Happiness

Είμαστε στην Πάρο, στην Santa Maria, με δύο πολύ καλούς φίλους, και τους δύο γιούς τους. Ο καιρός είναι υπέροχος, ούτε κρύο, ούτε πολύ ζέστη και εγώ πρέπει να είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι καλά με μαγιό την τελευταία τριετία, καθώς όλοι αποσυντονίζονται από την κοιλιά μου και δεν προχωράει το βλέμμα τους πιο κάτω (μπρος & πίσω εννοείται).
Στο τραπεζάκι είναι ακουμπισμένος ένας ανάμεικτος χυμός με μία μεγάλη φέτα καρπούζι, το νεσεσέρ με τα αντηλιακά που κολλάνε άμμο, η Little People Σάρα Λιν (Αριάδνη, thanx for the tip!) και ένα Marie Claire που πηγαινοέρχεται από το αυτοκίνητο στην παραλία και τούμπαλιν, χωρίς να εξυπηρετεί τον βασικό σκοπό για τον οποίο τυπώθηκε.
Η διάθεση είναι υπέρ-καλή, o dj του beach bar πρέπει να είναι αδελφή-ψυχή γιατί βάζει συνέχεια james, franz ferdinand και coldplay, και ο walter γελάει ασταμάτητα, επειδή βάζει το στόμα του στην κοιλιά μου και φυσάει περίεργα προκαλώντας παρεξηγήσιμους ήχους (le scoreggine, μαμά!).
Ίσως όλοι που διαβάζετε, περιμένετε να γίνει κάτι... Όλες οι ιστορίες έχουν μία αρχή, μία κορύφωση και ένα τέλος. Αυτή η δικιά μας δεν έχει...
Απλά σε ένα καρέ της ταινίας μας, που είμασταν όρθιοι με τον άντρα μου και χαζεύαμε χαϊμαλιά, ο Walter έτρεξε κοντά μας, με το μακρύ σερφίστικο μαγιό του και το ξασπρισμένο από την αλμύρα καπελάκι του, σκαρφάλωσε πάνω μας και ανοίγοντας τα χεράκια του μας πήρε μία μεγάλη αγκαλιά. Μας έσφιξε δυνατά και μας γέμισε φιλιά, οι μπουκλίτσες του έσταζαν θαλασσινό νερό, οι πατούσες του ήταν πασπαλισμένες με άμμο και εγώ ένιωσα την ευτυχία να ξεχειλίζει από μέσα μου και να παρασέρνει μαζί της όλη την παραλία.
Και τόλμησα να σκεφτώ... αν το νο2 που θα έρθει θα μου το χαλάσει όλο αυτό. Αν θα θέλει να μπει και εκείνο μέσα στην αγκαλιά μας και να σπρώξει τον Walter μακριά. Αν στο κάδρο έχει νόημα και ένα τέταρτο μοντέλο ή αν είναι αρκετά τα τρία που ποζάρουν με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
"Ντροπή σου" μονολόγησα μετά από τρία μόλις δευτερόλεπτα.
Σκέφτηκα την ταινία του χρόνου το καλοκαίρι, ενώ ο γιος μου με τον μπαμπά του διάλεγαν βραχιολάκια.
Η αγκαλιά θα γίνει ακόμα πιο μεγάλη και θα τους χωράει όλους, τα παιδικά χεράκια που θα μας σφίγγουν θα είναι τέσσερα αντί για δύο, και τα φιλιά ακόμα περισσότερα. Και η αγάπη δεν θα διπλασιαστεί, θα γιγαντωθεί, η ευτυχία θα παρασέρνει όχι μόνο την Santa Maria αλλά όλες τις Κυκλάδες και θα πίνουμε όλοι μαζί χυμό καρπούζι.
Το φινάλε ήταν καλύτερο από το αναμενόμενο. Ο γιος μου άρχισε να λικνίζεται με το Mr. Brightside των Killers και φαινόταν να του αρέσει κιόλας....
Αααα.... Happiness... ;-)

Design και / για παιδιά

Μιλούσα μία μέρα με μία φίλη μου η οποία θέλει, πρόκειται, ελπίζω να, γίνει σύντομα μαμά και λέγαμε πόσο πολύ όλες μας οι θεωρίες απλά γυρνάνε τούμπα μόλις τα παιδιά γεννηθούν. Κάνεις τόσα πολλά σενάρια στο μυαλό σου, το βασικό, το εναλλακτικό, το backup και με έναν μοναδικά διαβολικό τρόπο ξαφνικά δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Και η καθημερινότητά σου δεν βασίζεται πλέον σε κανένα σενάριο - είναι σαν μία θάλασσα που κάποιες φορές λαμπυρίζει γαλήνια, μερικές άλλες σηκώνει ελαφρύ κύμα και άλλοτε φαντάζει τρικυμιώδης και απειλητική.
Για να το ελαφρύνω λίγο όλο αυτό, θυμάμαι τον εαυτό μου πριν γεννήσω, να σκέφτομαι ότι νανουρίζω το μωρό μου με το Lemon Tree των Oasis, ότι χορεύουμε μαζί στο σαλόνι Blur και αντί για παραμύθι του διηγούμαι μία λάιτ βερσιόν της ζωής ενός διάσημου rock star, του Mick Jagger, που έχει κάνει και πολλά παιδάκια!
Όπως αντιλαμβάνεστε φυσικά, αφού γεννήθηκε ο γιος μου το cd παίζει διαρκώς Ζουζούνια, και ο ίδιος χορεύει ξέφρενα υπό τους ήχους ένος winnie the pooh-freak show που πατάς ένα κουμπί και τραγουδάει με αντρική φωνή "Η γιαγιά μας η καλή".
Στη συζήτηση με την φίλη μου λοιπόν, εκείνη μου έλεγε γελώντας πως άκουγε μειδιάζοντας τον άντρα της να της εξηγεί ότι το δικό τους το παιδί δεν θα παίζει ποτέ με πλαστικά παιχνίδια, δεν θα πατήσει το πόδι του στο jumbo και θα εκστασιάζεται μπροστά στα έργα τέχνης του σπιτιού. Άλλο ένα σενάριο.
Προφανώς όλα αυτά τα απόλυτα που έχουμε πει πολλοί γονείς κατά καιρούς, δεν θα μπορούσαν ποτέ ευτυχώς, να ισχύσουν εξολοκλήρου. Τα παιδιά ενθουσιάζονται με τα έντονα χρώματα, τους χαρούμενους ήχους, τις αστείες φράσεις και όλες τις μαλακίες (όχι, δεν μπορώ να τις χαρακτηρίσω διαφορετικά) που (ξε)πουλάει το jumbo. Επειδή είναι κατανοητό πως κανένας δεν θέλει το παιδί του να χάσει την παιδικότητά του, να καταπιεστεί στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του και να νιώσει "ξένο" στο περιβάλλον ενός ανάλαφρου (και εξαιρετικά διασκεδαστικού)παιδικού party, αλλά παράλληλα θέλει σαν τρελός να το δει να ξεχωρίζει από την μάζα, κάνοντας κάτι διαφορετικό, πρωτότυπο και δημιουργικό, θεωρώ ότι πρέπει να του δίνει τα κατάλληλα ερεθίσματα λίγο λίγο και από πολύ μικρό.
Εγώ δεν θεωρούμαι καθόλου ειδική στο design, το αντίθετο θα έλεγα καθώς γνωρίζω μόνο τα πολύ βασικά, αλλά δεν είναι και αδυναμία μου η διακόσμηση ενός παιδικού δωματίου φουλ στον mickey. Βρήκα λοιπόν (επειδή είμαι και σε αυτή την φάση ζωής που κάποια στιγμή πρέπει να πάρω απόφαση ότι θα πρέπει να μετατρέψω το πάνικ ρουμ σε άλλο ένα παιδικό δωμάτιο) τόσο φανταστικά ντιζαϊνάτα πράγματα στο internet, που δεν παίζει να μην τα μοιραστώ μαζί σας. Ανήκουν σε αυτή ακριβώς την κατηγορία των ερεθισμάτων που λέγαμε ότι κάνουν την διαφορά και αν μη τί άλλο συντελούν στο να γίνει το περιβάλλον του λίιιιγο πιο ιδιαίτερο.
Δείτε από το kids love design σούπερ ράφια που μπορούν να είναι και ακουμπισμένα στο πάτωμα,
μία υπέροχη ball chair από τον designer Finn Stone, από ανακυκλωμένο υλικό


