Η απόλυση, part 2.

Υπήρξε εδώ και ένα part 1.
Αυτό το ποστ είναι η συνέχειά του, έπρεπε, πριν φύγει το 13.  Συναισθηματικά αφόρτιστο.

Καμια φορά συμβαίνουν περιστατικά που εκείνη την ώρα που τα ζεις αισθάνεσαι σαν να έχει μπει μέσα στο αυτί σου ένα μεγάλο κύμα, σερφίστικο, ολόκληρο και έχεις σκύψει στο πλάι κουνώντας το κεφάλι σου με μανία για να φύγει το νερό.  Εκείνη την ώρα μόνο, γιατί μετά που το έχεις συζητήσει, αναλύσει και σκεφθεί με την πάρτη σου, με τους φίλους σου, με κάποιους συνομιλητές που εκτιμάς την γνώμη τους τέλος πάντων, δεν βρίσκεσαι πια μέσα σε τσουνάμι, αλλά στην ηρεμία της ακρογιαλιάς, και το κύμα δεν είναι παρά ένας γαργαλιστικός παφλασμός στ'αυτιά σου.
Εγώ τώρα δεν είμαι καν στη φάση του παφλασμού - τα αυτιά μου έχουν ξεβουλώσει και όποτε σκέφτομαι την αλλόκοτη ιστορία μου μόνο απορώ και μετά χαμογελάω.  Όταν δε την διηγούμαι, η παντομίμα είναι "ε εντάξει μωρέ, συμβαίνουν και αυτά".  Με παράλληλο σήκωμα ώμων.

Σχεδόν ταυτόχρονα με την απόλυσή μου είχα την τύχη να συζητάω με μία εταιρία με "δυνατό"και digital προφίλ (έχει σημασία αυτό), όχι ιδανικά την πρώτη επιλογή μου, αλλά μία πάρα πολύ καλή λύση για μεταβατική περίοδο.  Το γνωστό, πάμε και βλέπουμε.  Δύο interviews, γνωριμία με ανθρώπους και με διαδικασίες, φτάσαμε τελικά στη φάση που λύσαμε και οι δύο πλευρές με καλή θέληση το οικονομικό και τύπου υπογράφαμε - σκέψου ποδοσφαιριστής, μεταγραφή, ε κάπως έτσι. 'Η και όχι.

