Αλεγκρ(ί)α

Πριν από μερικές μέρες έφερα στο σπίτι ένα πολύ μικρό κατάμαυρο γατάκι.
Δεν είχα ποτέ κατάμαυρο γατάκι, ούτε είχε τύχει να φροντίζω μαύρη γάτα, οπότε όταν μου είπαν τα παιδιά - ο W. το είδε και στον ύπνο του λέει - ότι θα ήθελαν το καινούργιο γατάκι να είναι μαύρο, είπα να έχω αυτό ως το μοναδικό κριτήριο. Α ναι, και να είναι οπωσδήποτε αδεσποτάκι, ιδανικά θα ήθελα να το βρω να κλαίει τρομαγμένο και απαρηγόρητο στην νησίδα στη μέση της Κηφισίας και εγώ να γινόμουν με αυτοθυσία ο Σωτήρας - αυτό το τελευταίο δεν μου έκατσε. Καλά, προτιμούσα και γάτο με μεγάλο κεφάλι και λιονταρίσια φάτσα γιατί γενικά είναι πιο όμορφοι και αρχοντικοί. Ούτε αυτό μου έκατσε βέβαια.
Παρότι δεν υπήρχε κανένας χρονικός ή άλλος περιορισμός και ενώ έλεγα ότι θα το ψάξω να βρω μια μούρη να μου κάνει κλικ ή καμία ψυχοπονιάρικη, άθλια σιτουασιόν, το γατάκι τελικά δεν το διάλεξα. Συναντήθηκα με την κυρία που το περιμάζεψε στο Ολυμπιακό στάδιο, πήρα ένα πολύ μικρό τυχαίο κατάμαυρο γατάκι μέσα σε ένα κουτί μεταφοράς, που λίγο έκλαιγε λίγο έπαιζε με το παλιό φουλάρι της κυρίας στο κουτί, και το πήγα σπίτι.  Χωρίς να το έχω δει καν, ήταν βράδυ, ήταν μαύρο και παρόλο που άναβα το φως πάνω από τον καθρέφτη, μέσα στο κουτί μπορούσα να διακρίνω μόνο μια στρογγυλή μουτζούρα.
Στη διαδρομή δεν έβαλα μουσική για να μη φοβηθεί. Σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες της Λούνας και ένιωθα μόνο τύψεις, καθόλου αγάπη για το μωρό στο κουτί, παρά μόνο τύψεις που τώρα ξέρω περισσότερα, που θα είμαι καλύτερη, που έχω εξηγήσει στα παιδιά σωστότερα, που θα πηγαίνω στο γιατρό συχνότερα.
'Οταν έφτασα σπίτι έτυχε και πάρκαρα στην ίδια ακριβώς θέση, μπροστά από την πολυκατοικία, όπως εκείνη τη Δευτέρα.  Έχω αρκετές φορές υπάρξει τυχερή και έχω βρει αυτή την ίδια θέση, αλλά δεν μου χτύπησε καμπανάκι ποτέ πριν.  Σχεδόν πέταξα το κουτί - που είναι κλουβί μάλλον μεταφοράς, αλλά μου τη δίνει να το λέω κλουβί - στο πεζοδρόμιο. Εκείνη τη Δευτέρα είχα γυρίσει σπίτι βράδυ με ένα παρόμοιο κουτί και την γριά γάτα μου μέσα, πεθαμένη, είκοσι φορές πιο βαριά.  Αυτό το πούπουλο όλο ζωή εκεί μέσα, με το σπασμένο μωρουδίστικό του κλάμα, με ενόχλησε.  Γιατί ήταν αυτό και δεν ήταν η γάτα μου.
Στο σπίτι βέβαια έγινε πάρτυ.  Τα παιδιά έχασαν το μυαλό τους κανονικά, ξεκίνησαν το ζούληγμα, το κυνηγητό, τα τραγούδια, το αράδιασμα ονομάτων (με χειρότερο όταν η μικρή πέταξε ΝΑ ΤΗΝ ΠΟΥΜΕ ΝΤΟΡΑ), τις αγκαλιές, τα χοροπηδητά, τους ρόλους.  Ο γιος μου έκανε κατασκευές και έβαζε την γάτα να τις δοκιμάζει - ένα τούνελ από χαρτόνι, μια τσουλήθρα με μαξιλάρια και η κόρη μου το έπαιζε μαμά, το σκέπαζε, το νανούριζε, το χτένιζε.
Έκρηξη ευτυχίας.
Και όσο και αν συνέκρινα στην αρχή αυτό το μικρό πλάσμα με την υπέροχη γάτα του παρελθόντος, και όσο και αν έλεγα ότι αυτές οι τύψεις δεν θα με εγκαταλείψουν ποτέ - μέχρι και γιατί του ψώνισα τόσα πράγματα ενώ εκείνη είχε λιγότερα, με πήρε και εμένα το ωστικό κύμα και άρχισα να αγαπώ το κατράμι γατάκι λίγο. Και κάθε μέρα λίγο περισσότερο. 
Για να φτάσω να σκεφτώ τελικά ότι φυσικά μπορείς να αγαπάς κάτι και όταν αυτό πεθάνει.
Και φυσικά μπορείς να το αντικαταστήσεις με κάποιον τρόπο στη ζωή σου, με όποιον τρόπο σε πληγώνει απαλότερα, πολλαπλασιάζοντας αγάπη και φροντίδα, χωρίς όμως ποτέ να το αντικαθιστάς και στο μυαλό σου.

Στον έρωτα όμως δεν πρέπει να πηγαίνει έτσι, γιατί ως πότε να αγαπάς κάτι που πέθανε, ως πότε να κρατάς στο μυαλό σου θέσεις. Εκεί, τις σκοτώνεις τις γάτες όταν γεράσουν. 

Για μία φίλη. Τα φιλιά μου.

πι.ες: Το γατόνι το είπαμε τελικά Αλέγκρα, όπως κέφι χορός μπρίο δηλαδή.