Άντε, τελειώνουμε?

Πω πω, βάρυνα ρε φίλε...
Και όχι απλά χόντρυνα (+13, +14 εξαρτάται από το αν είμαι σε μουντ να κλέψω ή όχι).... "ΒΑΡΥΝΑ".
Βάρυνα στο πώς περπατάω, πώς κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, πώς πάω στην τουαλέτα (το χειρότερό μου μακράν), πώς δένω τα κορδόνια από τα All Star μου, πώς κοιμάμαι στην γωνίτσα μου μαζί με τα άλλα δύο αγόρια μου....
Αλλά "βάρυνα" και στην συμπεριφορά μου - προχθές πήγα για μία μπίρα και δεν με χωρούσε ο τόπος.  Αισθανόμουν σαν να είμαστε πάρα πολλοί, πολύ κολλητά, η τεράστια καρέκλα μου με πίεζε και νόμιζα ότι δεν είχα που να βάλω το στήθος μου. 
Σήμερα πάλι γείωσα πρόσκληση για φαγητό με τέσσερις σούπερ φίλους γιατί ένιωθα την ανάγκη να βουλιάξω στον καναπέ με την μοναξιά μου, με την μπάλα του μπάσκετ που κουβαλάω στην κοιλιά μου, με το blog μου, το τουΐτερ και τα όνειρα του γιού μου, με τα 14 κιλά μου (ρε, μήπως είναι 13?) και τα βογγητά μου κάθε φορά που σηκώνομαι από τα μαξιλάρια.
Δεν είχα όρεξη να κάνω αχ βαχ μπροστά σε φίλους, να πλακουτσώσω τον πωπό μου σε μία άκαπμτη καρέκλα, να θέλω να ξαπλώσω ανάσκελα γιατί η μέση μου με εκδικείται που δεν την φρόντισα όταν έπρεπε και να κάνω την χαριτωμένη όταν η μεγάλη μου έγνοια θα ήταν αν θα ενεργήσει το γάλα μαγνησίας πριν την βάφτιση του Διονύση αύριο.
Είναι αυτό το τρίτο τρίμηνο, το πιο αντιφατικό από όλα.
Γιατί είναι δύσκολο, αργό και νωχελικό, ενώ ταυτόχρονα είναι το τέλος ενός θαυμαστού ταξιδιού, είναι αισιόδοξο και ονειροπόλο.
Αυτή η φάση στην ζωή της εγκύου που όσο φάνκι/τρέντι/κούκου και αν θέλει να είναι, στην πραγματικότητά της κυριαρχούν τα fold-over παντελόνια και η έντονη επιθυμία να σταματήσει να δουλεύει, να αράξει σπίτι πνιγμένη στα μωρουδιακά και να έχει κάποιον να την προσέχει και να την αγκαλιάζει τα βράδια που ξυπνάει κάθε φορά που πρέπει ν'αλλάξει πλευρό.
Είναι τώρα που μετράω μέρες - πόσο είσαι? σε 2 μέρες μπαίνω στον 8ο - μετανιώνω που δεν έκανα στο φουλ τα μαθήματα του ανώδυνου, προετοιμάζομαι να απαιτήσω πράγματα από τον γυναικολόγο μου, την μαία μου, το Λητώ και βάζω στοιχήματα για την τελευταία ημερομηνία.
Τί περίεργο αυτό το τρίτο τρίμηνο, σαν σαλιγκάρι που σέρνεται στα χόρτα μετά την βροχή, σαν πονηρό παιδί που γλείφει αργά μια κουταλιά nutella, σαν ένα αόρατο βαρίδι που βολεύεται στους ώμους σου και σε προστάζει, σαν ένα φως στην άκρη του τούνελ - ένα πανέμορφο μωρό που ξεκαρδίζεται γάργαρα, απλώνει τα χέρια και σε αγκαλιάζει.  Το δικό σου.
Και το τηλέφωνο μου χτυπάει, είναι η φίλη μου, "Μην είσαι μαλάκας, βάλε μια φόρμα κι έλα, μας λείπεις..."
Τί να κάνω, να πάω?  Έχουμε και αυτή την βάφτιση αύριο το πρωί και μόλις έκαψα την πίτσα...