Ααααα, τί ωραία!!!!
Γύρισα πριν από ένα τρίωρο από τον καλό μου τον γυναικολόγο τον κύριο Μονεμβασίτη, όπου ακούσαμε την καρδούλα του νο2 να χτυπάει γρήγορα και ρυθμικά και το είδαμε το γλυκούλι να κουνιέται ασταμάτητα.
Γεγονός που ανησύχησε απίστευτα τους υποψιασμένους γονείς, καθώς και ο προηγούμενος τα ίδια έκανε και με έκανε ρεζίλι στον Μονεμβασίτη που πήγαινα με απορίες του τύπου, "μα, δεν κοιμάται ποτέ αυτό το μωρό?". "Ετοιμάσου", μου έλεγε, "αν τα κάνει αυτά από τώρα...".
Έτσι και έγινε. Το κουνιστό έμβρυό μας έγινε ένα super rocking baby που προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στο στήθος μας από 4 μηνών, στεκόταν από τα δάχτυλά μας (προσοχή, όχι από τις μασχάλες!) δύο εβδομάδες αργότερα και περπάτησε κανονικά πριν μπει στους 11 μήνες.
Όλα αυτά βέβαια, έχουν το τίμημά τους! Και οι υποψιασμένοι γονείς το γνωρίζουν καλά αυτό το τίμημα. Είναι ένα ασταμάτητο speed πίσω από έναν γιο που είναι ο ίδιος ασταμάτητος - δηλαδή κάνει όλα τα υπόλοιπα εκτός από το να κάτσει περισσότερο από 5 λεπτά στο δωμάτιο του και να απασχοληθεί με κάποιο από τα παιχνίδια του.
Με περηφάνια όμως θα ήθελα να συμπληρώσω ότι τον έχουμε μάθει (?) επιτέλους να αράζει σε πολλές περιπτώσεις στο καρότσι του και με την βοήθεια του ειδικού καρεκλακίου φαγητού (μαγικό εξάρτημα) να κάθεται για εικοσάλεπτο/μισάωρο όταν είμαστε έξω στο τραπέζι, πιο κύριος από πολλούς άλλους - ακόμα και μεγαλύτερούς του!
Μ'αυτά και με αυτά λοιπόν με το που βγήκαμε από τον γιατρό η πρώτη ερώτηση του άντρα μου ήταν: Ρε, λες να μας βγει έτσι και το νο2? Πάει καταστράφηκα, δεν θα βγάλω ποτέ τις βίδες από το πόδι! (αυτά είναι τα δικά μας, τα οικογενεικά...)
Oh well, δεν ξέρω πώς θα βγει, και γι'αυτό γουστάρω πολύ. Ξέρω όμως ότι κουνιέται και πλεόν το καταλαβαίνω και τρελαίνομαι. Και ξέρω ότι αν ο νο1 είναι rocker, o/η no2 will kick ass!
'Οσο για την photo του από τον υπέρηχο σήμερα - με την επισήμανση του γυναικολόγου μου - είναι χαμογελαστή! Δεν πειράζει ladies, κοροϊδέψτε την χαζομαμά, θα έρθει η ώρα που θα πετάξετε και εσείς από την χαρά σας καμία τέτοια χαριτωμενιά.
'Οχι μόνο χαμογελάει, αλλά σας κλείνει και το μάτι. Χα!
31.5.10
29.5.10
πάει και αυτή η εβδομάδα...
Περνάει πολύ γρήγορα ο χρόνος.
Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται, εκτός από το κομμάτι που αφορά στην εγκυμοσύνη μου. Εκεί μου αισθάνομαι ότι κυριολεκτικά έχω κολλήσει, ούτε που μπορώ να πω σε ποια εβδομάδα είμαι με σιγουριά, ούτε αν το μωρό μεγαλώνει. 'Ενα περιέργο συναίσθημα, σαν να έχει περάσει ένα τρίμηνο από την αυχενική διαφάνεια (ενώ έχουν περάσει μόλις δύο εβδομάδες) και ταυτόχρονα η επόμενη επίσκεψη στον γυναικολόγο μου να μην φθάνει ΠΟΤΕ (ενώ είναι σε δύο μέρες).
Επίσης αυτή την εγκυμοσύνη μου δεν προλαβαίνω να την ζήσω στο φουλ. Δεν προλαβαίνω να μιλήσω στο μωρό μου και δεν προλαβαίνω να ονειρευτώ το δωμάτιο του/της. Η μέρα μου με την δουλειά, τις διαδρομές, τον γιο μου είναι κλεισμένη στο φουλ. Ούτε χρόνο για όνειρα δεν έχει.
Παρόλα αυτά, πάει και αυτή η εβδομάδα, πέρασε... Και πέρασε αρχικά ευχάριστα λόγω του ότι ήταν κουλή, της έλειπε δηλαδή η Δευτέρα, και γιατί κάναμε ωραία πραγματάκια.
Την Τρίτη είχαμε μία φωτογράφηση στο Cosmopolitan με την Έφη και τον Γιάννη, που έπεσε τρελό γέλιο και την Τετάρτη παρακολούθησα την εξέλιξη του Walter-call-me-Phelps-no2 στο baby swim του ΟΑΚΑ. Το baby swim του ΟΑΚΑ είναι ωραία φάση γενικώς, ειδικά αν το παιδί χαίρεται. Μέχρι τα τρία τους χρόνια γίνεται σε ειδική πισίνα -που είναι αυτή αν έχετε δει που χαλαρώνουν οι καταδύτες μετά την βουτιά- η οποία όταν την πρωτοβλέπεις είναι απογοητευτική, σαν μια πολύ μεγάλη, στρογγυλή μπανιέρα, αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι σε αυτό το στάδιο η ολυμπιακών διαστάσεων σου είναι εντελώς άχρηστη. Επίσης μέχρι τα τρία μπαίνουν με κάποιον συνοδό ο οποίος πρέπει να φοράει tshirt, υποθέτω και για να μην του γλιστρήσει το μωρό (εφόσον μπαίνουν από 6 μηνών) και για να αποφευχθούν αηδιαστικά θεάματα του τύπου κατσαρή, μαύρη τρίχα στην πλάτη ή λεοπάρ τάνγκα και φουλ κυτταρίτιδα από ξεκωλέ μάνα.
Την Πέμπτη είχαμε την τελευταία μας συνάντηση λόγω καλοκαιριού στο δημιουργικό εργαστήρι που πηγαίνουμε, στο 'Ελα να παίξουμε, στην Φιλοθέη. Και εκεί περάσαμε πολύ ωραία, πηγαίναμε από τον περασμένο Οκτώβριο, αν και ήταν το μόνο μέρος που ο γιος μου έμοιαζε συνεσταλμένος. Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί, ούτε οι κοπέλες εκεί κατάφεραν να μου το εξηγήσουν ακριβώς, ίσως γιατί δεν τον ήξεραν σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Η αλήθεια είναι ότι, όσο αστείο και αν ακουστεί, δεν πρέπει να πολυταίριαζε με τα υπόλοιπα 8 ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ (!) του τμήματος. Τα ανέφερε σπάνια στο σπίτι, σε αντίθεση με την συμμορία του πάρκου, τους 5-6 κολλητούς (bros) που αν δεν τους μνημονεύσουμε τουλάχιστον τρείς φορές την ημέρα κάτι δεν θα πηγαίνει καλά με την ψυχοσύνθεσή μας. 'Ομως, στο 'Ελα να παίξουμε, κάναμε πολύ ωραία έργα τέχνης με πηλό, με νερομπογιές, με σφραγίδες, με χαρτόνια, ψαλίδια, κουμπιά, φτιάξαμε λαμπάδες, καπέλα, μάσκες. Μάθαμε τραγουδάκια και εξελίξαμε τις χορευτικές μας κινήσεις και, ίσως το σημαντικότερο, εξοικειωθήκαμε με τις έννοιες "σχολείο" & "δασκάλα". Το βράδυ έφαγα ωραίο, υγιεινό ψάρι στο Jimmy & the fish, γύρισα μεσάνυχτα και κοιμήθηκα κατά τις 02.00' για να χαζέψω και στα φεισμπουκτουίτερ μου.
Κάπως έτσι, με μία παρουσίαση που πήγε καλά, τελείωσε η εργασιακή εβδομάδα μου.
Αύριο φεύγουμε για Αράχωβα, γιατί Κυριακή πρωί έχουμε μία βάφτιση στην Λιβαδειά, 12 το πρωί, που δεν θα καταφέρναμε ποτέ να φτάσουμε στην ώρα μας αν πηγαίναμε αυθημερόν. Γενικώς ξυπνάμε αργά σαν οικογένεια (ο γιός μου συνήθως κατά τις 9, και σήμερα 10.15) και είμαστε και εξαιρετικά ανοργάνωτοι (αλλά έχουμε πλάκα!)
Στην Αράχωβα λοιπόν θα μείνουμε στο Aegli Resort & Spa, που έχει και ένα μεγάλο παιδότοπο, πισίνα και πίστα roller. Επειδή όλα αυτά είναι εσωτερικά και η πίστα ρόλερ τον χειμώνα μετατρέπεται σε παγοδρόμιο (η τιμή βέβαια διπλασιάζεται τότε), θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω εντυπώσεις έχοντας στο μυαλό μου ότι το σαββατοκύριακο με τον πρώτο καύσωνα το Aegli Resort & Spa δεν θα είναι top προορισμός για οικογένειες.
Και εσείς να περάσετε καλά.
Καλό, τρελό ΣουΚου xxx
Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται, εκτός από το κομμάτι που αφορά στην εγκυμοσύνη μου. Εκεί μου αισθάνομαι ότι κυριολεκτικά έχω κολλήσει, ούτε που μπορώ να πω σε ποια εβδομάδα είμαι με σιγουριά, ούτε αν το μωρό μεγαλώνει. 'Ενα περιέργο συναίσθημα, σαν να έχει περάσει ένα τρίμηνο από την αυχενική διαφάνεια (ενώ έχουν περάσει μόλις δύο εβδομάδες) και ταυτόχρονα η επόμενη επίσκεψη στον γυναικολόγο μου να μην φθάνει ΠΟΤΕ (ενώ είναι σε δύο μέρες).
Επίσης αυτή την εγκυμοσύνη μου δεν προλαβαίνω να την ζήσω στο φουλ. Δεν προλαβαίνω να μιλήσω στο μωρό μου και δεν προλαβαίνω να ονειρευτώ το δωμάτιο του/της. Η μέρα μου με την δουλειά, τις διαδρομές, τον γιο μου είναι κλεισμένη στο φουλ. Ούτε χρόνο για όνειρα δεν έχει.
Παρόλα αυτά, πάει και αυτή η εβδομάδα, πέρασε... Και πέρασε αρχικά ευχάριστα λόγω του ότι ήταν κουλή, της έλειπε δηλαδή η Δευτέρα, και γιατί κάναμε ωραία πραγματάκια.
Την Τρίτη είχαμε μία φωτογράφηση στο Cosmopolitan με την Έφη και τον Γιάννη, που έπεσε τρελό γέλιο και την Τετάρτη παρακολούθησα την εξέλιξη του Walter-call-me-Phelps-no2 στο baby swim του ΟΑΚΑ. Το baby swim του ΟΑΚΑ είναι ωραία φάση γενικώς, ειδικά αν το παιδί χαίρεται. Μέχρι τα τρία τους χρόνια γίνεται σε ειδική πισίνα -που είναι αυτή αν έχετε δει που χαλαρώνουν οι καταδύτες μετά την βουτιά- η οποία όταν την πρωτοβλέπεις είναι απογοητευτική, σαν μια πολύ μεγάλη, στρογγυλή μπανιέρα, αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι σε αυτό το στάδιο η ολυμπιακών διαστάσεων σου είναι εντελώς άχρηστη. Επίσης μέχρι τα τρία μπαίνουν με κάποιον συνοδό ο οποίος πρέπει να φοράει tshirt, υποθέτω και για να μην του γλιστρήσει το μωρό (εφόσον μπαίνουν από 6 μηνών) και για να αποφευχθούν αηδιαστικά θεάματα του τύπου κατσαρή, μαύρη τρίχα στην πλάτη ή λεοπάρ τάνγκα και φουλ κυτταρίτιδα από ξεκωλέ μάνα.
Την Πέμπτη είχαμε την τελευταία μας συνάντηση λόγω καλοκαιριού στο δημιουργικό εργαστήρι που πηγαίνουμε, στο 'Ελα να παίξουμε, στην Φιλοθέη. Και εκεί περάσαμε πολύ ωραία, πηγαίναμε από τον περασμένο Οκτώβριο, αν και ήταν το μόνο μέρος που ο γιος μου έμοιαζε συνεσταλμένος. Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί, ούτε οι κοπέλες εκεί κατάφεραν να μου το εξηγήσουν ακριβώς, ίσως γιατί δεν τον ήξεραν σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Η αλήθεια είναι ότι, όσο αστείο και αν ακουστεί, δεν πρέπει να πολυταίριαζε με τα υπόλοιπα 8 ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ (!) του τμήματος. Τα ανέφερε σπάνια στο σπίτι, σε αντίθεση με την συμμορία του πάρκου, τους 5-6 κολλητούς (bros) που αν δεν τους μνημονεύσουμε τουλάχιστον τρείς φορές την ημέρα κάτι δεν θα πηγαίνει καλά με την ψυχοσύνθεσή μας. 'Ομως, στο 'Ελα να παίξουμε, κάναμε πολύ ωραία έργα τέχνης με πηλό, με νερομπογιές, με σφραγίδες, με χαρτόνια, ψαλίδια, κουμπιά, φτιάξαμε λαμπάδες, καπέλα, μάσκες. Μάθαμε τραγουδάκια και εξελίξαμε τις χορευτικές μας κινήσεις και, ίσως το σημαντικότερο, εξοικειωθήκαμε με τις έννοιες "σχολείο" & "δασκάλα". Το βράδυ έφαγα ωραίο, υγιεινό ψάρι στο Jimmy & the fish, γύρισα μεσάνυχτα και κοιμήθηκα κατά τις 02.00' για να χαζέψω και στα φεισμπουκτουίτερ μου.
