Νέα Γ υ ν α ί κ α (μόνη ψάχνει, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης κ.λ.π)

H Αθηνά ξύπνησε στις 9 το πρωί.  Έτρεξε στο ντους και μετά άνοιξε την μεγάλη ντουλάπα της.
Διάλεξε ένα πολύ φαρδύ, ψηλόμεσο τζην, ένα λευκό φανελάκι και ταμπά πλατφόρμες.
'Εφτιαξε τον καφέ της, δάγκωσε ένα μπισκότο και βγήκε στην βεράντα του διαμερίσματός της στα Ιλίσια για να πάρει τηλέφωνο μία -πάντα- διαθέσιμη φίλη της.  Μίλησαν για λίγο και είπαν να πάνε το βράδυ για ένα ποτό.
"Για άλλο ένα ποτό...  Μήπως να συναντιόμασταν με την Άννα και τον Νικόλα? Μπα, δεν θα έχουν που ν'αφήσουν το παιδί τελευταία στιγμή..." σκέφτηκε η Αθηνά καθώς έμπαινε στο αυτοκινητό της για να οδηγήσει προς την εταιρία.
Στο γραφείο είχε πολύ δουλειά, πολλά τηλέφωνα και μία μαραθώνια -άνευ λόγου- συνάντηση που την άφησε να κοιτάει έξω από το παράθυρο εξαντλημένη και ανίκανη να απαντήσει στην απορία που είχε καρφωθεί στο μυαλό της τον τελευταίο καιρό.
"Ως πότε?"
33 χρονών, εμφανίσιμη, έξυπνη, κοινωνική.  Με φίλους, δικό της σπίτι, καλή επαγγελματική εξέλιξη και νορμάλ οικονομική κατάσταση.  Περνούσε καλά, είχε ενδιαφέροντα και λάτρευε τα ταξίδια.
Στην ζωή της τον τελευταίο καιρό δεν συνέβαινε τίποτα συγκλονιστικό, αλλά και τίποτα τραγικό. 
Στην ζωή της τον τελευταίο καιρό δεν είχε εμφανιστεί κανένας τέλειος, αλλά και κανένας μαλάκας γκόμενος.
Τικ, τακ, τικ, τακ, τικ, τακ....
Άνοιξε το κινητό της και άρχισε να χαζεύει τις επαφές.  Όλοι οι γνωστοί των πέντε τελευταίων χρόνων βρίσκονταν φυλακισμένοι εκεί μέσα - και ήταν αρκετοί.  Έκανε γρήγορα scroll down - α, ναι, αυτός που τελικά ήταν bi (κρίμα, και ντυνόταν ωραία), η κολλητή από το πανεπιστήμιο που πλακωθήκανε, η Ευγενία που παντρεύεται, η Μαρίνα με τα δίδυμα - χαθήκανε, ο psycho που τα φτιάξανε και τα χαλάσανε τρείς φορές από συνήθεια, ο γόης που είχε γκόμενα και την δούλευε για κανένα εξάμηνο, και άλλη φίλη με παιδιά, και άλλη, και άλλη...
Η Αθηνά έμεινε αποσβολωμένη.  274 επαφές και πραγματική επικοινωνία μόνο με καμιά 10αριά ανθρώπους.
274 επαφές τα τελευταία χρόνια και ούτε ένας άντρας που να στήριξε την ανασφάλειά της για το μέλλον, τα συναισθηματικά της όνειρα, την γυναικεία της πολυπλοκότητα.  Στην πραγματικότητα, δεν ήθελαν τα ίδια πράγματα.  Εκείνη δεν τόλμησε ποτέ να ομολογήσει στον εαυτό της τί ήθελε, και οι άλλοι δεν προσπάθησαν ποτέ να την αποκρυπτογραφήσουν.  Έκαναν την ζωή τους, πήγαιναν μπροστά επαγγελματικά, της έπαιρναν ωραία δώρα, πήγαιναν στο θέατρο, έκαναν sex και φτου και από την αρχή.  Η κοινή τους πορεία δεν εξελισσόταν στο ελάχιστο.  Αυτούς δεν τους ένοιαζε και πολύ γιατί το έπαιζαν νέοι και ωραίοι - το "όριο" των 45 χρόνων ήταν ακόμα πολύ μακριά και αυτή η Αθηνά θεωρούσαν ότι αρχίζει να τους τα ζαλίζει.  Παράλληλα εμφανιζόταν και μία "Αθηνούλα" πιο μικρή, πιο ανέμελη, πιο ξεκούραστη.
