Moodboard & Λέξεις.

Σήμερα η μέρα ήταν Walter-free και από το πρωί ασχολούμαστε με βιδώματα, γατόσπιτα, συναρμολογήσεις και τεράστιες σακούλες με ρούχα. 
'Επρεπε να το κάνουμε αυτό, και ας ήταν λίγο σαν Κυριακή, γιατί πλατό του αλ-τσαντίρι νιουζ είχαμε καταντήσει.
'Ολα αυτά έγιναν αφού έκανα εγώ το καθιερωμένο εθιμοτυπικό:
Τραγούδησα το πρωί στον άντρα μου το κορόιδο Μουσολίνιιιιιιιι / κανείς σας δεν θα μείνειειειειειειει / και συ και η Ιταλία, η πατρίδα σου η γελοία, τρέμετε όλοι το χακίίίίίίίίί΄(τσιριχτά).  Γελάω/άμε υπερβολικά με αυτή την μαλακία που κάνω ΚΑΘΕ 28η ανελλιπώς.  Σημαία πάντως δεν βγάζουμε στο μπαλκόνι.
Ανεξαρτήτως εθνικής εορτής, η μέρα σήμερα μου φάνηκε πως είχε ρίξει κάτι νοσταλγικό στην ατμόσφαιρα.  'Ισως ήταν ο θόρυβος του αέρα όταν φυσούσε, ή το γκρίζο του ουρανού, ή ακόμα και το ότι το σπίτι ήταν υπερβολικά σιωπηλό, πάντως στο μυαλό μου στροβιλίζονταν διαρκώς εικόνες.
Ήθελα ένα cappuccino με ξυλάκι κανέλλας και φλούδα πορτοκάλι στο Petit Fleur στο Χαλάνδρι και να ακούω γαλλική μουσική άλλων δεκαετιών από βινύλιο, ενώ θα φοράω ολοκαίνουργια brogues μποτίνια και το τακούνι τους θα κάνει ταπ ταπ στο ρετρό πλακάκι.
Μόλις έβγαινα έξω, θα τυλιγόμουν σε μία μακριά, chunky μάλλινη ζακέτα και ένα ζακάρ κασκόλ από αυτά που τελειώνουν οριακά στο κάτω χείλος και κρέμονται μέχρι τα γόνατα και τις κάνουν όλες να φαίνονται ωραίες και στυλάτες. 
Θα περπατούσα στους δρόμους του Λονδίνου πάντα με ακουστικά, και θα άκουγα οπωσδήποτε Flunk - δεν θα βιαζόμουν.  Θυμάμαι τα πρωινά στο Λονδίνο που έτρεχα να πάω στην δουλειά, άκουγα πάντα κάτι στην τσίτα, πολύ μπιτάτο, για να μου δώσει ρυθμό, παλμό, να είναι τα βήματα μου γρήγορα και η διάθεσή μου ανεβασμένη.  Στον γυρισμό, άραζα με τσιλαουτιές μέσα στο μετρό.
Μετά θα πήγαινα σε σπίτι φίλων, από αυτά που η διακόσμηση είναι λίγο Ikea και λίγο vintage, οι τοίχοι έχουν πάντα χρώμα και η παρέα είναι μαλτινάσιοναλ, μαλτικάλτσουραλ και μαλτισέξουαλ.  Θα καθόμασταν όλοι στο πάτωμα, πάνω σε κάτι-σαν-φλοκάτη και θα πίναμε κόκκινο κρασί με παγάκια μέχρι τελικής πτώσεως.  Κάποιοι μπορεί να έτρωγαν και αχνιστή σούπα βελουτέ.  Δεν υπάρχουν ανταγωνισμοί και αντιπάθειες σε αυτές τις συναντήσεις.  Όλοι είναι κουλ, τα χείλια τους γίνονται μωβ μπλαβί από το κρασί και φεύγουν όταν έχει αρχίσει να χαράζει.  Από το cd ακούγεται κάτι απροσδιόριστο, πολλές φορές και Gathering.
Στον γυρισμό είμαι πάντα λίγο πιο στραπατσαρισμένη, πιο τσαλακωμένη.  Μου μιλάνε διάφορα ρημάδια των δρόμων, αλλά δεν ακούω γιατί στ'αυτιά μου τραγουδάει η Cat Power,

we've lived in bars

and danced on tables

hotels trains and ships that sail

we swim with sharks

and fly with aeroplanes out of here

out of here

To αεροπλάνο με πάει στο σπίτι μου. Το σπίτι μου είναι καθαρό, γλυκό, τακτοποιημένο και μυρίζει βανίλια. Ο Dario με περιμένει στο δωμάτιό μας, κάτω από το πιο αφρουλένιο πάπλωμα του κόσμου και σεντόνια από αιγυπτιακό βαμβάκι.

Μετά από λίγες ώρες, και ενώ ο ήλιος τρυπώνει από όλες τις χαραμάδες, η πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνουν ο γιος μου με την κόρη μου, μας πνίγουν στα φιλιά και τώρα το δωμάτιο μυρίζει προδέρμ και χαμομήλι. Ανοίγω το ραδιόφωνο και ακούγεται κάτι τόσο απόλυτα χαρούμενο σαν το Get Happy που τραγουδούσε η Judy Garland στα 50s....
Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι το moodboard της πρόσφατης ζωής μου.

