Δυο κουβέντες γυναικείες.

Χθες το πρωί ο άντρας μου πήγε με τον υιό μέχρι το πάρκο, για να ετοιμαστώ με την ησυχία μου και να βγούμε για μεσημεριανό με φίλους.  Το "ετοιμαστώ" αυτές τις μέρες, λίγο πριν μπω στον 10ο δηλαδή, μην τρελαίνεστε, δεν είναι καμία φοβερή διαδικασία, απλά συμπεριλαμβάνει μπάνιο, και επιλογή μεταξύ δύο παντελονιών, μερικών μονόχρωμων american vintage tshirts, 2-3 μακριών ζακετών και τριών ζευγάριων παπούτσιων (βαριά).  Απλά επειδή όλα αυτά γίνονται με κινήσεις συνταξιούχου σαλιγκαριού με αρθροιτικά, δημιουργούν αυτόματα μία διαδικασία.
Έτσι όπως ήμουν μόνη και στο cd έπαιζε το Late Night Tales (Jamiroquai): Music and stories worth staying up for, με έπιασε λίγο το παράπονο.  Ήθελα τόσο πολύ να γεννήσω αυθόρμητα, χωρίς να ζορίσω το μωρό, και αυτό δεν το έπιανε το υπονοούμενο με τίποτα.
Έτσι λοιπόν είπα να της μιλήσω.  Να πούμε δυο κουβέντες γυναικείες, μόνες μας.
"Βγες καλό μου κοριτσάκι, που η μαμά και ο μπαμπάς περιμένουν να σε δουν, να σε πάρουν αγκαλιά και να σε γεμίσουν φιλιά.  Να δουν το προσωπάκι σου, να κλάψουν αγκαλιά και να σε αγαπήσουν τόσο πολύ που δεν το φαντάζεσαι. 
Βγες, που έχεις έναν υπέροχο αδερφό που σε περιμένει για να στολίσετε μαζί το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.  Δεν τον ακούς που κολλάει το στόμα του στην κοιλιά και σου ψιθυρίζει πότε θα έρθεις? 
Βγες μωράκι μου, που η μαμά δεν καταλαβαίνει τίποτα και συνεχίζει ακάθεκτη να τρώει και να χοντραίνει και μετά θα κλαίγεται και ποιός την ακούει.  Που σε κουβαλάει τόσο καιρό μαζί της πάντα και παντού και κουράστηκε πια η καημενούλα, θέλει να σου δείξει τον κόσμο πώς είναι και απ'έξω, έχει χρώματα, έχει ήχους και μυρωδιές διαφορετικές από αυτές που έχεις συνηθίσει.
Βγες αγάπη μου, σου εξήγησα ότι όσο πιο πολύ πλησιάζεις στα Χριστούγεννα, τόσο πιο πολύ μεγαλώνουν οι πιθανότητες οι φίλοι και οι γνωστοί να σου παίρνουν ένα μόνο δώρο και να ξεμπλέκουν και με τα δύο.  Αλλά ποτέ η μαμά και ο μπαμπάς.  Αυτό να το θυμάσαι και να το απαιτείς.
Βγες γλυκό μου κοριτσάκι, θέλουμε να σου πούμε τί ονόματα σκεφτόμαστε για εσένα, να μας δείξεις με το προσωπάκι σου εσύ ποιό σου ταιριάζει, να σου βάλουμε ωραία, ζεστά ρουχαλάκια που μοσχομυρίζουν, τι λογική είναι τώρα αυτή με έναν πλακούντα και έναν ομφάλιο λώρο αγκαλιά όλη μέρα!
Βγες, θέλω σαν τρελή να σε φροντίσω, να σε ταΐσω, να αρχίσουμε επιτέλους την ζωή μας όλοι μαζί. Είμαστε γαμώ τα παιδιά, ρώτα και αυτόν τον ταλιμπάν τον αδελφό σου, κώλο δεν βάζουμε μέσα, θα τρελαθούμε στις βόλτες, στα αστεία, στα παιχνίδια, θα γνωρίσεις φίλους σκέτους, φίλους με μωρά, γιαγιάδες και παππούδες που θα γίνουν χαλί να τους πατήσεις.
Άκου.  Βγες.  Η μανούλα θέλει να κάνει κι άλλο τατουάζ, εκεί που υπάρχουν οι τρείς καρδιές, πρέπει τώρα να γίνουν τέσσερις.  Το ξέρω ότι σε παρακάλεσα να είσαι ζεν, σε ευχαριστώ που με άκουσες, αλλά τώρα λίγο το παράκανες κοριτσάκι μου.
Δεν πιστεύω να σε τρομάζει ο αδερφός σου που πουλάει πνεύμα όλη την ώρα.  Είναι η ηλικία.  Πίστεψέ με, σε μερικά χρόνια πραγματικά θα μας ευγνωμονείς που έχεις έναν τόσο σούπερ κουλ μεγάλο αδελφό.  
Βγες μωρό μου.  'Ολους αυτούς τους μήνες η σκέψη μας είναι συνέχεια μαζί σου.  Και όσο και αν καμιά φορά ακούς να τσακωνόμαστε ή να νευριάζουμε, το κάνουμε γιατί πιεζόμαστε για να είναι όλα τέλεια για Εσένα.  Έχει πολλή αγάπη μέσα σε αυτό το σπίτι.  Ανοίγουμε το πρωί τα παραθυρά μας και ξεχειλίζει η αγάπη μέχρι τον ουρανό, πετάνε καρδούλες μέχρι τα σύννεφα.  Είμαστε πολύ τρυφεροί και οι τρείς μας, θέλουμε πολύ να στο δείξουμε αυτό.  Θέλουμε πολύ να γίνουμε τέσσερις.  Πολύ. Έχουμε φτιάξει έναν υπέροχο κόσμο για εμάς τους τέσσερις, και σε περιμένουμε με τόση λαχτάρα που νομίζουμε ότι θα σκάσουμε."
Αυτά της τα είπα χθες.  Τα έλεγα και είχα συγκινηθεί.
Και μετά τίποτα.  Πολύ μουλάρα αυτή η κόρη.