και τα-θέλω-τώρα BE Box συρτάρια που μπορούν να γίνουν και μία πρακτική αλλαξιέρα αν τα καπακώσεις.



Στο kids modern, για το οποίο χρειάζεσαι πολλές ώρες για να το ψάξεις διεξοδικά, αλλά έχει τον άψογο διαχωρισμό όλων των objects σε ηλικιακό γκρουπ, πραγματικά κόλλησα με το Οoba λίκνο,
τα happy ποπ πλαστικά puppies παιχνίδια/σκαμπό της Magis, και ένα wall sticker που θα κάνει αυτόματα πιο φάνκι έναν μονόχρωμο τοίχο.

Ειδική μνεία πρέπει να κάνω εδώ στο πιο συγκλονιστικό κουκλόσπιτο ever που βρήκα στο ίδιο site, της Villa Sibis, των Wolfgang Sirch και Christoph Bitzer, από φυσικό ξύλο.
Μα, δείτε... Δεν είναι απίθανο και για τα δικά μας υπνοδωμάτια?





Τελειώνοντας, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω το vitra for kids και τις καθόλου μικρομέγαλες all time classic panton junior καρέκλες
και τί ωραία που τις συμπληρώνει το -φαινομενικά αντίθετο- porcupine desk.

Για να είμαι ειλικρινής, όλα αυτά και πολλά ακόμα παιδικά αντικείμενα design, δεν είναι καθόλου οικονομική υπόθεση. Οι εικόνες και τα links είναι για ιδέες και για έμπνευση. Μπορεί να αξίζει να υπάρχει ένα ιδιαίτερο αντικείμενο σε κάθε παιδικό δωμάτιο, αλλά μόνο αν σας γουστάρει τρελά και μπορείτε να το αποκτήσετε. Διαφορετικά υπάρχουν και κάποια που μπορούν να αναδημιουργηθούν με την προσθήκη του προσωπικού σας γούστου και να έχουν ακόμα περισσότερη αξία για εσάς και το παιδάκι σας.
Ωραία όλα αυτά, αλλά το δικό μου το πάνικ ρουμ παραμένει με το παλιό τραπεζάκι της Αλκιμάχου (το σπιτάκι που λέγαμε... το εργένικο), ένα κόκκινο γραφείο, την λεκάνη άμμου της γάτας και την γάτα την ίδια και ένα βουνό από παπούτσια για όλες τις εποχές και τα δύο φύλα! Όχι design objects, ούτε βασικά, χρήσιμα objects δεν έχω ακόμα αξιωθεί να τοποθετήσω εκεί μέσα.... και ο Liam μου ψιθυρίζει στο αυτί...

Im sitting here in a boring room
Its just another rainy Sunday afternoon
Im wasting my time, I got nothing to do
Im hanging around, Im waiting for you
But nothing ever happens -- and I wonder...

