να πούμε πάλι για δωμάτια?

Αρχικά να ενημερώσω ότι δεν θα είμαι αντικειμενική.
Έχω πάθει μία άρνηση με τη ζωγραφική των παιδικών δωματίων όπως θεώρησα ότι την αντιλάμβανονται στην Ελλάδα, μετά από την διαδικτυακή έρευνά μου. Εννοώ ότι I googled it, και ό,τι, μα ό,τι βρήκα ήταν τόσο περιορισμένης φαντασίας - και χειρότερο, πολλές φορές και εκτέλεσης - που εκνευρίστηκα.
Όλες οι προτάσεις των καλλιτεχνών που ασχολούνται με αυτή την ιστορία εξαντλήθηκαν σε αποτυπώσεις σκηνών από την Χιονάτη, τον Γουΐνυ (μην παρεξηγηθώ, we looove winny the pooh, αλλά μέχρι ενός σημείου), την Τίνκερμπελ και τα Στρουμφάκια.
Δίκαια λοιπόν θα μου πείτε "και ποιό είναι το πρόβλημα?". Δεν ξέρω, αλλά αυτές τις σκηνές, με αυτό τον τρόπο αποτυπωμένες, τις βλέπω και στους παιδότοπους. Και αν τις αγόραζα σε stickers θα βγαίναν και καλύτερες τελικά!
Σε ένα παιδικό δωμάτιο θα προχωρούσα ένα βήμα πιο μακριά. Θα σκεφτόμουν κάτι πιο αφηρημένο, πιο ονειρικό, την αναπαραγωγή μιας σκηνής που κάθε παιδί μπορεί να φανταστεί με τον δικό του τρόπο, να δημιουργήσει την προσωπική του ιστορία. Να ονομάσει τους ήρωές του και να "χαθεί" μαζί τους στο μυστικό κόσμο που θα έχουν δημιουργήσει.
Κάπως έτσι, ψάχνοντας από site σε site και από link σε link, έπεσα πάνω στην Ami Suma.
Αν εξαιρέσουμε φυσικά το γεγονός ότι η 34χρονη Γιαπωνέζα ζει και εργάζεται στην Ν.Υόρκη, ποιος δεν θα ήθελε να μεγαλώσει το παιδί του σε έναν κόσμο που θα αποτελείτο από αυτές τις ζωγραφιές?
Όλα αυτά, και άλλα πολλά που θα ανακαλύψω στην πορεία μέχρι την κορύφωση της νέας άφιξης του Νοεμβρίου (σαν να περιμένουμε ταπετσαρία ακούστηκε αυτό...), χρησιμοποιούνται for inspiration. Και αν με διαβάζει κανείς καλλιτέχνης, ας προτείνει εκείνος στις έρημες τις μαμάδες που έχουν πήξει από την δουλειά, τα πλυντήρια και τα ξενύχτια εμποτισμένα με πολύ δόση κλάματος, κάτι άλλο εκτός από την Σταχτοπούτα. Και γι'αυτό το λόγο, εκτός από την εκτέλεση/ξεπατικωτούρα, πληρώνεται άλλωστε.

υ.γ: αν έχει παίξει καμία τέτοια τσαχπινιά και σε δικό σας δωμάτιο, εννοείται ότι περιμένω φώτο! x

I've got so much love to give

Χθες το βράδυ μαζί με την Τζούλια, είδαμε μία πολύ καλή μας φίλη από την Αγγλία, που πλέον έχει επιστρέψει στην Αυστραλία, μετά από δύο χρόνια.
Βρεθήκαμε στον υπέροχο κήπο του Al Milanese (πού αλλού?), παρέα με ένα μπουκάλι Όβηλο Βιβλία Χώρα και semifreddo al cioccolato - κάποιοι άλλοι, πιο αντικειμενικοί από εμένα, έχουν πει ότι είναι το καλύτερο στην Αθήνα.
Εννοείται ότι συζητήσαμε για πάρα πολλά, και εννοείται ότι κάποια στιγμή η συζήτηση πήγε και στα παιδιά - είναι μαμά και η Τζούλια.