Προτεινόμενο playlist γι'αυτό το post:

Serge Gainsbourg - Les sucettes
Saint Etienne - Sylvie
Flunk - Six seven times
Moloko - Familiar Feeling
Tracey Thorn - Why does the wind
Loopa Scava meets Cayetano - The Rain comes again
The Gathering - Saturnine
CocoRosie - Beautiful Boyz
Cat Power - Lived in Bars
Bat for Lashes - Daniel
I got you on tape - Somersault
Goldfrapp - Happiness
Judy Garland - Get Happy

Εμπρός, ανάψτε και ένα τσιγάρο και για 'μενα, νωρίς είναι ακόμα, αρκεί να επιτρέπεται.  Και το εννοώ αυτό.

'Ονειρα γλυκά, με πολλές μουσικές.

THE project (vol.I)

Χάθηκα λίγο αυτές τις μέρες.
Χάθηκα λίγο αυτές τις μέρες?
'Η μου φαίνεται γιατί έχω γίνει addicted to posting...?
Έκανα όμως πράγματα, μεταξύ των οποίων και βαφή μαλλιών μόνη μου, στο μπάνιο μου (Κορρέ, Σκούρο Ξανθό του Μελιού or something like that) στα κλεφτά - μέσα σε 45 λεπτά όλη η διαδικασία -ενώ ετοιμαζόμασταν οικογενειακώς να βγούμε για κυριακάτικο γεύμα.  Μία τεράστια σφυρίδα 9 κιλά που έπιασε ο μεγάλος Walter στις φθινοπωρινές περιπλανήσεις του στο Ιούνιο.  Ο δικός μου, ο μικρός, είπε πώς ναι, θέλει και αυτός την επόμενη φορά να πάει για ψάρεμα, αλλά εγώ δεν ξέρω... με έπιασαν οι ευαισθησίες μου και ξαναθυμήθηκα μία από τις κορυφαίες στιγμές μου ως παιδί, τότε που πέταξα όλα τα ψάρια ενός ψαρά στην Χαλκιδική ξανά στη θάλασσα, μήπως καταφέρει κανένα και σωθεί.
Και έκανα βέβαια και πράγματα για το νο2.
Μην αγωνιάτε φίλοι, θα έχει το παιδί κορμάκι να βάλει.  Θα έχει και ολοκαίνουργια, ολόλευκα καλύμματα στο καλάθι του (σιχαίνομαι την λέξη καλαθ-ΟΥΝΑ, δεν ξέρω γιατί!), θα έχει και αυτοκόλλητα για τον τοίχο του, μπιμπερόν χωρίς bpa και 4 μέτρα ύφασμα που θα γίνουν κουρτίνα.
Και κατά τα φαινόμενα, μάλλον θα έχει και δωμάτιο, καθώς από το πάνικ ρουμ έχει μεταφερθεί όλο το πάνικ στο σαλόνι (εκτός φυσικά από την Λούνα, δεν μας κάνει ακόμα καρδιά...) και το υπόλοιπο περιμένει, βαμμένο παρακαλώ, να μεταμορφωθεί σε baby's room!
Η απόδειξη βέβαια, έχει φωτογραφηθεί (και λίγο το όπισθεν του μπαμπά επίσης).  'Ολη η πιθανή και μη σαβούρα του σπιτιού, όλη η ξεχασμένη, σκονισμένη παλιατζουρία και λίγοι προσωπικοί θησαυροί, μεταφέρθηκαν στο σαλόνι για αναπροσαρμογή, ανακύκλωση, χάρισμα ή πέταμα - το σαλόνι βέβαια εκτός από look σκουπιδιάρικο του δήμου, έγινε και απροσπέλαστο για socialising.  Εννοείται ότι δεν έχουμε ακόμα ξεμπερδέψει με όλα αυτά, αλλά έχουμε λίγο ελαφρύνει την κατάσταση.

Ok, το ξέρω ότι ξεκινήσαμε κάπως έτσι....

Αλλά ευελπιστούμε να καταλήξουμε σε κάτι τόσο χαρούμενο, χαριτωμένα κοριτσίστικο, προφανώς λιγότερο τέλειο, αλλά εντελώς αγαπησιάρικο, όπως αυτά:

Το ξαναλέω, και κλείνω μάτι γιατί μου αρέσει...  Stay Tuned!

(φώτος 1,2 από http://decor8blog.com/ και 3 από http://www.mrsboho.blogspot.com/)

Aθώες ανησυχίες μιας ζαλισμένης μαμάς.

Αυτές τις ημέρες έχουμε απλά ξεπατωθεί.

Λόγω του προβλήματος στο πόδι που έχει εδώ και ένα μήνα η κυρία Ελένη, δεν έχουμε βοήθεια από πουθενά, αλλά τρέχουμε ασταμάτητα από τα βρεφικά πολυκαταστήματα στο γιατρό, από το κολυμβητήριο στο δημιουργικό εργαστήρι και από το Golden Hall στο Ζάππειο, ενώ ταυτόχρονα όταν χρειάζεται κανονίζουμε διάφορους μαγικούς συνδιασμούς για την παραλαβή του Walter από την θεία του, ή την παράδοσή του στην γιαγιά την ώρα που επιστρέφει από την δουλειά.

Ευτυχώς, τώρα δεν δουλεύω.
Δυστυχώς, είμαι σχεδόν στον 9ο.