Γιαγιάδες, παππούδες και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Την Παρασκευή το πρωί ο γιος μου αναχώρησε για το χωριό με την γιαγιά και τον παππού (τι ωραία, κλισέ, παραδοσιακή έκφραση όλο αυτό). Επιστροφή, Δευτέρα απόγευμα.
Τώρα είναι Κυριακή μεσημέρι και πρέπει να ομολογήσω ότι έχουμε χαλαρώσει εξαιρετικά για τα δεδομένα των τελευταίων δύο χρόνων. Ο άντρας μου διαβάζει εφημερίδα non-stop σαν να μην υπάρχει αύριο, και εγώ ετοιμάζομαι να αραδιάσω την συγκλο συλλογή μου από βερνίκια νυχιών πάνω στο τραπέζι για να αποφασίσω το χρώμα και να επιδοθώ σε ανελέητο μανικιούρ (είμαι πολύ ταλαντούχα σε αυτό. αν ποτέ με ξεράσει το ίντουστρι, υπάρχει ελπίδα για το μέλλον).
Όσο λοιπόν εμείς κάνουμε αυτά, είμαι σίγουρη ότι ο γιος μου δεν μας έχει αναζητήσει ούτε για μισό λεπτό. Αυτό το σαββατοκύριακο θα ζήσει στην παραμυθένια χώρα του παππού και της γιαγιάς, εκεί όπου το "όχι" ακούγεται μόνο αν αγγίξει με βρεγμένο χέρι ηλεκτροφόρα καλώδια, όλες οι πόρτες είναι για να κοπανιούνται με μανία, όλες οι στιγμές καταναλώνονται σε κυνηγητό (η λέξη "κουράστηκα", "σιχτίρησα" και "βοήθεια", δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο των κατοίκων ΑΥΤΟΥ του παραδείσου), και όλες οι επιθυμίες... είναι απλά διαταγή.
Πόσες φορές έχω τσακωθεί γι'αυτά και για άλλα τόσα. Πόσες φορές έχω τονίσει το ότι προφανώς οι γιαγιαδοπαππούδες υπάρχουν για να κακομαθαίνουν τα εγγόνια και πως το βάρος της διαπαιδαγώγησης εννοείται ότι πέφτει στους γονείς, αλλά εμείς πια το έχουμε ξεφτιλίσει. Πόσες φορές έχω δώσει συμβουλές (μέχρι και γραπτά, η τρελή σας!) για ατάκες που πιάνουν, για μεθόδους που δουλεύουν, για τακτικές που φέρνουν αποτέλεσμα. Πόσες φορές έχω φύγει από το σπίτι τους (να σημειώσω εδώ ότι ο γιος μου πέφτει σε βαριάς μορφής κατάθλιψη όποτε συμβαίνει αυτό) έξαλλη, με εσωτερικές υποσχέσεις του τύπου "τελείωσε, δεν τον ξαναφήνω εδώ ΠΟΤΕ!", έχω κλείσει τα τηλέφωνα, έχω κλείσει τα αυτιά μου, έχω στεναχωρηθεί που δεν μιλάμε και έχω κλάψει.
Παρόλα αυτά, νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη και ανεξάντλητη χαρά που οι γιαγιαδοππούδες αυτοί υπάρχουν στην ζωή του παιδιού μου. Που το αγαπάνε τόσο πολύ και τόσο μοναδικά, και που καθημερινά ζορίζονται και ανατρέπουν το πρόγραμμά τους για να είναι μαζί του, για να τσεκάρουν την γυναίκα που το κρατάει, το φαγητό που τρώει, το τί κάνει και αν είναι γελαστό.
Δεν μπορώ να τους θυμώσω γι'αυτό. Είναι δύο άνθρωποι που απλά ξαναγεννήθηκαν. Ο σούπερ μπαμπάς μου επιδυκνείει ζωντάνια και αντοχές εφήβου (με τον Dario κουραζόμαστε μόνο να τον κοιτάμε) και η μαμά μου έχει ξαναρχίσει τα παραμύθια και τα τραγουδάκια (εντελώς φάλτσα, με παραλλαγμένους στίχους και ο εγγονός γουστάρει με τρέλα).
Τους βλέπω που προσπαθούν να με ακούσουν και να με καταλάβουν, που αγωνίζονται για να είμαι και εγώ (εμείς) χαρούμενοι και χαλαροί, τους βλέπω που έκοψαν τις σοκολάτες (αλήθεια!) και που προσπαθούν τόσο γλυκά να φιλτράρουν λίγο τις απαιτήσεις του εγγονού.
Ξέρω ότι την Δευτέρα θα γυρίσουν κατάκοποι και εξαντλημένοι, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και περηφάνια για τα κατορθώματά του και με μία μεγάλη αγωνία για το αν εμείς ξεκουραστήκαμε, αν περάσαμε καλά, αν βγήκαμε, αν εγώ έφαγα σαλάτες και φρούτα.
Τους ευχαριστώ γι'αυτά και για άλλα τόσα. Είναι υπέροχο που το παιδί μου έχει τέσσερις γιαγιαδοπαππούδες "ενεργούς" και "νέους" και είναι μεγάλη ανακούφιση για εμένα να ξέρω πως υπάρχουν άλλοι δύο άνθρωποι εκεί έξω που για ό,τι και αν χρειαστεί, μπορούν ανά πάσα στιγμή να μας αντικαταστήσουν εξίσου αποτελεσματικά.
Και μπορούν να το κάνουν γιατί έχουν δώσει τόσο πολύ αγάπη, που τώρα αρχίζουν να την παίρνουν πίσω σιγά σιγά...
Πάω να ετοιμαστώ τώρα γιατί παίζει και γενέθλιο αργότερα.
Τα νύχια θα τα βάψω πετρόλ.

about last night (εναλλακτικός τίτλος: όλοι mundial)

