Μπουστάρισμα.

Λίγο σλόου η κατάσταση τελευταία σε αυτό εδώ το μπλογκ, έτσι είναι όταν λείπουν τα παιδιά, πλακώνεσαι στις εξόδους με φίλους, στις σειρές και στα βιβλία, στο κυριακάτικο χάζεμα στο κρεβάτι και δεν έχεις καινούργιες ζωγραφιές, αγκαλιές, ούτε καινούργια μυαλά για να γράψεις κάτι, κάπως σαν ο χρόνος να παγώνει ή μάλλον σαν να τον καταλαβαίνεις πιο ξέφρενα όταν τα κυνηγάει και εκείνος μαζί σου. Αλλά το σπίτι είναι τακτοποιημένο. Και δεν βάζουμε και πολλά πλυντήρια.
Με αυτή την άνεση του τύπου παιδιά όποτε θέλετε κρασί, καφέ, κοκτέιλ, γκομενική ανάλυση, εγώ είμαι εδώ για εσάς με ώρες για φάγωμα και βενζίνη στο ρεζερβουάρ, συνάντησα προχθές μια πολύ καλή μου φίλη και μαμά δις, ζαλισμένη από τα πήγαινελα στους γιατρούς γιατί όταν έχεις δύο παιδιά και νομίζεις ότι τα έχεις κάνει όλα και μπορείς επιτέλους να χαθείς σε κανα νησί, α τότε βγαίνουν κι άλλα και δεν μπορείς να χαθείς πουθενά αν δεν τελειώσεις με τις γαμωεξετάσεις. Η αλήθεια είναι, αυτή δεν είναι η περίπτωση της φίλης μου που είναι τυπική, ότι περιμένεις και λίγο πριν κλείσεις τα εισιτήρια του πλοίου να κλείσεις και κάτι ξεχασμένα τσεκ απ οπότε καλά να πάθεις. Αυτή είναι η περίπτωση η δική μου.
Η φίλη λοιπόν, από τότε που ο γιος ήταν 18 μηνών τραβιέται με αναπτυξιολόγους γιατί τότε διαπιστώθηκε από την παιδίατρο ότι το μωρό δεν μεγάλωνε ικανοποιητικά. Η φίλη είναι συνεπής στα ραντεβού της και στις εξετάσεις, ακούει και προσπαθεί να συντονιστεί με ό,τι της λένε για διατροφή, για ώρες ύπνου, για αθλήματα - βέβαια αν έχεις και λίγο εμπειρία από παιδιά καταλαβαίνεις ότι όλο αυτό είναι υπερδύσκολο, το γάλα, το κολύμπι, ο ύπνος από τις 20.30' το αργότερο, οι διατάσεις, όλα αυτά μαζί, αλλά κάνεις το καλύτερό σου για να αποφύγεις τη φαρμακευτική θεραπεία με αυξητική ορμόνη ή για να κερδίσεις ακόμα περισσότερο από το αποτέλεσμα που θα είχαν οι ενέσεις από μόνες τους.  Τέλος πάντων, εγώ προφανώς και δεν είμαι γιατρός απλά έχει τύχει να διαβάσω 2-3 άρθρα για αυτή τη θεραπεία στο Παίδων και σε άλλα τρία νοσοκομεία στην Ελλάδα αν δεν κάνω λάθος, αλλά ήθελα να καταλάβω αν η έλλειψη της ορμόνης δημιουργεί στο παιδί και άλλου τύπου παθολογικά ή ιατρικά προβλήματα ή αν ουσιαστικά αντιμετωπίζει το "πρόβλημα" του "είναι κοντός". Από ότι μου είπε η φίλη μου, αφορά ίσως και στην αδυναμία κατασκευής ισχυρών οστών - δεν ξέρω ακριβώς σε τί μεταφράζεται αυτό πρακτικά, ίσως σε περισσότερα σπασίματα ή και πόνους σε μεγαλύτερες ηλικίες; - αλλά περισσότερο στο τελευταίο και μάλιστα, με τη φράση "είναι κοντός" να προσδιορίζει πλέον όταν αναφερόμαστε στην καινούργια γενιά Ελλήνων, κάποιον που είναι λίγο πιο κάτω ή μέχρι το 1,75, καμία σχέση με Tyrion Lannister δηλαδή. Και πριν βιαστείτε να πείτε α, υπερβολή - εγώ δηλαδή αυτό είπα και δικαιούμαι βέβαια κάπως, καθώς έχω έναν όχι ψηλό σύζυγο και ένα γιο που αναμένεται να ξεπεράσει λίγο τον μπαμπά του και άρα ταυτόχρονη παντελή αναισθησία σε τέτοια ζητήματα που τίποτα δεν έχουν αφαιρέσει από την γαματοσύνη των δυο τους - σκεφθείτε λίγο θέματα που ίσως έχετε αντιμετωπίσει εσείς σαν παιδιά, στην περίπτωση που δεν ήσασταν ο λεγόμενος χρυσός μέσος όρος.
