Το στρίφωμα.

Βρέθηκα πριν μερικές μέρες σε ένα τραπέζι μόνο με μαμάδες, είχε καιρό να μου συμβεί αυτό, συνήθως βρίσκομαι μόνο με μαμάδες όταν έχουμε και παιδιά μαζί, δηλαδή στα παιδικά πάρτυ.

Γνωριστήκαμε ως μαμάδες, αλλά κάνουμε παρέα από επιλογή, ως νορμάλ άνθρωποι που συζητάνε άλλα εκατό διαφορετικά πράγματα - και για συζύγους φυσικά.

Κάποιες από αυτές τις μαμάδες λοιπόν, ζουν τα ζόρια τους και δεν ξέρω αν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά.  Με τα παιδιά τα πράγματα είναι καταπληκτικά, με τον γάμο είναι δύσκολα.

Αυτό που συμβαίνει και δεν είναι πυρηνική φυσική, είναι ότι συνήθειες και συμπεριφορές που με ευκολία ξεπερνούσες πριν, πλέον είναι απροσπέλαστες.  Οι ατάκες "θέλω το χρόνο μου, θέλω τον χώρο μου" κάποτε ήταν απλά μια καμουφλαρισμένη εισαγωγή ενός καλά προσχεδιασμένου χωρισμού, τώρα αποκτούν μία ουσία και μία σημαντικότητα λόγω της δυσκολίας του εγχειρήματος και λόγω της αμφιβολίας του αποτελέσματος.

Και αν, ας πούμε αν, βρεις ένα όμορφο μικρό διαμερισματάκι που αντέχεις να σαπορτάρεις οικονομικά κοντά στο οικογενειακό σπίτι και πας να κουρνιάσεις εκεί για ένα τρίμηνο ολοκληρωτικά ή τον περισσότερο καιρό, με το παιδί συνέχεια μαζί ή χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε πιθανή βοήθεια, και ανακαλύψεις ότι περνάς ωραία, ήσυχα, ότι μπορείς ακόμα να δουλέψεις, να μαγειρέψεις και να βγεις με τις φίλες σου, ότι αντέχεις να απλώνεσαι σε ένα διπλό κρεβάτι τα βράδια και ότι ξαναβρίσκεις τον χαμένο σου εαυτό, που ω τί οξύμωρο, χάθηκε μέσα στον ανεμοστρόβιλο μιας παθιασμένης σχέσης, τότε γυρίζεις πίσω και βάζεις κανόνες.  'Η χωρίζεις.

Αλλά, ας μην τον κατηγορούμε και συνέχεια αυτόν τον Άλλον, γιατί να είναι υποχρεωμένος να "υποκύψει" σε καινούργιες νόρμες, όταν τον διάλεξες, τον ερωτεύτηκες και τον παντρεύτηκες ατσούμπαλο ή τεμπέλη, κολλημένο πάνω σου και ανασφαλή, εγωιστή και ολοκληρωτικό, ατημέλητο ή απρόσεχτο.  Κατά τα φαινόμενα δεν θα δουλέψει.  Μάλλον το κάνεις γιατί χρωστάς στην οικογένεια μια δεύτερη ευκαιρία ή στην παρούσα φάση δεν θες να το πιστέψεις, είναι και λίγο αποτυχία ή σεισμός πολλών ρίχτερ που γκρεμίζει την ντιζαϊνάτη βιβλιοθήκη που με τόσο κόπο έστησες προσεκτικά και την πλήρωσες πολλά λεφτά αυτή τη γαμημένη επένδυση.

Ζητάμε καμια φορά με θέρμη το αδύνατο.  Ζητάμε από τον Άλλον να αλλάξει, να αλλάξει βαθιά.  Επειδή μάλλον αλλάξαμε εμείς που γίναμε μαμάδες και θέλουμε να είμαστε συνεπείς και σε όλα τα άλλα, αυξάνουμε απροειδοποίητα ταχύτητες και με απόγνωση κοιτάμε πίσω και δεν βλέπουμε κανέναν να ακολουθεί - ούτε καν πάνω σε γαϊδούρι.

Δεν δικαιολογώ ούτε την αδιαφορία, ούτε την προσκόλληση, ούτε την αχαριστία, και σε όλες τις ιστορίες που ακούω από τις φίλες μου είμαι ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥΣ, απλά καταλήγω στο ότι οι άντρες είναι μάλλον μονομπλόκ, αν σου πάει το στρίφωμα στην αρχή κοντό, καλώς, αν αλλάξει η μόδα και τώρα τα θέλεις μακριά, tough luck, η μοδίστρα δεν είχε αφήσει μέσα ύφασμα, την πάτησες, πρέπει να αλλάξεις φούστα.

Απλά λέω ότι η μόδα ξανααλλάζει.  Συνέχεια.  Και η καινούργια φούστα κάποια στιγμή θα παλιώσει.

Αν μπορείς να μην την κλάψεις είσαι αρχηγός, διαφορετικά θα πρέπει να βρεις τρόπους να την φοράς και να αισθάνεσαι συνέχεια γκομενάρα.