Ευτυχώς, γιατί βλέπω ένα παιδί να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου ευτυχισμένο, υπέροχο και τρυφερό. Να απολαμβάνει την μαμά του και τον μπαμπά του και ταυτόχρονα να γίνεται όλο και πιο ανεξάρτητος, πιο δυνατός και πιο σίγουρος, γιατί η παρουσία πλέον των γονιών του δεν είναι αμφίβολη, αλλά αδιαμφισβήτητη.
Ευτυχώς, γιατί είμαστε η απόλυτη οικογένεια. Λόγω της ιδιομορφίας της δουλειάς του μπαμπά, είμαστε όλη μέρα μία σφιχτή αγκαλιά για τρείς (ναι, δεν την ξεχνάω, έχουμε ανάμεσά μας και την κοιλούμπα) και μαθαίνουμε διαρκώς ο ένας από τον άλλον. Περνάμε μοναδικές στιγμές, δεν πνίγουμε τα γέλια μας, αλλά τα νεύρα μας και - μιλώντας για τον ευατό μου - θα έλεγα ότι είμαι γεμάτη 100%.
Τις δυσκολίες μιας εγκύου που τρέχει διαρκώς πίσω από ένα ζωηρό αγόρι 2,5 ετών ας μην την ξανααναλύσω και γίνω κουραστική, είναι αυτονόητες.
Σήμερα όμως, ζώντας για λίγο την ζωή μίας μη εργαζόμενης μαμάς αν και όχι με την τυπική έννοια του όρου, μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ τί τελικά είναι καλύτερο.
Να αποχαιρετάς, αναίμακτα πρέπει να ομολογήσω, το παιδάκι σου με μία σφιχτή αγκαλιά και ένα ζουμερό φιλί κάθε πρωί και να το βλέπεις πάλι στις 7 το απόγευμα, μαθαίνοντας τα νέα του σαν μία ιστοριούλα που σου διηγούνται άλλοι, ή να ζεις την ζωή του καθημερινά έτσι όπως η χελώνα κουβαλάει το καβούκι της. Τόσο απόλυτα.
Υπάρχει βέβαια και η μέση λύση, που εγώ δεν την ακούω καν. Δεν μπορώ να την εφαρμόσω ούτε πρακτικά, ούτε σαν φιλοσοφία και επειδή γράφω και ειλικρινά, μου την βαράει και λίγο.
Δεν δουλεύω, αλλά έχω νταντά, καθαρίστρια και μαγείρισσα, τις οποίες κουβαλάω μέχρι και στις διακοπές γιατί πολύ απλά δεν ξέρω να κοιμίζω, να καθαρίζω, να διασκεδάζω και να διαπαιδαγωγώ το μωρό μου επειδή είμαι πολύ απασχολημένη με μάνι-πέντι, yogalates, beauty sleep και μαθήματα αγγειοπλαστικής.
Fuck that. Poor kids.
Τέλος πάντων, μεταξύ των άλλων δύο προφανώς πιο νορμάλ επιλογών, δεν είμαι εγώ αυτή που θα δώσει την απάντηση καθώς μιλάμε για την νούμερο ένα ανησυχία που στροβιλίζει στα μαμαδομυαλά από τότε που η γυναικεία χειραφέτηση σάρωσε τις φιλοσοφίες και τις πεποιθήσεις όπως ο τυφώνας Κατρίνα τα φράγματα της Νέας Ορλεάνης.
Στην πλειοψηφία τους, γιατί εννοείται ότι υπάρχουν πάντα οι φωτεινές εξαιρέσεις, οι μαμάδες που δεν εργάζονται είναι λιγότερο "ενδιαφέρουσες" από εκείνες που εργάζονται.  Και αυτό γιατί αναγκαστικά περιορίζουν τα ερεθίσματά τους στις καταστάσεις εκείνες που αφορούν το παιδί τους.  Περιορίζουν και τον κύκλο τους, γιατί οι συζητήσεις που πλέον τις ενδιαφέρουν και μπορούν να αναπτύξουν με ευφράδεια, είναι φυσικό και επόμενο να μην αφορούν όλες τις υποψήφιες γυναίκες-φίλες.
Έτσι, δημιουργούν μία ζωντανή, πολύβουη μαμαδοπαρέα, με τρελό expertise στα νηπιαγωγεία και τις εξωσχολικές δραστηριότητες και με ωραίες ιδέες για δημιουργική απασχόληση και εκδρομές, που όμως κινδυνεύει να τις εγκλωβίσει και τελικά να τις καταπιεί όπως η ταραντούλα.  Κάποια στιγμή τα παιδιά θα φύγουν από την αγκαλιά τους και οι μαμαδοπαρέες δεν θα έχουν σημαντικό λόγο ύπαρξης. Και τότε θα αρχίσουν να βιώνουν μία πραγματικότητα λίγο πιο μοναχική από αυτό που είχαν φανταστεί.  Αλλά ίσως πιο γεμάτη από υπέροχες αναμνήσεις, από συγκλονιστικές στιγμές που τις έζησαν όλες σαν πρωταγωνίστριες και ίσως, αυτό από μόνο του να είναι αρκετά δυνατό για να τους επιτρέψει να αράξουν στην συνέχεια με γαλήνη και αυτογνωσία.
Από την άλλη, η εργαζόμενη μαμά εύχεται να είχε περισσότερες ώρες το 24ωρο για να μπορέσει να συντονίσει όλα αυτά που έχει να κάνει. Για να βρει την χρυσή ισορροπία με το παιδί, τον εαυτό, την δουλειά και τον κύκλο της. Είναι πολύ αγχωτικό και πολύ δύσκολο να ισορροπείς πάνω σε στιλέτος και να τρέχεις με τα air max millenium με τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες επιτυχίας.
Είναι όπως εξαιρετικά αναζωογονητικό να βγαίνεις ένα βράδυ για κρασί με την κυρία Δημοφιλία του γραφείου και την επόμενη μέρα να τρέχεις να προλάβεις παιδικό πάρτι στους παιδότοπους που τόσο κράζεις. Έχει πλάκα να σε φλερτάρουν 25χρονα που την έχουν δει γκόμενοι μέσα σε meetings και το απόγευμα να πηγαίνετε με τον άντρα της ζωής σου καροτσάδα στο Θησείο.
Την ώρα όπως που το παιδί σου θα χτυπήσει, θα αρρωστήσει, θα κλάψει, παίζει και να μην είσαι εκεί. Και όταν θα θέλει μία αγκαλιά να κουρνιάσει, μπορεί και να μην είναι η δική σου. 'Οταν θα μάθει να διαβάζει, μάλλον δεν θα είσαι η πρώτη που θα το ακούσει, και όταν θα μάθει να μετράει, τα δάχτυλα που θα τεντώνονται μπροστά του, ίσως και να μην είναι τα δικά σου. Ίσως και να πάρεις τηλέφωνο για να ακούσεις την φωνή του και η καρδιά σου να σφιχτεί.  Πάλι προτεινόμενη για Όσκαρ β' γυναικείου.
'Οσο γράφω, τόσο περισσότερο πιστεύω ότι δεν θα καταλήξω πουθενά.
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αν χαρακτηρίζονται από ελάχιστα ψήγματα δημιουργικότητας πρέπει να βρίσκουν διεξόδους να την διοχετεύουν και να την αναπαράγουν. Και πως ακόμα και η μίνιμουμ επαγγελματική δραστηριοποίηση μόνο καλό μπορεί να επιφέρει στην προσωπικότητά τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό και απογοητευτικό για μένα, από τις απόλυτα μονοδιάστατες γυναίκες που ανοίγουν το στόμα τους το πρωί και ξέρεις τί θα πουν, που το κλείνουν το βράδυ και σε έχει πάρει ο ύπνος πριν σου πουν καληνύχτα, ανίκανες να αναγνωρίσουν άλλο ανθρώπινο είδος εκτός από τις συναδέλφισσες μαμάδες - ηρωίδες αυτού του κόσμου.
Τελικά, τί αναμενόμενα θεωρητικό απόφθεγμα, και οι άλλες οι μαμάδες πρέπει να παλέψουν σκληρά, λες και δεν τους έφταναν οι μάχες που δίνουν καθημερινά, για να βρουν μία χρυσή τομή, να μην παρασυρθούν από τα λεφτά και την εξουσία που συνεπάγεται η αδυσώπητη καριέρα, και τελικά καταντήσουν να μεγαλώσουν μέσα στο σπίτι τους έναν ξένο.
Οι σχέσεις με τα παιδιά δεν χτίζονται απλά, ούτε φυσικά. Θέλει πολύ δουλειά. Περισσότερη από ότι χρειάζεται μέσα στην εταιρεία. Αλλά είναι πολύ μεγαλύτερη η ανταμοιβή.
Δεν μπαλαντζάρεται με μπόνους.  'Η μήπως... εξαρτάται από το μπόνους; (φινάλε Inception style).

