου.

Δεν κάνει ιδιαίτερα καλό ποδήλατο, ούτε πατίνι, skate ή οτιδήποτε με ρόδες.  Δεν παίζει πολύ μπάλα, σταμάτησε το κολυμβητήριο - έμαθε τουλάχιστον να κολυμπάει πριν το παρατήσει,ανένδοτος - αλλά δεν είναι ούτε σπουδαίος χορευτής, δρομέας ή σκιέρ.  'Ετσι τον έχω εγώ στο μυαλό μου.  Αλλά, και ελπίζω να γίνομαι πιστευτή, δεν τραβάω και κανένα μεγάλο ζόρι.

Οπότε κι εγώ χαμογελώ με ικανοποίηση που "τερματίζει" κάπου πρώτος, ειδικά κάπου που δεν είναι το γκανιάν.  Ο Ν. αντίστοιχα, παρά την τρελή ενέργεια που ξοδεύει στο πάρκο και τα τυπικά χαρακτηριστικά, δεν τα καταφέρνει ούτε στην πρώτη πίστα.  Ο μπαμπάς του αλλάζει μούρη και δανείζεται την όψη των τύπων που ποντάρουν στα άλογα του ιπποδρόμου, εκείνα τα δευτερόλεπτα της κούρσας που οι φλέβες πετιούνται από το λαιμό και το μέτωπο γίνεται κάθιδρο, η ένταση, η αγωνία, η απογοήτευση καβαλάνε τη λογική, βρίζουν το άλογο, τη φοράδα που το γέννησε και την πουτάνα τη ζωή που τους ξέβρασε σ'έναν ιππόδρομο να ποντάρουν με στεγνό το στόμα και τη γόπα να καίει τον δείκτη.

Ο μπαμπάς του Ν. δεν δέχεται ότι ο γιος του δεν μπορεί.  Δεν καταπίνει το ότι δεν καταφέρνει ούτε τα  βασικά, νομίζει ότι όλοι τον κοιτάμε περιφρονητικά και ότι τουλάχιστον εγώ απολαμβάνω τον εξευτελισμό του γιού του από τον δικό μου - από ποιον, από αυτό το αγοράκι το αδύνατο, το κοντούλι, που λατρεύει να ζωγραφίζει, να διακοσμεί δωμάτια, να φτιάχνει μικρογραφίες σπιτιών και να γράφει όσο περισσότερο μπορεί.  Και ποιος ξέρει τί άλλη βλακεία μπορεί να κάνει, αλλά όχι και να σκαρφαλώνει καλύτερα και γρηγορότερα από τον γιο του.

Αυτό είναι μόνο ένα περιστατικό.  Γύρω μου όλo και αφουγκράζομαι πάρα πολλά τέτοια παρόμοια, όπου μανιασμένοι γονείς "απαιτούν" από τις χαριτωμένες, αθώες μινιατούρες τους να είναι Πρώτες. 

Πρώτοι στην "αρχηγία" της τάξης, στο μπαλέτο, στο τρέξιμο, πρώτοι στην ομιλία, στην εξυπνάδα, στην ατάκα, πρώτοι στο σχολείο, στο πάρκο, στο γήπεδο, πρώτοι, όχι αγωνιστές, αλλά πάντα νικητές.  Πρώτοι σε σχέση με τους άλλους.  Ανίκητοι, ακόμα και αν χρειάζεται σκληρότητα στο βλέμμα, λεκτική καγκουριά ή αδιανόητη για την παιδική ηλικία ανταγωνιστικότητα και πειθαρχία.

Δεν το έχω ενοχλητικά, αυτό.  Ναι κι εγώ έχω αποτυπώσει κάποια περιστατικά στο μπλογκ που αξιολογώ ως εξαιρετικά, πάντα με εσωτερική ανησυχία την αντίδραση μιας μαμάς που θα τα διαβάσει και θα σκεφτεί "σιγά μωρή πανηλίθια, όλα αυτά κάνουνε", αλλά δεν έχω βάλει ακόμα τον γιο μου στη διαδικασία του ντοπαρισμένου pit bull.  Για να είμαι δίκαιη ίσως επειδή έχω έστω αναγνωρίσει κάποια πεδία στα οποία κατακτεί αδιαφιλονίκητη "πρωτιά", μέχρι να φανεί ο επόμενος φυσικά.
Σπάνια σε μικρές κουβέντες με άλλους γονείς - γιατί από τις μεγάλες πλέον αποσύρομαι, αδυνατώ να βρω κοινά σημεία συνεννόησης και βαριέμαι απίστευτα εκτός αν πρόκειται για πολύ κοντινούς μου φίλους, ακούω παραδοχές του τύπου "η κόρη μου με το χορό δεν το έχει καθόλου".  Αντίθετα, βομβαρδίζομαι από ερωτήσεις "εσάς πότε το έκανε αυτό, εσάς πώς το κάνει αυτό, εσάς βασικά ΓΙΑΤΙ το έκανε αυτό νωρίτερα/καλύτερα από το δικό μου".  Και πάντα η πρώτη μου σκέψη απέναντι σε τόσο ανταγωνιστικούς γονείς είναι αν εκείνοι βλέπουν τους εαυτούς τους σαν τους αδιαφιλονίκητους άρχοντες σε όλα τα πεδία της ζωής τους ή αν το μεγάλο κόμπλεξ της θεωρητικής "αποτυχίας" που βίωσαν τους έχει τυφλώσει τόσο ώστε να το προβάλλουν πάνω στο παιδί με ευκολία - για να μην πάθει (και καλά) εκείνα που πέρασαν εκείνοι.
Πιστεύω ότι όλα τα παιδιά έχουν ταλέντα.  'Οτι όλα κατακτούν κάθε μέρα, με τον τρόπο τους, την κορυφή.  'Οτι δεν τα νοιάζει καθόλου αν κάπου τερματίσουν στο τέλος, εφόσον γυρίσουν στο βλέμμα της μαμάς τους στην κερκίδα και το δούνε βουρκωμένο.  Και ότι στην τελική δεν έχουμε ανάγκη μόνο από leaders σε αυτή τη ζωή.  'Ισως, περισσότερο, να χρειαζόμαστε εκείνους τους followers που με κριτική σκέψη θα κάνουν την ανατροπή.