Καταζητείται ελπίδα.

Υποθέτω ότι όλοι διαβάσαμε προχθες για τον δάσκαλο από την 'Αρτα που ολομόναχος ε, είχε τη σαδιστική έμπνευση εξευτελισμού και τιμωρίας ενός μαθητή από τους συμμαθητές του.  Γουάου.  Εφόσον ισχύει η ιστορία, γιατί η δικαιοσύνη δεν έχει ακόμα πει κάτι, σατανικός ο δάσκαλος.  'Ετσι όπως οφείλουν να είναι οι δάσκαλοι ρε παιδάκι μου.   Τεσπά τώρα βρήκατε άνθρωπο να σχολιάσει, γιατί αναγνωρίζω δυστυχώς ότι είμαι αρνητικά προκατειλημμένη απέναντι σε αυτή την επαγγελματική κατηγορία έτσι όπως κάποιοι άλλοι παθαίνουν με τους αστυνομικούς ή τους παπάδες, εγώ, και το έχω μάλλον ξαναπεί αυτό, παθαίνω με τους εκπαιδευτικούς.  Ο λόγος είναι ότι έχω ακούσει, δει και ζήσει τα τέρατα μαζί τους, από την πρώτη δημοτικού μέχρι και το μεταπτυχιακό, που καταλήγω να αντιμετωπίζω τους καλούς δασκάλους σαν μία ιδιαιτέρως ευχάριστη έκπληξη.
Λοιπόν, αν υποθέσουμε ότι η μαρτυρία του μικρού ισχύει, ο δάσκαλος αυτός διέλυσε, ή μάλλον όχι, κατακρεούργησε όλη του την τάξη.  Μία τάξη 8χρονων παιδιών από την Άρτα που θα μεγαλώσουν κουβαλώντας μέσα τους περιτυλιγμένη είτε με τύψεις ή δίψα για εκδίκηση, είτε με υπερβολική ευαισθησία ή ανεξήγητη βία, αυτή τη σαρκοβόρα μέρα, για πάντα.
'Οταν το πρωτοδιάβασα το πρώτο που έκανα ήταν να πω τα αναμενόμενα για τον δάσκαλο, αυτές τις ωραίες, χυδαίες βρισιές που δημιουργείς όταν είσαι πραγματικά πολύ έξαλλος, να σκεφτώ τί θα ήθελα να του κάνω, αν θα υπέφερε αρκετά στη φυλακή ή το φτύσιμο από εθελοντές στο Σύνταγμα θα ήταν μία πιο ταπεινωτική τιμωρία, και να φορτώσω το κεφάλι μου με απορίες - για τον Διευθυντή, τους συναδέλφους του εκπαιδευτικούς, τους γονείς του παιδιού, ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ, ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ.
Ξέρω τί θα ήθελα να είχε γίνει.
Θα ήθελα να υπήρχε στο επαρχιακό δημόσιο δημοτικό σχολείο ένας ώριμος, ρομαντικός 8χρονος.