Η Suzie έχει κατάμαυρα, ολόισια μαλλιά, μεγάλα, μαύρα μάτια, έντονα φρύδια, είναι μινιόν και είναι δικηγόρος. Πάντα έχουμε πράγματα να πούμε, είναι μαχητική και έξυπνη και θα την χαρακτήριζα μάλλον career focused. Δεν μιλάμε ποτέ για παιδιά, εννοείται ότι θα μιλήσουμε για τον δικό μου, αλλά δεν έχει τύχει ποτέ να αναλύσουμε τις σκέψεις της περισσότερο. Ίσως γιατί πάντα υπήρχε κάτι pending - αλλαγή δουλειάς, ένα καινούργιο σπίτι στο Λονδίνο, μετακόμιση από την μία ήπειρο στην άλλη...
Τώρα όμως, η Suzie φαίνεται να σταθεροποιήθηκε. Δεν γυρνάς εύκολα πάλι πίσω από το Sydney, εκεί που βρίσκεται όλη η οικογένειά σου.
Η συζήτηση το έφερε σε απελπισμένες φίλες και γνωστές που ψάχνουν μανιωδώς σπερματοδότη, σε 37αρες που καταψύχουν τα ωάριά τους με την ελπίδα να τα χρησιμοποιήσουν κάποτε, ή σε κατά τα άλλα cool & hip γκόμενες που παρακαλούν το gay κολλητό τους να γίνει ο πατέρας του παιδιού τους and they will live happily ever after. Εγωισμός, απελπισία, υποταγή στα κοινωνικά ταμπού ή γυναικεία χειραφέτηση - δεν καταφέραμε να δώσουμε ακριβώς απάντηση σε αυτό.
Κάπου εκεί, με αφορμή δύο φίλους της Suzie -gay ζευγάρι αντρών από την Καλιφόρνια- που υιοθέτησαν δίδυμα κοριτσάκια, νομίζω ότι είπα πως τελικά δεν έχει καμία σημασία αν ίσως κάποια μέρα τα κοροϊδέψουν στο σχολείο, αρκεί να μεγαλώνουν με απεριόριστη, ανιδιοτελή αγάπη. Γιατί αυτά τα κοριτσάκια θα βρισκόντουσαν κάπου στον κόσμο που δεν θα τα έβαζε κανείς με τρυφερότητα για ύπνο και δεν θα έτρεχε κανείς να τα αγκαλιάσει όταν θα πονούσαν. Εκεί ο Dario μας κοίταξε με δυσπιστία. Μπορεί να υπάρχουν ακατάλληλοι gay γονείς, αλλά πιστέψτε με, υπάρχουν και πολλοί ακατάλληλοι straight.
Η Suzie εκεί έγνεψε με κατανόηση. Και μας είπε πολύ συγκινητικά ότι κάποια μέρα η καριέρα θα ταβανώσει, τα λεφτά θα διπλασιαστούν, το σπίτι θα είναι έτσι ακριβώς όπως πρέπει και η ίδια θα έχει σκάσει από αγάπη, γιατί δεν θα την έχει διοχετεύσει πουθενά. Και ότι δεν την ενδιαφέρει να βρει έναν σπερματοδότη, αλλά να δώσει αγάπη σε ένα παιδί που πονάει, που πεινάει, που κλαίει. Να το μεγαλώσει και να το φροντίσει, να πηγαίνουν μαζί βόλτες στo Bondi beach
και να επισκέπτονται την Γιολίνα & την Τζούλια τα καλοκαίρια στην Ελλάδα.
Η Suzie και το παιδάκι της από την Αφρική, από την Κίνα, από την ασυνείδητη τοξικομανή μάνα, από την ανήλικη που γέννησε μυστικά, μόνη της, στο υπόγειο του σπιτιού της.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας τεράστιο απόθεμα αγάπης. Όταν το καταλάβουμε, και αρχίσουμε πια να το μοιράζουμε, δεν θα περπατάμε, θα πετάμε. Δεν θα χαμογελάμε, θα ξεκαρδιζόμαστε. Θα αγκαλιάζουμε σφιχτά και αληθινά και θα απολαμβάνουμε τα πιο μικρά, τα πιο ασήμαντα.
Η υιοθεσία είναι για εμένα η ύψιστη απόδειξη ανιδιοτελούς αγάπης.
