Χορεύοντας με τα τούλια.

Αισθάνομαι ότι η κόρη μου μεγαλώνει χωρίς πολλά έξτρας.

'Ισως έχω ξαναγράψει πόσο πολύ είχα αφοσιωθεί στα "περιφερειακά" του γιου μου από νωρίς, θέατρα, play-dates, δημιουργικά εργαστήρια, κολυμβητήριο, ταξίδια και άλλα πολλά.  Η εξέλιξη του W. μέσα στον κόσμο όπως εγώ τον θέλω να είναι, δεν ξέρω πόσο πολύ έχει σχέση με όλα αυτά, θεωρούσα ότι κάνω ό,τι το καλύτερο για να του ανοίξω διάπλατα τα μάτια, για να τον κάνω ξεχωριστό.

Με το δεύτερο παιδί όλα κάπως απομυθοποιήθηκαν.  Εγώ σταμάτησα να συμβιβάζομαι, έδωσα στον εαυτό μου λίγο περισσότερο χρόνο, μέτρησα τα χρήματά μας διαφορετικά, είδα τα αδέλφια να βασίζονται το ένα στο άλλο για παρέα, για αγκαλιά, για γέλια, για αταξίες, για τραγούδια, για όλα αυτά που εγώ πριν κάποια χρόνια έψαχνα αλλού.

Τώρα όμως αισθάνομαι ότι κι εκείνη θέλει να "μεγαλώσει", να ενταχθεί, να κάνει πράγματα.  Βλέπω τη λαχτάρα της για το σχολικό, για τους φίλους του αδελφού της, για τους χορούς στα πάρτυ, για τα παιδιά σε ομάδες, για τις οργανωμένες δραστηριότητες, ρουφάει, χειροκροτάει, λάμπει.

Έτσι είπαμε να πάμε να κάνουμε χορό.  Στο τηλέφωνο μού διευκρινίστηκε ότι δεν είναι μπαλέτο, αλλά "freestyle" - εγώ σκέφτηκα ένα παιδικό τουρλουμπούκι, εκνευριστικά ζουζούνια, ακόμα και gangnam ή harlem shake, είπα στον μπαμπά της να της βάλει μία γκρι φόρμα και ένα tshirt και να τους συναντήσω εκεί κατευθείαν από το γραφείο.

Η υπόλοιπη ομάδα ήταν μόνο κοριτσάκια, μαμάδες με άνετες, παλ, πετσετέ φόρμες και αυτό το δεν-δουλεύω-hairstyle και ένας ούλτρακουλ μπαμπάς που είχε έρθει όπως εμείς, για δοκιμαστικό.

Το "μάθημα" δεν ήταν ακριβώς έτσι όπως το είχα φανταστεί, αλλά όπως δεν θα ήθελα να είναι.  Εντελώς προσωπική μου άποψη, αλλά όταν τα διτρίχρονα κάνουν χορευτικά με ραβδάκια, ή φοράνε ροζ τούλια, ναι, είναι πολύ γλυκούλια, απλά εγώ δε γουστάρω.  Έχω πάθει μια τρελή άρνηση με κάποια γυναικεία πρότυπα συμπεριφοράς ξεπατικωτούρα, άρνηση με ένα μεγάλο κομμάτι μαμάδων που λιγότερο βλέπω και περισσότερο διαβάζω από δω κι από κει, άρνηση με το τόσο πασέ lifestyle της φαινομενικής επιτυχίας και βασικά τραβάω τα ζόρια μου και με συγκεκριμένη χρωματική παλέτα.

Δηλαδή τρώγομαι με τα ρούχα μου.  Δηλαδή δεν ταυτίζομαι.  Δηλαδή δεν θέλω.
Αλλά, κάνε στην άκρη τώρα εσύ, γιατί το "μάθημα" στην τελική δεν ήταν για 'σενα.
Η Κλο τα 'σπασε.  Κοινωνική, εκδηλωτική, χαρούμενη, με συμμετοχή, με προσπάθεια, με τσαμπουκά, μπήκε στο νόημα κατευθείαν, αγκαλιάστηκε με τα άλλα κοριτσάκια, χόρεψε με τις άλλες μαμάδες, τα πήγε τόσο "καλά" για πρώτη φορά που εγώ, συνηθισμένη από τον άλλο, τον όχι-και-τόσο-mainstream συμμετέχοντα, αναρωτήθηκα τί δεν πάει καλά με το παιδί αυτό.  Καλή μαλάκω κι εγώ.
Οπότε έρχονται τα δύσκολα.  Είναι το perception το δικό μου vs. το δικό της.  Είναι οι εικόνες που εγώ βλέπω vs. το πώς τις αντιλαμβάνεται εκείνη.  Είναι οι απόψεις που έχω διαμορφώσει μετά από τόσα χρόνια, απέναντι στην απόλυτη παιδική ανεμελιά και αθωότητα.  Είναι η επιφυλακτικότητά μου μέσα σε αυτή την ομάδα απέναντι στη στεναχώρια της όταν έφτασε η ώρα να φύγουμε.  Είναι που με ρωτάει σχεδόν κάθε μέρα πότε θα ξαναπάμε.
"Ε στην τελική και εσύ τί κολλάς.  Ας έχεις μια πετσετέ φόρμα μαζί σου στο γραφείο για εκείνη την ημέρα". Άντρες, και όλα λύνονται απλά. (by the way το ζηλεύω αυτό, μεταξύ άλλων)