Οι νονοί. Μεγάλο θέμα.

Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά των καλών νονών άραγε?
Ποιά είναι τα κριτήρια για να τον/την επιλέξεις και πόσο σίγουρα μπορεί να είναι αυτά?
Εγώ έχω μία υπέροχη, μία λατρεμένη νονά - που έγινε και πρόσφατα γιαγιά.
Είναι λατρεμένη, γιατί είναι πάντα με τον τρόπο της παρούσα. Κολλητή της μαμάς μου και πάντα δίπλα σε μένα και στην οικογένεια μου, και ας έχει περάσει τόσα πολλά.
Είναι τόσο γλυκούλα που θεωρεί ότι ακόμα πρέπει να μου δίνει λεφτά στα γενέθλιά μου - ευτυχώς έχουμε γλιτώσει την λαμπάδα το Πάσχα, και με αγαπάει με συναίσθημα που φαίνεται να με πλημμυρίζει ισότιμα με αυτό που βγάζει για την ίδια της την κόρη.
Έχω ακούσει διάφορες ιστορίες για νονούς που επιλέχθησαν δια της ατόπου απαγωγής, που εξαφανίστηκαν μέσα στον πρώτο χρόνο, που φάνηκαν ικανοί γιατί είχαν πολλά λεφτά και εξοχικό στην Μύκονο, που τσακώθηκαν με τους γονείς και δεν ξαναείδαν το βαφτιστήρι τους ποτέ, ή με σχέσεις τόσο επιφανειακές που πετούσαν στα μούτρα των γονιών ένα δώρο και την έκαναν με ελαφρά γιατί δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν αυτή την συνύπαρξη.
Η επιλογή του νονού είναι πραγματικά δύσκολη και σοβαρή υπόθεση. Και ενώ ακόμα δεν ξέρω 100% το φύλο του μωρού, το όνομά του και στο μελλοντικό του δωμάτιο βασιλεύει η 15χρονη Luna με το τριώροφο νυχοδρόμιό της, η επιλογή του/της νονού/νονάς ζουζουνίζει στο μυαλό μου σαν μία πολύ σοβαρή υπόθεση.
Γαμώτο, έχω θέσει τα standards πολύ ψηλά.
Εκτός από την δική μου λατρεμένη, έχει και ο γιος μου μία νονά-θεά.
Κολλητή μου φίλη από την πρώτη δημοτικού, και βάλτε με το μυαλό σας τί σημαίνει αυτό. Μπορεί να έχουμε χάσει επεισόδια η μία από την ζωή της άλλης λόγω διαμονής μας στο εξωτερικό σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, αλλά πάντα γινόταν catch up. Το βλέπαμε σαν εκκρεμότητα.
Τρελή και παλαβή με τα παιδιά, και με τα μωρά, ναι με αυτά που δεν μιλάνε, κοιτάνε σαν μαστουρωμένα και χαίρονται μόλις τους αλλάζεις την πάνα (και η δικιά μου το γουστάρει αυτό, έλεος) με φοβερή υπομονή και χιούμορ και με αληθινή χαρά στα μάτια όταν πηγαίνει με το βαφτιστήρι της βόλτα στο Ζάππειο να δουν τα γέρικα γαϊδούρια.
Όχι, τυπική δεν είναι, αλλά δεν είμαι ούτε εγώ (και άρα υπάρχει κατανόηση) και κάνει και κουλαμάρες του τύπου, 8μιση το βράδυ χτυπάει τηλεφωνάκι να έρθει να δει το μωρό "της", να παίξουν - να τον τρελάνει δηλαδή να μην κοιμηθεί ούτε μεθαύριο.
Υπάρχει αληθινή αγάπη, και το μωρό "της" το εισπράττει αυτό, το απολαμβάνει και το ανταποδίδει. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν γονιό από το να βλέπει το παιδί του να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που γύρω του όλοι το αγαπούν ειλικρινά.
Ίσως τελικά το πιο σημαντικό κριτήριο γι'αυτήν την επιλογή είναι ο νονός/η νονά να είναι αληθινοί φίλοι.
Χωρίς απωθημένα και κομπλεξισμούς, να αγαπούν ουσιαστικά τους γονείς γιατί έτσι θα αγαπήσουν και το παιδί τους και να κατανοούν τον τρόπο ζωής και τις επιλογές τους.
Να είναι μέσα στην ζωή τους. Να είναι με οποιονδήποτε τρόπο παρόντες, να καλούνται αβίαστα στα κυριακάτικα brunch και στις οικογενειακές διακοπές (και ας είναι ελεύθεροι και ωραίοι) και να ακολουθούν εφόσον μπορούν, χωρίς σιχτήρι. Λέω αβίαστα, γιατί εγώ για κάποιους ανθρώπους άπειρες φορές έχω σκεφτεί πού να τους κουβαλήσω τώρα αυτούς που είμαστε μαζί με τον ταλιμπάν-γιο μας, θα τους επιβαρύνω, θα τους κουράσω, θα με βρίζουν από μέσα τους, άστο... Ενώ την νονά μας την σέρνουμε παντού, αφήστε που και από μόνοι της μας προτείνει Disney στο badminton, weekends στην Τζια και ζωγραφική-γινόμαστε-χάλια με δαχτυλομπογιές.
Δύσκολη πίστα. Εγώ έγινα νονά πρώτη φορά στα 13 μου και η βαφτιστήρα μου τώρα βέβαια είναι μία κουκλάρα 20 χρονών, αλλά από μία ηλικία και μετά που μπορούσα δεν υπήρξα συνεπής για διάφορους λόγους, με σημαντικότερο ίσως ότι δεν ήμουν με τους γονείς της πραγματικά φίλη.
Η δεύτερη, πρόσφατη προσπάθεια έχει όλες τις προϋποθέσεις να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Ονειρεύομαι κολλητιλίκια Αντώνη & υιού και σαββατιάτικα sleepovers με κραιπάλες και toy story dvds, ενώ εμείς από το σαλόνι θα το παίζουμε ότι πιστέψαμε πως κοιμούνται, και ας βλέπουμε το φωτάκι κάτω από τα σεντόνια.
Δεν θέλω πολλά βαφτιστήρια, γιατί αφενός θεωρώ ότι δεν θα είμαι όσο σωστή θα ήθελα και αφετέρου πιστεύω στην δημιουργία μίας πολύ ιδιαίτερης σχέσης και αφοσίωσης, που δεν μπορεί να μοιραστεί σε πολλά κομμάτια.
Και θέλω και έναν υπέροχο ή μία υπέροχη νονό/ά για το νο2, για να ζήσει και αυτό άλλη μία σχέση με τόσο πολλή στοργή όπως ο νο1 μου, για να είμαστε όλοι μαζί μία κουλαριστή, μεγάλη οικογένεια που κάνουμε δαχτυλομπογιές και σαββατοκύριακα στην Τζια με mojitos και morcheeba τα δειλινά, τραλαλί τραλαλά...
Δύσκολη πίστα.