Συγχαίρω και υποκλίνομαι σε όσους προχώρησαν και τα κατάφεραν, αφιερώνοντας πολύ κόπο και χρόνο, αντί να υποστούν διαδοχικές απόπειρες εξωσωματικής γονιμοποίησης με απίστευτες ψυχολογικές επιπτώσεις.
Suzie, σε περιμένουμε τα καλοκαίρια σου στην Ελλάδα. Και μέχρι τότε, εμείς θα βοηθάμε και θα αγαπάμε όσα παιδάκια από ιδρύματα, ορφανοτροφεία και σωματεία μπορούμε.
Εμπρός, σηκώστε το τηλέφωνο.

Οι νονοί. Μεγάλο θέμα.

Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά των καλών νονών άραγε?
Ποιά είναι τα κριτήρια για να τον/την επιλέξεις και πόσο σίγουρα μπορεί να είναι αυτά?
Εγώ έχω μία υπέροχη, μία λατρεμένη νονά - που έγινε και πρόσφατα γιαγιά.
Είναι λατρεμένη, γιατί είναι πάντα με τον τρόπο της παρούσα. Κολλητή της μαμάς μου και πάντα δίπλα σε μένα και στην οικογένεια μου, και ας έχει περάσει τόσα πολλά.
Είναι τόσο γλυκούλα που θεωρεί ότι ακόμα πρέπει να μου δίνει λεφτά στα γενέθλιά μου - ευτυχώς έχουμε γλιτώσει την λαμπάδα το Πάσχα, και με αγαπάει με συναίσθημα που φαίνεται να με πλημμυρίζει ισότιμα με αυτό που βγάζει για την ίδια της την κόρη.
Έχω ακούσει διάφορες ιστορίες για νονούς που επιλέχθησαν δια της ατόπου απαγωγής, που εξαφανίστηκαν μέσα στον πρώτο χρόνο, που φάνηκαν ικανοί γιατί είχαν πολλά λεφτά και εξοχικό στην Μύκονο, που τσακώθηκαν με τους γονείς και δεν ξαναείδαν το βαφτιστήρι τους ποτέ, ή με σχέσεις τόσο επιφανειακές που πετούσαν στα μούτρα των γονιών ένα δώρο και την έκαναν με ελαφρά γιατί δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν αυτή την συνύπαρξη.
Η επιλογή του νονού είναι πραγματικά δύσκολη και σοβαρή υπόθεση. Και ενώ ακόμα δεν ξέρω 100% το φύλο του μωρού, το όνομά του και στο μελλοντικό του δωμάτιο βασιλεύει η 15χρονη Luna με το τριώροφο νυχοδρόμιό της, η επιλογή του/της νονού/νονάς ζουζουνίζει στο μυαλό μου σαν μία πολύ σοβαρή υπόθεση.
Γαμώτο, έχω θέσει τα standards πολύ ψηλά.
Εκτός από την δική μου λατρεμένη, έχει και ο γιος μου μία νονά-θεά.
Κολλητή μου φίλη από την πρώτη δημοτικού, και βάλτε με το μυαλό σας τί σημαίνει αυτό. Μπορεί να έχουμε χάσει επεισόδια η μία από την ζωή της άλλης λόγω διαμονής μας στο εξωτερικό σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, αλλά πάντα γινόταν catch up. Το βλέπαμε σαν εκκρεμότητα.
Τρελή και παλαβή με τα παιδιά, και με τα μωρά, ναι με αυτά που δεν μιλάνε, κοιτάνε σαν μαστουρωμένα και χαίρονται μόλις τους αλλάζεις την πάνα (και η δικιά μου το γουστάρει αυτό, έλεος) με φοβερή υπομονή και χιούμορ και με αληθινή χαρά στα μάτια όταν πηγαίνει με το βαφτιστήρι της βόλτα στο Ζάππειο να δουν τα γέρικα γαϊδούρια.
Όχι, τυπική δεν είναι, αλλά δεν είμαι ούτε εγώ (και άρα υπάρχει κατανόηση) και κάνει και κουλαμάρες του τύπου, 8μιση το βράδυ χτυπάει τηλεφωνάκι να έρθει να δει το μωρό "της", να παίξουν - να τον τρελάνει δηλαδή να μην κοιμηθεί ούτε μεθαύριο.
Υπάρχει αληθινή αγάπη, και το μωρό "της" το εισπράττει αυτό, το απολαμβάνει και το ανταποδίδει. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν γονιό από το να βλέπει το παιδί του να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που γύρω του όλοι το αγαπούν ειλικρινά.
Ίσως τελικά το πιο σημαντικό κριτήριο γι'αυτήν την επιλογή είναι ο νονός/η νονά να είναι αληθινοί φίλοι.
Χωρίς απωθημένα και κομπλεξισμούς, να αγαπούν ουσιαστικά τους γονείς γιατί έτσι θα αγαπήσουν και το παιδί τους και να κατανοούν τον τρόπο ζωής και τις επιλογές τους.
Να είναι μέσα στην ζωή τους. Να είναι με οποιονδήποτε τρόπο παρόντες, να καλούνται αβίαστα στα κυριακάτικα brunch και στις οικογενειακές διακοπές (και ας είναι ελεύθεροι και ωραίοι) και να ακολουθούν εφόσον μπορούν, χωρίς σιχτήρι. Λέω αβίαστα, γιατί εγώ για κάποιους ανθρώπους άπειρες φορές έχω σκεφτεί πού να τους κουβαλήσω τώρα αυτούς που είμαστε μαζί με τον ταλιμπάν-γιο μας, θα τους επιβαρύνω, θα τους κουράσω, θα με βρίζουν από μέσα τους, άστο... Ενώ την νονά μας την σέρνουμε παντού, αφήστε που και από μόνοι της μας προτείνει Disney στο badminton, weekends στην Τζια και ζωγραφική-γινόμαστε-χάλια με δαχτυλομπογιές.
Δύσκολη πίστα. Εγώ έγινα νονά πρώτη φορά στα 13 μου και η βαφτιστήρα μου τώρα βέβαια είναι μία κουκλάρα 20 χρονών, αλλά από μία ηλικία και μετά που μπορούσα δεν υπήρξα συνεπής για διάφορους λόγους, με σημαντικότερο ίσως ότι δεν ήμουν με τους γονείς της πραγματικά φίλη.
Η δεύτερη, πρόσφατη προσπάθεια έχει όλες τις προϋποθέσεις να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Ονειρεύομαι κολλητιλίκια Αντώνη & υιού και σαββατιάτικα sleepovers με κραιπάλες και toy story dvds, ενώ εμείς από το σαλόνι θα το παίζουμε ότι πιστέψαμε πως κοιμούνται, και ας βλέπουμε το φωτάκι κάτω από τα σεντόνια.
Δεν θέλω πολλά βαφτιστήρια, γιατί αφενός θεωρώ ότι δεν θα είμαι όσο σωστή θα ήθελα και αφετέρου πιστεύω στην δημιουργία μίας πολύ ιδιαίτερης σχέσης και αφοσίωσης, που δεν μπορεί να μοιραστεί σε πολλά κομμάτια.
Και θέλω και έναν υπέροχο ή μία υπέροχη νονό/ά για το νο2, για να ζήσει και αυτό άλλη μία σχέση με τόσο πολλή στοργή όπως ο νο1 μου, για να είμαστε όλοι μαζί μία κουλαριστή, μεγάλη οικογένεια που κάνουμε δαχτυλομπογιές και σαββατοκύριακα στην Τζια με mojitos και morcheeba τα δειλινά, τραλαλί τραλαλά...
Δύσκολη πίστα.

Μιλάνο part II

Φάγαμε παγωτό nocciola, με ολόκληρα φουντούκια και μία ανεπαίσθητη αίσθηση πραλίνας και παγωτό nutella, με την ίδια παχύρευστη γεύση που έχει αυτό το μαγικό spread στο βάζο, αλλά παγωμένη.
Σκοτώνω για τα παγωτά στην Ιταλία. Πιστεύω ότι είναι τα καλύτερα στον κόσμο. Ο γιος μου περιέργως τρώει μόνο βανίλια και όταν του πήραμε μία κλασική γρανίτα φράουλα από αυτές τις κλασικές καντίνες στο Duomo που πουλάνε και ποπ κορν, φυσικό χυμό πορτοκάλι και καραμέλες-πιπίλα, την είπε "schifo", δηλαδή αηδία, μπροστά στον καντινιέρη, απροκάλυπτα.