Τελευταία μέρα στο γραφείο.

Ωραία ήταν.  Έμεινα μέχρι αργά, αλλά χωρίς άγχος, πέταξα τα χαρτιά μου που ήταν απλωμένα και σκονισμένα πάνω σε όλη την - ομολογουμένως μεγάλη - επιφάνεια του γραφείου μου, χάρισα ένα κοπίδι και ένα ψαλίδι στην Μαρία και ένα πορτοκαλί marker στην Ιωάννα.
'Εβγαλα και κάτι projects & κάτι κωλοbrief στο σφυρί και έκαναν όλοι τους αδιάφορους.
Μετά παραγγείλαμε Domino's jumbo πίτσες και αυτά τα καταπληκτικά cinnadots, μπουκίτσες ζύμης με κανέλλα και γλάσο.  Χωρίς γλάσο δεν λέει.  Όσοι το φοβήθηκαν γιατί η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα παχύρευστο, κολλώδες, λευκό υγρό, επέστρεψαν για δεύτερο cinnadot με φουλ έξτρα.
Πήρα και την πρώτη μου ροζ κάρτα.  Δεν μου έχουν ποτέ δώσει ροζ κάρτα.  'Ισως γιατί σαν κοριτσάκι, έφηβη, φίλη ή γκόμενα δεν ενέπνευσα ποτέ, κανέναν για ροζ κάρτα.  Αλλά το κοριτσάκι μου... ενέπνευσε.  Και έτσι πήραμε την πρώτη ροζ κάρτα μας ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ.  How cute is that?
'Ολοι με κοιτάζαν με γλυκύτητα και τρυφερότητα, πήρα πολλές ευχές και αγκαλιές.  Και πολλοί ζήλευαν, αλλά πραγματικά, με αυτή την πιο καλοπροαίρετη ζήλια που μπορεί να υπάρξει, όταν ανακοίνωνα με το πιο πλατύ μου χαμόγελο ότι "σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στο γραφείο".
Με κέρασαν τον καφέ, την τυρόπιττα, το νερό και τα παγάκια!  Το τηλέφωνό  μου χτύπησε ελάχιστα και τί ωραίο συναίσθημα να ξέρεις πως και να έχει γίνει καμία μαλακία, κανείς δεν πρόκειται να σου την χρεώσει.  Αντίθετα, θα φοβηθούν και να σε πάρουν τηλέφωνο για να ζητήσουν να τους εξηγήσεις.
Εγώ σήμερα πάντως φόρεσα τον χαρούμενό μου εαυτό και έφυγα πετώντας.
Και όταν μου είπε η Άννα Μαρία πως "εμείς δεν θα σου λείψουμε μάλλον καθόλου, αλλά εσύ θα μας λείψεις πολύ", νομίζω ότι ξέρω πώς το εννοεί.
Αυτό το "εμείς" δεν είναι προσωπικό φυσικά, αλλά είναι μεγάλο πράγμα να ξεφεύγεις για έναν τόσο ευχάριστο λόγο από την ρουτίνα του γραφείου.  Από το άγχος, την τσίτα και την μονοτονία που καμιά φορά σε πνίγει, από τις ίντριγκες, τις αδικίες και τα νεύρα, από τις περίεργες απαιτήσεις και από το σκότωμα των ιδεών για τις οποίες είσαι τόσο περήφανος.  Μεγάλο πράγμα να περνάς από αυτό τον κόσμο στις προδέρμ μυρωδιές και και τις bpa free πιπίλες για λίγο.
Το γραφείο (αυτό το στον Παράδεισο Αμαρουσίου, ή κάποιο άλλο που θα του μοιάζει, κάπου αλλού) θα είναι εκεί, και οι μεγάλοι πολυεθνικοί πελάτες, επίσης. 
Το μωρό μου όμως θα είναι μόνο μια φορά μωράκι ημερών, μηνών και το πρώτο του χαμόγελο ή δοντάκι μόνο μία φορά θα είναι... πρώτο. 
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να χάσω ούτε λεπτό από την ανάσα του. 
Ας κάνω και για ένα διάστημα καριέρα στην μητρότητα, λοιπόν.
Και μάλιστα φουλ τάιμ.