Είμαι σε έναν πολύ ωραίο κήπο στην Κηφισιά, κρατώντας στα χέρια έναν πολύ παχυντικό και παγωμένο καφέ από το Starbucks όταν χτυπάει το τηλέφωνό μου.  Η ευγενέστατη κυρία Γραμματέας της εταιρίας που επρόκειτο να ξεκινήσω μεθαύριο-παραμεθαύριο με περνάει στον κύριο Διευθύνοντα Σύμβουλο, με τον οποίο είχα κάνει όλες τις προηγούμενες συζητήσεις.  Περίεργο, τα είχαμε δρομολογήσει όλα, δεν υπήρχε λόγος για ακόμα μία συνομιλία.  Ευγενικός και τυπικός και εκείνος στην αρχή μου ανακοινώνει ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στη συνεργασία.  Για πολύ λίγο, δηλαδή πάρα πολύ λίγο, εκτίμησα το ότι με πήρε ο ίδιος ενώ θα μπορούσε απλά να βάλει την γραμματέα του να μου στείλει ένα στεγνό επαγγελματικό email και δεν θα ασχολούμουν και περισσότερο, γιατί η λογική, η οποία είναι και φουλ σεβαστή btw, είναι ότι δικό του είναι το μαγαζάκι ό,τι θέλει το κάνει και του βάζει και φωτιά και το καίει άμα γουστάρει.
Ετοιμαζόμουν να κλείσω το τηλέφωνο, να πετάξω τον Starbucks και να παραγγείλω έναν διπλό ελληνικό, όταν άρχισε να μου εξηγεί τον λόγο της απόφασής του, χωρίς να τον ρωτήσω βασικά.
Ο λόγος λοιπόν, μου είπε ο expert όλου του φάσματος της επικοινωνίας με την πολύχρονη εμπειρία και την βαθιά γνώση της λειτουργίας των δυνατοτήτων που προσφέρει πλέον το διαδίκτυο, ήταν - ανοίγει βελούδινη βαριά κουρτίνα, βαράνε τρομπέτες, βγαίνουν μπαλέτα με φτερά - ο τρόπος που εκφράζομαι στο twitter.  Εκείνη την ώρα μου μπήκε το κύμα στο αυτί.
Η ομιλία του έγινε δασκαλίστικη, επικριτική, ειρωνική και ανέβασε ντεσιμπέλ.  Λόγω κύματος, δεν μπορούσα να διανοηθώ αυτά που μου έλεγε, ούτε τον τρόπο του.  Σκέφτηκα για μερικά δευτερόλεπτα ότι "δεν μπορεί, δεν έχεις καταλάβει, ρώτα, συζήτα, κάπου αλλού θέλει να το πάει" αλλά στην πρώτη εύλογη ερώτηση, συγγνώμη, σχολιάζετε το προσωπικό μου προφίλ στο τουίτερ στο οποίο γράφω με νικνέιμ και χωρίς να φαίνεται πουθενά η επαγγελματική μου ιδιότητα, η τσιριχτή απάντηση τί μας πέρασες, για τίποτα μαλάκες, αφού έχεις την φωτογραφία σου (λες και είμαι η Britney Spears, προχωράω στο δρόμο και γυρίζουν κεφάλια) δεν μου άφησε πολλά περιθώρια.
Ήθελα να το λήξω, σκεπτόμενη ότι δεν είχα κανένα λόγο να μπω σε συζητήση με συνομιλητή που έχει βουλωμένα αυτιά, αλλά είχε μάλλον πολύ ελεύθερο χρόνο και όρεξη, γιατί άρχισε να μου διαβάζει τουίτς - 6-7 ήταν τα τζιζ από τα 7850 που είχα γράψει τότε, μην φανταστείς, και τα έψαξε σε βάθος περίπου δεκαμήνου με χρόνου απ'ότι κατάλαβα - και να τα σχολιάζει με χλευασμό και εξυπναδίστικη ειρωνεία.  Πόσο #fail.
Καταρχήν ο άνθρωπος έκανε μία (και στη συνέχεια πολλές άλλες ακόμα) αυθαίρετη υπόθεση - ότι χρησιμοποιώ το τουίτερ για να περιγράφω μόνο με ειλικρίνεια τη ζωή και τις εμπειρίες μου, σαν να είναι ντοκυμαντέρ.  'Οτι αν ανέφερα αίθουσα συνεδριάσεων εννοούσα τη δική τους και άνοστο γαλλικό καφέ, εκείνον που μου σέρβιραν εκείνοι.  Ακόμα και αν ο καφές τους ήταν άνοστος δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ήταν αδιανόητο να το θίξω χωρίς να λέω που στο διάολο τον ήπια τέλος πάντων, για λόγους ευγένειας.
Επίσης θεώρησε ότι προσβάλλω δυνητικούς πελάτες.  Στο φάσμα αυτό που προφανώς συμπεριλαμβάνει σχεδόν τα πάντα σε αυτή τη Γη, μπαίνει ισοβαρώς π.χ. το ότι δεν μου αρέσει ένα body lotion από τα h&m, ότι θα ήθελα ένα σκαμπό να κάθομαι στην ουρά της Cosmote στην Κηφισίας, και ότι ρώτησα αν υπάρχει link με απάντηση του CEO της Nestle για τα σχόλια που έγιναν παγκοσμίως για τη δήλωσή του περί νερού.  'Ολα αυτά στο ίδιο τσουβάλι "ανεπίτρεπτα για έναν άνθρωπο της επικοινωνίας" όπως έκρινε εκείνος, απολύτως χιουμοριστικά κάποια, ανώδυνα άλλα και σκεπτόμενα ίσως κάποια άλλα, για έναν άνθρωπο που παρατηρεί και σχολιάζει κατά περίπτωση τί γίνεται γύρω του και δουλεύει σε αυτόν τον χώρο, χωρίς να χαρακτηρίζεται μόνο φυσικά από αυτό.  Αχ, μπαίνω στη διαδικασία να εξηγούμαι τώρα και δεν μου αρέσει.  Αλλά να, φανταστείτε ένα προφίλ στο τουίτερ που κάποιος ανεβάζει μόνο επαγγελματικά βήματα ή δουλειές, χωρίς καμία εμπλοκή, άντε μόνο κανένα ψόφιο smile από δίπλα, δεν θα έβγαινε live ο διαχειριστής να του φωνάξει με ντουντούκα στο αυτί "πήγαινε ρε φίλε στο LinkedIn, μας πιάνεις χώρο", ή εντάξει αν αυτό είναι πολύ ρετρό sci-fi, δεν θα την έκαναν οι φόλλοουερς ένας ένας λόγω πόνου μασέλας;  Από το χασμουρητό;
Τέλος πάντων, ο κύριος μου το είπε συγκεκριμένα, ότι και φυσικά παρακολουθεί την ιδιωτική ζωή των υπαλλήλων του και ότι φυσικά δεν μπορούν να έχουν για τίποτα προσωπική γνώμη εκτός και αν είναι θετική, ή αλλιώς γλειψιματική - δική μου προσθήκη αυτή.
Δεν σοκάρομαι από αυτό, άλλωστε υπάρχουν άπειρα τέτοια χαρούμενα και άχρωμα προφίλ γύρω μου, είναι και αυτό μία πολύ συγκεκριμένη στρατηγική που συμβαίνει για πολύ συγκεκριμένους λόγους, και ας είναι τέτοια η καταπίεση που ξερνιούνται οχετοί που ούτε μπορεί να φανταστεί κάποιος που έχει βρει τον τρόπο να εκφράζεται λίγο πιο ελεύθερα, σοκάρομαι όμως από το ότι υπάρχει η πεποίθηση σε κάποιους, και είμαι σχεδόν σίγουρη, λίγους, ανθρώπους του top level του χώρου αυτού ότι καλός υπάλληλος είναι ο brain dead υπάλληλος.
Δεν σοκάρομαι επίσης από το ότι ένας άνθρωπος έχασε τη μελλοντική θέση εργασίας του από το προφίλ του στο τουίτερ, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι αφενός τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν ένα στίγμα προσωπικότητας προς τα έξω, αυτό που αφήνουμε εμείς να αποτυπωθεί, και αφετέρου γιατί έχουμε διαβάσει αρκετές περιπτώσεις απόλυσης ή απόρριψης λόγω σοβαρών "social media mistakes".  Κάποιες περιπτώσεις μπορείτε να τις δείτε σε αυτό το λινκ, συγκεκριμένα για PR με το διαβόητο hashtag εδώ, και να κρίνετε ανάλογα.
Δεν υπάρχει κάτι αντικειμενικό σε όλα τα cases.  Φυσικά η βαρύτητα των τουίτς που "έσφαλαν" θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα αξιολόγησης πολλών και διαφορετικών παραγόντων, όπως πιστεύω και ότι ήταν, παρά στεγνής, απομονωμένης κριτικής πάνω σε 140 χαρακτήρες.
Στη δική μου την περίπτωση δεν έγινε κάτι τέτοιο.  Ο συνομιλητής μου προσβλήθηκε από 6 τουίτς χωρίς κοινό κώδικα, να ας πούμε μεταξύ αυτών ήταν ένα που έγραψα ότι άκουσα τη λέξη μουνόπανο.  Σοβαρά ε, το άκουσα.  Αυτό ήταν αλήθεια.
Δεν αποκάλεσα έτσι κάποιον πελάτη μου, δεν χαρακτήρισα επώνυμα και συγκεκριμένα κανέναν συνάδελφό μου, δεν έκανα καν αναγωγή σε σερβιέτες.  Είπα ότι - μεταξύ άλλων- ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ.  Από αυτό αξιολογήθηκε ο χαρακτήρας μου, το στόμα μου, η αγωγή που έχω πάρει από την οικογένειά μου (ω ναι και αυτούς πήρε η μπάλα), το ήθος και ο επαγγελματισμός μου.  Η απαίτηση λοιπόν για να μπορέσει κάποιος να εργαστεί στην συγκεκριμένη εταιρία, εκτός από αποστασιοποιημένος, πέστο και άνιωθος, είναι να είσαι και κουφός.  Εντάξει, το χόντρυνα.  Να μην αναγνωρίζει το λεξιλόγιό σου "κακές" λέξεις λες και πας στο προνήπιο.
Oh well, η μάχη ήταν χαμένη από χέρι.  Για ένα πεντάλεπτο είπα να αγωνιστώ, αλλά όταν η ειρωνεία έφτασε στα επίπεδα "ναι, δεν ξέραμε ότι ήσουν η Μητέρα Τερέζα να σου απονείμουμε και βραβείο", ή "είσαι τελείως χαζή αν πιστεύεις ότι…" αναρωτήθηκα για ποιο λόγο παλεύω.  Πραγματικά.  Ακόμα και αν σε ένα εικονικό δικαστήριο κέρδιζα, εγώ, δεν θα μπορούσα να υπάρξω και να εργασθώ σε μία τέτοια εταιρεία και σε τέτοιες συνθήκες, έτσι όπως τις υπαγόρευε ο διευθύνων σύμβουλός της.  Δεν ταιριάζαμε, ό,τι και αν λένε τα ζώδια.
Κατάλαβα ότι για λίγο αγωνίστηκα για εμένα προσωπικά, ξέρεις για αυτή την λεγόμενη αδικία, που κανείς δεν σου χρωστάει η δικαιοσύνη, αλλά δεν θες να το παραδεχτείς.
Για εμένα σαν χαρακτήρα, σαν επαγγελματία, σαν προσωπικότητα, σαν εργαζόμενη (τα ίδια είναι αυτά, αλλά στομφάρω).
Κάνεις λάθος ρε φίλε.  Γιατί εγώ, είμαι στην πραγματικότητα πολύ καλή για εσένα.  Και ακριβή, και πολύ έξυπνη.
Και καταλήγω, μετά από ψύχραιμη ανάλυση της μπαρουφολογίας που άκουσα εκείνη τη μέρα ότι μάλλον αυτό ήταν, και ο χαρακτηρισμός μου ως μία χαζή ανυποψίαστη και βρωμόστομη επαγγελματίας του χώρου της επικοινωνίας (τώρα γελάω μόνη μου δυνατά, γελάστε λίγο και εσείς) εξυπηρετούσε απλά σαν μία δικαιολογία προς τρίτους, η οποία τελικά δούλεψε σωστά.
Τώρα, γιατί μπήκαμε σε όλη αυτή τη διαδικασία της προσωπικής αντιπαράθεσης και επίπληξης, αυτό - παρότι έξυπνη - δεν το κατάλαβα ποτέ.  'Ετσι και το τερματίσαμε, κυριολεκτικά.
- Λοιπόν κύριε Τάδε - εγώ είμαι αυτή - επειδή απ'όσο ξέρω δεν είμαι ούτε κόρη σας, αλλά ούτε και ευτυχώς υπάλληλος της εταιρείας σας, δεν βλέπω το λόγο να σπαταλάτε τον χρόνο μου για να μου κουνάτε το δάχτυλο.  Χάρηκα ειλικρινά για την απόφασή σας, καλημέρα.
Γκνταπ.
Κυρία.

Σκέφτομαι και γράφω.

Ο γιος μου άρχισε να γράφει και να διαβάζει σαν τρελός.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αργούμε να κάνουμε τα πάντα - ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Αργεί να ντυθεί γιατί διαβάζει τις ετικέτες, αργεί να φάει γιατί γράφει τα φαγητά, αργεί να προχωρήσει γιατί διαβάζει τις πινακίδες, αργεί να κοιμηθεί γιατί γράφει ιστορίες.

Πρώτη φορά οι τόσο μεγάλες αργοπορίες δεν μου προκαλούν εκνευρισμό.

Τον βλέπω αβίαστα να ανακαλύπτει έναν δικό του ολοκαίνουργιο κόσμο, να απλώνει το βήμα του λίγο πιο πολύ στα δρομάκια της ανεξαρτησίας, να επιδυκνείει περήφανος άλλη μία κατάκτηση.

Εγώ βέβαια, σαν αδιόρθωτη μαμά, κάνω μεγάλα σχέδια.  Τον περιμένω να σκαρφαλώνει όπως τώρα στον καναπέ όχι για να βουτήξει στα μαξιλάρια αλλά για να κατεβάσει όλα τα βιβλία από τα ράφια σαλίγκαρους και να βουτήξει μέσα τους, να διαβάζει μέσα στο αυτοκίνητο όταν θα κάνουμε εκείνο το road trip στην Τοσκάνη - δεν μπορεί, όλοι κάποτε θα έχουμε σκεφτεί ένα road trip στην Τοσκάνη, έστω να πίνουμε πολλά κρασιά από την Τοσκάνη σε μία πανέμορφη μικρή πλατεία όπου γύρω γύρω παίζουν παιδιά με λουλουδάκια στα μαλλιά, τί θα πει όχι, είστε πολύ πεζοί - να κρύβεται κάτω από το πάπλωμα με βιβλίο τσέπης και φωτάκι, να κουβαλάει άτακτες σημειώσεις, τσαλακωμένες, γραμμένα χαρτιά με αριστουργήματα μέσα στη σχολική τσάντα, να ακούω το τακ τακ του πληκτρολογίου σε ταχύτητα φωτός πίσω από την κλειστή πόρτα.  

Μας φαίνεται έτσι τόσο δα μικρό, ναι μωρέ θα διαβάσει, όλα διαβάζουν, αλλά είναι τόσο πολύ τεράστιο.  Θα 'ναι σαν να μπορούν να βάλουν τον κόσμο όλο μέσα στην παλάμη τους και να τον καταπιούν σαν μια γουλιά νερό.  Αρχίζοντας από τα πέντε τους χρόνια.

Σε όσους μου λένε ότι δεν υπάρχει λόγος από τόσο νωρίς και γιατί πιέζουν τα παιδιά από το νηπιαγωγείο, έχω να πω ότι αυτά είναι δύο πολύ ξεχωριστά πράγματα.  Και φυσικά υπάρχει λόγος από τόσο νωρίς - είπαμε, δεν μαθαίνουν απλά ανάγνωση και γραφή, βιώνουν τον κόσμο με έναν ολοκαίνουργιο τρόπο, πόσο καταπληκτικό μπορεί να είναι αυτό, και όσον αφορά στην πίεση δεν πιστεύω ότι σε αυτές τις ηλικίες οι δασκάλες πιέζουν με βαρβαρότητα τα παιδιά να μάθουν να γράφουν, να σου πω την αλήθεια περισσότερο σκέφτομαι μερικούς γονείς να ξινίζουν τα μούτρα τους επειδή τα γράμματα δεν είναι ίσια.

Τέλος πάντων η δασκάλα του W. καθόλου δεν τον πίεσε, καρατσεκαρισμένο, γιατί όταν εκείνος πριν κανα δίμηνο βρέθηκε στο σπίτι των γονιών μου και άρχισε να διαβάζει, η μαμά μου γύρισε φυσιολογικά και τον ρώτησε πότε ξεκίνησαν στο σχολείο να μαθαίνουν τα γράμματα.  Εκείνος την κοίταξε με απορία.

- Ποτέ.

- Τί εννοείς ποτέ;  Εσύ τώρα διαβάζεις.  Και γράφεις.  Πώς το έμαθες αυτό;

- Μόνος μου.

Η μαμά μου ξαναρωταει, δεν βγάζει άκρη, σηκώνεται, με παίρνει τηλέφωνο.  Την διαβεβαιώνω ότι δεν ανατρέφουμε το παιδί θαύμα που στα 16 του θα μας το αρπάξει η NASA και θα μας μιλάει μετά από λίγο σπαστά ελληνικά από το Skype και χαμογελάω καθώς σκέφτομαι τη φάτσα του W. που απλά έχει ταυτίσει το μαθαίνω με μία άγνωστη σε εκείνον διαδικασία.

- Εννοεί μάλλον ότι παίζουν, δεν κάνουν μάθημα.  Δύο φορές που πήγα να τους πάρω, στο νηπιαγωγείο έπαιζαν κρεμάλα.  Ε, κάπως έτσι.

Μου κλείνει το τηλέφωνο ήρεμη.

Με πολύ παιχνίδι, αγάπη, υπομονή, μικρά παιδιά με όνειρα και σκούρους μπλε βυθούς φτιάχνεις μαγεία τελικά.  'Η έστω φωτεινά αστέρια.

 

To ΔέΜΑ.

Το σπίτι μας είναι ζεστό, παρόλο που έχουμε κεντρική θέρμανση στην πολυκατοικία και μονίμως ακατάστατο, παρόλο που έχουμε βοήθεια κάποιες φορές την εβδομάδα.
Νομίζω ότι όλα τα πράγματα που έχουμε είναι ζωντανά και μας κυνηγάνε.  Αυτό μπορεί να έχει και την πλάκα του αν πάρεις απόφαση ότι ζεις σε ένα σπίτι με ΖΩΝΤΑΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, αλλά από την άλλη είναι κουραστικό να ψάχνεις διαρκώς τρόπους για να τα εξαφανίσεις.  'Η να τα σκοτώσεις τελικά, έτσι ώστε να μην επαναστατούν ψάχνοντας να βρουν μια θέση, όσο και αν τα σπρώξεις μέσα στις ντουλάπες, αν τα πιέσεις σε μεγάλα κουτιά, αν τα χώσεις στα βάθη του μικρού παταριού, της προσωπικής σου κόλασης.
Εμένα με ακολουθούν κάλτσες στην κουζίνα, παιχνιδάκια πάνω στο κρεβάτι, βρίσκω ένα αριστερό παπούτσι απροσδιορίστου ηλικίας μέσα στο έπιπλο με τα dvd, ένα σκούφο με κοτσίδες στην τουαλέτα, ξεφυσάω, βαριαναστενάζω, τα κλωτσάω.
Χθες το βράδυ, έκαναν ένα ζεστό ντους - δεν έχουμε μπανιέρα, τα παιδιά, όχι τα πράγματα.  Τυλίχτηκαν σε φρέσκιες πετσέτες, έβαλαν καθαρές πυζάμες μετά από αγώνα σεταρίσματος μέσα από τις ντάνες των ρούχων, τους στέγνωσε ο μπαμπάς τους τα μαλλιά μετά από άλλου είδους αγώνα, και απλώθηκαν στις μαλακές μαξιλάρες του καναπέ με ένα ποτήρι ζεστό βιολογικό γάλα στο χέρι.  Γύρω τους κανα δυο παραμύθια, ένας καλτσοκούνελος, μερικοί μαρκαδόροι.
Χαμήλωσα τα φώτα, κοίταξα τα μαλακά χαρακτηριστικά στα πρόσωπά τους, τα αφράτα τους μαλλιά, τα κάτασπρα χαμόγελα.  Ευτυχία.  Θαλπωρή.  Τα αυτονόητα.
Τα αυτονόητα;
Για κάποιες οικογένειες ο καναπές, το γάλα και οι κάλτσες δεν είναι αυτονόητες.  Και αν συμβαίνει αυτό, μάλλον τους παγώνει και το αυτονόητο, αγαπησιάρικο, χριστουγεννιάτικο χαμόγελο.
Το ξέρω ότι για εσάς που διαβάζετε όλα αυτά είναι και μελό και δεδομένα.  'Οπως επίσης ξέρω ότι πολλοί - βάζω και τον εαυτό μου μέσα - έχετε διάθεση να βοηθήσετε αλλά σας τρώνε χρόνο οι διαδρομές, τα γραφεία και τα παιδικά πάρτυ.  Ξέρω ότι ξεκινάτε το ξεκαθάρισμα και μετά απλά ξανααποθηκεύετε κάπου όσα δεν σας είναι χρήσιμα, ξέρω ότι ιδανικά θέλετε να πετάξετε τα πάντα τη στιγμή που σας πιάνει η τρέλα και μετά σκέφτεστε ότι είναι αμαρτία και στο τέλος δεν κάνετε τίποτα.  Το ξέρω.
Η φίλη μου η Αλεξάνδρα, σκέφτηκε το ΔέΜΑ - θέλει έτσι να το γράφουμε και στο λογότυπο δεν είναι έτσι και εμένα με πιάνει μια επαγγελματική διαστροφή και μετά το ξεχνάω και συνεχίζω, και κάποιοι άλλοι αποφασίσαμε να την βοηθήσουμε με όσους περισσότερους τρόπους μπορούμε.  Αν είστε κάπου που βαριέστε θανάσιμα (στο κομμωτήριο ή στον οδοντίατρο), αν με συμπαθείτε έστω και λίγο, αν έχετε και εσείς ζωντανά πράγματα στο σπίτι που ένα βράδυ θα σας πνίξουν στον ύπνο σας και θα βρούμε μόνο τα κόκκαλα από το κεφάλι σας, αν σας πιάνει αυτό το χριστουγεννιάτικο τρυφερό λιώσιμο, μπείτε να διαβάσετε περισσότερα σε αυτό το blog  ή το facebook group.
Από Δευτέρα πρωί μαζεύουμε.
'Ολα αυτά τα αυτονόητα, τα ψυχαναγκαστικά, τα περιττά, τα δικά μας ζόμπι.
Θα τους φορέσουμε μια γιορτινή κορδέλα και θα τα πάμε κάπου για να αποκτήσουν επιτέλους μία κάποια αξία χωρίς να στοιχειώνουν κανενός τον ύπνο.
Ελάτε να απαλλαγούμε από τέτοιες τύψεις, να έχουμε όνειρα γλυκά και να περάσουμε καλές γιορτές.  Και μαζί μας και μερικοί ακόμα που δεν έχουν χρόνο να τα σκεφτούν αυτά, παλεύουν μόνο για τα βασικά.