Φάγαμε επίσης φανταστικά μακαρόνια, πάντα άψογα al dente και ποτέ με την σάλτσα-σούπα να μένει στο πιάτο. Αυτά για τον γιο μου δεν ήταν καθόλου "schifo", το αντίθετο μάλιστα, του προκαλούσαν τόσο πολύ ενθουσιασμό που παρέμενε στο τραπέζι μέχρι να τελειώσουμε και εμείς το φαγητό μας. Πήγαμε σε κλασικές, Ιταλικές τρατορίες (το D&G Gold & το εστιατόριο του Bulgari hotel το αφήσαμε για άλλη επίσκεψη) με λευκά κουρτινάκια στα παράθυρα, φωτογραφίες/αυτόγραφα των διάσημων που τις έχουν επισκεφθεί και καρέκλες από την δεκαετία του 30. Η πάστα μας ήταν συγκλονιστική στην Santa Lucia, στην Via San Pietro all'Orto 3, στο κέντρο της πόλης και η fiorentina με τις φρέσκιες, λεπτές πατατούλες (για δύο) απλά τέλεια, στο Giardino dei segreti, via P. Sottocorno 17.
Αν τώρα την έχετε δει κάπως πιο τρέντι, να πάτε στο Obika mozzarella bar της Rinascente που λέγαμε, με συγκλό πιάτα μοτσαρέλας - που καθόμουν η βλάχα και το φωτογράφιζα για να σας το δείξω και φυσικά, έχει site.
Ζήλεψα και αυτά τα τεράστια, αχανή, καταπράσινα πάρκα που έχουν οι ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, με τα ποδήλατα, τα σκυλιά και τα παιδιά να τρέχουν ξέφρενα κάτω από υπεραιωνόβια δέντρα, να κάνουν τούμπες ξυπόλητα στο γρασίδι, να καταβρέχονται με το παγωμένο από τις βρύσες νερό και να κυνηγάνε τα σύννεφα με βροντερά γέλια.
Αν πάτε στο φημισμένο parco sempione του Μιλάνου και είστε με παιδί, μπείτε από την είσοδο που είναι το arco della pace, και θα δείτε αριστερά σας μία ωραία, μεγάλη παιδική χαρά με τρενάκι, πίστα με αυτοκινητάκια, μίνι καφέ και εργαστήρι δημιουργικής απασχόλησης.
Μ'αυτά και μ'αυτά έφτασε και η ώρα της επιστροφής.
Οι ήρωές μας έφθασαν στο αεροδρόμιο νωρίς (γιατί? αφού ο γιός τους είχε πια τελείως εκτροχιαστεί και ούτε εκεί τους άφησε να ψωνίσουν!) με την τσάντα έτοιμη από tips & tricks για να την βγάλουν καθαρή στο αεροπλάνο.
Αν είναι λοιπόν να το παίξω και εγώ μαμά-ξερόλα (πασίγνωστη κατηγορία στις τάξεις των μαμάδων, και είδος που προσωπικά σιχαίνομαι), θα επέλεγα ως top στην λίστα της απασχόλησης στο αεροπλάνο το portable dvd player με dvd αγαπημένο και δοκιμασμένο και όχι ολοκαίνουργιο που μπορεί να αποδειχθεί μούφα, καινούργια, πολλά αυτοκόλλητα (εμείς κάναμε και μία εικαστική παρέμβαση στα βαρετά αεροπλάνα της aegean) που χρησιμεύουν και σαν εναλλακτικά τατού, και δικό του σεντονάκι για να κάνει ριλάξ-κοζερία.
Όπου και αν πάτε με το παιδάκι σας (ή το γκομενάκι σας, whatever) να/θα περάσετε πολύ ωραία. Και όπως ξέρετε όλοι μέχρι τώρα, χιούμορ χρειάζεται η ιστορία, υπομονή και εφευρετικότητα.
Καλά Ταξίδια.

Μιλάνο part I

Καλησπέρα 2 all.
Γυρίσαμε από Μιλάνο, χθες αργά το βράδυ - λίγο καθυστερημένοι λόγω της άτυπης απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, εντελώς εξοντωμένοι λόγω της μιλανέζικης υγρασίας και πολύ καταβεβλημένοι λόγω της 5μηνης κοιλιάς που κουβαλούσαμε οικογενειακώς (ο καθένας για τους δικούς του λόγους βεβαίως!)