To δεύτερο μήπως είναι λίγο φτυσμένο? (μέρος Βου & μάλλον τελευταίο).

Φίλε, καμία σχέση.
Εντάξει πείτε με κυνική, περίεργη, αναίσθητη (ναι, το ακούω), άνετη-και-καλά, αλλά αυτός εδώ ο 8ος δεν έχει καμία σχέση με τον 8ο του 2008.

Το μωρό που θα έρθει, δεν έχει ούτε ένα καλτσάκι.

Δεν έχει χειμερινό εξοπλισμό (γιατί ο αδελφός της είχε γεννηθεί 'Ανοιξη) και εκτός από ένα πετσετέ ζακετάκι-πιο-μικρό-πεθαίνεις, δεν έχει τίποτα ΡΟΖ (προφανώς, γιατί δεν είχαμε τίποτα ΡΟΖ.  Καλά, ούτε γαλάζιο είχαμε γιατί το θέλαμε σουρπρίζ, αλλά άλλο θέμα αυτό τώρα).
Γενικώς, δεν έχει κανένα εξοπλισμό.  Δεν έχει ούτε ένα μπιμπερόν και έχουμε χάσει τον υγραντήρα, αλλά who cares? σε μία ωρίτσα τα έχουμε αγοράσει αυτά.
Μου λείπει η έρευνα για το τέλειο καρότσι, τα video για το πώς διπλώνει στο youtube, το μέτρημα για να χωράει στο πορτ παγκάζ του mini, το χαζολόγημα στα πολυκαταστήματα τύπου mothercare και οι ηλιθιότητες της κάθε πωλήτριας για να σε πείσει να το πάρεις.
Επίσης, δεν έχει δωμάτιο, αλλά ένα πάνικ ρουμ σε απόλυτο πανικό και στην γωνία κάπου ένα κιλό μπογιά.  Ο μπογιατζής ΘΑ έρθει, η ντουλάπα ΘΑ έρθει, η κούνια ΘΑ αγοραστεί και η αγαπημένη μας δικαιολογία είναι ότι "έλα μωρέ, μαζί μας θα κοιμάται στην αρχή".  Τουλάχιστον τώρα έχω το γνώθι σε αυτόν, γιατί την πρώτη φορά το έπαιζα πολύ άνετη, ότι θα τον βάλω στο δωμάτιό του με την μία.  Και μετά πήρα τα τέτοια μου με την ανακαίνιση, γιατί δεν υπήρχε όχι δωμάτιο, αλλά ούτε σπίτι και ηρέμησα.
'Οχι, όχι, όχι, δεν θα της βάλω πανάκριβη ταπετσαρία από το vibel, με την αχώνευτη ιδιοκτήτρια και πωλήτρια να μου πουλάνε μούρη ταυτόχρονα επειδή δεν αγόραζα από αυτούς και όλα τα υπόλοιπα, αλλά υπέροχα stickers που ΘΑ αγοράσω από το internet, γιατί έμαθα να αξιολογώ τα πεταμένα χρήματα διαφορετικά.  Ναι, τα σπάει το δωμάτιο του Walter, αλλά μπορώ να το κάνω και αυτό ωραίο με λιγότερα.  Και μπάι δε γουέι και πολύ τους είναι που τους έβαλα λινκ.  Για να μην πάτε ;-).
Εγώ τώρα, δεν έχω αγοράσει αμφίεση μαιευτηρίου.  Είμαι στην φάση να βάλω παλιά, μαύρη πυζάμα από αυτές που προχωράς και σέρνονται κάτω από την φτέρνα σου και σουτιέν που έχει ξεθωριάσει στο πλύσιμο.
Δεν με έχω φροντίσει καθόλου, του τύπου χαρωπή, λαμπερή έγκυος.  Δεν έχω κάνει spa pre-pregnancy treatment (όκει ψωνίστικο, αλλά το είχα κάνει την πρώτη φορά και το είχα απολαύσει...), ούτε καθαρισμό προσώπου & δοντιών (πω πω, πολύ χάλια ακούγομαι), αλλά νομίζω προλαβαίνω τουλάχιστον ένα αξιοπρεπές κούρεμα.
Την παλεύω λίγο καλύτερα με τα κιλά.  Μην φανταστείτε ότι είμαι από αυτές τις καταπληκτικές, αξιοθαύμαστες γυναίκες που το κοντέρ σταματάει στο +10, αλλά είμαι λίγο καλύτερα από την παρεκτροπή της πρώτης φοράς.  Τώρα σταματάω στην μία κουταλιά nutella, όχι στο ένα βάζο.
Αλλά ρε παιδιά, είμαι πιο ευτυχισμένη και πιο αισιόδοξη.  Την πρώτη φορά όλο έκλαιγα και τράβαγα ζόρια, τώρα γελάω, γουστάρω και γράφω και μπλογκ!  Και πιστεύω δεν θα κλειστώ μέσα και θα μιζεριάσω, αλλά θα είμαι πιο χαλαρή, θα ζητήσω βοήθεια ξέροντας γιατί και από ποιόν την ζητάω και θα κάνω και σχέδια για το μέλλον μου/μας.
Τέλος πάντων, θα σας ενημερώνω, ελπίζω να ρολάρει κάπως έτσι και να περάσουμε υπέροχα Χριστούγεννα όλοι μαζί.
Γαμώτο, επίσης έχω ξεχάσει ακόμα και να ανοίξω φυλλάδιο για τα βλαστοκύτταρα!
Και δεν θυμάμαι ούτε τις αναπνοές.