Post-party πρήξιμο.

Το Σάββατο η κόρη μου έγινε τριών χρονών και το σπίτι μας γέμισε κόσμο, αφενός γιατί τα διαμερίσματα, ε, δεν είναι και πολύ δύσκολο να γεμίσουν κόσμο και αφετέρου γιατί η δική μου λίστα δεν ταυτιζόταν απόλυτα με την δική της και θα μπορούσα να συμβιβαστώ μόνο με τους δικούς της, αλλά όχι ρε αδερφέ ήθελα και εγώ τους φίλους μου να λέμε κανένα αστειάκι ενώ μεταφέρω το μπολ με τα κεφτεδάκια που δεν έφτιαξα ξερω γω.

Σε κάποια φάση που λίγο χαλάρωσε το πράγμα βρεθήκα στην βεράντα με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι - που δεν στοιχηματίζω ότι ήταν το δικό μου, μαζί με άλλες φίλες μαμάδες από αυτές που τις ξέρω από παλιά και δεν τους έσφιξα πρώτη φορά με εγκαρδιότητα το χέρι την ημέρα του πάρτυ.

Γενικά είχανε λίγο φρικάρει με το θέμα πάρτυ, με την έννοια ότι αυτή η συγκέντρωση αγνώστων γονέων και ειδικά μαμάδων είναι λίγο σπούκυ, ότι μακάρι να μην τις καλέσουν σε κανένα γιατί τί να κάνεις εκεί και τί να λες, ότι στων δικών τους παιδιών θα καλέσουν 7-8 και όχι από το σχολείο, κυρίως φίλων, ότι πώς την παλεύω γενικώς, ωραίο, αλλά εντάξει, ουφ ζόρικο.  Και ζόρικο όχι το διαδικαστικό, το κοινωνικό.

Δεν ξέρω.  Γενικά δεν είμαι πάρα πολύ εύκολος άνθρωπος και εκνευρίζομαι με αρκετούς γύρω μου σχετικά γρήγορα, ενοχλούμαι από πάμπολλες συμπεριφορές, είμαι ψιλοαπόλυτη στα κριτήριά μου και προτιμώ να είμαι απόμακρη και τυπική αντί να πέσω στην αγκαλιά ανθρώπων που δε γνωρίζω χρησιμοποιώντας όλα τα πιθανά υποκοριστικά και πιεσμένα χαμόγελα.  Επίσης, από όταν ξεκίνησα το blog διαπίστωσα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μαμάδων είναι κάπως weird για τα γούστα τα δικά μου, αλλά ταυτόχρονα πλέον αναγνωρίζω ότι έχω γύρω μου πολλές από αυτές που δεν έπαθαν καμία απολύτως μετάλλαξη και ξέρουν σοφά να μπαλατζάρουν τον χρόνο τους στην κουβέντα μεταξύ παιδιών και όλων των άλλων.  Κάπως έτσι παίζει η κατηγοριοποίηση. 

'Οταν ήμουν εγώ μικρή τα γενέθλιά μου λοιπόν ήταν πως να το πω, μεγάλο θέμα.  Και για μενα και για όλη την τάξη φυσικά που καλούσα χωρίς καμία εξαίρεση.  Τριάντα Δύο. Παιδιά. Σε. Ένα. Σπίτι. Τότε στο Fresh έφτιαχνε γλυκά ο Παρλιάρος και οι τούρτες μου ήταν πάντα από εκεί, αξέχαστη μου έχει μείνει η ολόσωμη Στρουμφίτα, σκέψου 80s ε, όχι τώρα που οι τούρτες μόνο που δεν βγάζουν μικρόφωνο να τραγουδήσουν το Happy Birthday χτυπώντας παλαμάκια.  Σε μερικούς ακούγεται γλυκανάλατο και cheesy, αλλά δεν έχει περάσει χρονιά που να μην έχω γιορτάσει με διάφορους τρόπους και σε διάφορα μέρη τα γενέθλιά μου και να είμαι ευτυχισμένη.  Αυτές τις αναμνήσεις έχω αποθηκεύσει στο κουτί και με αυτές χαμογελάω όταν κοιτάω τις φωτογραφίες στο σπίτι των γονιών μου.