Εκεί λοιπόν έγιναν τα εξής παράδοξα.
- Δεν έβρισκα παπούτσια στο νούμερό μου. Ήταν 2η εβδομάδα των εκπτώσεων και τα shopaholic κοράκια είχαν εξαφανίσει τα πάντα.
- Ο γιος μου από απλός ταλιμπάν-εκτελεστής μεταμορφώθηκε σε Osama Bin Laden.
Δεν είχε σταματημό, δεν είχε ησυχία, δεν ήθελε να κάθεται πολύ ώρα στο καρότσι, δεν ήθελε να περπατάει παρά μόνο να τρέχει και να χοροπηδάει και ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΑΓΑΖΙΑ. Αυτό το πλήγμα πάλι.... Πόσες θυσίες να κάνουμε και εμείς οι γονείς?
- Κοιμήθηκε μόνο ένα μεσημέρι στο καρότσι, ευτυχώς μέσα στο Rinascente, όπου και πάλι εμείς, οι γονείς-θυσία, ψωνίσαμε μόνο γι'αυτόν. Και πήραμε και δύο πραγματάκια για το νο2.
- Επιβεβαιώθηκα στο ότι ο γιος μου με τον άντρα μου είναι δύο μεγάλοι καραγκιόζηδες. Είμασταν μαζί full time 5 μέρες και με πόνεσε η κοιλιά μου από τα γέλια, από τις σκανταλιές, από τα αστεία τους - γελοίοι τύποι πραγματικά!
- To πρόγραμμά μας μεταμορφώθηκε σε πρόγραμμα ενηλίκων μαγικά και αυτόματα. Κοιμόμασταν σκασμένοι από το φαγητό στις 12 την νύχτα και ξυπνούσαμε και οι τρείς μαζί στο διπλό κρεβάτι στις 12 το μεσημέρι!
- Οι Μιλανέζοι δεν έχουν παιδιά. Κυκλοφορούσαν μόνο καρότσια με τουριστάκια και στα εντελώς τίπικαλ ιταλικά εστιατόρια που πηγαίναμε ο γιος μου μονοπωλούσε το ενδιαφέρον (λέμε τώρα... σε γενικές γραμμές τον έγραφαν. ίσως και να τους ενοχλούσε)
- Μετάλαβε στο Duomo γιατί τυχαία βρεθήκαμε εκεί μέσα Κυριακή, την κατάλληλη ώρα. Και επειδή ο παππάς δεν το πιστεψε ότι είναι βαπτισμένος καθολικός (το γατόνι...) έδωσε αυτό το ostia στον άντρα μου και το μοιράστηκαν.
- Η αποστολή shopping στέφθηκε με παταγώδη επιτυχία. Ο μικρός Bin Laden μας το στέρησε ρητά και κατηγορηματικά, και εντάξει, εγώ λόγω φαλενοποίησης ρούχα δεν θα έπαιρνα, αλλά μία τσαντούλα στις εκπτώσεις? Ο καημένος ο μπαμπάς του που έτρεχε όλη την ώρα πάνω κάτω και είναι και στυλάκι? Τίποτα, δύο ζευγάρια παπούτσια και οι δύο μαζί και ένα μαγιό. Ξεφτίλα, πρώτη φορά γυρίσαμε από το Μιλάνο με -κυριολεκτικά- άδεια χέρια.
- Ο γιος μου έκανε ντροπές. Δεν το είχα ξαναδεί, και μου φάνηκε cute. Τον κόμπλαραν οι Ιταλίδες.
Πάντως καλό, χρυσό το Μιλάνο και το αγαπάμε για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Αλλά τα παιδιά δεν τα έχει πολυφροντίσει και ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες.
I'll be back. x

τί μου λείπει

Σκεφτόμουν όλη μέρα τί να γράψω.
Πάρα πολλά πράγματα περνούσαν από το μυαλό μου, κάποια μου φαινόντουσαν εξαιρετικά ιδιωτικά, κάποια βαρετά για τους υπόλοιπους, κάποια στενάχωρα και μερικά κραυγαλέα αδιάφορα.