Στα πρόθυρα (νευρικής κρίσης).

Λοιπόν, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου είχα συζητήσει με διάφορες γυναίκες (κυρίως μαμάδες) την απόφαση ζωής του αν τελικά κερδίζεις ή χάνεις όταν έχεις παιδιά, και συνεχίζεις να δουλεύεις.
Η απάντηση βεβαίως καταφατική για την μία ή την άλλη κατάσταση, αλλά με προϋποθέσεις, κάτι σαν μια μέση λύση, είναι ό,τι φυσικότερο θα έλεγε μία γυναίκα του σήμερα.
Ναι στην δουλειά, αλλά με προϋποθέσεις (που συνήθως έχουν να κάνουν με το ωράριο), ναι στο να είναι η μαμά συνέχεια σπίτι, αλλά και πάλι με προϋποθέσεις, που συνήθως έχουν να κάνουν με μία οικονομική κατάσταση που θα της επιτρέπει και μία ελάχιστη ελευθερία.
Ευχαριστώ πολύ, με υποχρεώσατε, και καλά κρασιά.
Έτσι απαντάω και εγώ.
Αυτές τις μέρες, που όπως πάνε τα πράγματα μάλλον θα γίνω η πρώτη γυναίκα θαύμα που έζησε την εγκυμοσύνη του ελέφαντα και προφανέστατα θα γεννήσει τα Χριστούγεννα (δεν εξηγείται διαφορετικά), που έχουν πρηστεί τα χέρια και τα πόδια μου και η διαδρομή σαλόνι κρεβατοκάμαρα με κάνει να λαχανιάζω και να σιχαίνομαι τον εαυτό μου γι'αυτό, νομίζω ότι πήρα την απόφασή μου όσον αφορά στο παραπάνω δίλημμα, κάθετα και αμετάκλητα!

Να δουλεύει η μαμά.