Κάπως έτσι, με μία παρουσίαση που πήγε καλά, τελείωσε η εργασιακή εβδομάδα μου.
Αύριο φεύγουμε για Αράχωβα, γιατί Κυριακή πρωί έχουμε μία βάφτιση στην Λιβαδειά, 12 το πρωί, που δεν θα καταφέρναμε ποτέ να φτάσουμε στην ώρα μας αν πηγαίναμε αυθημερόν. Γενικώς ξυπνάμε αργά σαν οικογένεια (ο γιός μου συνήθως κατά τις 9, και σήμερα 10.15) και είμαστε και εξαιρετικά ανοργάνωτοι (αλλά έχουμε πλάκα!)
Στην Αράχωβα λοιπόν θα μείνουμε στο Aegli Resort & Spa, που έχει και ένα μεγάλο παιδότοπο, πισίνα και πίστα roller. Επειδή όλα αυτά είναι εσωτερικά και η πίστα ρόλερ τον χειμώνα μετατρέπεται σε παγοδρόμιο (η τιμή βέβαια διπλασιάζεται τότε), θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω εντυπώσεις έχοντας στο μυαλό μου ότι το σαββατοκύριακο με τον πρώτο καύσωνα το Aegli Resort & Spa δεν θα είναι top προορισμός για οικογένειες.
Και εσείς να περάσετε καλά.
Καλό, τρελό ΣουΚου xxx
26.5.10
NOT kids friendly
Υπάρχουν κάποια Σαββατοκύριακα που πραγματικά βασανιζόμαστε με τον άντρα μου για το πού μπορούμε να πάμε μαζί με τον γιο μας και να περάσουμε όλοι καλά.
Ok, πήγαμε σε παιδότοπους, στο περιβόητο Playmobil cafe (που είναι υπερεκτιμημένο κατά την γνώμη μου... και του Walter επίσης), στο Friday's στο Κεφαλάρι, στο Al Milanese με δημιουργική απασχόληση τις Κυριακές, στον Τεχνότοπο στο Χαλάνδρι, στο Golden Hall... Και επειδή το παιδάκι μας είναι από αυτά που όταν κάθεσαι μαζί του στο σπίτι γίνεσαι κομμάτια από την υπερδραστηριότητα... και που δεν έχουμε πάει!
Έτσι ανακαλύπτω σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο όταν δεν έχει καλό καιρό, πόσο πίσω είμαστε σε θέματα kids friendly υποδομών. Πόσο οι επιχειρηματίες έχουν εξαντλήσει την δημιουργικότητά τους στα άσχημα φουσκωτά και στις πισίνες με τα μπαλάκια, αγνοώντας αυτό το πολύ μεγάλο ποσοστό γονιών εκεί έξω, who actually have a life... και την ψάχνουν επίσης!
Που τους αρέσουν τα ωραία γλυκά και το design, το προσεγμένο φαγητό και το ωραίο περιβάλλον, που θέλουν να ξεφυλλίζουν περιοδικά μόδας και να βλέπουν κουλαριστά τους φίλους τους, που θέλουν να είναι hip και να απολαμβάνουν έναν espresso corretto.Και όλα αυτά δεν θέλουν να τα κάνουν μόνοι τους, γιατί τα έκαναν έτσι μια ζωή άλλωστε, αλλά μαζί με το παιδάκι τους.
Στην Αθήνα μάλλον από όσο ξέρω δεν μπορεί να γίνει αυτό.
Και βλέπω στο internet ωραία μέρη ανά τον κόσμο, που αγαπούν τα παιδιά, αλλά αγαπούν και τους γονείς τους, και τα αντιμετωπίζουν σαν μικρά ανθρωπάκια που δεν χρειάζονται μόνο ένα πειρατικό πλοίο για να είναι ευτυχισμένα, αλλά και μία εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα για να γίνουν οι μελλοντικοί δημιουργικοί πολίτες του κόσμου, και ζηλεύω.
Έτσι είναι το Τokyo baby cafe (που αλλού?), που παρότι η επιλογή της χρωματικής παλέττας δεν είναι το καλύτερό μου, το concept είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Επιχείρησα να διαβάσω και το blog τους, γιατί είχε σε φωτογραφία κάτι πολύ γιάμι γλυκά, αλλά δεν μπόρεσα να το γυρίσω στα αγγλικά και τα ιαπωνικά η αλήθεια είναι ότι λίγο με δυσκολεύουν.
Επίσης βρήκα το Coffee and Crayons στο νοτιοδυτικό Λονδίνο, το απόλυτα cute-like-Amelie Little cupcake bakeshop στην Ν.Υόρκη, το Paneacqua στο Μιλάνο 
και το παριζιάνικο στέκι των πιο μποέμ γονιών, εκεί που μπορείς επίσης να πας άνετα με την single φίλη σου και να συζητήσετε τα γκομενικά της ή έστω να της γνωρίσεις κανένα χωρισμένο Γάλλο με την γοητεία του Olivier Martinez, το 400 coups στο Παρίσι.Ελπίζω σύντομα να βρω κάτι και στην Αθήνα. Ή έστω κάποιον να συνεταιριστούμε (κλείσιμο ματιού).
22.5.10
Μπίρα και Μπάλα
Ciao a tutti!
Για όσους με ξέρουν, για όλους που διαβάζουν δηλαδή, γιατί δεν πρέπει να με έχει διαβάσει κανείς τυχαία... ακόμα..., είναι δεδομένο ότι σήμερα το βράδυ είμαι φουλ INTER. Δεν είναι μόνο η ιταλική υπηκόοτητα που από τους τρεις μας στην οικογένεια την έχουν οι δύο, είναι και ότι το Μιλάνο είναι η πόλη μας και η 'Ιντερ η ομάδα μας. Τέλος. (μην το πούμε πουθενά, εγώ βαθιά μέσα μου ήμουν Γιούβε... και Paolo Maldini...).