Χθες το βράδυ, είδαμε λίγο μπάλα με τον γιο μου, όπως κάθε βράδυ mundial και μετά πήγα-ME για ύπνο.
Τονίζω το πήγα-ΜΕ, για να σας δώσω να καταλάβετε ότι το ματς με τον ύπνο το έχω χάσει προ πολλού καθώς δεν έχω ακολουθήσει καμία μέθοδο που να συμπεριλαμβάνει κανενός είδους κλάμα, όπως πουχού της γκουρού της διαπαιδαγώγησης για παιδιά-στρατιωτάκια Gina Hitler,εεε... συγνώμη Gina Ford ήθελα να πω, ή της ελαφρώς πιο ήπιας μεθόδου του υπερ χιτ βιβλίου Κοιμήσου παιδί μου - 5 days to a Perfect Night's Sleep for Your Child του Eduard Estivill. Εμείς έχουμε ακολουθήσει την μέθοδο της γλυκοπατάτας, αγκαλίτσες και φιλάκια, και άμεση ανταπόκριση σε σπαρακτικές φωνές ή κλάματα μέσα στη άγρια νύχτα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο γιος μου να ανήκει στο 40% των παιδιών με "προβλήματα" ύπνου, που δεν κοιμούνται δηλαδή μόνα τους, όλη την νύχτα.
Όλα αυτά δεν τα λέω με παράπονο. Μέσα στο δικό μου φτωχό μυαλό το κλάμα με διάρκεια και χωρίς ανταπόκριση συνδέεται με το αίσθημα της εγκατάλειψης, ένα συναίσθημα που δεν διανοούμαι να αφήσω το παιδί μου να αισθανθεί, όσο περνάει από το χέρι μου. Και πιστέψτε με, υπάρχουν πολλά βράδια που έχουμε και οι δύο γονείς ταλαιπωρηθεί, πέρα από τα όρια μας. Και υπάρχουν και πολλά βράδια που ο γιος μας έχει κοιμηθεί μαζί μας, και αυτό υποτίθεται "δεν κάνει", και το πρωινό μου ξύπνημα είναι τόσο απίστευτα τρυφερό, που χαλάλι οι αγκωνιές και οι κουτουλιές που έτρωγα όλη την νύχτα.
Χθες λοιπόν πήγα-ΜΕ στο δωμάτιό του και παρόλο που για κάποιο λόγο ήμουν πεπεισμένη ότι πιο εύκολα θα κοιμήσω το σχολικό λεωφορείο των Little People παρά εκείνον, γύρισα στο σαλόνι με τον αέρα του νικητή ένα εικοσάλεπτο μετά.
Άφησα την τηλεόραση να παίζει στο background και επιδόθηκα με μανία σε ένα από τα αγαπημένα μου σπορ πριν γίνω μαμά. The Sims 2, το απόλυτο παιχνίδι-κόλλημα, που μας έχει κρατήσει άυπνους με τον άντρα μου (συνηθισμένοι εμείς στην βραδινή αϋπνία βλέπετε...) αμέτρητα βράδια, που έχω αρνηθεί τόσες εξόδους με καλή παρέα και ψεύτικες δικαιολογίες για να κάτσω μέσα να παίξω μανιωδώς... Και κάπως μου την έσκασε χθες, μετά από τόσο καιρό, μετά από τόσα expansion packs και με τόσο πολύ λαχτάρα να κάτσω να παίξω Σιμς. Να δω τί κάνουν οι οικογένειές μου ρε αδερφέ.
Παίζω λοιπόν, ταυτόχρονα πίνω και ένα mango smoothie, τα βίρτσουαλ σκυλιά μου γεννάνε και γενικώς είμαι πολύ χάπι. Η ώρα έχει πάει 01.30' και ακούω μία θυμωμένη, προστακτική φωνή. "Mα-Μα!"
"Όχι ρε μπιπ μου" σκέφτομαι εγώ και του απαντάω κάτι κουλό από μακριά, του τύπου "καλά, ξανακοιμήσου εσύ και έρχομαι", συνεχίζοντας με μανία να ταΐζω τον άβατάρ μου. Μετά από ένα λεπτό ανοίγει η πόρτα του σαλονιού. Έτσι, ψυχρά.
Και μπαίνει μέσα ο γιος μου, με απίστευτο ανακατωμένο μαλλί, ξύπνιο βλέμμα, μία πιπίλα στο κάθε χέρι και δολοφονική ατάκα.
-Τί κάνεις εδώ μαμά?
-Εεεε... ετοιμάζομαι να πάω για ύπνο (δικαιολογούμαι κιόλας). Θέλεις να πάμε μαζί?
-Όχι. Ήρθα να δω λίγο μπάλα (ειλικρινά, αυτό μου είπε το άτομο).
Και στρώνεται στον καναπέ, μου χαμογελάει πονηρά και ξεκινάει ατάραχος να παίζει με το προ-αναφερόμενο plan toys σπιτάκι που είχε ξεμείνει στο σαλόνι, κοιτάζοντας με απορία την τηλεόραση, που δεν έχει πια ποδόσφαιρο.
-Βάλε μπάλα, μαμά.
Εγώ βέβαια παρατάω τους Σιμς μου μέσα στην βίρτσουαλ μπίχλα τους και μένω σπήτσλες.
Ο Dario γυρίζει και τρομάζει που βλέπει το μικρό βριλ να κυκλοφορεί τέτοια ώρα μέσα στο σαλόνι.
-Ε, λόγω mundial, καταλαβαίνεις, το παιδί ήθελε να δει μπάλα, του λέω εγώ και μας φαίνεται πολύ αστείο όλο αυτό.
Για να δούμε...
Τί άλλο θα -μας- κάνει / κάνουν.
Κάτι μου λέει ότι δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα.

for fun 2

Θα ήθελα πολύ να γράψω, αλλά ταλαιπωρούμαι από έναν φριχτό πονοκέφαλο και το μόνο που θέλω είναι να σβήσω τα φώτα και να χώσω το κεφάλι μου μέσα σε κανένα μαξιλάρι.
Άλλη διαφορά εγκυμοσύνης Βου από Α.
Ο πονοκέφαλος.
Αυτό το πρόβλημα το είχα για χρόνια, μέχρι που θυμάμαι φορές που από τον πόνο δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ από την καρέκλα, ή τα έβλεπα όλα μαύρα για μερικά δευτερόλεπτα.
Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, έκανα διάλειμμα από αυτό το απαίσιο συναίσθημα για περίπου έναν ολόκληρο χρόνο - απίστευτο! Αλλά αυτή την φορά... πονάω κάθε δύο μέρες. Ευτυχώς που επιτρέπονται έστω τα panadol (επιτρέπονται, έτσι?) και για λίγο το σώζουμε.
Γι'αυτό -και ζητώ κατανόηση- θα ποστάρω μόνο άλλο ένα τηλεοπτικό. Μία πολύ γλυκιά, αναζωογονητική, απίστευτα χαριτωμένη ταινία με τρρρρρρελά (ok, fake, αλλά και τί έγινε?), funky, θεόγλυκα μωρά που ξεσκίζονται σε ρόλερ χορευτικά.
Και φυσικά το προϊόν σου μένει στο τέλος. Because this is what it is all about.
Πάω να χωθώ κάπου να πεθάνω τώρα.
Καληνύχτα.
http://www.youtube.com/watch?v=XQcVllWpwGs

Τί ακριβώς σας ξετρελαίνει με το καλοκαίρι;