Να ξυπνάει το πρωί, να παίζει με το παιδάκι της, να γίνεται γκομενάρα, να
γεμίζει την τσάντα της με organiser, lip gloss και i-phone, να μπαίνει στο αυτοκίνητό της με υπέροχες μουσικές και να μεταπηδά σε έναν άλλο κόσμο με δράδη, διάδραση και ευστροφία.
Εκεί να συναναστρέφεται και με νεολαία που χέστηκε για τα μωρουδιακά, να αντιμετωπίζει θέματα, να λύνει προβλήματα, να ρουφάει επιβράβευση και να τσεκάρει το μανικιούρ της κολλητής της.
Στο τηλέφωνο να μιλάει με τα μωρά της, να τους στέλνει φιλιά και αγκαλιές, να χαζεύει τις φωτογραφίες τους στο γραφείο της, γιατί αυτή είναι η ζωή της, η χαρά της και η καρδιά της όλη, χτυπάει μόνο ΕΚΕΙ.  Η δουλειά είναι διάλειμμα.
Και μετά πίσω στην πραγματική αγάπη, όχι πάντα τρισευτυχισμένη (δουλεύω αρκετά χρόνια, δεν είμαι ηλίθια), αλλά σίγουρα τσιτωμένη και εξιταρισμένη, είναι στο χέρι της τώρα να επωφεληθεί από όλο αυτό και να το μετατρέψει σε δημιουργικότητα, σε εκτίμηση για την οικογένειά της, σε ενέργεια για τα παιδιά της και όχι σε κατατονία, νεύρα, μελαγχολία ή βαρεμάρα.  Αυτό είναι το ζόρικο part, αλλά δεν είπε ποτέ κανείς ότι η εργαζόμενη μαμά είναι ένας ξεκούραστος ρόλος.
M' αυτά και μ'αυτά λοιπόν, αποφάσισα.
Το είδος της δουλειάς, το ωράριο, οι οικονομικές αποδοχές, οι συνεργάτες, η εξέλιξη στην ιεραρχία, είναι δική σας απόφαση.
Ok, ξέρω τί θα μου πείτε. Και εντάξει, θα ξαναγράψω επί του θέματος - σε κανένα χρόνο.  Όταν η εγκυμοσύνη του ελέφαντα, η δύσπνοια, οι φόρμες και τα μαζεμένα μαλλιά, τα τάντρουμ του γιού μου και η διαρκής του μανία να ντύνεται και να ξεντύνεται anytime, δεν θα μου έχουν κάνει τα νεύρα τσατάλια και θα μπορώ να σκεφτώ καθαρά.
Αλλά τότε δεν είναι που έχω θα αδυνατίσει, θα μπορώ να ντύνομαι ωραία, θα αράζω με κρασιά στα σπίτια φίλων (αργά, όταν θα έχουν κοιμηθεί τα μωρά μου) και θα σχεδιάζω με φοβερή προσμονή το απόλυτα τρυφερό οικογενειακό σαββατοκύριακο?
Το αποκλείω να αλλάξω γνώμη.

Μην σας πω ότι θα κάψω live όλα τα σουτιέν μου στο youtube αν συμβεί αυτό.

Chillin' on a Sunday evening...

