Gambling στα σχολεία.

Βρίσκομαι στην άχαρη θέση να "ψάχνω" σχολείο για το γιο μου που το Σεπτέμβριο ξεκινάει το δημοτικό.
Δεν θα ήθελα καθόλου να ψάχνω.  Θα ήθελα να ζω σε μια χώρα που τα ιδιωτικά σχολεία θα ήταν ένα αυστηρό ελιτίστικο προνόμιο των πάμπλουτων, να μην μπορούσα καν να τα κρυφοκοιτάξω, και τα δημόσια θα λειτουργούσαν όλα με βασικές, κοινές προϋποθέσεις και αξίες που δεν θα με έβαζαν σε διαδικασία ούτε σκέψης, ούτε επιλογής, γιατί απλά θα πήγαινα μια ωραία μέρα κρατώντας τον από το χέρι και φορώντας σαγιονάρες, να τον γράψω σε εκείνο που θα ήταν πιο κοντά στο σπίτι μου.  Για να κοιμάται περισσότερο, για να έχει φίλους που θα τους χτυπάει το κουδούνι και θα κατεβαίνουν, για να περπατάει τα πρωινά και να μπαίνει στην αυλή τρέχοντας με φόρα.
Δεν με υποχρεώνει βέβαια κανένας απολύτως να "κρυφοκοιτάξω" κανένα ιδιωτικό σχολείο και ας ανήκει στη λεγόμενη κατηγορία μεσαίας κλίμακας, ακόμα κι αν δεν είναι στην ομάδα των ιδιωτικών - σταρ με τις μεγαλειώδεις εγκαταστάσεις, υπάρχει ένα δημόσιο σχολείο πολύ κοντά στο σπίτι μου και από αντίδραση και μόνο στα εξωφρενικά δίδακτρα - να σημειώσω εδώ ότι θεωρώ πως όλα, μα ανεξαιρέτως όλα τα ιδιωτικά σχολεία είναι επιεικώς υπερεκτιμημένα - θα μπορούσα να βάλω τις σαγιονάρες μου, να μπουκάρω μέσα ρίχνοντας μια ματιά στο πώς είναι στημένες οι τάξεις και να απολαύσω το ξεκίνημα του παρανοϊκού ταξιδιού στην ελληνική εκπαίδευση.  Έτσι όπως σχεδόν "απόλαυσα" και το δικό μου.
Αν μη τι άλλο αναγνωρίζω ότι μέσα από το δικό μου ταξίδι έγινα πιο δυνατή, πιο σκεπτική απέναντι στους κάθε λογής άρχοντες και πιο θρασεία.  Για εμένα αυτά ήταν μεγάλα προσόντα, νομίζω ότι στην πραγματικότητα είμαι ντροπαλή και λιγομίλητη.
Εκεί που ξεκινάω να χαλαρώνω, να πείθω τον εαυτό μου ότι έχω ένα εξαιρετικό παιδί που θα τα καταφέρει οπουδήποτε και με όποιον τρόπο, γεννιούνται μέσα μου μεγάλα ερωτηματικά.  Ακούω ιστορίες για σχολεία, και κοίτα γαμώτο πώς έχω γίνει, συγκρατώ όλα τα αρνητικά.  Μιλάω με δασκάλους ή άλλους γονείς σφυρίζοντας αδιάφορα, φορώντας τη μάσκα μιας παραδοσιακής μαμάς που εκτιμάει την πρωτιά και την πειθαρχία, που αναγνωρίζει στο πρόσωπό τους τον αδιαπραγμάτευτο ηγέτη στην τάξη, που συμφωνεί ότι το νεαρό της ηλικίας σημαίνει συχνά άγνοια και ανεπάρκεια.  Με τρόμο διαπιστώνω ότι δεν με μαλώνει κανείς για αυτές τις σκέψεις.  Ότι υπάρχει κόσμος (συμπεριλαμβανομένων και κάποιων δασκάλων εκεί έξω) που χασμουριούνται και φτύνουν μέσα από τα σάπια δόντια τους φράσεις όπως - έλα μωρέ, τί να καταλάβουν τώρα τα παιδιά.
