about last night (εναλλακτικός τίτλος: όλοι mundial)

Χθες το βράδυ, είδαμε λίγο μπάλα με τον γιο μου, όπως κάθε βράδυ mundial και μετά πήγα-ME για ύπνο.
Τονίζω το πήγα-ΜΕ, για να σας δώσω να καταλάβετε ότι το ματς με τον ύπνο το έχω χάσει προ πολλού καθώς δεν έχω ακολουθήσει καμία μέθοδο που να συμπεριλαμβάνει κανενός είδους κλάμα, όπως πουχού της γκουρού της διαπαιδαγώγησης για παιδιά-στρατιωτάκια Gina Hitler,εεε... συγνώμη Gina Ford ήθελα να πω, ή της ελαφρώς πιο ήπιας μεθόδου του υπερ χιτ βιβλίου Κοιμήσου παιδί μου - 5 days to a Perfect Night's Sleep for Your Child του Eduard Estivill. Εμείς έχουμε ακολουθήσει την μέθοδο της γλυκοπατάτας, αγκαλίτσες και φιλάκια, και άμεση ανταπόκριση σε σπαρακτικές φωνές ή κλάματα μέσα στη άγρια νύχτα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο γιος μου να ανήκει στο 40% των παιδιών με "προβλήματα" ύπνου, που δεν κοιμούνται δηλαδή μόνα τους, όλη την νύχτα.
Όλα αυτά δεν τα λέω με παράπονο. Μέσα στο δικό μου φτωχό μυαλό το κλάμα με διάρκεια και χωρίς ανταπόκριση συνδέεται με το αίσθημα της εγκατάλειψης, ένα συναίσθημα που δεν διανοούμαι να αφήσω το παιδί μου να αισθανθεί, όσο περνάει από το χέρι μου. Και πιστέψτε με, υπάρχουν πολλά βράδια που έχουμε και οι δύο γονείς ταλαιπωρηθεί, πέρα από τα όρια μας. Και υπάρχουν και πολλά βράδια που ο γιος μας έχει κοιμηθεί μαζί μας, και αυτό υποτίθεται "δεν κάνει", και το πρωινό μου ξύπνημα είναι τόσο απίστευτα τρυφερό, που χαλάλι οι αγκωνιές και οι κουτουλιές που έτρωγα όλη την νύχτα.
Χθες λοιπόν πήγα-ΜΕ στο δωμάτιό του και παρόλο που για κάποιο λόγο ήμουν πεπεισμένη ότι πιο εύκολα θα κοιμήσω το σχολικό λεωφορείο των Little People παρά εκείνον, γύρισα στο σαλόνι με τον αέρα του νικητή ένα εικοσάλεπτο μετά.
Άφησα την τηλεόραση να παίζει στο background και επιδόθηκα με μανία σε ένα από τα αγαπημένα μου σπορ πριν γίνω μαμά. The Sims 2, το απόλυτο παιχνίδι-κόλλημα, που μας έχει κρατήσει άυπνους με τον άντρα μου (συνηθισμένοι εμείς στην βραδινή αϋπνία βλέπετε...) αμέτρητα βράδια, που έχω αρνηθεί τόσες εξόδους με καλή παρέα και ψεύτικες δικαιολογίες για να κάτσω μέσα να παίξω μανιωδώς... Και κάπως μου την έσκασε χθες, μετά από τόσο καιρό, μετά από τόσα expansion packs και με τόσο πολύ λαχτάρα να κάτσω να παίξω Σιμς. Να δω τί κάνουν οι οικογένειές μου ρε αδερφέ.
Παίζω λοιπόν, ταυτόχρονα πίνω και ένα mango smoothie, τα βίρτσουαλ σκυλιά μου γεννάνε και γενικώς είμαι πολύ χάπι. Η ώρα έχει πάει 01.30' και ακούω μία θυμωμένη, προστακτική φωνή. "Mα-Μα!"
"Όχι ρε μπιπ μου" σκέφτομαι εγώ και του απαντάω κάτι κουλό από μακριά, του τύπου "καλά, ξανακοιμήσου εσύ και έρχομαι", συνεχίζοντας με μανία να ταΐζω τον άβατάρ μου. Μετά από ένα λεπτό ανοίγει η πόρτα του σαλονιού. Έτσι, ψυχρά.
Και μπαίνει μέσα ο γιος μου, με απίστευτο ανακατωμένο μαλλί, ξύπνιο βλέμμα, μία πιπίλα στο κάθε χέρι και δολοφονική ατάκα.
-Τί κάνεις εδώ μαμά?
-Εεεε... ετοιμάζομαι να πάω για ύπνο (δικαιολογούμαι κιόλας). Θέλεις να πάμε μαζί?
-Όχι. Ήρθα να δω λίγο μπάλα (ειλικρινά, αυτό μου είπε το άτομο).
Και στρώνεται στον καναπέ, μου χαμογελάει πονηρά και ξεκινάει ατάραχος να παίζει με το προ-αναφερόμενο plan toys σπιτάκι που είχε ξεμείνει στο σαλόνι, κοιτάζοντας με απορία την τηλεόραση, που δεν έχει πια ποδόσφαιρο.
-Βάλε μπάλα, μαμά.
Εγώ βέβαια παρατάω τους Σιμς μου μέσα στην βίρτσουαλ μπίχλα τους και μένω σπήτσλες.
Ο Dario γυρίζει και τρομάζει που βλέπει το μικρό βριλ να κυκλοφορεί τέτοια ώρα μέσα στο σαλόνι.
-Ε, λόγω mundial, καταλαβαίνεις, το παιδί ήθελε να δει μπάλα, του λέω εγώ και μας φαίνεται πολύ αστείο όλο αυτό.
Για να δούμε...
Τί άλλο θα -μας- κάνει / κάνουν.
Κάτι μου λέει ότι δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα.