Καταζητείται ελπίδα.

Υποθέτω ότι όλοι διαβάσαμε προχθες για τον δάσκαλο από την 'Αρτα που ολομόναχος ε, είχε τη σαδιστική έμπνευση εξευτελισμού και τιμωρίας ενός μαθητή από τους συμμαθητές του.  Γουάου.  Εφόσον ισχύει η ιστορία, γιατί η δικαιοσύνη δεν έχει ακόμα πει κάτι, σατανικός ο δάσκαλος.  'Ετσι όπως οφείλουν να είναι οι δάσκαλοι ρε παιδάκι μου.   Τεσπά τώρα βρήκατε άνθρωπο να σχολιάσει, γιατί αναγνωρίζω δυστυχώς ότι είμαι αρνητικά προκατειλημμένη απέναντι σε αυτή την επαγγελματική κατηγορία έτσι όπως κάποιοι άλλοι παθαίνουν με τους αστυνομικούς ή τους παπάδες, εγώ, και το έχω μάλλον ξαναπεί αυτό, παθαίνω με τους εκπαιδευτικούς.  Ο λόγος είναι ότι έχω ακούσει, δει και ζήσει τα τέρατα μαζί τους, από την πρώτη δημοτικού μέχρι και το μεταπτυχιακό, που καταλήγω να αντιμετωπίζω τους καλούς δασκάλους σαν μία ιδιαιτέρως ευχάριστη έκπληξη.
Λοιπόν, αν υποθέσουμε ότι η μαρτυρία του μικρού ισχύει, ο δάσκαλος αυτός διέλυσε, ή μάλλον όχι, κατακρεούργησε όλη του την τάξη.  Μία τάξη 8χρονων παιδιών από την Άρτα που θα μεγαλώσουν κουβαλώντας μέσα τους περιτυλιγμένη είτε με τύψεις ή δίψα για εκδίκηση, είτε με υπερβολική ευαισθησία ή ανεξήγητη βία, αυτή τη σαρκοβόρα μέρα, για πάντα.
'Οταν το πρωτοδιάβασα το πρώτο που έκανα ήταν να πω τα αναμενόμενα για τον δάσκαλο, αυτές τις ωραίες, χυδαίες βρισιές που δημιουργείς όταν είσαι πραγματικά πολύ έξαλλος, να σκεφτώ τί θα ήθελα να του κάνω, αν θα υπέφερε αρκετά στη φυλακή ή το φτύσιμο από εθελοντές στο Σύνταγμα θα ήταν μία πιο ταπεινωτική τιμωρία, και να φορτώσω το κεφάλι μου με απορίες - για τον Διευθυντή, τους συναδέλφους του εκπαιδευτικούς, τους γονείς του παιδιού, ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ, ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ.
Ξέρω τί θα ήθελα να είχε γίνει.
Θα ήθελα να υπήρχε στο επαρχιακό δημόσιο δημοτικό σχολείο ένας ώριμος, ρομαντικός 8χρονος.
'Ενας συναισθηματικός εν αγνοία του επαναστάτης, ένας μικρός ιδεαλιστής, ένας τρυφερός αλτρουιστής, ένας μελλοντικά κοινωνικά ευαισθητοποιημένος πολίτης.  Ναι, στη δευτέρα, στην τρίτη, στην πρώτη, χέστηκα, δημοτικού.  Ναι, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι μία, μόνο μία οικογένεια θα είχε πάει κόντρα στα αναμενόμενα και θα είχε αρχίσει να πλάθει έναν ήρωα.  Πόσο ελπιδοφόρο θα ήταν από μόνο του αυτό.  Αν διαβάζαμε ότι ένας ή μία συμμαθητής ή συμμαθήτρια, είχε αρνηθεί να υπακούσει στην εντολή του διανοητικά μεταλλαγμένου δασκάλου, γιατί θα είχε διδαχθεί από το σπίτι του/της ότι ο σεβασμός δεν κερδίζεται επειδή απλά κάποιου ο κώλος χοντραίνει στις έδρες, αλλά επειδή αφιέρωνει τις μέρες του στην πνευματική διέγερση των παιδιών, στη δημιουργικότητα και την έκφραση συναισθήματος, στην αλληλεγγύη, την προσφορά και την αμφισβήτηση.
'Εκανα και εγώ συζητήσεις, ξέρω τί θα μου πείτε, για το νεαρό της ηλικίας φυσικά, για την ψυχολογία των μαζών, για τη δύναμη της υποβολής, για την ταύτιση με την ομάδα, για το φόβο της τιμωρίας, για την απλοϊκή σκέψη, το απροστάτευτο περιβάλλον, την ψυχική και σωματική κακοποίηση, το ότι εγώ βασικά είμαι στον κόσμο μου και εκεί έξω κάποιος περιμένει στη γωνία να μου καρφώσει ένα στιλέτο στην πλάτη αριστερά.
Μπορεί κιόλας.  Αλλά εγώ ξαναλέω, τί ωραία, ένας ή μία 8χρονος/η να μην είχε δεχτεί να πληγώσει τόσο βίαια το συμμαθητή του, να μην είχε γιγαντώσει την ταπείνωση μπροστά σε όλων τα μάτια.  Να μην είχε αποδεχτεί την περιθωριοποίηση, το διαχωρισμό σε καλά και κακά παιδιά, να μην είχε δεχτεί τη σιωπηλή, μοχθηρή αποδοχή του δασκάλου που για τους περισσότερους γονείς αξιολογείται ως το υπέρτατο δείγμα επιτυχίας.  Και μετά δε ξέρω, μπορεί να άνοιγε η πόρτα και να έμπαιναν μονόκεροι, αλλά πω πω ρε φίλε, τί ευτυχία να είχαμε να μοιραστούμε σήμερα την ιστορία του θαυμαστού αυτού μικρού ονειροπόλου που θα μεγάλωνε σε ένα σπίτι με πολλά βιβλία, αγκαλιές και μπισκότα το βράδυ μαζί με το γάλα.
Και τότε λοιπόν, αν ένα, μόνο ένα παιδί είχε τεντώσει το ανάστημά του εκείνη την ημέρα μέσα σε εκείνη την τάξη, τότε μπορεί και ποτέ να μην ξαναδιαβάζαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι με καρδιές γεμάτες σκατά όπως αυτοί εδώ.
Γυρίζοντας σπίτι με ένα κεφάλι παραγεμισμένο στεναχώρια, έκατσα ένα δεκάλεπτο κάτω από το μισάνοικτο παράθυρο μιας μικρής που έπαιζε υπέροχα πιάνο.  'Ηταν και αυτό μία κάποια λύση.

πι.ες: αν αυτός ο σούπερμαν έχει υπάρξει σε αυτή την ιστορία και εγώ δεν το γνωρίζω ενημερώστε, γιατί θα μου φτιάξετε το μήνα τουλάχιστον.

πι.ες2: αν τελικά η ιστορία δεν έχει πάει έτσι, δεν πειράζει, μου έδωσε ωραία πάσα για το λινκ της τελευταίας σειράς. παρόλα αυτά, κάτι weird έγινε μέσα σε εκείνη την τάξη, όπως και να 'χει.  κάτι που ο Λάνθιμος θα το κάνει ταινία.