'Ενας συναισθηματικός εν αγνοία του επαναστάτης, ένας μικρός ιδεαλιστής, ένας τρυφερός αλτρουιστής, ένας μελλοντικά κοινωνικά ευαισθητοποιημένος πολίτης.  Ναι, στη δευτέρα, στην τρίτη, στην πρώτη, χέστηκα, δημοτικού.  Ναι, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι μία, μόνο μία οικογένεια θα είχε πάει κόντρα στα αναμενόμενα και θα είχε αρχίσει να πλάθει έναν ήρωα.  Πόσο ελπιδοφόρο θα ήταν από μόνο του αυτό.  Αν διαβάζαμε ότι ένας ή μία συμμαθητής ή συμμαθήτρια, είχε αρνηθεί να υπακούσει στην εντολή του διανοητικά μεταλλαγμένου δασκάλου, γιατί θα είχε διδαχθεί από το σπίτι του/της ότι ο σεβασμός δεν κερδίζεται επειδή απλά κάποιου ο κώλος χοντραίνει στις έδρες, αλλά επειδή αφιέρωνει τις μέρες του στην πνευματική διέγερση των παιδιών, στη δημιουργικότητα και την έκφραση συναισθήματος, στην αλληλεγγύη, την προσφορά και την αμφισβήτηση.
'Εκανα και εγώ συζητήσεις, ξέρω τί θα μου πείτε, για το νεαρό της ηλικίας φυσικά, για την ψυχολογία των μαζών, για τη δύναμη της υποβολής, για την ταύτιση με την ομάδα, για το φόβο της τιμωρίας, για την απλοϊκή σκέψη, το απροστάτευτο περιβάλλον, την ψυχική και σωματική κακοποίηση, το ότι εγώ βασικά είμαι στον κόσμο μου και εκεί έξω κάποιος περιμένει στη γωνία να μου καρφώσει ένα στιλέτο στην πλάτη αριστερά.
Μπορεί κιόλας.  Αλλά εγώ ξαναλέω, τί ωραία, ένας ή μία 8χρονος/η να μην είχε δεχτεί να πληγώσει τόσο βίαια το συμμαθητή του, να μην είχε γιγαντώσει την ταπείνωση μπροστά σε όλων τα μάτια.  Να μην είχε αποδεχτεί την περιθωριοποίηση, το διαχωρισμό σε καλά και κακά παιδιά, να μην είχε δεχτεί τη σιωπηλή, μοχθηρή αποδοχή του δασκάλου που για τους περισσότερους γονείς αξιολογείται ως το υπέρτατο δείγμα επιτυχίας.  Και μετά δε ξέρω, μπορεί να άνοιγε η πόρτα και να έμπαιναν μονόκεροι, αλλά πω πω ρε φίλε, τί ευτυχία να είχαμε να μοιραστούμε σήμερα την ιστορία του θαυμαστού αυτού μικρού ονειροπόλου που θα μεγάλωνε σε ένα σπίτι με πολλά βιβλία, αγκαλιές και μπισκότα το βράδυ μαζί με το γάλα.
Και τότε λοιπόν, αν ένα, μόνο ένα παιδί είχε τεντώσει το ανάστημά του εκείνη την ημέρα μέσα σε εκείνη την τάξη, τότε μπορεί και ποτέ να μην ξαναδιαβάζαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι με καρδιές γεμάτες σκατά όπως αυτοί εδώ.
Γυρίζοντας σπίτι με ένα κεφάλι παραγεμισμένο στεναχώρια, έκατσα ένα δεκάλεπτο κάτω από το μισάνοικτο παράθυρο μιας μικρής που έπαιζε υπέροχα πιάνο.  'Ηταν και αυτό μία κάποια λύση.