Προς το παρών το παιχνίδι είναι εξαιρετικά βαρετό, σαν τους Γερμανούς ένα πράγμα, και εγώ λόγω εγκυμοσύνης δεν μπορώ να το απολαύσω όπως πρέπει. Κάτι με πιάνει από το απόγευμα και μετά και η κοιλιά μου πετρώνει, γίνεται βαριά σαν τσιμεντένια και με πιέζει τόσο που ούτε το μπουκαλάκι legofer δεν μπορώ να καταπιώ. Είναι βραδιά champions league γμτ, έπρεπε να μασουλάω μπέργκερ ή πίτσα και μετά να καταπίνω παγωτό ή ποπ κορν.
Από όλα αυτά λοιπόν που έπρεπε να κάνω, καταφέρνω μόνο την μπίρα. Γενικώς υπάρχει ένας αστικός μύθος που λέει ότι η μπίρα είναι και γαμώ για την εγκυμοσύνη και τον θηλασμό, τον οποίο επιβεβαίωσε με μυστήριο χαμόγελο και ο γυναικολόγος μου, του τύπου "μην μου τα ζαλίζεις, αν θες πιες μια μπίρα δεν χάθηκε και ο κόσμος", οπότε αν έχω την ευκαιρία, την αξιοποιώ.
Με αυτά και με αυτά, και με τις ερινύες λόγω απουσίας τριών ημερών από το blog να με γαζώνουν, θέλω να καταθέσω την εμπειρία ενός ευχάριστου βραδιού με φίλες. και ΜΕ ΜΠΙΡΑ.
Πήγαμε λοιπόν στην pub αποκάλυψη Red Lion. Η Red Lion βρίσκεται στην γειτονιά Κάραβελ, με την οποία είμαι συναισθηματικά δεμένη και γενικώς γουστάρω πολύ γιατί εκεί ήταν το πρώτο μας σπίτι με τον Dario. Από αυτά τα ρετιρεδάκια των 75τ.μ. με μία μεγάλη κρεβατοκάμαρα και τραπεζαρία που χωριζόταν από το σαλόνι με ρετρό συρόμενη πόρτα - την οποία είχαμε ρίξει και είχαμε και γαμώ τα σαλόνια. Ενιγουέι. Εκεί είναι η Red Lion, σκοτεινή, παλιά και καταθλιπτική, όπως οφείλει να είναι κάθε pub που σέβεται τον εαυτό της.
Κάτσαμε μπαίνοντας στο πρώτο τραπέζι αριστερά, σε αναπαυτικό, κόκκινο καναπέ και δίπλα από την ορθάνοιχτη στον δρόμο πόρτα, για να μην τρώμε (εγώ δηλαδή) και όλη την κάπνα στα μούτρα.
Γύρω στις 9 και κάτι που πήγαμε υπήρχαν άλλοι 5-6 άντρες μέσα και μία γκόμενα εντελώς γκοθ που έπαιζε μανιωδώς βελάκια (σωστήήήή....). Και έτσι ο ιδιοκτήτης κος Παντελής-call-me-Pit-like-the-pimps μας αφιερώθηκε στο φουλ. Τί ιστορίες μας είπε για σελέμπριτις του '70 που τα σπάσαν στην Red Lion (επιπέδου Quinn και Belmondo), τί αρθρογραφία από εφημερίδες και περιοδικά μας διάβασε, τί φωτογραφήσεις μόδας με αυθεντικό βρεταννικό σκηνικό μας έδειξε... Πολύ γλυκός, πολύ πραγματικός, με αυτή την κλάσικ νοσταλγία των 65αρηδων που κάποτε ήταν φίρμες σε αυτό που έκαναν και τώρα κολακεύονται που οι πιο νέοι θέλουν να ακούν τις ιστορίες τους από το παρελθόν.
Πήραμε Paulaner και μας την σέρβιρε με άψογο στυλ και το λευκό, κοντομάνικο, ρετρό μπαρμανίστικο πουκάμισο να τσιτώνει στην μεγάλη από τις μπίρες κοιλιά, και ένα πιάτο με 8 βραστά λουκάνικα φρανκφούρτης, πράσινες πιπεριές (αυτές τις ολόκληρες), καυτερή μουστάρδα και ψητό ψωμί.
Κρίμα που ο Pit δεν την εξελίσσει και τώρα στα 0s την ιστορία, γιατί η pub και γέμισε, και είναι ωραία φάση για χειμώνα-καλοκαίρι και είναι και κάτι που δεν το πολυβρίσκεις στην Αθήνα. Το σούπερ φαγητό δε των αγγλικών pubs με τις ανεπανάληπτες βελουτέ σούπες και τα ανοιχτά sandwiches με το χοντρό, αγγλικό bacon δεν τo βρίσκεις πουθενά. Ούτε στον Pit.
p.s: και είμαστε και στο 2-0. όλα τζετ.
19.5.10
decor - χαριτωμενιά
Αυτή την στιγμή έχω ανοιχτή την τηλεόραση, το facebook, το twitter, το hotmail, τρία blogs και δύο folder με φωτογραφίες.
Και όμως είδα μία χαριτωμενιά που μου τράβηξε το ενδιαφέρον, καθώς τώρα περνάω κάτι πεντάλεπτες φάσεις αναζήτησεις στο internet ιδεών διακόσμησης παιδικών δωματίων. (Επειδή είπαμε ότι είναι λίγο φτυσμένο το Βου, γι'αυτό είμαι στο 5λεπτο προς το παρών).
Βρήκα λοιπόν μία τέέέέλεια ιδέα για διαφορετικά μαξιλάρια, που δεν είναι αποκλειστικά και μόνο για παιδικά δωμάτια - ειδικά το sleep τα σπάει για κρεβατοκάμαρα.
Τα βρήκα στο http://www.etsy.com/shop/HoneyPieDesignκαι είναι χειροποίητα, 100% cotton, με οικολογική τσόχα.
Αυτό με το όνομα θα παίξει στο καινούργιο παιδικό δωμάτιο οπωσδήποτε. Και αν το Love ή το Peace σας φαίνονται γλυκανάλατα, μπορεί το δικό σας να λέει π.χ. Messed up, ή Can't cook, dunno...
σας φιλώ.
Και όμως είδα μία χαριτωμενιά που μου τράβηξε το ενδιαφέρον, καθώς τώρα περνάω κάτι πεντάλεπτες φάσεις αναζήτησεις στο internet ιδεών διακόσμησης παιδικών δωματίων. (Επειδή είπαμε ότι είναι λίγο φτυσμένο το Βου, γι'αυτό είμαι στο 5λεπτο προς το παρών).
Βρήκα λοιπόν μία τέέέέλεια ιδέα για διαφορετικά μαξιλάρια, που δεν είναι αποκλειστικά και μόνο για παιδικά δωμάτια - ειδικά το sleep τα σπάει για κρεβατοκάμαρα.
Τα βρήκα στο http://www.etsy.com/shop/HoneyPieDesignκαι είναι χειροποίητα, 100% cotton, με οικολογική τσόχα.