Αφού ο γιος μου άργησε -πάλι, τί πρωτότυπο- να κοιμηθεί και για άλλη μια φορά πήγε να με πάρει ο ύπνος μαζί του αλλά πετάχτηκα ως συνήθως από αντίδραση και θυμό για να μην πάει το βράδυ μου χαμένο, συνειδητοποίησα τί ήθελα να πω πιο πολύ από όλα.
Τί μου λείπει.
Λατρεύω προφανώς και αδιαμφισβήτητα την οικογένειά μου. Έγινα μαμά στα 32 μου, όχι πολύ νέα, αλλά χωρίς πολλά απωθημένα. Έχω ταξιδέψει τόσο όσο, έχω ζήσει απλά, έχω ζήσει τρελά, έχω ροκάρει, έχω ερωτευθεί, έχω παλέψει για να κερδίσω. Και ό,τι και αν συμβαίνει στην πραγματικότητα, πάντα αισθάνομαι ότι κερδίζω.
Η ζωή μου άλλαξε πριν 35 μήνες ριζικά. Και δεν γύρισα το κεφάλι να κοιτάξω πίσω ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Αλλά μου λείπει ο ύπνος. Μου λείπει το ατελείωτο άραγμα του Σαββατοκύριακου, το άσκοπο χουζούρεμα μέχρι τις 3 το μεσημέρι και μετά τρεχάλα στο Κολωνάκι μήπως και προλάβω κανένα μαγαζί ανοιχτό... έτσι, για να ψωνίσω τίποτα άχρηστο να βάλω το βράδυ.
Μου λείπει το καταβρόχθισμα των βιβλίων μου. Μου λείπει το διάβασμα που πλέον μπορώ να το κάνω μόνο βράδυ, αλλά αυτό το βράδυ έχω να κάνω τόσα άλλα πράγματα που το 24ωρο εμένα, της δηλωμένης τεμπέλας, μου φαίνεται λίγο (και αυτό ΔΕΝ είναι έκφραση δηλωμένης τεμπέλας).
Μου λείπει το χαζολόγημα. Το χαζολόγημα στο γραφείο μέχρι αργά το απόγευμα και καπάκι ποτό με όποιον ξέμεινε μαζί με εμένα, το χαζολόγημα στο super market μπροστά από τα τυριά, το χαζολόγημα μέσα στο zara που φεύγεις μετά από δύο ώρες με ένα φανελάκι.
Μου λείπει το άσκοπο ξενύχτι. Είτε στην Σκουφά, εκεί που συζητάς τα ίδια και τα ίδια και γελάς ξεκαρδιστικά με τις ιστορίες που γέλαγες και εχθές, είτε μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή με το Sims 2, είτε με τα πόδια απλωμένα στην κοιλιά του Dario και την ρομεντί στο dvd που αποφασίσαμε να δούμε στις 3 το πρωί.
Μου λείπει καμια φορά ο αυθορμητισμός και η ανεξαρτησία μου. Αυτό που τσακώνεσαι με πάθος σαν να μην υπάρχει αύριο (και μετά κάνεις ότι μπορείς για να το εκτονώσεις) ή που απαντάς καταφατικά στην πρόταση του Βασίλη για παράσταση στην Επίδαυρο μερικές ώρες πριν και στην Τίνα για παρακμιακό σουκού στην Ναύπακτο το Σάββατο το πρωί (και ξεκινάμε οι τρελοί να πάμε μετά τα μεσάνυχτα.... με το σκεπτικό της Δευτεριάτικης κοπάνας).
Τέτοια μου λείπουν. Δεν ξέρω τί λένε οι άλλες μαμάδες, αλλά εμένα δεν μου λείπει το μανικιούρ, το κομμωτήριο, τα ταξίδια και το clubbing. Μου λείπει το ανελέητο ξόδεμα του προσωπικού μου χρόνου, το ονειροπόλημα και το χάσιμο μέσα στις ιστορίες μου, η επανάληψη του τίποτα με τους φίλους μου.
Αλλά ό,τι και αν συμβαίνει στην πραγματικότητα, πάντα αισθάνομαι ότι κερδίζω.
Και σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ούτε αυτοπεποίθηση, ούτε ψευδαίσθηση. Έχω κερδίσει.
Πάω να του δώσω ένα φιλί.