πι.ες: αν αυτός ο σούπερμαν έχει υπάρξει σε αυτή την ιστορία και εγώ δεν το γνωρίζω ενημερώστε, γιατί θα μου φτιάξετε το μήνα τουλάχιστον.

πι.ες2: αν τελικά η ιστορία δεν έχει πάει έτσι, δεν πειράζει, μου έδωσε ωραία πάσα για το λινκ της τελευταίας σειράς. παρόλα αυτά, κάτι weird έγινε μέσα σε εκείνη την τάξη, όπως και να 'χει.  κάτι που ο Λάνθιμος θα το κάνει ταινία.

Παιδιά και προκατάληψη.

via Blend Images

'Ενα από τα ευχάριστα που ανακαλύπτεις στη ζωή αν είσαι γονιός (τονίζω), είναι ότι τις Κυριακές το μεσημέρι όπου και αν πας για φαγητό έχει παιδιά.  Πολλά παιδιά.  Αν δεν είσαι γονιός, δε ξέρω.  Μάλλον είσαι σπίτι και αναρρώνεις από το χανγκόβερ του Σαββάτου.

Γενικά εμείς αυτά τα κυριακάτικα μεσημέρια τα φορτώνουμε στο αυτοκίνητο και πάμε παντού - από το πιο στημένο κυριλέ μέχρι την πιο παραδοσιακή ταβέρνα και από πολυνησιακό μέχρι γαλλικό, you name it, εκείνα δεν τρώνε και πάντα, εμείς συνήθως ναι, αλλά έχουν προσαρμοστεί με αυτό και είναι και ψιλοαστείο το πρωί να τα ακούς να συζητάνε πού θα ήθελαν να φάνε χρησιμοποιώντας περίπλοκα ονόματα λες και γράφουν στον Γαστρονόμο.

Σε αυτό βέβαια βοηθάει και η οικογενειακή παράδoση, ψέμματα μην πω, ο παππούς τους είχε ανοίξει το πρώτο ιταλικό εστιατόριο στην Ελλάδα και σόι πάει το βασίλειο, άρα τα παιδιά μου μπαινοβγαίνουν με μία άνεση σε κουζίνες - των δικών μας βέβαια, όχι των ξένων - ανοιγοκλείνουν ταμεία - καταστροφικό για τον μπαμπά ενίοτε - και παίρνουν παραγγελίες - έλα, στους φίλους - με διευκρινιστικές ερωτήσεις του τύπου lungo ή ristretto.

Αυτό, της παράδοσης δηλαδή, δεν ξέρω τί σας κάνει να σκέφτεστε αλλά εμάς μας οδηγεί στο να γνωρίζουμε ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στους χώρους που επισκεπτόμαστε.  Και για να μην ενοχλουμε τους υπόλοιπους πελάτες, αλλά ούτε και το προσωπικό που δουλεύει - δεν έχω χειρότερο από παιδάκια που τρέχουν μέσα στα πόδια των σερβιτόρων σαν να είναι σε αλάνα στο Ζάππειο.

Χθες το μεσημέρι λοιπόν πήγαμε σε μία κλασική κρεατοταβέρνα στην Κάντζα, εξοπλισμένοι με την μπλε Fred Perry τσάντα που περιέχει παραμύθια, χαρτιά Α4, μαρκαδόρους, κουκλάκια, σκουπιδοπαρέες, memory cards, της παναγιάς τα μάτια, μια φάλαινα, τον γάντζο του πειρατή, πράσινες μύξες για ξόρκια και γενικά μαλακίες γράφω, πράγματα για να απασχολούνται τα παιδιά στο τραπέζι, να μην ταράζουν ούτε εμάς, ούτε τους άλλους, και να τους χώνουμε και καμία ξεκούδουνη μπουκιά στο στόμα.  Νταξ δεν είναι πάντα η σωστή μέθοδος αυτή αλλά κανείς δεν είπε ότι τα κάνουμε όλα συνέχεια σωστά, θα είχαμε χάσει πολλά μαλλιά αν μόνο νοιαζόμασταν για μεθόδους γιου νόου.

Ο χώρος που κάτσαμε ήταν στους μη καπνίζοντες, πολύ μεγάλος και άνετος, με τζάκι απέναντι, με διάδρομο, με τραπέζια που δεν ήταν κολλημένα μεταξύ τους και για να σηκωθείς έπρεπε να ξεμαλλιάσεις την από πίσω, πολιτισμένη φάση και kids friendly.  Φαντάσου, σε όλο αυτό το χώρο που χωρούσαν περίπου όπως ήταν στημένα τα τραπέζια καμια 50αρια και κάτι άτομα, ήμασταν περίπου δεκαπέντε με είκοσι.  Ελπίζω να το έχετε κάνει εικόνα.