Κουβαλώντας λοιπόν τα οικογενειακά αυτά βάρη, για μένα το να μην κάνω πάρτυ στα γενέθλια των παιδιών, δεν είναι μία πιθανή εναλλακτική.  Θα το κάνω, έτσι όπως εγώ το μπορώ και μου αρέσει, χωρίς θέμα, χωρίς σεταρίσματα στις χαρτοπετσέτες και τα μαχαιροπήρουνα, χωρίς φαγητά σε ελκυστικά για τα παιδιά σχήματα, χωρίς οργάνωση, ταμπελίτσες και καπελάκια, με αλκοόλ, πεταμένα παπούτσια στους διαδρόμους και μια ωραία τούρτα.  'Οπως έλεγα στις φίλες μου στη βεράντα θα το κάνω στα πλαίσια του κάνω-κάτι-για-τα-παιδιά-χωρίς-να-με-ευχαριστεί-ιδιαίτερα.  Υπάρχει και αυτή η θεματική ενότητα, και πιστέψτε με, έχω κάνει πολλά τέτοια.  Δεν τα ονομάζω καταναγκαστικά, αλλά όχι απόλυτα προσωπική επιλογή ρε παιδί μου, τύπου προτιμάς να κάνεις παιδικό πάρτυ ή να πας σαββατοκύριακο στο 'Αμστερνταμ.  Συνέχιζαν να με κοιτάνε με μία συγκαλυμμένη αποδοκιμασία-απορία του τύπου α πα πα, είσαι τρελή, δεν είμαστε εμείς για τέτοια και ΤΙ ΘΑ ΛΕΜΕ.

Μα δεν μιλάμε και ιδιαίτερα όταν κάνουμε εμείς το πάρτυ, εκτός από τα "α, μα εμείς ευχαριστούμε που ήρθατε", σε στυλ απορρυθμισμένης stepford wife που κόλλησε η μπαταρία, ε ωραία, και όταν θα πηγαίνουμε στων άλλων θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούμε και ΤΙ ΘΑ ΛΕΜΕ, τεράστια φρίκη.

Εντάξει μωρέ, σκέψου πόσες φορές έχεις βγει αμήχανο, αποτυχημένο date.  Σκέψου πόσες άλλες έχεις προσγειωθείς σε παρέα που ήθελες να περιλούσεις αν όχι με βενζίνη τουλάχιστον με βρίσιμο, σκέψου μπροστά από πόσες απόψεις έχεις αναγκαστεί για διάφορους λόγους - προσωπικούς, επαγγελματικούς ή κοινωνικούς - να βουλώσεις το στόμα σου ενώ θα τα έλεγες τόσο ωραία και δυναμικά στην πραγματικότητα, σκέψου πόσες συγκεντρώσεις σε σπίτια έχουν καταλήξει σε χασμουρητά αντί σε ακατάληπτα πιωμένα γέλια, σκέψου πόσα τρίωρα από την ζωή σου δεν έχουν αγγίξει οργασμική ευχαρίστηση, σκέψου πόσα συμβιβαστικά δείπνα, ανόρεχτους καφέδες, επικές μαλακίες με βότκα έχεις γευτεί.  Δεν είναι μόνο τα παιδικά πάρτυ στα οποία παρατηρείται φρικαλέα συγκέντρωση ατόμων με εμμονές στην κουβέντα (χμ, φαντάζεστε για τί) και απόψεις που μυρίζουν αποστήθιση από κάποιο ξεχασμένο εγχειρίδιο.

Τώρα αν όλο αυτό είναι not-so-cool τί να σου πω, εγώ κοιτάω τα παιδάκια που ξεκαρδίζονται τρέχοντας γύρω γύρω σαν αφηνιασμένα, τις μαμάδες φίλες μου που βγάζουν φωτογραφίες πάνω από την τούρτα Peppa pig τσουγκρίζοντας τα ποτήρια τους και διαφωνώ περίτρανα και γι'αυτό.

Κλείνω, όπως ξεκίνησα.  Το Σάββατο η κόρη μου έγινε τριών χρονών, χρόνια πολλά Κλο, σ'αγαπώ μέχρι ασφυκτικού σκασμού, το αυτονόητο δηλαδή, αλλά ας το ξαναπώ.

πι.ες: η τούρτα είναι από την Μαρία κ το www.cakesandcookies.gr :)