Πάει πέρασε και αυτή η εβδομάδα... Τουλάχιστον αισθάνομαι καλύτερα που στα προγνωστικά τους, μαζί με την ηλίθια μάνα (εμένα βεβαίως βεβαίως), έπεσαν έξω και ΟΛΟΙ οι άλλοι.
Οι φίλοι μου, ο γιατρός, ο έχω-την έκτη-αίσθηση θείος από το χωριό, ο Τάσος ο φαρμακοποιός, η χαρωπή κυρία στην 'Εβγα και κάποιοι μπλογκοαναγνώστες με διάθεση να αρχίζουν να διαβάζουν και τίποτα άλλο εκτός από την γκρίνια μου.
Πήγα λοιπόν και την Παρασκευή χαρωπή στον γιατρό.  Εκεί κάτι κουλά για πρόκληση άρχισε να μου λέει η μαία, αλλά δεν της έδωσα σημασία.  Μετά, έγινε η χειροκίνητη εξέταση και ο γιατρός μου μου είπε με λίγο θεατράλε ύφος ότι η διαστολή είναι 3, ο τράχηλος είναι κοντός, μικρός, λεπτός (τί σκατά, όλα τα έχει παθει και αυτός ο τράχηλος, δεν λέει να δώσει μία να εξαφανιστεί) και λόγω προηγούμενης γρήγορης εξέλιξης εγκυμοσύνης να είμαι πολύ alert για να μην γεννήσω και στο αυτοκίνητο.  Εκεί πρέπει να ομολογήσω ότι το πρόσωπο του Dario ένα πάνιασμα, μία φαντασματοποίηση, την έπαθε.
Μέχρι εδώ είμαστε ok.  Αλλά  μετά ξεκίνησε μία συζήτηση που εγώ την εξέλαβα λίγο σαν εξωσωματική εμπειρία, σαν να αφορούσε κάποιον άλλον και όχι εμένα, μήπως συναντιόμασταν την επόμενη μέρα το μεσημεράκι στο Λητώ και προχωρούσαμε σε πρόκληση τοκετού, με την αιτιολογία ότι είμαι πανέτοιμη και παίζει να μην προλάβω να φτάσω αν έχει κίνηση !!!??!
Αγριεύτηκα λίγο, στεναχωρήθηκα, προβληματίστηκα.  Τον ξέρω καλά τον γιατρό μου, την φιλοσοφία και την πρακτική του, από διάφορες ασθενείς και καταστάσεις δύσκολες, και όχι μόνο εγκυμοσύνες, και όλο αυτό το λογύδριο ήταν έξω από την εικόνα που είχα σχηματίσει γι'αυτόν στο μυαλό μου.  Και αυτό με άγχωσε διπλά, μήπως κάτι έβλεπε και είχε δίκιο.
Του είπα ότι θα του απαντήσω την επόμενη μέρα το πρωί και έφυγα με το κεφάλι κουδούνι.
Η μέρα μου ήταν δύσκολη, το βράδυ όλο δεν κοιμήθηκα μην τυχόν κάτι συμβεί και δεν το πάρω χαμπάρι, όπως την πρώτη φορά που έσπασαν τα νερά ενώ κοιμόμουν. 
Το πρωί όμως ξύπνησα και ήξερα τί θέλω να κάνω.  Παρά τα πονάκια χαμηλά στην περιοχή της κοιλιάς και στην μέση, παρά τις διαρκείς, αλλά ακανόνιστες συσπάσεις, πήρα τηλέφωνο την μαία και της είπα ότι εγώ θα περιμένω.  Και ότι δεν πρόκειται να γεννήσω στο αυτοκίνητο ή στα σκαλιά της πολυκατοικίας, γιατί αν αυτό ήταν τόσο συχνό φαινόμενο δεν θα το έλεγαν οι ειδήσεις μια φορά το χρόνο.
Ούούούφφφφφφ........ Πήρα μια μεγάλη αναπνοή, μίλησα με την θεία μου πρώην προϊσταμένη μαία στο Μητέρα για 200 χρόνια, από αυτές τις μαίες τις παλιές, που γίνονται στον τοκετό μαμά, κολλητή και αδερφή σου, και το άφησα πίσω μου.  Συνέχισα να περιμένω και να ελπίζω να μην πάω αναγκαστικά για πρόκληση αρχές Δεκεμβρίου τελικά και πάει στράφι όλη η αναμονή.
Την Κυριακή ξύπνησα πολύ ευδιάθετη, άνετη, ξεκούραστη, ευτυχισμένη.  Το μωρό έχει λίγο κατέβει και δεν με εμποδίζει τόσο στην αναπνοή, η μέρα ακτινοβολούσε αισιοδοξία και ο Βάλτερ ετοιμάστηκε χωρίς πολλές γκρίνιες (εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο) για να πάει θέατρο με την γιαγιά και τον παππού.  Σκέφτηκα ότι θα ήταν μια ωραία μέρα να γεννήσω, ο καημένος ο Ντάριο συμφώνησε γιατί δεν θα είχε καθόλου κίνηση, φάγαμε κρουασάν από τον Paul, και τελικά.... δεν έγινε τίποτα.
Αλλά απολαύσαμε την Κυριακή μας, σαν να ήταν μία από αυτές της πρώτης εγκυμοσύνης...
Ο Βάλτερ μετανάστευσε στους παππούδες και εμείς βολτάραμε φορώντας μόνο ζακέτα και t-shirt στο Κολωνάκι, γεμίζοντας σακούλες με ελληνικά και ξένα περιοδικά, ένθετα, εφημερίδες, φυλλάδια προσφορών από τον Κωτσόβολο και το Notos Galleries και τους καταλόγους του Elc και του Imaginarium, για να εμπνευστούμε τί δώρο θα πάρει το μωρό στον Μεγάλο Αδελφό.  Ο οποίος την μία ζητάει κάστρο και την άλλη σφουγγαρίστρα με κουβά, δεν είναι αξιόπιστη πηγή πληροφοριών προφανώς...
Αράξαμε στο Starbucks με πολύ κουβέντα, γέλια και διάβασμα και ένα ζεστό Mocha Praline, δεν καταλήξαμε σε δώρο για τον γιο, δεν καταλήξαμε σε όνομα για την κόρη, βγάλαμε γελοίες low res φωτογραφίες με το κινητό και βιώσαμε λίγο αμερικλανιά-starbucks-christmas-spirit σε συνδιασμό με κουλή, ελληνική, ζεστή βραδιά Νοεμβρίου.
Κάπου είχα διαβάσει ότι ο τοκετός είναι ουσιαστικά μία χημική αντίδραση που προκαλείται από τα μηνύματα που στέλνει ο εγκέφαλος του μωρού, σε αυτόν της μαμάς.  Κάτι του τύπου, τώρα είμαι έτοιμος/η, θέλω να με βγάλεις από εδώ, να σε γνωρίσω, να με πάρεις μια ζεστή αγκαλιά και να με γεμίσεις με φιλιά και ας μυρίζουν μόκα.
Θέλω να την ξαναζήσω αυτή την μαγική, χημική αντίδραση.  Και να την υπαγορεύσει το μωρό μου, όχι ένας προγραμματισμένος ορός.
Θα δούμε... Είμαι λίγο απαισιόδοξη, αλλά έτσι είναι οι ροκ κόρες.  Απρόβλεπτες.

