Σκέφτομαι και γράφω.

Ο γιος μου άρχισε να γράφει και να διαβάζει σαν τρελός.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αργούμε να κάνουμε τα πάντα - ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Αργεί να ντυθεί γιατί διαβάζει τις ετικέτες, αργεί να φάει γιατί γράφει τα φαγητά, αργεί να προχωρήσει γιατί διαβάζει τις πινακίδες, αργεί να κοιμηθεί γιατί γράφει ιστορίες.

Πρώτη φορά οι τόσο μεγάλες αργοπορίες δεν μου προκαλούν εκνευρισμό.

Τον βλέπω αβίαστα να ανακαλύπτει έναν δικό του ολοκαίνουργιο κόσμο, να απλώνει το βήμα του λίγο πιο πολύ στα δρομάκια της ανεξαρτησίας, να επιδυκνείει περήφανος άλλη μία κατάκτηση.

Εγώ βέβαια, σαν αδιόρθωτη μαμά, κάνω μεγάλα σχέδια.  Τον περιμένω να σκαρφαλώνει όπως τώρα στον καναπέ όχι για να βουτήξει στα μαξιλάρια αλλά για να κατεβάσει όλα τα βιβλία από τα ράφια σαλίγκαρους και να βουτήξει μέσα τους, να διαβάζει μέσα στο αυτοκίνητο όταν θα κάνουμε εκείνο το road trip στην Τοσκάνη - δεν μπορεί, όλοι κάποτε θα έχουμε σκεφτεί ένα road trip στην Τοσκάνη, έστω να πίνουμε πολλά κρασιά από την Τοσκάνη σε μία πανέμορφη μικρή πλατεία όπου γύρω γύρω παίζουν παιδιά με λουλουδάκια στα μαλλιά, τί θα πει όχι, είστε πολύ πεζοί - να κρύβεται κάτω από το πάπλωμα με βιβλίο τσέπης και φωτάκι, να κουβαλάει άτακτες σημειώσεις, τσαλακωμένες, γραμμένα χαρτιά με αριστουργήματα μέσα στη σχολική τσάντα, να ακούω το τακ τακ του πληκτρολογίου σε ταχύτητα φωτός πίσω από την κλειστή πόρτα.  

Μας φαίνεται έτσι τόσο δα μικρό, ναι μωρέ θα διαβάσει, όλα διαβάζουν, αλλά είναι τόσο πολύ τεράστιο.  Θα 'ναι σαν να μπορούν να βάλουν τον κόσμο όλο μέσα στην παλάμη τους και να τον καταπιούν σαν μια γουλιά νερό.  Αρχίζοντας από τα πέντε τους χρόνια.

Σε όσους μου λένε ότι δεν υπάρχει λόγος από τόσο νωρίς και γιατί πιέζουν τα παιδιά από το νηπιαγωγείο, έχω να πω ότι αυτά είναι δύο πολύ ξεχωριστά πράγματα.  Και φυσικά υπάρχει λόγος από τόσο νωρίς - είπαμε, δεν μαθαίνουν απλά ανάγνωση και γραφή, βιώνουν τον κόσμο με έναν ολοκαίνουργιο τρόπο, πόσο καταπληκτικό μπορεί να είναι αυτό, και όσον αφορά στην πίεση δεν πιστεύω ότι σε αυτές τις ηλικίες οι δασκάλες πιέζουν με βαρβαρότητα τα παιδιά να μάθουν να γράφουν, να σου πω την αλήθεια περισσότερο σκέφτομαι μερικούς γονείς να ξινίζουν τα μούτρα τους επειδή τα γράμματα δεν είναι ίσια.

Τέλος πάντων η δασκάλα του W. καθόλου δεν τον πίεσε, καρατσεκαρισμένο, γιατί όταν εκείνος πριν κανα δίμηνο βρέθηκε στο σπίτι των γονιών μου και άρχισε να διαβάζει, η μαμά μου γύρισε φυσιολογικά και τον ρώτησε πότε ξεκίνησαν στο σχολείο να μαθαίνουν τα γράμματα.  Εκείνος την κοίταξε με απορία.

- Ποτέ.

- Τί εννοείς ποτέ;  Εσύ τώρα διαβάζεις.  Και γράφεις.  Πώς το έμαθες αυτό;

- Μόνος μου.

Η μαμά μου ξαναρωταει, δεν βγάζει άκρη, σηκώνεται, με παίρνει τηλέφωνο.  Την διαβεβαιώνω ότι δεν ανατρέφουμε το παιδί θαύμα που στα 16 του θα μας το αρπάξει η NASA και θα μας μιλάει μετά από λίγο σπαστά ελληνικά από το Skype και χαμογελάω καθώς σκέφτομαι τη φάτσα του W. που απλά έχει ταυτίσει το μαθαίνω με μία άγνωστη σε εκείνον διαδικασία.

- Εννοεί μάλλον ότι παίζουν, δεν κάνουν μάθημα.  Δύο φορές που πήγα να τους πάρω, στο νηπιαγωγείο έπαιζαν κρεμάλα.  Ε, κάπως έτσι.

Μου κλείνει το τηλέφωνο ήρεμη.

Με πολύ παιχνίδι, αγάπη, υπομονή, μικρά παιδιά με όνειρα και σκούρους μπλε βυθούς φτιάχνεις μαγεία τελικά.  'Η έστω φωτεινά αστέρια.