Breaking the news

Έχω πλέον μπει και επίσημα στον 5ο μήνα. Η κοιλιά μου έχει φουσκώσει επικίνδυνα, τα νεύρα μου δεν είναι καθόλου καλά και δεν έχω πει ακόμα στο παιδί μου ότι θα αποκτήσει αδελφάκι.
Μέχρι που ένα πρωί ο γιος μου με κοιτάει πονηρά και μου λέει έτσι. Στεγνά.
"Τί μεγάλη κοιλιά που έχεις μαμά. Ήπιες πολύ χυμό?"
Χμμμ...
Ο λόγος που έχω καθυστερήσει την ανακοίνωση είναι γιατί μου φαίνεται απόλυτα λογική η ψυχολογική θεωρία που λέει πως δημιουργούμε υπερβολικές προσδοκίες στο παιδί, περιγράφοντάς του όλο γλύκα μία ιδανική κατάσταση, που στην πραγματικότητα αργεί πολύ να συμβεί. Γιατί αυτό που συμβαίνει στην αρχή είναι το interaction με ένα μωρό που διαρκώς κοιμάται ή κλαίει, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο παιδί να αισθάνεται απογοήτευση, πίκρα ή και θυμό.
Αλλά στον 5ο μήνα, αφού του ανθρώπου του έκανε και εντύπωση η κοιλιά-μπάλα, και αφού είναι γενικότερα ένα τρυφερό και ευαίσθητο παιδί και όλα τα δείγματα που δείχνει με τα άλλα μωρά-αδερφάκια είναι θετικά, αποφάσισα να κάνουμε την ανακοίνωση.
Είμαστε στο Mall και τρώμε Haagen Dazs. Δηλαδή αυτοί οι δύο τρώνε γιατί εγώ έχω πλακώσει μία βάφλα στο γραφείο και αυθυποβάλλομαι -με μεγάλη προσπάθεια- να μην κάνω και άλλη γουρουνιά.
Ο γιος μου είναι προσηλωμένος στις μπουκιές του και ο άντρας μου στο belgian milk chocolate topping.
- Βάλτερ... λέω εγώ.
Με κοιτάει.
- Ξέρεις τί έχει η μαμά μέσα στην κοιλιά?
- Χυμό πορτοκάλι.
- Εεε... Όχι, έχει ένα μωρό. Ένα αδελφάκι.
Χωρίς πλάκα, παρατάει το Haagen. Kαι με κοιτάει με χαμόγελο για μερικά δευτερόλεπτα, με τα μάτια γουρλωμένα. Είναι πολύ cute.
- Τί θέλεις? Αγοράκι ή κοριτσάκι να είναι το μωρό?
- Θέλω και τα δύο. Να είμαστε όόόόλοι μαζί στο σπίτι.
Γελάμε όόόόλοι μαζί. Πολύ ικανοποιητική απάντηση.
Από τότε έχουν περάσει 3-4 μέρες και το έχουμε αναφέρει άλλη μία φορά. Και ενώ ο γιος μου έχει τρομακτική μνήμη και μας πετάει πολλά κουλά σε διάφορες φάσεις, αυτό φαίνεται λίγο να το αφήνει στην άκρη. Δεν με πειράζει, ούτε με ανησυχεί. Ξέρω ότι το θέμα θα το επαναφέρουμε και θα το ξανασυζητήσουμε και αν το χειριστούμε και εμείς και οι γύρω του σωστά θα πάνε όλα αρκετά καλά.
Προς το παρών ετοιμαζόμαστε για το πρώτο του αεροπορικό ταξίδι την επόμενη εβδομάδα, στο Μιλάνο.
Έχoυμε αγοράσει 2 καινούργια dvd, καινούργια occupy baby applications στο i-pod touch (ναι, πολύ σωστά φανταστήκατε, έχει γίνει κατάσχεση στο δικό μου και εγώ έχω ξεμείνει με ένα nano), και κάτι έχει πάρει το αυτί μας για γλειφιτζούρι και πιπίλα στην απογείωση. Αν έχετε και καμία άλλη καλή συμβουλή, ρίχτε την!
Πάω να φάω πέντε -έξι ελιές ακόμα τώρα. Σας το έχω πει? Μου την έχει δώσει με τις ελιές σε αυτή την εγκυμοσύνη! Ντε(ρ)λίσιους!