p.s: για το μέρος Α του ποστ, δείτε εδώ.

The Papas

Στην δουλειά κάθομαι σε open space γραφείο, και αν και σε γενικές γραμμές λόγω χαρακτήρα θα προτιμούσα κάποιες στιγμές απόλυτης κουφαμάρας και μουγκαμάρας, κάποιες άλλες έχουμε πολύ χιούμορ και κάποιες άλλες η συγκατοίκηση αποδυκνείεται πολύ χρήσιμη.  Ειδικά όταν βαριέσαι να δουλέψεις.
Χθες λοιπόν, αισθανόμουν εντελώς blanc.  Δεν έβρισκα τίποτα να γράψω και δεν θεωρούσα ότι μπορώ να αναπτύξω κανένα θέμα με ενδιαφέρον τρόπο... και έτσι πέταξα ευθέως την ερώτηση.
- Ρε... τί σκατά να γράψω στο μπλογκ?
- Για μπαμπάδες! Για το πώς αισθάνονται με τον ερχομό του δεύτερου (ή και πρώτου) μωρού στο σπίτι, ποιά είναι τα άγχη και οι αγωνίες τους και τί περιμένουν με μεγαλύτερη ανυπομονησία!
Thanx Ρίτα.  Δεν θα το αναπτύξω ακριβώς έτσι, αλλά όντως, το τόπικ μπαμπάδες... έχει ζουμί.
Και αυτό γιατί βλέπω τόσους πολλούς γύρω μου, συναναστρέφομαι άλλους τόσους και δίπλα μου - λόγω ηλικιακού γκρουπ - ξεφυτρώνουν συνεχώς καινούργιοι, που με κάνουν να αναθεωρώ διαρκώς τις απόψεις μου.
Και μετά έχω θέσει και πολύ ψηλά τον πήχυ γαμώτο, είμαι με τον καλύτερο μέσα στο σπίτι μου, τον πιο ακούραστο, εφευρετικό, διασκεδαστικό, αφοσιωμένο και πρόθυμο μπαμπά που έχω γνωρίσει! Ever! 
Και μην με παρεξηγήσετε, εννοείται ότι δεν μειώνω τους δικούς σας και ότι για την κάθε γυναίκα προφανώς ο άντρας που έχει επιλέξει να περάσει την ζωή της και να δημιουργήσει οικογένεια είναι ο καλύτερος, απλά εγώ έχω αποφασίσει να γράφω ακριβώς έτσι όπως αισθάνομαι.... και αισθάνομαι ότι ο Dario είναι ο καλύτερος μπαμπάς όχι που θα μπορούσε να υπάρχει, αλλά που θα μπορούσε να έρθει να με βρει ακόμα και στα όνειρά μου!
Πάντως οι καινούργιοι μπαμπάδες είναι sexy. 
Είναι μοντέρνοι, με άποψη, δεν ντρέπονται να διαβάζουν και το mommy και να βάζουν τα παιδιά στους ώμους τους, ενώ παράλληλα στρίβουν αβίαστα ένα τσιγάρο.
Διεκδικούν πράγματα, διεκδικούν συναισθήματα και στιγμές.  Θέλουν να κάνουν δραστηριότητες μόνοι με τα παιδιά τους και προσπαθούν ειλικρινά να τα καταφέρουν για να αφήσουν στην μαμά λίγο πολύτιμο ελεύθερο χρόνο.
Τους βλέπω και με καρότσια για καφέ με φίλο τους ή με άλλο μπαμπά.  Και θεωρώ ότι είναι πολύ πιο κουλ από τις μαμάδες.  Και οι φίλοι τους επίσης.  Δεν χαλιούνται, δεν ζορίζονται, δεν τρελαίνονται αν το παιδί δεν κάθεται ήσυχο, οι φίλοι προσπαθούν ατσούμπαλα να βοηθήσουν και μέσα σε όλο το-ξυνός-μου-βγήκε-ο-καφές-με-το μωρό σκηνικό, βρίσκουν τον χώρο και τον χρόνο να σχολιάσουν και τα βυζιά της απέναντι ξανθιάς.  Μαγικό! Ποιός είπε ότι οι άντρες δεν μπορούν να διαχειριστούν πολλά πράγματα ταυτόχρονα?
Επίσης, είναι χαριτωμένοι, ειδικά όταν βρεθεί στο δρόμο τους μία μπάλα.  Δεν υπάρχει μπαμπάς που να μην την κλωτσήσει, να μην σουτάρει και να μην ζητωκραυγάσει τον εαυτό του όταν θα βάλει γκολ στο παιδί του. 
Είναι χύμα και λερώνονται με μεγαλύτερη ευκολία στα χώματα, είναι εφευρετικοί στα παιχνίδια (το τονίζω, όχι στα παραμύθια), κάνουν τους κασκαντέρ στις παιδικές χαρές και βασικά είναι αστείοι όταν λένε τραγούδια στην κούνια.  Τα βλέπω τα μωρά, ξεκαρδίζονται όλα μαζί τους - κανένας σεβασμός στον στυλοβάτη της οικογένειας.
Το εκτιμώ που δεν θέλουν να εγκαταλείψουν κανένα ρόλο τους.  Θέλουν να απλώνουν τις φτερούγες πάνω από την οικογένειά τους, θέλουν να προσφέρουν οικονομική στήριξη και συναισθηματική πληρότητα, θέλουν αδιάκοπα να είναι καλοί σύζυγοι και εραστές.  Εννοείται ότι δεν είναι super ήρωες, πολλοί όμως είναι πραγματικά super Μπαμπάδες, και ότι δεν θα τα καταφέρουν σε όλα εξίσου καλά.  Εκεί θέλει απλά ένα τρυφερό φιλί, ένα πατ πατ στην πλάτη, ένα ειλικρινές χαμόγελο και την ίδια λάμψη στο βλέμμα που είχες ένα μήνα πριν, τότε που εκτελούσαν όλες τις αποστολές, σαν ένας ατσαλάκωτος Tom Cruise, με απόλυτη επιτυχία.
