Η μαμά πουλί

Λίγες σκόρπιες σκέψεις καμιά φορά φτιάχνουν ένα post και πολλές σκόρπιες εικόνες (μου) φτιάχνουν το κέφι.
H ζωή μου τελευταία μοιράζεται μεταξύ καταμέτρησης Δευτέρων (7 & έφυγα από το γραφείο), αναζητήσεων ντουλάπας,  ξεφυλλίσματος του Living etc, τρόμου ανάβασης στην ζυγαριά, ήσυχων, κοριτσίστικων εξόδων και βασανιστικών στριφογυρισμάτων στο κρεβάτι.
Χθες πήγα στον γιατρό.  Το μωρό είναι καλά, 1.100kgr και το είδαμε δύο φορές να χασμουριέται.  Μου φάνηκε πολύ αστείο. 
Του μωρού βέβαια τα κιλά είναι μια χαρά.  Τα δικά μου όμως... είναι έντεκα.  Γαμώτο, και ήμουν σίγουρη ότι αυτή την φορά θα τα κατάφερνα καλύτερα από την πρώτη.
Ο "μεγάλος" (και καλά) είναι απίστευτος.  Μένω έκπληκτη από τις ατάκες, την ξέφρενη πρόοδο και την τρυφερότητά του.  Τα κρατάω όλα αυτά μέσα μου, ένα πολύτιμο δώρο που ελπίζω να μπορώ να θυμάμαι για να του διηγηθώ - μου είναι δυστυχώς τρομερά δύσκολο να κρατάω κάτι-σαν-ημερολόγιο και είναι τόσο πολλά αυτά που συμβαίνουν που γλιστρούν από το μυαλό μου όπως το νερό από την σφιχτή χούφτα.  Θα μπορούσα κάτι να γράφω εδώ, αλλά και αυτό μου φαίνεται "κάπως" - πώς τις λένε αυτές τις μαμάδες... κουκουβάγιες? κοκόρια?... 'Η και τα δύο? Κακή και κουραστική κατηγορία.
Το δωμάτιο του νο2 είναι σε καλό δρόμο.  Στο μυαλό μας μόνο βέβαια, γιατί στην πράξη μην φανταστείτε ότι έχει γίνει κάτι περισσότερο εκτός από συμμάζεμα των παπουτσιών.  Α! Ήρθε και η κυρία να πάρει τα final μέτρα για την ντουλάπα και ο γιος μου είχε την εύλογη απορία αν θα κάνουμε ντουλάπα για την Luna - δεν θυμάμαι αν σας την έχω συστήσει, είναι η γάτα μας εδώ και 16 χρόνια!
Πέρασα βέβαια και κάτι φάσεις τρελών νεύρων, γιατί δεν έβρισκα την μαξιλαροθήκη που ήθελα ή γιατί ξεχάσαμε το 128ο μας φτυαράκι στο πάρκο, και "ύποπτων" ενασχολήσεων - τακτοποίησα όλα μου τα συρτάρια. 
ΕΓΩ δεν τα κάνω ΠΟΤΕ αυτά τα πράγματα. 
Πρέπει να είναι αυτό το περιβόητο nesting instinct της εγκυμοσύνης. 
Το nesting instinct λοιπόν, σε αφήνει μαλάκα (μόνο έτσι μπορώ να το πω) για την φύση που όλα με τόσο -πραγματικά- σοφία εποίησε.  Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα θηλυκά του ζωϊκού βασιλείου που εγκυμονούν, έτσι και στις έγκυες γυναίκες, συνήθως από τον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης και μετά, αρχίζει και λειτουργεί μία ανεξέλεγκτη ορμή για καθαριότητα, τακτοποίηση και οργάνωση του μικρόκοσμού τους.  Όπως ακριβώς τα πουλιά ετοιμάζουν με ευλάβεια την φωλιά τους πολύ νωρίτερα για να υποδεχθεί τα αυγά τους, έτσι και οι μαμάδες οργανώνουν το περιβάλλον που θα υποδεχθεί το μωρό τους. 
Ομολογώ ότι ένα βράδυ κοιμήθηκα στις 4 το πρωί γιατί σκεφτόμουν ποια μπλουζάκια πρέπει να πετάξω από το τρίτο ράφι και κάθε μέρα που γυρνάω από το γραφείο ασχολούμαι με την κατηγοριοποίηση των παιχνιδιών του γιου μου - σκουπίδια, κρύψιμο για καμια εβδομάδα, χάρισμα.
ΕΓΩ δεν τα κάνω ΠΟΤΕ αυτά τα πράγματα.
'Εχω διαβάσει δε και παρανοϊκές μαρτυρίες nesting όπου οι δύσμοιρες μαμάδες-to-be καθάριζαν όλο το σπίτι κάθε μέρα με μία οδοντόβουρτσα, ετοίμασαν την τσάντα του μαιευτηρίου πάνω από 50 φορές ή έλιωναν ένα ένα τα μυρμηγκάκια στον κήπο για περισσότερες από μία εβδομάδες.  Χαχαχαχα - θεϊκό?
Τελειώνοντας, να σημειώσω ότι με τις θεόκουλες φίλες μου θα ξεκινήσουμε λέσχη ανάγνωσης βιβλίου.  Το πρώτο βιβλίο (που είχα αγοράσει μία φορά από το Ελ. Βελ. για να διαβάσω σε ένα αεροπορικό ταξίδι αλλά τελικά είδα ταινία) που θα διαβάσουμε/σχολιάσουμε/αλλάξουμε τα φώτα είναι "To μαγαζάκι των αυτοκτονιών".  «Αποτύχατε στη ζωή σας; Mε εμάς θα έχετε έναν πετυχημένο θάνατο!».  Διαβάστε περισσότερα εδώ, θεόκουλο μου φαίνεται.
Να κλείσω τώρα ε??  Να πάω να διπλώσω καμιά πετσέτα και να ταξινομήσω τις κάλτσες ανά χρώμα.
Πλάκα κάνω.  Να διαβάσω καμια σελίδα.  Μην γίνω και ρεζίλι στην Λέσχη!!!
x.