Αυτό με το όνομα θα παίξει στο καινούργιο παιδικό δωμάτιο οπωσδήποτε. Και αν το Love ή το Peace σας φαίνονται γλυκανάλατα, μπορεί το δικό σας να λέει π.χ. Messed up, ή Can't cook, dunno...
σας φιλώ.
Celebrity moms / Posh
Μετά από απαίτηση του αναγνωστικού κοινού (?!?) επανέρχομαι με αγαπημένο επιφανειακό σχολιασμό διάσημων, πάμπλουτων και σχεδόν πάντα άψογων μαμάδων. Από αυτό το σπάνιο είδος που στην Ελλάδα δεν έχω δει να κυκλοφορεί δηλαδή ούτε μία.
Και βέβαια υπάρχει η uber alles Μάνα. Η Μάνα που γύρισε όλο τον κόσμο με τους τρείς γιούς παραμάσχαλα, η Μάνα που έβγαλε υπερ-τεράστιο κότσι λόγω της εμμονής της με τα stilletos, η Μάνα που όσες Kelly bags και αν έχεις δει να κυκλοφορούν μαζεμένες εκείνη θα έχει μία παραπάνω, η Μάνα που στέλνει hair stylist στα αποδυτήρια των γηπέδων για να είναι ο άντρας της πάντα super stylish - και άρα, νο1 πρόσωπο για κάθε είδους διαφημίσεις.
Σηκωθείτε παρακαλώ και χειροκροτήστε... την Victoria Beckham!
To case study στην ιστορία της μητρότητας, της πλαστικής και της απόλυτης κατάψυξης από το botox. Εντάξει, η γυναίκα βέβαια παίρνει ένα credit, μόνο και μόνο γιατί έφερε στον κόσμο τρία παιδιά, με ό,τι θυσίες αυτό συνεπάγεται.
Από εκεί και πέρα όμως, και αν κρίνω από τις φωτογραφίες της φυσικά, γιατί δεν τα λέμε και ποτέ στο τηλέφωνο, με ενοχλεί αυτό το ψυχρό, αγέραστο και υπεροπτικό ύφος όταν είναι μαζί με τα παιδιά της.
Με ενοχλεί που δεν την έχω δει ούτε μία φορά να τους σκάει ένα χαμόγελο, που η μόνη φορά που την είδα να παίζει μαζί τους ήταν σε μία καραστημένη φωτογράφηση του Ok σε μία παραλία (στο Malibu? νομίζω...). Και με ενοχλεί γιατί δεν αφήνεται, έστω μαζί με τα παιδιά της, γιατί δεν θέλει να χαλάσει ούτε μία τρίχα από το πάντα άψογο μαλλί της, γιατί δεν θέλει να ξεφύγει ούτε ένα χιλιοστό το lip gloss από τα χείλη, γιατί έτσι και της σπάσει το τακούνι από το Balmain σανδάλι θα πρέπει να τρέξει να κρυφτεί ξυπόλητη και πανικόβλητη μακριά από τα φλας των φωτογράφων, που τόσο λατρεύει.
Αλλά, η Posh είναι ... η Posh. Με κολλάει στις σελίδες των περιοδικών, με τρελαίνει που έχει κάνει τον David icon & μοντέλο Armani underwear, που έγινε από χαζοpop τραγουδίστρια άτυπη βασίλισσα της Αγγλίας, που είναι τόσο απόλυτα glamorous, τόσο φανερά εξουσιαστική και τόσο γοητευτικά μυστηριώδης.
Και αλήθεια τώρα, πιστεύω ότι μέσα στο σπίτι συμπεριφέρεται με τους άντρες της σαν το τυπικό, αγγλικό χουλιγκάνι. Πίνει μπύρα, ρεύεται και κάνει κωλοδάχτυλο στον David όταν οι γιοί της καταφέρνουν και σκοράρουν εναντίον του στο μίνι ματς που έχουν στήσει στον κήπο.
Α! Και μετά το τέλος του παιχνιδιού τρώνε όλοι μαζί fish & chips και γλείφουν τα δάχτυλά τους.
(στην πραγματικότητα ούτε καν I love to Hate her. I think I love her.)
Και βέβαια υπάρχει η uber alles Μάνα. Η Μάνα που γύρισε όλο τον κόσμο με τους τρείς γιούς παραμάσχαλα, η Μάνα που έβγαλε υπερ-τεράστιο κότσι λόγω της εμμονής της με τα stilletos, η Μάνα που όσες Kelly bags και αν έχεις δει να κυκλοφορούν μαζεμένες εκείνη θα έχει μία παραπάνω, η Μάνα που στέλνει hair stylist στα αποδυτήρια των γηπέδων για να είναι ο άντρας της πάντα super stylish - και άρα, νο1 πρόσωπο για κάθε είδους διαφημίσεις.
Σηκωθείτε παρακαλώ και χειροκροτήστε... την Victoria Beckham!
To case study στην ιστορία της μητρότητας, της πλαστικής και της απόλυτης κατάψυξης από το botox. Εντάξει, η γυναίκα βέβαια παίρνει ένα credit, μόνο και μόνο γιατί έφερε στον κόσμο τρία παιδιά, με ό,τι θυσίες αυτό συνεπάγεται.
Από εκεί και πέρα όμως, και αν κρίνω από τις φωτογραφίες της φυσικά, γιατί δεν τα λέμε και ποτέ στο τηλέφωνο, με ενοχλεί αυτό το ψυχρό, αγέραστο και υπεροπτικό ύφος όταν είναι μαζί με τα παιδιά της.
Με ενοχλεί που δεν την έχω δει ούτε μία φορά να τους σκάει ένα χαμόγελο, που η μόνη φορά που την είδα να παίζει μαζί τους ήταν σε μία καραστημένη φωτογράφηση του Ok σε μία παραλία (στο Malibu? νομίζω...). Και με ενοχλεί γιατί δεν αφήνεται, έστω μαζί με τα παιδιά της, γιατί δεν θέλει να χαλάσει ούτε μία τρίχα από το πάντα άψογο μαλλί της, γιατί δεν θέλει να ξεφύγει ούτε ένα χιλιοστό το lip gloss από τα χείλη, γιατί έτσι και της σπάσει το τακούνι από το Balmain σανδάλι θα πρέπει να τρέξει να κρυφτεί ξυπόλητη και πανικόβλητη μακριά από τα φλας των φωτογράφων, που τόσο λατρεύει.
Αλλά, η Posh είναι ... η Posh. Με κολλάει στις σελίδες των περιοδικών, με τρελαίνει που έχει κάνει τον David icon & μοντέλο Armani underwear, που έγινε από χαζοpop τραγουδίστρια άτυπη βασίλισσα της Αγγλίας, που είναι τόσο απόλυτα glamorous, τόσο φανερά εξουσιαστική και τόσο γοητευτικά μυστηριώδης.
