The holiday combo.

Γυρίσαμε την Τρίτη από ένα μακρύ σαββατοκύριακο με φίλους και παιδιά.
Τέσσερα ζευγάρια, τέσσερα παιδιά λάιβ, ένα σε κοιλιά και η φάση από μακριά λίγο ανομοιογενές μείγμα αν δεν μας ξέρεις, ας είναι καλά οι σινγκλ που ξεπατώθηκαν στο σκάψιμο, στη βαρκούλα πάνω κάτω και στις αγκαλιές.
Η συνταγή για τέτοιες μίνι ή μάξι διακοπές είναι όλοι μαζί γαμώ και λίγο χωριστά, δε χαλιόμαστε πάλι.
Θυμάμαι παλιά, πολύ παλιά, που είχαμε πάει στη Μήλο καμια δεκαριά άτομα και έπεφτε φουλ γκρίνια - άλλος ήθελε να πάει να φάει μετά τη θάλασσα, άλλος να κάτσει στην παραλία με μπίρες μέχρι να σκοτεινιάσει, άλλος να ξυπνήσει το μεσημέρι (εχμ) και άλλος να πάει να εξερευνήσει την πιο δυσπρόσιτη παραλία από το χάραμα.  Εντάξει, πιο νέοι, πιο ωραίοι, χωρίς μεταφορικά μέσα και με υψηλές προσδοκίες από το δεκαπενθήμερο των διακοπών - να βγούμε, να πιούμε, να πηδηχτούμε, να περάσουμε σούπερ όπως θα έλεγαν κάποιοι τώρα με το ε τραβηγμένο και έξι θαυμαστικά ουρά.
Τώρα πια δεν την παλεύω τέτοιου τύπου γκρίνια.  Και γι'αυτό δεν πάω διακοπές με ανθρώπους κου κου ρου κου, γνωριμίες καινούργιες - κι ας έχουν παιδιά - γιατί το μόνο που με ενδιαφέρει εκτός από το να περνάμε καλά μαζί με τα κουβαδάκια, τα κοκτέιλ, τα τάντρουμ και το καλαμαράκι γόνο, είναι να μη ζορίζομαι.
Ξέρω ακούγεται απλό, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο παιδιά, χωρίς πλάκα τώρα.
Ξαναέκανα τσατ με τη Θάλεια (κάπου την έχω αναφέρει πάλι, σιγά μη θυμάστε) και μου έλεγε πως τώρα λίγο παλεύει στο συντονισμό των φίλων με το δικό της πρόγραμμα - έχει ένα μωρό και πρέπει να ψάχνει σκιές, χώρο για καρότσια, τσαντάρες που χωράνε μέσα όλο το σπίτι compressed, κάποιον να την σηκώνει από το κρεβάτι πολύ πρωί και κάποιον να την στέλνει για ύπνο το βράδυ όταν τα υπόλοιπα παρτάλια είναι στο πικ των φιλοσοφικών συζητήσεων (αυτά τα τελευταία είναι δικά μου ε, μην τη σχολιάζετε την κοπέλα).  Δεν συντονίζεται απόλυτα γιατί πιστεύω, επειδή το έχω περάσει και εγώ, ότι εκείνη ζορίζεται πιο πολύ να μη γίνει βάρος από ότι το βιώνουν οι άλλοι γύρω της.
Ούτε που θυμάμαι όταν γέννησα τον Βάλτερ πόσο καιρό έκανα να καλέσω άνθρωπο σπίτι από αυτά τα καλέσματα τα κανονικά εννοώ, που ανάβεις κεριά στη βεράντα και πίνεις κρασί μασουλώντας πατατάκια με θαλασσινό αλάτι (έχει και ποταμίσιο, δεν ξέρω) και μαύρο πιπέρι και κουτσομπολεύεις με χάχανα το ανθρώπινο είδος.  Δηλαδή παρακαλούσαν οι άνθρωποι να έρθουν να αράξουμε και ας θήλαζα, και ας σηκωνόμουν κάθε δεκάλεπτο και ας εξαφανιζόμουν για να ξαπλώσω δίπλα στο μωρό μέχρι να ξανακοιμηθεί, να το αλλάξω, να ελέγξω αν ζεσταίνεται, αν κρυώνει, αν αναπνέει.
Το έκανα σιγά σιγά με πολύ πολύ δικούς μου ανθρώπους που δεν έδιναν απολύτως καμία σημασία ούτε στις υστερίες ούτε στις ενοχές μου, που με πίεσαν να είναι εκεί, που απαίτησαν να βγουν με τα παιδιά μου βόλτα, να τα πάω στο σπίτι τους, να φύγουμε όλοι μαζί ένα σαββατοκύριακο, να είναι στη ζωή μας.
Σκέφτομαι ότι με κάποιους ανθρώπους μας ενώνουν τα παιδιά.  Με κάποιους άλλους τα φεστιβάλ, με άλλους τα σόσιαλ μίντια και με άλλους η δουλειά.  Δεν είναι κακό.  Το δυσκίνητο είναι όταν θες να τους κάνεις όλους να τους αφορούν όλα. Πήγα πέρυσι σε μία συναυλία με μία μαμά και νομίζω ότι ήταν η χειρότερή μου έβερ.  Καλά υπερβάλλω αλλά μου τα πρηξε, καλοπροαίρετα πάντα, γιατί νόμιζε ότι βγήκαμε για σμολ μαμαδίστικο τοκ.  Αντίστοιχα έχω φίλη που δεν πολυτρελαίνεται με τα παιδιά και προτιμώ να τη δω λιγότερο, αντί να ζοριστούμε και να φορέσουμε και οι δύο το προσωπείο της γλυκούλας αγαπημένης.  Επίπεδα φιλίας, γνωριμιών, ανοχής.
Και μια ειδική θέση στην καρδιά μου για τους μαγικούς εκείνους ανθρώπους μετρημένους στα δάχτυλα, που παίρνουν όλο το combo χωρίς να διαμαρτύρονται κι ας μην τους αρέσει πολύ η σως με τσένταρ και μπέικον.  Αυτούς θα τους κουβαλάω μαζί μου όλο το φετεινό καλοκαίρι και για πολλά χρόνια ακόμα.