Μπορεί αυτός να είναι ένας.  Ή πέντε συνολικά, ή άντε δώδεκα.
Και αυτή η ας υποθέσουμε μικρή ομάδα καταφέρνει να με τρομοκρατεί μόνο και μόνο επειδή πρόκειται να ασχοληθεί πνευματικά με ό,τι πολυτιμότερο έχω σε αυτή τη ζωή.  Τα παιδιά μου.
Μην μασάς μου λένε, πλέον λειτουργούν αξιολογήσεις, επιτροπές, καταγγελίες στα υπουργεία, ναι κι εγώ πιστεύω ότι γινόμαστε καλύτεροι, αλλά λίγο περίεργο το συναίσθημα να ξεκινάω μια σχολική χρονιά ατσαλωμένη με όπλα ως άλλη Ζήνα η αμαζόνα, αντί να συγκινούμαι από ενθουσιασμό και προσμονή πίσω από τους σχολικούς τοίχους. 'Ηθελα να γράψω κάγκελα αλλά με πήγε αλλού η καταραμένη η προκατάληψή μου.
Αυτό είναι τύχη ακούω συνέχεια.  Ο καλός δάσκαλος που σέβεται απόλυτα τους μαθητές του και διαρκώς ενημερώνεται, άρα και εξελίσσεται φέρνοντας στην τάξη καινοτομίες και πνευματικά ερεθίσματα είναι τύχη, τύχη, τύχη. Τύχη όταν αναφερόμαστε στο αυτονόητο.  Σαν να παίζω με τζόκερ τον μισθό μου κάθε μήνα δηλαδή.  Ας είναι.
Α, μου λένε, όλα τα δημόσια καλά είναι, αρκεί να μην έχετε πολλά ξένα παιδάκια στη γειτονιά.  Μάλιστα.  Μα εμείς δεν είμαστε άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι και προοδευτικοί, που στο σπίτι παίζουμε με μαύρα μωρά και ντύνουμε μικρές Ασιάτισσες, που διαβάζουμε αυτά τα παραμύθια που μιλάνε για την ισότητα όλων των ανθρώπων και την ειρήνη, που ακούμε νανουρίσματα από την Αφρική και κολλάμε αυτοκόλλητα με παραδοσιακές φορεσιές όλων των λαών της Γης; Μα εμείς δεν είμαστε αυτοί που κοιτάμε την υδρόγειο σφαίρα και διακηρύττουμε ότι εδώ υπάρχει χώρος για όλους τους ανθρώπους σε ό,τι και αν πιστεύουν, που έχουμε συνδρομές νονών σε όλες τις σχετικές ΜΚΟ, που συμπεριφερόμαστε σε όλους τους συμπολίτες μας με ευγένεια, που προσφέρουμε, μοιράζουμε, συμπονούμε;  Είμαστε, δεν το αρνείται κανείς αυτό, και άλλωστε και για αυτό κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια.