Και αλήθεια τώρα, πιστεύω ότι μέσα στο σπίτι συμπεριφέρεται με τους άντρες της σαν το τυπικό, αγγλικό χουλιγκάνι. Πίνει μπύρα, ρεύεται και κάνει κωλοδάχτυλο στον David όταν οι γιοί της καταφέρνουν και σκοράρουν εναντίον του στο μίνι ματς που έχουν στήσει στον κήπο.
Α! Και μετά το τέλος του παιχνιδιού τρώνε όλοι μαζί fish & chips και γλείφουν τα δάχτυλά τους.
(στην πραγματικότητα ούτε καν I love to Hate her. I think I love her.)
17.5.10
θα γίνω λίγο πιο τραντίσιοναλ
Θα πάμε λίγο πίσω τώρα...
Είναι Χριστούγεννα...
Η μαμά (εγώ), ο μπαμπάς (ο άντρας μου) και ο μοναδικά υπέροχος γιος (ο δικός μου), πηγαίνουν με χαρούμενη, εορταστική διάθεση στο Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ του "'Ελα να παίξουμε", όπου η μαμά και ο γιος παρακολουθούν τμήμα οικογενειακής δημιουργικής απασχόλησης, μία φορά την εβδομάδα. Και ενίοτε ο μπαμπάς και ο γιος, γιατί η μαμά δουλεύει σε διαφημιστική, καταλαβαίνετε...
Παντού στολίδια, ζωγραφιές, χαρούμενος κόσμος και ωραίες δραστηριότητες. Ο δικός μου διαλέγει να στείλει γράμμα στον 'Αγιο Βασίλη και να του παραγγείλει ένα dvd-όχι συγκεκριμένο.
Μέσα σε όλη αυτή την παραζάλη, εγώ αποφασίζω να αγοράσω διάφορα άχρηστα πράγματα, όπως μία φανταστική, σπιτική λεμονόκρεμα που όμως δεν καταναλώθηκε ποτέ γιατί φυσικά κάπου έπρεπε να την βάλουμε, έναν κουμπαρά με γκλίτερ που έμεινε όλο πάνω μας, και... βιβλία μαγειρικής! Καθότι οι άλλες μαμάδες όλο και κάτι έφτιαχναν και έφερναν με τα χεράκια τους, για να μην είμαι εντελώς εκτός κλίματος, αποφασίζω να δείξω την αγάπη μου για την ΣΠΙΤΙΚΗ (το τονίζω) μαγερική με αυτόν τον τρόπο. Εγκυκλοπαιδικά.
Και επανέρχομαι στο σήμερα. 'Ολα αυτά τα βιβλία που αγόρασα εκείνη την ημέρα δίνουν έναν ευχάριστο, παιδικό, ζαχαρωτό τόνο στην κουζίνα μας.
Και έχουν πραγματικά ωραίες χαριτωμενιές μέσα. Και έτσι λοιπόν, επειδή με τον γιο δεν προβλέπεται να κάτσουμε να ασχοληθούμε με την ζαχαροπλαστική, είπα να μοιραστώ κάτι από όλα μαζί σας. Κάτι εύκολο, εντυπωσιακό, χρωματιστό.
από 30 Yummy Things to Cook and eat - www.usborne.com
Μανιτάρια από Marzipan!
Χρειάζεστε 250 γρ. μάρτζιπαν & 3 σταγόνες κόκκινο χρώμα ζαχαροπλαστικής. Τόσο απλό!
1. Κόβετε το μάρτζιπαν στην μέση. Το βάζετε σε ένα μπωλ.
2. Βάζετε το κόκκινο χρώμα ζαχαροπλαστικής στο μπωλ και ανακατέβετε με τα χέρια σας. 'Οταν γίνει σαν πλαστελίνη, το χωρίζετε σε 8 κομμάτια.
3. Πλάθετε το κάθε κομμάτι και του δίνετε το σχήμα του "καπακιού" του μανιταριού.
4. Παίρνετε το υπόλοιπο μάρτζιπαν και δημιουργείτε από αυτό αρκετές μικρές μπαλίτσες. Είναι τα "πουά" του μανιταριού.
5. Μετά, πλάθετε τα μπαστουνάκια, την βάση από τα μανιτάρια.
6. Ε, μετά βάλτε πάνω τα καπάκια και τελειώσαμε!!!??!
Ok, σας φάνηκε γελοίο, αλλά αν τα παρουσιάσετε κάπου θα φανεί σαν να κάνατε προσπάθεια! Αλήθεια! Και αν έχετε παιδιά θα τα κάνετε πολύ χαρούμενα με τα μανιταρομάρτζιπαν. Ναι, ναι!
Είναι Χριστούγεννα...
Η μαμά (εγώ), ο μπαμπάς (ο άντρας μου) και ο μοναδικά υπέροχος γιος (ο δικός μου), πηγαίνουν με χαρούμενη, εορταστική διάθεση στο Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ του "'Ελα να παίξουμε", όπου η μαμά και ο γιος παρακολουθούν τμήμα οικογενειακής δημιουργικής απασχόλησης, μία φορά την εβδομάδα. Και ενίοτε ο μπαμπάς και ο γιος, γιατί η μαμά δουλεύει σε διαφημιστική, καταλαβαίνετε...
Παντού στολίδια, ζωγραφιές, χαρούμενος κόσμος και ωραίες δραστηριότητες. Ο δικός μου διαλέγει να στείλει γράμμα στον 'Αγιο Βασίλη και να του παραγγείλει ένα dvd-όχι συγκεκριμένο.
Μέσα σε όλη αυτή την παραζάλη, εγώ αποφασίζω να αγοράσω διάφορα άχρηστα πράγματα, όπως μία φανταστική, σπιτική λεμονόκρεμα που όμως δεν καταναλώθηκε ποτέ γιατί φυσικά κάπου έπρεπε να την βάλουμε, έναν κουμπαρά με γκλίτερ που έμεινε όλο πάνω μας, και... βιβλία μαγειρικής! Καθότι οι άλλες μαμάδες όλο και κάτι έφτιαχναν και έφερναν με τα χεράκια τους, για να μην είμαι εντελώς εκτός κλίματος, αποφασίζω να δείξω την αγάπη μου για την ΣΠΙΤΙΚΗ (το τονίζω) μαγερική με αυτόν τον τρόπο. Εγκυκλοπαιδικά.
Και επανέρχομαι στο σήμερα. 'Ολα αυτά τα βιβλία που αγόρασα εκείνη την ημέρα δίνουν έναν ευχάριστο, παιδικό, ζαχαρωτό τόνο στην κουζίνα μας.
Και έχουν πραγματικά ωραίες χαριτωμενιές μέσα. Και έτσι λοιπόν, επειδή με τον γιο δεν προβλέπεται να κάτσουμε να ασχοληθούμε με την ζαχαροπλαστική, είπα να μοιραστώ κάτι από όλα μαζί σας. Κάτι εύκολο, εντυπωσιακό, χρωματιστό.
