School time και πόσα χρόνια ακόμα.

Τις τελευταίες μέρες έλαβα διάφορα email που αφορούσαν σε ένα θέμα που έχει σκάσει σε γονεϊκά φόρουμς και μπλογκς σχετικά με μία "διαμάχη" μεταξύ ενός ζευγαριού γονιών και ενός σχολείου προσχολικής εκπαίδευσης, χωρίς να δω κάπου αν το σχολείο έχει πάρει επίσημη θέση - περισσότερο γράφουν οι γονείς που στέλνουν εκεί τα παιδιά τους και προφανώς έχουν μείνει ευχαριστημένοι.
Δεν θα βάλω κανένα link γιατί όλη αυτή η "συζήτηση" (περισσότερο κατάθεση απόλυτων, παθιασμένων απόψεων χωρίς διάθεση διαπραγμάτευσης) είναι απλά για μενα η αφορμή να γράψω δυο τρεις σκέψεις για τα σχολεία των μικρών, μιας και η κόρη μου ξεκίνησε πριν από κανένα μήνα, παρότι έχω προσωπική γνώμη και για τους συγκεκριμένους γονείς και, τυχαία, και για το συγκεκριμένο σχολείο.
Επειδή είναι η περίοδος που πολλοί γονείς εμπλεκόμαστε σε σχολειοσυζήτηση - μέγκα άγχος, τί να λέμε, ένα δημοτικό αν μπορεί να ετοιμάσει το Dorothy Snot μέσα στον επόμενο χρόνο και εμείς θα γίνουμε μία πολύ χαρούμενη οικογένεια, σκέφτηκα λίγο πόσο πιο απλή μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας αν απομονώσουμε τα σημαντικά που ζητάμε από τις περικοκλάδες και κοιτάξουμε γύρω μας - με μάτια γουρλωμένα στις τάξεις, στην αυλή, στο γραφείο του ανθρώπου που μας υποδέχεται.
Τα σχολεία μιλάνε.  Οι ζωγραφιές στους τοίχους διηγούνται ιστορίες.  Τα κουρελάκια, τα κρυσταλλάκια που κρέμονται από τα ταβάνια, τα πολύχρωμα χαρτόνια που γίνονται θαυματουργές κατασκευές, τα παιχνίδια που τσιμπάνε την παιδική φαντασία κουβαριασμένη μέσα σε τόσα μυαλά, τα χέρια που ανοίγουν διάπλατα οι δασκάλες, οι φωτογραφίες με τις υπογραφές στους τοίχους, τα δεκάδες παιδικά βλέμματα που ακολουθούν τον επισκέπτη, ακόμα και τα χαμόγελα των γονιών που φέρνουν τους συμμαθητές το πρωί, είναι οι αδιαφιλονίκητοι μάρτυρες του αν το σχολείο αυτό είναι κατάλληλο για το συγκεκριμένο παιδί και την οικογένεια που το περιμένει να συνεχίσει την ημέρα του στο σπίτι.
Γιατί στην τελική, αυτή είναι μια μεγάλη ουσία.  Το παιδί να ζει με συνέπεια και συνέχεια τη ζωή του, μέσα σε ένα περιβάλλον που οι διαφορές δεν είναι απροσπέλαστες και δεν διαταράσσουν την ισορροπία του.
Εγώ έχω τρομάξει γιατί έχω επισκεφθεί σχολεία που βροντοφώναζαν σοκαριστική καθαριότητα και τάξη.  'Εχω πει όχι ευχαριστώ σε άλλα που μου ζητούσαν ο γιος μου να φοράει κάθε μέρα φόρμα για να αποφεύγει τα ατυχήματα στην τουαλέτα.  Έχω φύγει τρέχοντας από αλλού που χρησιμοποιήθηκε η έκφραση από εκπαιδευτικό "έλα μωρέ μικρά παιδιά είναι, τί να κάνουν εδώ, θα παίζουν".  Αντίστοιχα έχω φρικάρει με ανθυγιεινά (για τα δικά μου κριτήρια) προγράμματα διατροφής, με περιγραφές κανόνων πειθαρχίας, με συνέντευξη στον γονέα που δεν είναι και τόσο celeb, έχω γελάσει ειρωνικά όταν μου περιγράφηκε ότι τα παιδιά κατεβαίνουν τις σκάλες με τον κώλο για να μη χτυπήσουν.
ΕΓΩ όμως.  Εγώ, γιατί επισκέφθηκα πριν καταλήξω εφτά διαφορετικά σχολεία και σε δυο τρία επανήλθα με απειλητική, επαναληπτική επίσκεψη - με καινούργιες απορίες, με διάθεση για μεγαλύτερη παρατήρηση, με ερωτήσεις-παγίδες που σκεφτόμουν το προηγούμενο βράδυ η τρελή, ελπίζοντας για την κατάλληλη απάντηση.
Και αν με θεωρείτε υπερβολική είναι ίσως επειδή ναι, σε αυτές τις εύθραστες ηλικίες εκεί που πάμε σύμμαχοι να ατσαλώσουμε μυαλά και συμπεριφορές, για μενα που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αντιμετώπιζα πρόβλημα με όλους τους δασκαλοκαθηγητές που πέρασαν από τη ζωή μου, έψαξα με ζήλο να βρω αυτό που μας ταιριάζει.
Έψαξα να βρω ένα σχολείο που δεν φυλάει μόνο παιδιά με ασφάλεια, για μένα αυτό είναι προαπαιτούμενο, ούτε εκείνο που είναι δίπλα από το σπίτι μου.  Έψαξα να βρω ένα σχολείο που με έκανε μέλος του σε μικρές ή μεγάλες αποφάσεις, που αναγνώριζε τα λάθη του και που προχωρούσε τη χρονιά με ευελιξία, ακούγοντας πίσω από τα τραγούδια των παιδιών τις ζωές των οικογενειών τους.
Και αν δυο τρεις φορές ο γιος μου γυρίσει σπίτι με σημάδι από χτύπημα δεν θα αναρωτηθώ, αν γυρίσει όμως δυο τρεις φορές και μου πει "βαρέθηκα", θα σηκώσω το τηλέφωνο.