... και το περιμένετε όλοι από τον Δεκέμβριο με τόση ανυπομονησία;
Και το εύχεστε με τόση θέρμη από τον Μάρτιο - δεν είναι να τσουγκρίσεις ποτήρι και να μην ακούσεις "Άντε, και καλό καλοκαίρι" (με τσιρίδα).
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να είμαι εντελώς αντικειμενική, γιατί το (ελληνικό) καλοκαίρι δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου εποχή.
Πριν γίνω μαμά (αυτό αναπάντεχα για εμένα, παίζει παντού σαν κριτήριο τελικά), αγαπούσα αυστηρά και μόνο τον χειμώνα, τις πόλεις του ευρωπαϊκού βορρά, τους γκρι ουρανούς, και την υπόνοια της μελαγχολίας που περιδιέβαινε στους δρόμους.
Όλο αυτό βέβαια δεν ήταν πολύ πρακτικό για ένα μωρό, καθώς η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα που ευνοείται από αυτές τις συνθήκες. Οι χειμερινές δραστηριότητες είναι ανύπαρκτες, ενώ όλοι οι γονείς σαν να "βαραίνουν" απίστευτα από τον Νοέμβριο και μετά, περιμένοντας με λαχτάρα το "πότε θα ανοίξει ο καιρός" για να ξεχυθούν στις παιδικές χαρές και τις παραλίες, με την καινούργια, καλοκαιρινή συλλογή του Imaginarium.
Το "πότε θα ανοίξει ο καιρός" βέβαια, είναι μία καθόλου αγωνιώδης ερώτηση καθώς εδώ έχει πάντα ήλιο, στην κυριολεξία, και stop - μπορούμε να σταματήσουμε εδώ.
Υπάρχει και η Άνοιξη βέβαια.  Ανθίζουν τα δέντρα, όπως ξέρετε και από τα παιδικά βιβλία, κελαηδάνε τα πουλάκια και ο ουρανός χαμογελά. Τα πάρκα γεμίζουν, τα καρότσια βγαίνουν γκαζωμένα στους δρόμους και αρχίζουν τα πάρτυ στις βεράντες και στους κήπους. Εφικτές είναι και οι επισκέψεις στην παραλία, που γίνονται υπό νορμάλ συνθήκες, με αυτό το ευχάριστο ανοιξιάτικο breeze και αργά το απόγευμα με μακρυμάνικο t-shirt πάνω από το μαγιό, χωρίς τους 40 βαθμούς υπό σκιά να καταπιέζουν τις κινήσεις και τις επιλογές σου.
Το Καλοκαίρι γίνονται όλα πιο δύσκολα.
Η διάθεση είναι "βαρεμένη" με το που ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί.
Όλοι συζητάνε με σιχτήρι το πόση ζέστη θα κάνει πάλι σήμερα.
Γύρω σου (και πάνω σου, αν χρησιμοποιείς μέσα μαζικής μεταφοράς) κυκλοφορούν πολλοί ιδρωμένοι άνθρωποι που μυρίζουν δυσάρεστα.
Οι πρωινές εξωτερικές δουλειές αναβάλλονται επ'αόριστον, ή αν πρέπει να γίνουν, η αυτοθυσία σου συγκρίνεται μόνο με την ιστορία του Ιησού στην σταύρωση.
Το styling είναι τραγικό. ΤΡΑΓΙΚΟ. Και όποια νομίζει ότι είναι sexy με το κλαρωτό φορεματάκι, την ψάθινη καπελαδούρα και την διχάλα σαγιονάρα στο πόδι vs. ενός (skinny) jean, δερμάτινου τζάκετ ή φανταστικού παλτό και ενός ζευγαριού μπότες με ή χωρίς τρουκ, είναι πολύ γελασμένη. Ή άσχετη.
Φανερώνονται όλες οι ατέλειες - κυτταρίτιδες, φλεβίτιδες, πανάδες, τρίχες, σπυριά και κοιλιές κάνουν πασαρέλα στους δρόμους με πρώτες από όλες τις δικές σου.  Παίζει και να μην σε νοιάζει αυτό, το ακούω (λίγο).
Όλα τα πολυανεμενόμενα activities γίνονται με εκνευριστική δυσκολία. Ξαπλώστρες δεν υπάρχουν στις παραλίες, εκτός αν παραφυλάξεις σαν υστερικός να μπεις λίγο πριν το ξημέρωμα και τα εισιτήρια για τα πλοία, τα δελφίνια και τα λοιπά μεταφορικά πρέπει να προγραμματιστούν πολύ πριν, λες και θες να πας ταξίδι τον γύρο του ανατολικού ημισφαιρίου.
Οι φίλοι εξαφανίζονται και τους ξαναβλέπεις όλους μαζί το Σεπτέμβριο γιατί -και καλά-τα σουκού έχουν κανονίσει mini αποδράσεις.
Πας αναγκαστικά για ψώνια στο Mall και στο Golden Hall γιατί μόνο εκεί έχει air condition. Και μπορεί αυτά τα μέρη να σου αρέσουν ούτως ή άλλως, εμένα ας πούμε καθόλου, αλλά ρε φίλε, το καλοκαίρι ΑΝΑΓΚΑΖΕΣΑΙ.
Κυριαρχεί η δικατορία του μαυρίσματος. Οι άνθρωποι ψήνονται οικειοθελώς κάτω από τον καρκινογόνο ήλιο και γεμίζουν τα πρόσωπά τους πιέτες για να αποδείξουν ότι πέρασαν καλά, πήγαν πολλές διακοπές και τα σαββατοκύριακα δεν κλείστηκαν στο σπίτι τους να κρυφτούν από την ντροπή τους που δεν έχουν επιτύχει την απόλυτα σοκολατένια απόχρωση. Αν δεν έχεις κάνει αρκετή ηλιοθεραπεία ή δεν μαυρίζεις και πολύ εύκολα, τα υπόλοιπα μελανούρια σε κοιτούν όπως τα μέλη της φυλής Asante στην Γκάνα το συνεργείο του BBC που πήγε να γυρίσει ντοκυμαντέρ.
Και αν είσαι έγκυος, τραβάς τα ζόρια σου, αλλά ας μην τα αναλύσω και αυτά, θα πείτε ότι φταίνε οι ορμόνες μου.
Ναι μωρέ, έχει νόστιμα, πολύχρωμα, ζουμερά φρούτα, και όπως μου θύμισαν και οι φίλοι μου στο facebook, καλοκαιρινή άδεια και ξετρελαμένες με τον ήλιο τουρίστριες.
Μέχρι εκεί όμως. Και καλό μας καλοκαίρι. Ψυχραιμία.

for fun

Μία μέρα στο γραφείο πέσαμε πάνω στο τηλεοπτικό των huggies, που λανσάρουν πάνες... με φανταστικό denim στυλ!
Εντάξει, το τηλεοπτικό και ο πρωταγωνιστής του ειδικά είναι πολύ κουλ, και η ιδέα του να ξεφύγουμε από τις ίδιες και τις ίδιες πάνες που έχουν επάνω ή ένα σαχλοζωάκι ή μία σαχλοφιγούρα, μου αρέσει πολύ.
Μου αρέσει βέβαια ακόμα περισσότερο γιατί οι άνθρωποι βρήκαν έναν τρόπο να διαφοροποιηθούν από το μεγαθήριο Pampers, έναν τρόπο ελκυστικό, έξυπνο και αν μη τι άλλο...trendy!
Μην παρασυρθείτε βέβαια από την εικόνα -διαφημιστική αδεία- του μωρού που κυκλοφορεί άνετο με την πάνα στον δρόμο. Αυτό δεν μπορώ να το βλέπω, απαγορεύεται, είναι σαν να πάτε εσείς με το βρακί στο super market!
Η denim look alike πάνα είναι για την "αποκάλυψη" μέσα από τα χαμηλοκάβαλα jeans. To απόλυτο sex appeal στο σκαρφάλωμα της τσουλήθρας... χα!
http://www.youtube.com/watch?v=sQ0M9CBEkw0&feature=related

τα αγαπημένα μου παιχνίδια για σήμερα.