Επίσης, στους νέους μπαμπάδες (μετά που περνάνε τα χρόνια ξαναξεχνιούνται) βγαίνει ο ιππότης της Στρογγυλής Τραπέζης από μέσα τους.  Μην δουν έγκυο (σε συνδιασμό με ουρά σε ταμείο), μαμά με μωρό (σε συνδιασμό με σκαλοπάτια), μαμά με καρότσι (σε συνδιασμό με παρκαρισμένα αυτοκίνητα αλά Κυψέλη) που να μην βοηθήσουν, να μην ορμήσουν στο σκηνικό σαν άλλοι Incredible HulkS (μόνο η πολεμική κραυγή λείπει) και να την σώσουν από την δύσκολη κατάσταση.
ΑΛΛΑ... υπάρχει πάντα ένα αλλά...
Οι πιο πολλοί τα κάνουν όλα αυτά επειδή διαλέγουν μόνοι τους το πότε.
Διαλέγουν εκείνοι την ημέρα που θα βγουν για καφέ με καρότσι, που θα πάνε στο super market με το γιο τους, που θα παίξουν μπάλα με την κόρη τους, επιλέγουν μόνοι τους το δίωρο που θα ξοδέψουν στο πάρκο, το βράδυ που θα διαβάσουν παραμύθι και την στιγμή που θα αφήσουν την sambuca ή την εφημερίδα για να τρέξουν πίσω από το παιδάκι τους.
Αυτό αυτόματα δεν μπορεί να τους εκνευρίσει, να τους κουράσει ή να τους στρεσάρει.  Ουσιαστικά είναι μία λιγότερο εγωκεντρική επιλογή τους.  Η μαμά ούτως ή άλλως τα κάνει όλα αυτά και φαίνεται και ευτυχισμένη (ή αλλιώς, ολοκληρωμένη, βρήκε τον προορισμό της σε αυτή την ζωή!) και ο μπαμπάς θα την πλησιάσει να την βοηθήσει την ώρα που έχει τελειώσει το champions league, αγνοώντας ίσως ότι και εκείνη ήθελε να δει το Notting Hill για δέκατη φορά λίγο πριν.  Ναι, ναι, πάλι το σημείο που η Anna λέει με μελιστάλαχτο τόνο:
"After all... I'm just a girl, standing in front of a boy, asking him to love her."
Αγόρια, ακούστε προσεκτικά.  Γίνατε μπαμπάδες με τατουάζ και μηχανές, με indie rock & deep house ακούσματα και μπαρότσαρκες, με all star και skinny jeans, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να γίνετε στ'αληθεια ριζοσπαστικοί.
Να κάνετε πραγματικά κασκαντεριλίκια, να βοηθάτε στο σίδερο, να τα αλλάζετε μόνοι σας, να τα κρατάτε με υπευθυνότητα ισόποσα με την μαμά, να ψωνίζετε βιολογικά φρούτα και καμια φορά να την περιμένετε βράδυ να γυρίσει από έξοδο για να της κάνετε μασάζ στην πλάτη.  Ναι, αφού τα έχετε βάλει για ύπνο κάνοντας όλα τα απαραίτητα steps, χωρίς να φωνάξετε την μαμά/πεθερά/φιλιππινέζα να βοηθήσει και ναι, πριν το παιδί γίνει 2-3 χρονών που συννενοείστε τέλεια.
Σας θέλω να πιάνετε τα vibes στον αέρα.  Μην κάνετε ότι αγνοείτε το βλέμμα απόγνωσης όταν πια εκείνη είναι όρθια τρία τέταρτα γιατί εσείς τσακώνεστε σε τραπέζι φαγητού για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας και μην μουδιάζει όλο σας το σώμα όταν εκείνη πάει να σηκωθεί για 100η φορά από την ξαπλώστρα που απολαμβάνει την μπίρα της στην παραλία, επειδή πρέπει να τελειώσετε την σελίδα/ανάλυση για την πορεία της Εθνικής στο μουντιάλ.
Και μην κωλοβαράτε στο γραφείο (σας βλέπω...) γιατί ασυνείδητα έχετε πιάσει τον εαυτό σας πολλές φορές να χαίρεται που γυρνάτε στο σπίτι και έχουν κοιμηθεί.  Και παράλληλα να στεναχωριέστε που εκείνη την έχει ψιλοπάρει ο ύπνος στον καναπέ, γιατί όχι, δεν έχει sex αγάπη μου σήμερα.
Για να σας δω να γίνετε πραγματικά η καινούργια γενιά μπαμπάδων.  Και όποια τολμήσει να σας ευνουχίσει - δεν τα διπλώνουμε έτσι τα κορμάκια! - ας την πάρει και κανένας διάολος. 
Μοντέρνο είναι και αυτό.  Με τον τρόπο του.