Να έχετε πολλές, αγαπησιάρικες Κυριακές, people.

TO βαλιτσάκι.

Έχω κάτι οργανωτικές φίλες που είχαν λυσσάξει τον τελευταίο καιρό με την άρνηση να φτιάξω "ΤΟ βαλιτσάκι μου."
Μην ακούσω τώρα από καμία τύπου άνετη τί είναι το βαλιτσάκι...???!!!??
ΤΟ βαλιτσακι???!!!?? Are u f-----g crazy?
Είμαι σίγουρη ότι αν είστε πάνω από 30 και ο κύκλος των φίλων σας είναι λίγο mixed, δεν ζείτε δηλαδή σαν τον Βασίλη Τσιβιλίκα και την Νόρα Βαλσάμη στα Μάταλα, έχετε εμπεδώσει από τις μαμάδες to be την μέγιστη σημασία της τακτοποίησης βαλιτσακίου πριν την αναχώρηση για το μαιευτήριο.
Είναι μέσα στα τοπ της λίστας.  Είναι τόσο τοπ, που καμιά φορά το χρονομέτρημα των συσπάσεων μπαίνει λίγο στην άκρη προκειμένου να τσεκαριστεί ξανά και ξανά ΤΟ βαλιτσάκι.  Το οποίο βέβαια δεν είναι σχεδόν ποτέ σκληρό, ροδάτο βαλιτσάκι, αλλά μπορεί να είναι και sac voyage, weekend bag, τεράστια καπιτονέ δώρο από το Elle (με ασορτί νεσεσέρ) ή charlotte-style δερμάτινη και κομψή theofile & patachou, σε αντιστοιχία πάντα με το φίλο του μωρού που αναμένεται.
Η σημασία του κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι μηδαμινή.  Πρόκειται για το σύνολο των πραγμάτων που θα χρειαστούν στο μαιευτήριο, βασικά πυζάμες για τις πρώτες ώρες και κανένα καλλυντικό σε περίπτωση που είστε κοκέτα και θέλετε να υποδέχεστε κάπως όλους αυτούς που πρόκειται να σας επισκεπτούν.  Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, τα ροδαλά μάγουλα και οι γυαλιστερές, μαύρες βλεφαρίδες βοηθάνε σε μία μικρή τόνωση αυτοπεποίθησης, όταν κατά τα άλλα αισθάνεσαι σαν ένα -χοντρό- ρημάδι.  Τα οποία βέβαια επειδή θα χρειαστούν αρκετές ώρες μετά τον τοκετό, μπορεί άνετα να πεταχτεί κάποιος που νιώθει και να τα πάρει (εξαιρούνται βεβαίως οι κυρίες που είναι από επαρχία και γεννάνε Αθήνα).  Εμένα πάντως όλες οι φίλες που μου τα ζάλισαν είναι λοκάλια.
Το έφτιαξα λοιπόν, κυρίες και κύριοι!  Το έφτιαξα μπας και ενεργοποιήσω καμία διαδικασία αυθυποβολής του τεμπέλικου και αραχτού νο2, που δεν το πιστεύω ότι το νο1 έκατσε μέσα στην σιγουριά, ζεστασιά και ησυχία της μήτρας λιγότερες μέρες από αυτό!  Συνήθως το ανάποδο δεν συμβαίνει?
Έχω βάλει λοιπόν μέσα προς το παρών τα ακόλουθα:
Kάτι φορμίτσες - που εξυπηρετούν και το κόνσεπτ πυζάμα.
Φανελλάκια (αυτά με κλιπ για θηλασμό, αλλά έχουν βγει και ωραία).
Σουτιέν, πάλι για θηλασμό, πρακτικά από mothercare και ένα σούπερ δαντελωτό με απίθανη εφαρμογή από h&m.
Κοττόν σλιπάκια χαριτωμένα, σε μέγεθος αερόστατου.
Lounge κάλτσες από h&m και gap για να σουλατσάρω μέχρι το διάδρομο επειδή μου την σπάνε οι παντόφλες.
Tις παντόφλες μου από το Zara home αν τυχόν μου έρθει η διάθεση να σουλατσάρω λίγο παραπέρα (που το αποκλείω, εκτός αν περάσει ο Walter για κανα καφέ).
Kαμιά χαχόλικη ζακέτα για να κρύβεται λίγο το μπρατσάκι εκτροφείου.
Μία πολύ κιούτ λευκή, μακριά μπλούζα με puffy shoulders για να την βάλω την ημέρα που θα πάμε σπίτι.
Μία λακ - γιατί εγώ χωρίς λακ αισθάνομαι σαν την Victoria Beckham χωρίς τακούνια.  Μάλιστα δύο φίλοι μου είναι πλεόν σίγουροι ότι στα 75 μου θα είμαι με λουλακί μαλλί στην πλατεία και θα ψεκάζομαι ανά 5 λεπτά στο Top's καθώς θα τρώω σουπιές με σπανάκι.
Μία κρέμα ματιών Shiseido γιατί μου έχουν δώσει και γαμώ τα μεγάλα και πολλά δείγματα.
Ένα απαλό Vibrant Curve Effect lip gloss της Max Factor γιατί έχω νομίζω οχτώ.
Ένα αφρόλουτρο Olivella vanilla από 100% παρθένο ελαιόλαδο και χωρίς paraben που αγόρασα ειδικά για την περίσταση από το mothercare.
Κανένα άλλο καλλυντικό/ξεβαφτικό/skincare γιατί τα χρειάζομαι καθημερινά.
Τίποτα απολύτως για το μωρό.  Θα το αφήσω στον Dario αυτό, έχουμε τα κέρατά μας από ωραία κορμάκια.
Ιδού λοιπόν.  Ελπίζω να χρησιμοποιηθεί σύντομα.
Αύριο ξαναπάμε στον γιατρό για να δούμε τί παίζει με αυτή την διαστολή.
Τί στο διάολο, στο 2 κόλλησε?
x.