Εσάς τα παιδιά σας παίζουν με τα παιχνίδια τους?
Όχι ειλικρινά, κάθονται στο δωμάτιο τους, συγκεντρώνονται και παίζουν?
Απασχολούνται τόσο πολύ και με τόση λαχτάρα με κάποιο παιχνίδι που το χαρακτηρίζετε το αγαπημένο τους?
Δυστυχώς εμένα ο γιός μου σε αυτό δεν έχει δώσει και πολύ καλά δείγματα.
Με εξαίρεση μία fake ψωροκουζίνα tefal που έχουμε αγοράσει από το Jumbo γιατί κινείται σε κόκκινους/μεταλλικούς τόνους και δεν είναι ροζ με λουλουδάκια, την οποία κυριολεκτικά έχει λιώσει, και τα βιβλία του, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο που κρατάει το ενδιαφέρον του αμείωτο για περισσότερο από 5 λεπτά.
Εμείς φυσικά το προσπαθούμε... για διάφορους λόγους.
Για να αναπτύξει εκείνος ακόμα περισσότερο την φαντασία του, για να συγκεντρωθεί σε κάτι και να το ολοκληρώσει, για να μας αφήσει στην ησυχία μας κανένα μισαωράκι και για να εκτονώσουμε κάπου την καταναλωτική μας μανία.
Γιατί ο κόσμος των παιχνιδιών είναι τόσο, μα τόσο μαγικός. Σε ωραία μαγαζιά με παιχνίδια νομίζω ότι μπορώ να κάτσω για ώρες. Να χαζεύω τα χρώματα, να διαβάζω τις περιγραφές, να εκπλήσσομαι από τις δυνατότητες, τα υλικά, την χρησιμότητά τους.
Και για άλλη μία φορά με τον άντρα μου παρασυρθήκαμε.
Παρασυρθήκαμε από αυτά τα καταπληκτικά παιχνίδια της Plan Toys, της "πράσινης" εταιρείας της οποίας τα παιχνίδια προέρχονται αποκλειστικά από καουτσουκόδεντρα που έχουν πλέον σταματήσει να παράγουν καουτσούκ (λάτεξ). Εδώ ανοιγω μία παρένθεση λέγοντας ότι κάνω και λίγο μόστρα του ρίσερτς που ρίχνω στο διαδίκτυο για την πάρτη σας. Και κλείνω την παρένθεση.
Του πήραμε λοιπόν το Eco house, ένα φανταστικό οικολογικό σπίτι με διάφορες πηγές εξοικονόμησης ενέργειας, που πάντως είναι πολύ νωρίς να του εξηγήσουμε (τουλάχιστον ξέρει ποια είναι η τσάντα της ανακύκλωσης και ότι εκεί δεν πετάμε σκουπίδια) και κάτι μικρούλικα, καλοφτιαγμένα ξύλινα επιπλάκια.
Σήμερα ασχολήθηκε λίγο. Θα έλεγα δεκάλεπτο. Ποιός ξέρει τί θα μας ξημερώσει αύριο...
Ακόμα βρήκα στο internet κάτι πολύ μικρό, απλό και γκανιάν για την παραλία.
Τα ice-cream cone sand toys της Haba- άλλη αγαπημένη εταιρεία με ξύλινα παιχνίδια- μου φάνηκαν super για να φτιάξετε το δικό σας παγωτατζίδικο στην άμμο.
Και επειδή στο σπίτι μας παίζει πολύ το role play, "τί καφέ να σου φτιάξω μαμά?", "να σου βάλω και λίγο γάλα ή μερικές φακές στον καφέ σου?" ή "θα σου μαγειρέψω μακαρόνια με μπρόκολο", λέω να το μεταφέρουμε και στην παραλία.
Όπου θα τσαλαβουτάμε τα πόδια μας στο κυματάκι, θα πασαλειβόμαστε με αντηλιακό 30+ και θα φτιάχνουμε απίθανα παγωτά με όλες τις γεύσεις του κόσμου και ό,τι σιρόπι μπορείς να φανταστείς. Ε, και μετά θα τρώμε και κανένα. Όχι από τα δικά μας, από τα άλλα, τα αληθινά.