Και η Αθηνά έπρεπε να βρει κάποιον άλλο, να ξεκινήσει από την αρχή με ακόμα λιγότερες φίλες διαθέσιμες να την ακολουθήσουν στο bar hopping και μία καινούργια ρυτίδα στο μέτωπο.
Και να περνάει κάθε φορά άλλο ένα στάδιο μελαγχολίας και εσωτερικής αναζήτησης... "Τί σκατά έκανα λάθος? Γιατί έχασα τον καιρό μου με αυτόν το μαλάκα? Αφού φαινόταν ότι με κοροϊδεύει... Πότε θα βρεθεί ο ΕΝΑΣ που θα θέλει τα ίδια με μένα?".  Και μετά από αυτό το στάδιο και μερικά cocktails με φίλες, η (αυτο)πεποίθηση ότι τέρμα οι μαλακίες, τώρα θα έρθει, θα καψουρευτούμε, θα αγαπηθούμε, θα κάνουμε οικογένεια...

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ γνωρίζω πολλές Αθηνές.  Γυναίκες που έχουν παλέψει πολύ στην ζωή τους για να είναι ανεξάρτητες, επιθυμητές, μορφωμένες, κοινωνικές.  Που είναι γύρω στα 35, φαίνονται νεότερες (όπως όλη η γενιά μας άλλωστε) και θέλουν δειλά δειλά να κάνουν ένα ακόμα βηματάκι, αλλά δεν τους κάθεται.  Δεν έχω καταλάβει απόλυτα ακόμα τί φταίει. 
Εκτός από το προφανές "όλα τυχερά είναι σε αυτή τη ζωή", δεν μπορεί, θα έχουν συντελέσει και άλλοι παράγοντες στο ότι έχω μια χαρά φίλες που δεν μπορούν να σταυρώσουν έναν γκόμενο περίπου έτσι όπως τον θέλουν. 
Πάντως το πιο σημαντικό ίσως είναι ότι οι άντρες δεν βγαίνουν σε μοντέλο με βιολογικό ρολόι.  Είναι 35αρηδες και τα πίνουν ανέμελοι στην πλατεία Καρύτση, θέλουν να γυρνάνε μόνοι τους σπίτι το βράδυ και η φάση "πατέρας" δεν τους λέει τίποτα για τα επόμενα δέκα χρόνια.  Η δε φάση "γαμπρός" δεν τους λέει/έλεγε τίποτα, ποτέ. 
Κρίμα που οι Αθηνές μου δεν μπορούν να συντονιστούν με τους ελεύθερους, ενδιαφέροντες άντρες εκεί έξω.  Κρίμα που δεν μπορούν να δημιουργηθούν μεγάλες παρέες νέων, μοντέρνων γονιών (ειδικά μπαμπάδων) με αντοχές και με διαφορετικές ιδέες, κρίμα που πλέον οι γυναίκες στα 38 καταθλίβονται γιατί πιστεύουν σοβαρά στο ενδεχόμενο να μείνουν μόνες για την υπόλοιπη ζωή τους, κρίμα που αυτό τις οδηγεί στο να γίνονται αντιδραστικές και παράξενες, αποξενώνοντας ακόμα περισσότερους φίλους από την μεγάλη τους αγκαλιά.
Χθες είχα επέτειο γάμου - 4 χρόνια.  Έβαλα φόρεμα, πήρα ένα φανταστικό δώρο και πέρασα υπέροχα με τον άντρα μου και την κοιλιά μου.
'Ετσι είναι αυτά.... Τυχερά.... Αλήθεια? Το πιστεύετε στ'αλήθεια???