Στραβές μύτες, μεγάλα στήθη, παχυσαρκία, σπυράκια, τρίχες στα πόδια, ήταν μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά που απέκλιναν από την ομοιομορφία και προκαλούσαν σχόλια. Για κάποιους αυτά τα σχόλια έσκαγαν σαν τη βροχή στο ποτάμι, κυλούσε αυτό και τα έπαιρνε μαζί τους, για κάποιους άλλους αποτελούσαν καθοριστικούς παράγοντες της συμπεριφοράς τους, με μόνιμο άγχος να διορθωθούν με όποιο τρόπο το συντομότερο δυνατό και να φέρουν ανακούφιση και απαλλαγή από τα κόμπλεξ του κοντού, της χοντρής, του σπυριάρη, της μυτόγκας.
Φυσικά όλοι γουστάρουμε τους ανθρώπους με την ισχυρή αυτοπεποίθηση, εκείνους που ειλικρινά περνάνε καλά με τον εαυτό τους και κολυμπάνε στο ποτάμι με τα "ελαττώματά" τους αγκαλιά γιατί έχουν παράλληλα κοφτερό μυαλό, αίσθηση του χιούμορ, μεγάλο χαμόγελο και ωραία μάτια εκπαιδεύοντάς μας όλους ανεπαίσθητα να βλέπουμε μόνο αυτά, πόσο υπέροχοι, αλλά ποιος δικαιούται και να κατακρίνει εκείνους που για όλους τους πιθανά λάθος λόγους πάλεψαν σε μια προεφηβεία ή και πιο μετά να κλείσουν τα αυτιά τους και φρόντισαν να προσεγγίσουν όλους τους αυστηρούς κριτές, τους ίδιους μάλλον πρώτα, μετά από συνταγογραφήσεις, διορθωτικές επεμβάσεις και εξαντλητικές δίαιτες.
Χμ, για κάτσε όμως λίγο, αφού όλοι λοιπόν γουστάρουμε εκείνους τους αληθινά ακομπλεξάριστους, χωρίς να αναφέρομαι σε ακραίες παθολογικές καταστάσεις, τους εμφανέστατα ατελείς, τους άνετους, ίσως θα έπρεπε να στρέψουμε όλη μας την ενέργεια στην επίτευξη αυτού του στόχου. 'Ισως η ευλάβεια στην αντιμετώπιση των διαδικασιών, ο υπέρμετρος σεβασμός στις εξετάσεις, η αγωνία για το τικάρισμα στις καμπύλες των αναπτυξιολόγων να αποδειχθούν μεγαλύτερο φορτίο για το παιδί που μεγαλώνει και αυτοπροσδιορίζεται μέσα από τις επισκέψεις στους γιατρούς από τους 4 πόντους που πιθανότατα θα χάσει αν η προσπάθεια επικεντρωθεί στο να αγαπάει τα γήπεδα με παρκέ, την παρμεζάνα στο μεσημεριανό φαγητό και τον ύπνο νωρίς τα βράδια.
Και ενώ μπήκα για πολύ λίγο σε σκέψεις γιατί σκέφτηκα τον W. σε περίπτωση που περνάει έτσι για την ιατρική ματιά από το γραφείο της αναπτυξιολόγου και εκείνη σουφρώσει τα χείλια της, σε μερικά χρόνια να μπλέξει σε έναν καυγά και κάποιος ίσως να του φωνάξει "τί να μας πεις κι εσύ ρε τάπα", και εκείνος γυρίσει να μου πει "μαμά αφού το ήξερες, σου το είχε πει η γιατρός, γιατί δεν έκανες κάτι;" ε αυτό που έκανα ήταν να αλλάξω πλάνα. 
Προτίμησα να σκεφτώ τον W. σε μερικά χρόνια να είναι ερωτευμένος και να ζωγραφίζει με μουσικές στο δωμάτιό του, να έχει φίλους που τον αναζητούν και δεν τον αφήνουν να μείνει μέσα τα Σάββατα, να κάνει την αδελφή του να ξεκαρδίζεται με τα δικά τους τα αστεία, να λάμπουν τα μάτια του όταν μας διηγείται τις ιστορίες του τα βράδια, να κοιτάζεται στον καθρέφτη και να τον ταλαιπωρεί μόνο εκείνη η τούφα που πετάει στα αριστερά - έλα ρε μαμά που δεν την βλέπεις, σιγά που είμαι κούκλος, μα είναι μαλλί τώρα αυτό.  Εξιδανίκευση θα μου πείτε και μπορεί να έχετε και δίκιο, αλλά να, δεν μπορώ να τα προλάβω όλα δηλώνω αδυναμία.
Δηλώνω και λίγο χαζοχαρούμενη βέβαια, ο καθένας άλλωστε (δεν) ονειρεύεται ό,τι σκατά θέλει για το μέλλον του παιδιού του, ελπίζοντας μόνο όταν του στρώσει η τούφα εκεί μπροστά στον καθρέφτη, όταν θα έχουμε συζητήσει άλλα χίλια - γιατί θα συζητάμε βέβαια, θα έχουμε και αυτή τη σχέση - να γυρίσει και να μου πει λίγο πριν φύγει για τη συναυλία, α δεν σου είπα, σήμερα ένας στο σχολείο με είπε κοντό, καλός μαλάκας.