κάτι τρέχει με τα pom pom

Στις βραδινές περιπλανήσεις μου στο διαδίκτυο ανακαλύπτω διάφορα πράγματα που με εξιτάρουν.
Είτε αυτά είναι ένα ζευγάρι παπούτσια Balmain, το ανέβασμα καινούργιων φωτογραφιών φίλων μου στο facebook, μία τεράστια τσάντα Balenciaga, ή άλλα μαμαδομπλόγκς, όλα απασχολούν το μυαλό μου και με κάνουν να τριπάρω για λίγο. 'Ενα τέτοιο τριπάρισμα έπαθα και με τα pom pom, όταν τα ανακάλυψα σαν στοιχείο διακόσμησης σε παιδικά δωμάτια.
Απ'ότι κατάλαβα τα pom pom παίζουν πολύ στην Αμερική σε γάμους, πέργκολες, garden parties, καθώς ακόμα και η πιο ξιπασμένη Αμερικανίδα νοικοκυρά, η ατσαλάκωτη κυράτσα που είναι ικανή να σε λιντσάρει αν στρώσεις τραπέζι και τοποθετήσεις ένα πηρούνι στην δεξιά μεριά του πιάτου, η ευφυέστατη Martha Stewart, έχει ολόκληρο section οδηγιών για το πώς θα φτιάξεις με τα χεράκια σου (ευλαβικά, όπως το carrot cake που φοριέται πολύ τελευταία) σπιτικά, αγαπησιάρικα pom pom για να τα κρεμάσεις ακόμα και στον πολυέλαιο (μπλιάχ). Και φυσικά εννοείται ότι πουλάει και το kit. Η δαιμόνια Μάρθα.
Δείτε λίγο παιδικά δωμάτια με pom pom - δεν είναι πραγματικά λαχταριστά? (μπορείτε εδώ να δείτε πιο πολλές photos από αυτό το δωμάτιο)
(και εδώ από το αριστερά)
Η αλήθεια είναι ότι κολλάνε πιο εύκολα σε κοριτσίστικα δωμάτια, αλλά εγώ και σε αγοριού το ακούω σαν άποψη. Αρκεί να μην παραμείνουν εκεί μέχρι το αγοράκι να πάει νηπιαγωγείο, γιατί κάνουν το δωμάτιο λίγο πιο μπεμπέ και το παιδάκι θα την ακούσει περίεργα εκεί μέσα. Και πομ πομ, και δεινόσαυροι, και μαστοράκος? Δεν λέει...
'Οπως ίσως έχουμε ξαναπεί, ακόμα δεν ξέρω το φύλο του μωρού. Απ'ότι μου είπαν στην α'επιπέδου είναι κατά 70% κορίτσι, και είναι αυτό ακριβώς το feeling που είχα μόλις έμεινα έγκυος. Και στον γιο μου είχα το σωστό feeling, και αρσενικό φύλο είχαν δείξει και τα γκάλοπ, καθώς δεν ήθελα να το μάθω και τριγυρνούσα παντού με ένα τσαλαπατημένο moleskin για να καταγράφω τον παλμό του κόσμου - δηλαδή τις προβλέψεις όλων των γνωστών μου. Μιλάμε ότι τους είχα τσακίσει τα νεύρα.
Όπως τότε, αν μου έδειχναν μέσα στο χειρουργείο ένα μωρό που δεν είχε πουλάκι θα μου ήταν μεγάλη έκπληξη, έτσι και τώρα. Αν μου πουν ότι το νο2 τελικά έχει πουλάκι, θα ζητήσω επανεξέταση. Δεν το αποκλείω, αλλά θα είναι έκπληξη.
Πάντως... ό,τι και να είναι, αν το δωμάτιο δεν έχει μέσα πομ πομ εμένα να με φτύσετε.
Θα τα φτιάξω (χλωμό, μάλλον τον Δαρείο προβλέπω να χειροτεχνεί), θα τα τοποθετήσω, θα τα φωτογραφήσω και θα τα ποστάρω. It's a promise!
Δείτε άλλο ένα - της Harper, που η μαμά της είναι interior designer. Αυτό φυσικά βοηθάει γιατί ο Dario και εγώ ουδεμία σχέση με το άθλημα έχουμε: http://lindsaychristensendesign.com/blog/2010/06/06/harpers-new-room/
Και επειδή έχει πέσει μελέτη επί του θέματος, αν τρίπαρε και κανένας άλλος με τα συγκλο-πομ πομ, αναπαράγω και οδηγίες για να τα φτιάξετε με τα χεράκια σας. Η Μαρθούλα βέβαια θα εύχεται να μην τα καταφέρετε/ουμε για να αγοράσουμε τα δικά της online, αλλά αξίζει μία προσπάθεια. Μπορεί να έχει και πλάκα: http://www.intimateweddings.com/blog/tissue-paper-pom-poms-diy-wedding-decor/
Καληνύχτα, και Καλή Τύχη!

περί φιλίας.

Το ωραίο με τις σχέσεις είναι ότι εξελίσσονται, επαναπροσδιορίζονται, πετώνται στον κάλαθο των αχρήστων και δημιουργούνται ως αποτέλεσμα μίας σειράς συμπτώσεων.
Το ακόμα πιο ωραίο είναι όταν σε εκπλήσσουν τόσο πολύ ευχάριστα, που πίνοντας μία παγωμένη μπίρα (πώς και έτσι ρε yol?) για κανένα δίωρο με φίλους -ή μάλλον, με φίλες-στο Think+ στο Χαλάνδρι, νομίζεις ότι είσαι μαζί τους μια ολόκληρη ζωή.
Εγώ πρέπει να ομολογήσω ότι δεν κουράστηκα ποτέ για τις φιλικές μου σχέσεις.
Οι άνθρωποι που με ενδιέφεραν ερχόντουσαν κοντά μου ή με τραβούσαν κοντά τους απλά, αβίαστα. Είχα μόνο μία θεωρία, που μου γύρισε τούμπα. 'Οτι φιλίες όπως αυτές που κουβαλούσα μαζί μου από δεκαπέντε, είκοσι ή και εικοσιπέντε χρόνια πριν, δεν ξαναγίνονται. Παπάρια, και συγνώμη για την έκφραση.
'Ολες τις φίλες μου από πολύ παλιά τις σέβομαι απεριόριστα και όπως συμβαίνει και με τους γκόμενους, κρατάω σαν αναμνήσεις μόνο τις πολύ ωραίες μας στιγμές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορώ, ή μάλλον, αντέχω, να τις κουβαλάω όλες μαζί μου για πάντα.
Δεν φταίει αναγκαστικά κάποιος γι'αυτό. Αλλά η ζωή αλλάζει.
Και από εκεί που εγώ έβγαινα, έπινα all the way και γυρνούσα σπίτι οπωσδήποτε τελευταία, τώρα ξυπνάω από τις 9 και βάζω πλυντήριο πιάτων (προσοχή! δεν τα πλένω, λέμε....).
Και αν κάποτε τα ενδιαφέροντά μου ήταν να ακούω ώρες ατελείωτες και μεθυσμένες για τον μαλάκα που δεν πήρε την κολλητή μου τηλέφωνο, τώρα έχω στη διάθεσή μου ένα πιεσμένο δίωρο κατά την διάρκεια του οποίου θέλω να πετάξω και μία από τις πολλές χαριτωμενιές του γιου μου. Γιατί ο γιός μου είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μου. 'Η μάλλον, είναι η ζωή μου.
Καλώς ή κακώς, θα πορευθώ στην συνέχεια με όσους το κατανοούν αυτό, αλλά και το γουστάρουν κιόλας, δεν το κάνουν υποχρεωτικά. Με αυτούς που θα τους πω "ναι" στην έξοδο την πέμπτη φορά που θα μου το προτείνουν, γιατί τις προηγούμενες τέσσερις θα έχω πάει με τον Walter να ψωνίσουμε στο Gap, να παίξουμε με τους φίλους του στο πάρκο και να φάμε παγωτό με ένα μπαλόνι στο χέρι, στο Κεφαλάρι.
Ε ναι, λοιπόν, μετά το απόγευμα στο Think, φλάσαρα τρελά. 'Ακουσα ωραίες ιστορίες, γέλασα με τα σχόλια για εμένα, είμασταν μία παρέα τόσο ευχάριστα πολυσυλλεκτική, κάτι σαν το Sex & the city ένα πράγμα, η μία παντρεμένη, η άλλη να ψάχνει γκόμενο, η τρίτη με σχέση που δεν ξέρουμε πού πάει, εγώ έγκυος & μαμά...
Χαίρομαι που ανακαλύπτω ανθρώπους που θέλουν να πορευτούν μαζί μου στην συνέχεια. Με τα πιεσμένα μου δίωρα, τις συνταγές στο blog μου (σόου νοτ μι), τις ξεχασμένες πιπίλες στην τσάντα μου, τις αγχωμένες, κυνικές γκομενοσυζητήσεις στο "καψιμί" της εταιρείας, τις άπειρες αναπάντητες κλήσεις στο κινητό.
Γιατί όλα αυτά είμαι εγώ. Και το μισάωρο που αφιερώνω τώρα είναι πιο σημαντικό από ολόκληρο το βράδυ που αφιέρωνα κάποτε.
Όσους παλιούς φίλους έχασα, ή με έχασαν, τους ευχαριστώ. Τους ευχαριστώ γιατί υπήρξαν με αφοσίωση στην ζωή μου και μου χάρισαν απίστευτες εικόνες και γιατί με "υποχρέωσαν" να βρω καινούργιους.
Καληνύχτα.

