Μπίρα και Μπάλα

Ciao a tutti!
Για όσους με ξέρουν, για όλους που διαβάζουν δηλαδή, γιατί δεν πρέπει να με έχει διαβάσει κανείς τυχαία... ακόμα..., είναι δεδομένο ότι σήμερα το βράδυ είμαι φουλ INTER. Δεν είναι μόνο η ιταλική υπηκόοτητα που από τους τρεις μας στην οικογένεια την έχουν οι δύο, είναι και ότι το Μιλάνο είναι η πόλη μας και η 'Ιντερ η ομάδα μας. Τέλος. (μην το πούμε πουθενά, εγώ βαθιά μέσα μου ήμουν Γιούβε... και Paolo Maldini...).
Προς το παρών το παιχνίδι είναι εξαιρετικά βαρετό, σαν τους Γερμανούς ένα πράγμα, και εγώ λόγω εγκυμοσύνης δεν μπορώ να το απολαύσω όπως πρέπει. Κάτι με πιάνει από το απόγευμα και μετά και η κοιλιά μου πετρώνει, γίνεται βαριά σαν τσιμεντένια και με πιέζει τόσο που ούτε το μπουκαλάκι legofer δεν μπορώ να καταπιώ. Είναι βραδιά champions league γμτ, έπρεπε να μασουλάω μπέργκερ ή πίτσα και μετά να καταπίνω παγωτό ή ποπ κορν.
Από όλα αυτά λοιπόν που έπρεπε να κάνω, καταφέρνω μόνο την μπίρα. Γενικώς υπάρχει ένας αστικός μύθος που λέει ότι η μπίρα είναι και γαμώ για την εγκυμοσύνη και τον θηλασμό, τον οποίο επιβεβαίωσε με μυστήριο χαμόγελο και ο γυναικολόγος μου, του τύπου "μην μου τα ζαλίζεις, αν θες πιες μια μπίρα δεν χάθηκε και ο κόσμος", οπότε αν έχω την ευκαιρία, την αξιοποιώ.
Με αυτά και με αυτά, και με τις ερινύες λόγω απουσίας τριών ημερών από το blog να με γαζώνουν, θέλω να καταθέσω την εμπειρία ενός ευχάριστου βραδιού με φίλες. και ΜΕ ΜΠΙΡΑ.
Πήγαμε λοιπόν στην pub αποκάλυψη Red Lion. Η Red Lion βρίσκεται στην γειτονιά Κάραβελ, με την οποία είμαι συναισθηματικά δεμένη και γενικώς γουστάρω πολύ γιατί εκεί ήταν το πρώτο μας σπίτι με τον Dario. Από αυτά τα ρετιρεδάκια των 75τ.μ. με μία μεγάλη κρεβατοκάμαρα και τραπεζαρία που χωριζόταν από το σαλόνι με ρετρό συρόμενη πόρτα - την οποία είχαμε ρίξει και είχαμε και γαμώ τα σαλόνια. Ενιγουέι. Εκεί είναι η Red Lion, σκοτεινή, παλιά και καταθλιπτική, όπως οφείλει να είναι κάθε pub που σέβεται τον εαυτό της.
Κάτσαμε μπαίνοντας στο πρώτο τραπέζι αριστερά, σε αναπαυτικό, κόκκινο καναπέ και δίπλα από την ορθάνοιχτη στον δρόμο πόρτα, για να μην τρώμε (εγώ δηλαδή) και όλη την κάπνα στα μούτρα.
Γύρω στις 9 και κάτι που πήγαμε υπήρχαν άλλοι 5-6 άντρες μέσα και μία γκόμενα εντελώς γκοθ που έπαιζε μανιωδώς βελάκια (σωστήήήή....). Και έτσι ο ιδιοκτήτης κος Παντελής-call-me-Pit-like-the-pimps μας αφιερώθηκε στο φουλ. Τί ιστορίες μας είπε για σελέμπριτις του '70 που τα σπάσαν στην Red Lion (επιπέδου Quinn και Belmondo), τί αρθρογραφία από εφημερίδες και περιοδικά μας διάβασε, τί φωτογραφήσεις μόδας με αυθεντικό βρεταννικό σκηνικό μας έδειξε... Πολύ γλυκός, πολύ πραγματικός, με αυτή την κλάσικ νοσταλγία των 65αρηδων που κάποτε ήταν φίρμες σε αυτό που έκαναν και τώρα κολακεύονται που οι πιο νέοι θέλουν να ακούν τις ιστορίες τους από το παρελθόν.
Πήραμε Paulaner και μας την σέρβιρε με άψογο στυλ και το λευκό, κοντομάνικο, ρετρό μπαρμανίστικο πουκάμισο να τσιτώνει στην μεγάλη από τις μπίρες κοιλιά, και ένα πιάτο με 8 βραστά λουκάνικα φρανκφούρτης, πράσινες πιπεριές (αυτές τις ολόκληρες), καυτερή μουστάρδα και ψητό ψωμί.
Κρίμα που ο Pit δεν την εξελίσσει και τώρα στα 0s την ιστορία, γιατί η pub και γέμισε, και είναι ωραία φάση για χειμώνα-καλοκαίρι και είναι και κάτι που δεν το πολυβρίσκεις στην Αθήνα. Το σούπερ φαγητό δε των αγγλικών pubs με τις ανεπανάληπτες βελουτέ σούπες και τα ανοιχτά sandwiches με το χοντρό, αγγλικό bacon δεν τo βρίσκεις πουθενά. Ούτε στον Pit.

p.s: και είμαστε και στο 2-0. όλα τζετ.