από 30 Yummy Things to Cook and eat - www.usborne.com
Μανιτάρια από Marzipan!
Χρειάζεστε 250 γρ. μάρτζιπαν & 3 σταγόνες κόκκινο χρώμα ζαχαροπλαστικής. Τόσο απλό!
1. Κόβετε το μάρτζιπαν στην μέση. Το βάζετε σε ένα μπωλ.
2. Βάζετε το κόκκινο χρώμα ζαχαροπλαστικής στο μπωλ και ανακατέβετε με τα χέρια σας. 'Οταν γίνει σαν πλαστελίνη, το χωρίζετε σε 8 κομμάτια.
3. Πλάθετε το κάθε κομμάτι και του δίνετε το σχήμα του "καπακιού" του μανιταριού.
4. Παίρνετε το υπόλοιπο μάρτζιπαν και δημιουργείτε από αυτό αρκετές μικρές μπαλίτσες. Είναι τα "πουά" του μανιταριού.
5. Μετά, πλάθετε τα μπαστουνάκια, την βάση από τα μανιτάρια.
6. Ε, μετά βάλτε πάνω τα καπάκια και τελειώσαμε!!!??!
Ok, σας φάνηκε γελοίο, αλλά αν τα παρουσιάσετε κάπου θα φανεί σαν να κάνατε προσπάθεια! Αλήθεια! Και αν έχετε παιδιά θα τα κάνετε πολύ χαρούμενα με τα μανιταρομάρτζιπαν. Ναι, ναι!
celebrity moms
Τα μωρά είναι μόδα. 'H μάλλον είναι η μόνη τόσο απόλυτα οικουμενική και κυρίαρχη τάση της μόδας τον τελευταίο καιρό.
'Ooooλα τα περιοδικά, είτε είναι η Vogue, είτε το Ok, αφιερώνουν κάποιο μέρος της ύλης τους σε φωτογραφίες διάσημων μαμάδων και των celebrity -πλέον- μωρών τους.
Επίσης, όόοοολες αυτές οι μαμάδες & τα παιδιά τους, υπακούουν στους όρους του επιμελούς ατημέλητου styling και οι λήψεις ποτέ δεν δείχνουν παιδάκια που τσιρίζουν, τραβάνε μέχρι ξεριζώματος το χέρι της μαμάς τους και σέρνονται στο πεζοδρόμιο.
Στις top celebrity mums, βρίσκεται πάντα η Katie Holmes με την Suri, η οποία είναι συνήθως εκτός τόπου & χρόνου , την μία ξυπόλητη, την άλλη με τακούνι, στην βροχή με σαγιονάρα και στον καύσωνα με γαλότσες. Επίσης παίζει πάντα η Madonna με την Λούρδη, αλλά αυτή παραμεγάλωσε, δεν είναι cute anymore. Σε λίγο ίσως η Madonna γίνει γιαγιά δηλαδή, και καλύτερα, γιατί θα είναι πολύ πιο cool σε αυτή την κατηγορία.
Επίσης, αγαπημένη μαμά λόγω extravagant αίσθηση στυλ είναι και η Gwen Stefani με τον Kingston και τον Zuma, οι οποίοι πραγματικά την συναγωνίζονται στις συγκλονιστικές εμφανίσεις της!
Παρόλα αυτά, εμένα η αδυναμία μου είναι η πιο γήινη, προσιτή, αξιαγάπητη Jennifer Garner. Ενώ είμαι υποψιασμένη και πολλές φορές οι celebritoμαμάδες που παίρνουν την κλασική πόζα και-καλά-δεν-καταλαβαίνω-ότι-με-φωτογραφίζουν με εκνευρίζουν απίστευτα, η Jennifer με έχει πείσει - ή μήπως με έχει ψαρώσει?
Φαίνεται γενικώς πιο νορμάλ, πιο "τσαλακωμένη", πιο ειλικρινής.
Η Violet και η Seraphina Affleck είναι δύο απίστευτες κούκλες (ευτυχώς δεν πρέπει να πήραν πολλά από τον μπαμπά), που κυκλοφορούν στο δρόμο με την μαμά τους με φόρμες και γλειφιτζούρια, διασκεδάζοντας "παιδικά" με τους περίεργους που τις φωτογραφίζουν.
Και η Jennifer είναι πάντα δίπλα, ούτε υπερβολικά χαμογελαστή, ούτε υπερβολικά ξιπασμένη, με jeans που δεν ακολουθούν την τελευταία λέξη της μόδας, απλά Tshirts και not-so-funky-trainers, γιατί έχει βγει βόλτα με τις κόρες της να παίξει, να τρέξει, να κυλιστεί και να λερωθεί!
Τί ωραία!!!
14.5.10
Η ώρα της μόδας
Αύριο βαφτίζω τον Αντώνη.
Το φόρεμα μου - http://www.asos.com/Women/Maternity- έφτασε στα χέρια μου πριν από 3μέρες και ήταν καλύτερο απ'ότι φαινόταν στην φωτογραφία. Και για πρώτη φορά στα χρονικά, πρώτη μετά τον γάμο μου & το γαμήλιο πάρτυ της 'Ολγας πριν 2 χρόνια όπου ήμουν 15 κιλά περισσότερα από το κανονικό, θα βάλω μάξι!
Τελικά έχω αποφασίσει τί συμβαίνει με τα ρούχα εγκυμοσύνης. Πρέπει να είναι είτε πολύ κλασικά, απλά, μαλακά, μαύρα φορέματα ή λευκά, ντραπέ tops ή εντελώς so-hot-right-now, που σημαίνει ότι ακόμα και αν δεν είναι άψογα πάνω σου, παίρνεις κάποια credits για την προσπάθεια.
Η αλήθεια είναι ότι μία μεγάλη κοιλιά συνδιασμένη με ανοιχτή λεκάνη ταιριάζουν καλύτερα σε ένα ίσιο παντελόνι, αλλά ένα φαρδουλό και λίγο "άχαρο" boyfriend jean (H&M 4ever!), με ένα ζευγάρι τρελές μπαλαρίνες, θα προκαλέσει πιο πολλά χαμόγελα.
Ακούγεται χαζό αλλά στην φάση που περνάω, οι ψυχολογικές διακυμάνεις μου μπροστά από την ορθάνοιχτη ντουλάπα και το βλέμμα απελπισίας μπροστά στα 9 από τα 10 looks που δημιουργώ, είναι αξιομνημόνευτα.
Γι'αυτό, ό,τι έξυπνο σε styling tip δοκιμάσω, ακούσω, διαβάσω ή δω, θα το μεταφέρω κατευθείαν.
To δεύτερο μήπως είναι λίγο φτυσμένο?
Διαφορές Β εγκυμοσύνης από Α, μέρος Πρώτο.