για να μην έχουμε εκκρεμότητες...

Απλά να ενημερώσω ότι μούφα το σαββατοκύριακο στην Αράχωβα.
Οk, εμείς ωραία περάσαμε γιατί τα σαββατοκύριακα είμαστε όλοι μαζί, διαλυόμαστε στο παιχνίδι και ανακαλύπτουμε νέες πτυχές της σχέσης μας, όπως ας πούμε ότι ο γιος μας έχει μία διαστροφή με τις ανοιχτές πόρτες (και του δωματίου, την ώρα που περνάει ΟΛΟΣ ο κόσμος), όσο εμείς είμαστε τουαλέττα με το DownTown.
Επίσης, ωραία η Αράχωβα δεν λέω, αλλά δεν θα την έβαζα στους top προορισμούς με παιδί, όπως π.χ. θα έκανα με το Ναύπλιο. Πολύ στενά πεζοδρόμια, εστιατόρια πάνω στον δρόμο, ξεχαρβαλωμένες παιδικές χαρές, και... ξενοδοχεία που υπολειτουργούν, αλλά δεν το παραδέχονται.
Για να μην κουράζω και όσους ελάχιστα ενδιαφέρονται για ανοιξιάτικο σουκού στην Αράχωβα (οι οποίοι μάλλον θα είναι πολλοί) και επειδή τώρα έχω πάρει διαδικτυακή φόρα, μπορείτε να δείτε την άποψή μου για το Aegli Resort & Spa, εδώ.
Πάμε φουλ Τζιά! Καλές βουτιές!

p.s: Προφανώς ο Δημήτρης έκανε δουλειά, έτσι?

πάμε πάλι μαγειρική....

... γιατί είδα ότι είχε και σουξέ! ρεκόρ σχολίων κυρίες & κύριοι!
Σημέρα θα σας εκπλήξω ακόμα περισσότερο.
Γιατί έχω αγοράσει ΚΑΙ βιβλίο που λέγεται Σωστή Διατροφή για Παιδιά, και είναι του κυρίου Μάνου Καζαμία (μάλιστα!).
Το συγκεκριμένο η αλήθεια είναι ότι το χρησιμοποιώ λίγο περισσότερο, γιατί περιέχει συμβουλές για την σωστή ανάπτυξη των παιδιών και σπιτικές συνταγές για υγιεινή διατροφή. Το χρησιμοποιώ εννοώ ότι το διαβάζω συχνά και μετά το πασάρω στην κα Ελένη που κρατάει τον γιο μου και του μαγειρεύει επίσης. Το άλλο, το 30 Yummy things to cook and eat, είναι πιο pop αμερικανιά και δεν τολμώ να το δώσω στην κα Ελένη από το Βουκουρέστι. Φοβάμαι ότι δεν θα καταλάβει ούτε το fun του πράγματος, ούτε τί είναι τα marshmallows. (που να ήξερε τώρα η κα Ελένη ότι την κουτσομπολεύω διαδικτυακά...).
Λοιπόν, το Σωστή Διατροφή για Παιδιά την έχει ψήσει και εκείνη και το πιάτο που φτιάξαμε στον γιο με κόκκινες φακές και μακαρόνια απογείωσε την κουζίνα μας - εεεε... την κουζίνα μου ήθελα να πω.
Σήμερα λοιπόν φίλες μου (χα χα πεθαίνω για αυτές τις ατάκες) θα φτιάξουμε (με την γνωστή μας ροπή σε εύκολες χαζομαρίτσες) Κέικ με Πόπκορν!
1. Στρώνετε με αλουμινόχαρτο μία στρογγυλή φόρμα κέικ
2. Ανακατεύετε ένα φλιτζάνι ποπ κορν με ένα φλιτζάνι κόκο ποπς και ένα φλιτζάνι πίνατς - ναι, έτσι το γράφει ο κος Καζαμίας, πίνατς!
3. Στο μεταξύ σε ένα αντικολλητικό τηγάνι ζεσταίνετε το 1/4 του φλιτζανιού μαργαρίνη, το μισό φλιτζάνι φιστικοβούτυρο και τα 5 φλιτζάνια μικρά μαρσμέλοους μέχρι να μαλακώσουν.
4. Αποσύρετε το φλιτζάνι από την φωτιά και προσθέτετε το μείγμα που φτιάξαμε με τα ποπ κορν και τα λοιπά.
5. Ανακατεύετε καλά και απλώνετε το κέικ στην φόρμα.
6. Προφανώς μόλις κρυώσει το ξεφορμάρετε και το κόβετε σε κομμάτια!
Να σημειώσω ότι αυτή την συνταγή δεν θα την έδινα ποτέ στην κα Ελένη.
Πρώτον είναι αρκετά εύκολη για να την επιχειρήσω και εγώ -φυσικά με βοήθεια και πιθανότητα αποτυχημένα- και δεύτερον, έχει πολλές άγνωστες λέξεις.
Άντε να δω πότε θα μου έρθει κανένα κέικ στο γραφείο (ή στο κεφάλι).
'Ονειρα Γλυκά.

p.s: για να είμαι ειλικρινής κάτι άλλο ήθελα να γράψω σήμερα, αλλά έχω ξεχάσει πώς να κάνω εισαγωγή links γράφοντας αυτή την μαγκιά "πατήστε εδώ" και να σε πετάει εκεί που θέλω κατευθείαν. πρέπει να πάω αύριο να μου δείξει ο Δημήτρης στο γραφείο και να επανέλθω.