p.s: that's just me saying bullshit.  Αν θέλετε να ακούσετε και την άλλη πλευρά... http://mamadesmpampades.gr/bloggers/

ένα χαμογελάκι πριν την καληνύχτα...

Σερφάρω άπειρες ώρες στο internet.
Είμαι ένθερμη οπαδός του e-shopping και μπορώ να χαθώ για ώρες μέσα σε sites που αφορούν μόδα, design, σπίτια & παιδικά δωμάτια. 
Ή μάλλον καλύτερα, σε ξένα blogs, από αυτά που έχουν λίγο απ'όλα, με φόκους πάντα λίγο από vintage και ξεχωριστό design σε ό,τι και αν προτείνουν, από χαρτοπετσέτες μέχρι δερμάτινες πολυθρόνες και από κορνίζες μέχρι παιδικές κρεμάστρες.
Και όλο βλέπω πράγματα και την μία τα αποθηκεύω στα favorites στην δουλειά, την άλλη στο γραφείο, μετά στέλνω links στο  hotmail (που κλειδώνει ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ, να το καταγγείλω αυτό) για να τα θυμηθώ, ή στο gmail, στο τέλος ανοίγω ασταμάτητα παράθυρα και ο υπολογιστής κολλάει, εγώ βαριέμαι, αρχίζει να ξημερώνει... και δεν ποστάρω τίποτα.
Αυτά όπως τα διακοσμητικά/μομπίλ ορ νοτ, παίξτε το λίγο, πρέπει να σας τα δείξω.
Από υπέροχα μαξιλαράκια αρκετά σε αναπάντεχα χρώματα για παιδικά δωμάτια, όπως λαμέ ή πράσινη παγέτα, σύννεφα, μπαλόνια, φεγγάρια (και όχι μόνο ζωάκια), είμαι σίγουρη ότι θα άφηναν στο δωμάτιο μία μυρωδιά από όνειρο και παραμύθι.
Τα βρήκα στο http://pomponpetillant.blogspot.com/ και νομίζω ότι μπορούν και να φτιαχτούν κάπως... από κάποιον που το έχει... Ε...? ... 'Οχι...?
Καληνύχτα guys.

To νο2, aka η Κόρη Μου...

... λατρεύει τα βραδινά ατελείωτα ξενύχτια με dvd και e-shopping.
Της αρέσουν τα ruffles, τα μίνι brioches και τα τραγούδια του αδελφού της (συγκινήθηκα).
Της αρέσει το φθινόπωρο, η βόλτα στο πάρκο και τα παραμύθια με τον Φοίβο το κουνέλι.
Ξετρελαίνεται με την 3d προβολή του Avatar στο Village, με το ραδιόφωνο τσίτα στην κολλημένη Κηφισίας και με πρωινό ξύπνημα με κρύο ντους και Ξύλινα Σπαθιά.
Θέλει να αισθάνεται την Ghost μυρωδιά της μαμάς της (τα τελευταία 10 χρόνια) και να της μυρίζει ελαφρά το body soufflé της Molton Brown με λιωμένη κουβερτούρα.
Ηρεμεί με τα χάδια και με τα γλυκόλογα και αναγνωρίζει το ξύσιμο της Λούνας στην πόρτα του δωματίου που σε λίγο θα είναι δικό της.
Δεν είναι πολύ κοινωνική και ίσως είναι λίγο μυστήρια - ακινητοποιείται απότομα μόλις ξένα χέρια ακουμπούν την κοιλιά της μαμάς της, αλλά ανταποδίδει τα παιχνίδια του μπαμπά και δεν διαμαρτύρεται στις αγαρμποσύνες του Βάλτερ.
Είναι η παρέα της μαμάς της.  Της κλείνει συγκαταβατικά το μάτι και κάνει περίεργες κινήσεις για να την διασκεδάζει όταν εκείνη βαριέται κατά την διάρκεια άσκοπων συναντήσεων ή συζητήσεων, όταν δυσανασχετεί επειδή έχει κίνηση και θα αργήσει να γυρίσει σπίτι, όταν θυμώνει ή στεναχωριέται και κλαίει.
Είναι περίεργη.  Είναι ανυπόμονη.

Τώρα πια δεν είναι virtual, δεν είναι έμβρυο και δεν είναι νούμερο.  Είναι ένα κανονικό μωρό, το νο2 είναι το χαϊδευτικό της και θέλει να έρθει να μας γνωρίσει.

Σήμερα, για πρώτη φορά, αισθάνθηκα ότι είναι η Κόρη Μας.







Τάσο, ευχαριστώ για το http://kristinandkayla.blogspot.com/.
Υπέροχες αδελφούλες, σε υπέροχες φωτογραφίες.