1. Από την ώρα που βγαίνει η πολυπόθητη γραμμή στο clearblue στην τουαλέττα, το χτυποκάρδι δεν είναι το ίδιο, ούτε και το χαζό χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη.
2. Η ανακοίνωση στον άλλο ενδιαφερόμενο παίζει να γίνει και μέσω τηλεφώνου.
3. Είσαι πιο ψαρωμένη, πιο υποψιασμένη, αλλά και πιο συνειδητοποιημένη. 'Εχεις μεγαλύτερη αγωνία για τις εξετάσεις, αλλά δεν μασάς και αν ξεχάσεις καμια φορά το legofer.
4. Πίνεις και καφεΐνη.
5. Φεύγοντας από τον γιατρό μετά την πρώτη επίσκεψη δεν παίρνεις την μαμά σου από το ασανσέρ.
6. Δεν πας από την πρώτη εβδομάδα στο mothercare.
7. Δεν βρίσκεις cool την maternity σειρά του H&M.
8. Δεν φουσκώνεις περήφανα την κοιλιά σου, αλλά σκέφτεσαι έντρομη το πόσο τεράστια θα γίνει σε λίγο.
9. Είσαι σίγουρη ότι θα πάρει την αλλαξιέρα του αδελφού.
10.'Οταν φεύγεις από την αυχενική διαφάνεια δεν ψάχνεις για dvd player.
Και μία Ομοιότητα.
Πετάς στα Σύννεφα.
13.5.10
Αντί προλόγου
Γράφω από πολύ παλιά, ίσως και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (πόσο σημαντικό ακούγεται αυτό?)
Από τότε που η μαμά και ο μπαμπάς μου αντιμετώπιζαν με θαυμασμό τα εικονογραφημένα παραμύθια μου-ιστορίες με πριγκιπόπουλα και όμορφες νεράιδες, εικονογραφημένες με άτσαλα σχέδια από χοντρούς, πολύχρωμους μαρκαδόρους και «δεμένα» με hello kitty σελοτέιπ.
Από τότε προσπαθώ να τελειώσω κάτι. Οτιδήποτε. Και βρίσκω όλο δικαιολογίες.
Η ζωή μου έχει γίνει μονότονη, η δουλειά μου δεν είναι δημιουργική, οι κουρτίνες μου έχουν ακόμα βολάν, τα τσιγάρα μου τελείωσαν, το κινητό μου δε χτυπάει, το κινητό μου χτυπάει διαρκώς, το χρώμα του τοίχου στο υπνοδωμάτιό μου είναι κίτρινο... Μα, κίτρινο?? ‘Η πιο απλά. Δεν έχω έμπνευση. ‘Όπως «δεν έχω ψιλά, φίλε» ή, «όχι,δεν έχω αναπτήρα. Δυστυχώς δεν καπνίζω».
Σημαντικές και ασήμαντες δικαιολογίες, πασπαλισμένες σα φράουλες με ζάχαρη αναβλητικότητας και τεμπελιάς.
Αλλά τώρα οι δικαιολογίες φαίνεται πως τελειώνουν. Και με λούζει κρύος ιδρώτας.
Αρχικά, υπάρχουν τα Blogs. Εύκολα, γρήγορα, no strings attached.
Kαι επίσης ξαναείμαι έγκυος. Η ζωή μου άρα μπορεί να είναι τα πάντα, αλλά όχι μονότονη. Δεν έχω χρόνο να με απασχολήσει η δημιουργικότητα της δουλειάς μου, οι κουρτίνες μου πλέον τα σπάνε (γκρι λινό) και ο τοίχος μου έχει κολλημένο ένα απόφθεγμα του Βολταίρου (ή τέλος πάντων έτσι έλεγε το internet). Και λόγω μωρών, όντως δεν καπνίζω.
Δεν έχω άλλα περιθώρια. Θα κοιμίζω τον γιο μου και θα γράφω, θα γράφω, θα γράφω.
Ας μην με διαβάζει κανένας, θα γράφω για μένα, με καρφωμένη πάντα στο μυαλό μου την απόλυτα υπέροχη φράση της Emily Dickinson: “I know nothing in the world that has as much power as a word. Sometimes I write one, and I look at it, until it begins to shine.”
Και αν με διαβάσει και κάποιος... Τόσο το καλύτερο.
Από τότε που η μαμά και ο μπαμπάς μου αντιμετώπιζαν με θαυμασμό τα εικονογραφημένα παραμύθια μου-ιστορίες με πριγκιπόπουλα και όμορφες νεράιδες, εικονογραφημένες με άτσαλα σχέδια από χοντρούς, πολύχρωμους μαρκαδόρους και «δεμένα» με hello kitty σελοτέιπ.
Από τότε προσπαθώ να τελειώσω κάτι. Οτιδήποτε. Και βρίσκω όλο δικαιολογίες.
Η ζωή μου έχει γίνει μονότονη, η δουλειά μου δεν είναι δημιουργική, οι κουρτίνες μου έχουν ακόμα βολάν, τα τσιγάρα μου τελείωσαν, το κινητό μου δε χτυπάει, το κινητό μου χτυπάει διαρκώς, το χρώμα του τοίχου στο υπνοδωμάτιό μου είναι κίτρινο... Μα, κίτρινο?? ‘Η πιο απλά. Δεν έχω έμπνευση. ‘Όπως «δεν έχω ψιλά, φίλε» ή, «όχι,δεν έχω αναπτήρα. Δυστυχώς δεν καπνίζω».
Σημαντικές και ασήμαντες δικαιολογίες, πασπαλισμένες σα φράουλες με ζάχαρη αναβλητικότητας και τεμπελιάς.
Αλλά τώρα οι δικαιολογίες φαίνεται πως τελειώνουν. Και με λούζει κρύος ιδρώτας.
Αρχικά, υπάρχουν τα Blogs. Εύκολα, γρήγορα, no strings attached.
Kαι επίσης ξαναείμαι έγκυος. Η ζωή μου άρα μπορεί να είναι τα πάντα, αλλά όχι μονότονη. Δεν έχω χρόνο να με απασχολήσει η δημιουργικότητα της δουλειάς μου, οι κουρτίνες μου πλέον τα σπάνε (γκρι λινό) και ο τοίχος μου έχει κολλημένο ένα απόφθεγμα του Βολταίρου (ή τέλος πάντων έτσι έλεγε το internet). Και λόγω μωρών, όντως δεν καπνίζω.
Δεν έχω άλλα περιθώρια. Θα κοιμίζω τον γιο μου και θα γράφω, θα γράφω, θα γράφω.
Ας μην με διαβάζει κανένας, θα γράφω για μένα, με καρφωμένη πάντα στο μυαλό μου την απόλυτα υπέροχη φράση της Emily Dickinson: “I know nothing in the world that has as much power as a word. Sometimes I write one, and I look at it, until it begins to shine.”
Και αν με διαβάσει και κάποιος... Τόσο το καλύτερο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)