Αφού πέρασε μία ώρα, δύο κοριτσάκια από ένα τραπέζι πιο μακριά μας σηκώθηκαν και άρχισαν να παίζουν στο διάδρομο της τουαλέτας - καταπληκτικό σημείο για να παίζουν παιδιά αλλά τί τα θες, και αυτός φαρδύς και άνετος ήταν και παιχνίδι τύπου ρόλων, ανεβοκατεβαίνω σκαλί κάτι τέτοια.  Οπότε, όπως ήταν φυσικό και επόμενο, ψάρωσαν και τα δικά μου, παράτησαν τις ζωγραφιές και τα μοσχάρια και πήγαν να παίξουν μαζί τους. Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και άρχισε εκεί ένα σούσουρο.  Εννοώ ότι ήταν σε ένα σχετικά μικρό χώρο σε άμεση επικοινωνία με την αίθουσα, τέσσερα παιδιά που έπαιζαν και το λέω εγώ πρώτη από όλους, κάποιες φορές και για δευτερόλεπτα, φώναζαν.  Εγώ σηκώθηκα δύο φορές (ο μπαμπάς τους άλλη μία), την πρώτη για να τους πω να έρθουν να παίξουν από την άλλη γιατί τουαλέτα, hellooooooo, την δεύτερη γιατί φρίκαρα με το γιο μου που τους κρύφτηκε και πετάχτηκε κάνοντας ένα δυνατό "μποουουουου" που μας κούνησε όλους από την καρέκλα, ντράπηκα σας λέω πάρα πολύ και τον προειδοποίησα ότι με την επόμενη θα φύγουμε.  Ο δικός μου ήταν ο πιο μεγάλος από όλους, συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι και τον άκουσα 2-3 φορές μετά να τη λέει σε φάση παρατήρησης στην αδελφή του που τραγούδησε λες και είχε ξεχάσει το ακουστικό βαρηκοΐας στο σπίτι.

Για να μη σας κουράζω, που σας κούρασα, τα παιδιά δεν ήταν ήσυχα.  Δεν ήταν αμίλητα, δεν ήταν ακούνητα, δεν ψιθύριζαν.  Από την άλλη, δεν ήταν και ο ντένις ο τρομερός with the gang.  Λαμβάνοντας υπόψη τον χώρο - χωροταξικά - και το character - οικογενειακή ταβέρνα - θα έλεγα ότι δεν ήταν διαρκής παραφωνία, περισσότερο λάθος (οξύς) τονισμός σε φάσεις.

Λίγο αργότερα τα πλησίασε ο αρχι-σερβιτόρος και τους έκανε παρατήρηση με βροντερή φωνή και ξεκινώντας με το "παιδάκια θα σας γαμήσω" ουπς, sorry, δεν το είπε προφανώς ο ανθρωπος, αλλά πιστέψτε με θα ήθελε να μπορούσε να το πει.  Δεν έχει τώρα νόημα να μπω σε λεπτομέρειες για το πώς συμπεριφέρονται τα δικά μου παιδιά συγκεκριμένα, μόνο φίλοι που έχουμε βγει μαζί θα μπορέσουν να το καταλάβουν, ούτε να αναλύσω πόσο έχω ταλαιπωρηθεί από παιδιά σε εστιατόρια - τόσο ελλήνων όσο και τουριστών - που μάλλον νομίζουν ότι βγαίνοντας έξω μπορούν να δώσουν στα γλυκούλια τους μια ευκαιρία για να καταστρέψουν και άλλον έναν χώρο εκτός από αυτόν του σπιτιού τους, αλλά κάπως αισθάνθηκα χθες ότι σε κάτι τέτοια επικρατεί με τα παιδιά μια προκατάληψη.

Αφενός επειδή αρκετοί τα κοιτάνε με τρόμο με το που εμφανίζονται, σίγουροι ότι θα τους καταστρέψουν το γεύμα, και από την άλλη γιατί η παιδική "φασαρία" αποτελεί ένα άλλου είδους "πρόβλημα" για κάποιο λόγο διαφοροποιημένο από της ενήλικης αγένειας.

