Πάει και ο Αύγουστος / ο 6ος....

Μπαίνει ο Σεπτέμβριος για τους άλλους και ο 7ος από προχθές για μένα.
Έτσι μετράω πλέον.
Μετά από ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι, ετοιμάζομαι να καλωσορίσω έναν... "ροζ" χειμώνα.
Άλλοι δυο μήνες το πολύ στην δουλειά, ή καλύτερα... 8 Δευτέρες max όπως είπα και στον άντρα μου και πανικοβλήθηκε, γεμάτοι με σχέδια, με ανυπομονησία, με έξοδα και με καρδιοχτύπια.
Το έχω λίγο στο μυαλό μου - θα ζοριστούμε. Και αυτά τα ξυπνήματα μέσα στην χειμωνιάτικη, θεοσκότεινη, παγωμένη νύχτα θέλω να τα περάσω σε fast forward. Για την δε αποστείρωση σκέφτομαι την εξάλειψή της σε παγκόσμια πρώτη αποκλειστικότητα από την πρώτη εβδομάδα επιστροφής στο σπίτι. Από την άλλη, μάλλον πρέπει να το βουλώσω η αχάριστη. Όλα είναι καλά και αυτό έχει σημασία. ΄Ετσι είναι τα μωρά, κυρία μου. Έχουν ζόρια και αϋπνίες και κωλικούς και κλάμματα. Πριν λίγες μέρες σπάραζες από την δυστυχία μην τυχόν και πάει κάτι στραβά, τώρα σκάσε και κολύμπα.
Για το κολύμπι δεν ξέρω πόσο ακόμα θα το εξασκήσω, αλλά επί του θέματος θα σκάσω.
Λοιπόν, για πείτε, σας έλειψε καθόλου η πόλη?
Σας έλειψαν τα αθηναϊκά (ή άλλα) μπαράκια, η λαχτάρα μπροστά από τις τόσο 40's βιτρίνες, τα εφέ του Inception στις οθόνες των multiplex, το ξαναμάζεμα της συμμορίας του πάρκου?
Απλά ρωτάω, γιατί εγώ τα γουστάρω όλα αυτά. Μπορεί βέβαια η ανωμαλία μου να φουντώνει και λόγω της άλλης, της μεγάλης προσμονής, αλλά από πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μελαγχολεί στο πλοίο της επιστροφής.
Είχα ήδη βαρεθεί τις βουτιές στην θάλασσα, το καλαμαράκι γόνο και τις havaianas και ονειρευόμουν ένα αξιοπρεπές κινέζικο, βραδιές με πολλές caipiroska και gossip και χοντρά κασκόλ χωρίς μπουφάν - γιατί η Ελλάδα δεν τα "σηκώνει" και τα δύο, δεν υπάρχει λόγος κρεμμυδοποίησης...
Μ'αρέσει η Αθήνα. Μ'αρέσει και τον Αύγουστο, και τον Δεκέμβριο και τον Απρίλιο.
Στα παιδικά μου χρόνια δεν είχαμε ποτέ εξοχικό, ούτε συγκεκριμένο προορισμό και για διάφορους λόγους μέναμε στην Αθήνα αρκετό καιρό. Ίσως και γι'αυτό να έμαθα να εφευρίσκω προκλήσεις για τους χειμώνες που ερχόντουσαν, γεγονότα που θα με έκαναν ευτυχισμένη.
Ίσως και η ζωή μου να με βοήθησε, να ήταν πάντα γεμάτη και ρόδινη, χωρίς σημαντικές ανησυχίες και ανικανοποίητα συναισθήματα.
'Ισως και απλά να είμαι your typical city girl. Το Λονδίνο βέβαια μάλλον θα μου πήγαινε περισσότερο, αλλά είπαμε... όχι άλλη γκρίνια.
Άντε λοιπόν, να έρθει και το Φθινόπωρο/Χειμώνας 2011. Να έρθει και το νο2, να έχουμε να λέμε, να παίζουμε και να γράφουμε. Γιατί αυτές τις άυπνες, παγωμένες νύχτες η έμπνευση θα ξεχειλίσει.......
Stay tuned.