Αλλά από την άλλη, το δικό μου το παιδί είναι ξεχωριστό.  Είναι έξυπνο, καλλιτεχνικό, ανήσυχο, συναισθηματικά ώριμο, είναι _ είναι _ είναι _ (στα κενά συμπληρώνετε λέξεις για τα δικά σας παιδιά κατά βούληση).  Τι θα γίνει όταν τα υπόλοιπα παιδιά δεν είναι στο ίδιο "επίπεδο", δεν έχουν πάρει τα ίδια εφόδια από την προσχολική τους πορεία, δεν έχουν γονείς που θέλουν/μπορούν να ασχοληθούν λίγο παραπάνω, που ο σύλλογος γονέων είναι μια ανύπαρκτη ομάδα ανέκδοτο γιατί το κύριο μέλημά τους είναι τα καλά γράμματα και η υπακοή, άλλωστε αγωνίζονται μόνο για να βγάλουν πέρα την ημέρα, τις λιγοστές αυτές ώρες να υπάρχει στο τραπέζι φαγητό και στο σαλόνι θέρμανση.  Ποιος να τολμήσει να επισημάνει - και ορθά κατά τη γνώμη μου - ότι "τραβάνε τα άλλα παιδιά πίσω" (και τί σημαίνει άραγε αυτό το "πίσω;") όταν όλοι σαν σώφρονες ενήλικες στηρίζουμε θεωρητικά τα δικαιώματα των αδυνάτων και των μη προνομιούχων. 'Όταν ακόμα και ένας συμμαθητής δεν καταλαβαίνει, όλη η ομάδα πρέπει να σκύψει πάνω του και να τον βοηθήσει.  Αυτό θα ήταν μια ωραία φιλοσοφία που θα ένωνε την τάξη αντί να τη χώριζε, που εκεί η γνώση θα λειτουργούσε σαν μεγάλη αγκαλιά αντί σαν παράγοντας διάκρισης, που κανείς δε θα βαριόταν σαν ένας διαρκής παθητικός ακροατής, αλλά θα γινόταν ένας ενεργητικός συμμετέχων με σπουδαίο ρόλο.  Να δείξει, να βοηθήσει, να ανοίξει δρόμους. Πού όμως γίνεται αυτό; A, μου λένε, τύχη είναι και αυτό δεν το ήξερες;  'Αμα θέλει ο δάσκαλος γίνεται, αλλιώς τελειώνει τη δουλίτσα του, τα μισά κοιμούνται και έπειτα γυρίζει σπίτι του να κοιμηθεί και αυτός.  Απροκάλυπτα δηλαδή.
Να τον πας σε πειραματικό, μου λένε, εκεί δεν έχει πολλά "ξένα", οι δάσκαλοι περνάνε σεμινάρια και δοκιμάζονται πρώτα όλα τα καινούργια παιδαγωγικά προγράμματα.  Καλό ακούγεται, μόνο που παίρνουν 12-15 αγόρια στην πρώτη δημοτικού μεταξύ εικοσαπλάσιου και βάλε αριθμού αιτήσεων.  Α, τύχη και εδώ.  Για βύσματα δε θέλω να μιλήσω γιατί φυσικά δεν μου το έχει παραδεχτεί και κανένας.  Κλήρωση και στα πειραματικά, εγώ πάλι πρέπει να είμαι από τους λίγους που συμφωνώ με το θεσμό των εξετάσεων για εισαγωγή σε αυτά τα σχολεία, αλλά ας είναι.  Προς το παρόν θα πρέπει να αρκεστώ σε επικλήσεις να είμαστε τυχεροί.  Τυχεροί σε όλα.
Τυχεροί στο δάσκαλο, τυχεροί στο διευθυντή, τυχεροί στους συμμαθητές, στους γονείς τους, στα κτίρια, στη διάθεση, τυχεροί στην εκπαίδευση, στη ζωή, στην ελευθερία, εμείς που νομίζαμε ότι αυτά εδώ τα παιδιά θα είναι τα ευνοημένα, που θα μεγαλώσουν σε μία κοινωνία με ένα σύστημα βελτιωμένο, που η πολυπολιτισμικότητα δε θα ήταν μια ωραία μοντέρνα θεωρία, αλλά θα είχε ριζώσει στις καλημέρες των σχολείων σε δύο, πέντε, εκατό διαφορετικές γλώσσες.
Τι μαλακίες λέω και πόσο ειλικρινά σαχλή αισθάνομαι που όλα τα περιμένω από ένα κράτος που ασθενεί και εγώ κάθομαι και ρωτάω τον κάθε ανθρωπάκο τις ανόητες απορίες μου, μόνο να θυμώνω μπορώ γιατί να, αυτή είναι μία κατάσταση που δεν μπορώ να την πάρω στα χέρια μου και να την υποτάξω και μου φαίνομαι τόσο Μικρή.

Πάω να τα ποντάρω όλα στο 22 -μαύρο- να τεστάρω λίγο τις υπερδυνάμεις μου.