Δεν έχω τύχει ποτέ μπροστά σε παρατήρηση από σερβιτόρο σε παρέες που συζητάνε ουρλιάζοντας λες και βρίσκονται σε συναυλία, σε κυρίους που από το ασταμάτητο βροντερό γέλιο πνίγονται από τον καπνό του πούρου ενώ ταυτόχρονα πετάγεται το τελευταίο κουμπί του πουκαμίσου - εκείνο το άμοιρο που προσπαθεί να εγκλωβίσει την μεγαλοκοιλιά - σε κυρίες που τα κακαρίσματά τους μετά από υπερκατανάλωση οίνου έχουν ραγίσει τα τζάμια, σε εκείνους τους άλλους που μάλλον έχουν κάποιον στ'αλήθεια με πρόβλημα ακοής στην παρέα και καταλήγουμε να ακούμε χωρίς καθόλου να μας ενδιαφέρει πέντε τραπέζια πιο κάτω το πώς "έριξαν την γκόμενα" στα τέσσερα τελικά, σε ανθρώπους που συμπεριφέρονται στο κινητό λες και μιλάνε απευθείας με την Sandra Bullock στο Gravity.  Αναρωτιέμαι αν δεν είναι και αυτά παραδείγματα φασαρίας, αν αυτοί οι ήχοι καθόλου δεν πειράζουν τους υπόλοιπους, αν οι ευαίσθητες χορδές που τινάζονται σε όλους όταν έχει να κάνει με πολιτισμό και αγωγή ενεργοποιούνται μόνο όταν τα ερεθίσματα προέρχονται από παιδικά γέλια / κλάματα / τραγουδάκια / και όλα αυτά τα σκατάκια.

Α, ναι, η μόνη φορά που έχω υπάρξει μπροστά σε παρατήρηση σε πελάτη ήταν όταν η κοπέλα μετά από rounds παθιασμένων φιλιών και χουφτωμάτων του ξεκούμπωσε το παντελόνι και έχωσε μέσα το χέρι σε κίνηση.  Σε κανονικό, καθιστό, και καθόλου easy-going εστιατόριο στο Κολωνάκι.  Ο τύπος μάλιστα, ψιλογνωστός σοσιαλιτέ, τσατίστηκε και έφυγε αμέσως χωρίς να αφήσει τιπ ούτε δέκα λεπτά.

Δεν είναι συγκρίσιμα όλα αυτά μωρέ, αλλά να, τα παιδιά είναι πολλοί αυτοί που τα απεχθάνονται γιατί θεωρώ ότι στη συνύπαρξή τους έχουν βιώσει μεγάλα ζόρια με top π.χ τα αεροπλάνα σε υπερατλαντικές.  Παρόλα αυτά, ο θόρυβός τους είναι πιο genuine από εκείνον που μαρσάρει με την αυτοκινητάρα του στα μούτρα σας ή τον άλλον που ρουφάει τη σούπα του νομίζοντας ότι βουλιάζει καταπίνοντας όλο τον Ειρηνικό ωκεανό ταυτόχρονα.  Κανείς,  ποτέ δεν τους έχει κάνει παρατήρηση.

Και στην τελική ρε βλαχαδερέ, να σου πω και κάτι; A σιχτίρ που πας και κουνάς στα μικρά το δάχτυλο, και εσύ αγενής είσαι, έλα και πες στους γονείς τους χίλια συγγνώμη αλλά έχουμε παράπονα από τους άλλους πελάτες, μήπως θα μπορούσατε να πείτε στα παιδιά να χαμηλώσουν κάπως την ένταση;  'Η κάντο τίμια, όπως παλιά η Ρένα της Φτελιάς.  Τα παιδιά μέχρι 11 (νομίζω) ετών, απαγορευόντουσαν.  Ήταν ο λόγος βέβαια για τον οποίο δεν είχα πατήσει ποτέ και ας μην είχα παιδιά τότε. 

πι.ες: Από την επόμενη ανάρτηση, ή τη μεθεπόμενη, εξαρτάται από τον οίστρο της γράφουσας και τη χημεία της με τον designer, θα είμαι στο www.notjustmums.gr, τώρα   προφανώς βλέπετε αυτό μετά δεν θα το βλέπετε, θα δείτε κατά τη γνώμη μου κάτι καλύτερο, μαγικό χοχοχοχο.  Είμαι πολύ ενθουσιασμένη, αλήθεια.

πι.ες2: Μου έστειλε χθες το βράδυ η φίλη μου η Αγιάτη αυτό το link και είναι κάπως σχετικό. Και φυσικά η εξαίρεση.