Περιμένοντας.

Επιτέλους βραχήκαμε και από άγρια, φθινοπωρινή βροχή.
Επιτέλους ξυπνήσαμε το πρωί και ήταν σκοτεινά, η ατμόσφαιρα φώναζε για σπιτική θαλπωρή και εσωτερική ηρεμία. 
Επιτέλους, η αντηλιά δεν μου δημιούργουσε πονοκέφαλο.
Το πρωί είχα δύο-τρείς ώρες για τον εαυτό μου και χάζεψα υπέροχα πράγματα (πάλι) στο internet, από αυτά που τα βρίσκω, χαίρομαι, τα αποθηκεύω στα favourites και μετά ξεχνάω ότι υπάρχουν, διάβασα λίγο και σκέφτηκα πολύ πόσο παράξενο είναι που θα γυρίσω σε κάποιες μέρες στο σπίτι με ένα καινούργιο μωρό.
Σκέφτομαι διάφορα περίεργα τελευταία, με κορυφαίο το ότι δεν διανοούμαι πως θα ξαναπεράσω την διαδικασία του τοκετού.  Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό, εγώ πάντως δεν το γράφω ούτε με θετική, αλλά ούτε με αρνητική χροιά, είναι ίσως από τις λίγες φράσεις που γράφω τόσο στεγνά, χωρίς προδιάθεση....  Απλά, δεν το διανοούμαι.  Ξέρεις, νόμιζα ότι αυτά τα συγκλονιστικά είναι που συμβαίνουν once in a lifetime.
Ο πρώτος μου τοκετός ήταν σχετικά σύντομος (πήγα στο μαιευτήριο αφού έσπασαν τα νερά στις 6 το πρωί και γέννησα στις 10.30), αλλά εξαιρετικά επίπονος.  Αφού ήθελα να πάρω τηλέφωνο από την ανάνηψη κιόλας όλες εκείνες που μου είχαν πει με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά ότι "δεν είναι τίποτα, με την επισκληρίδιο ούτε που το καταλαβαίνεις" και να της σκυλοβρίσω, τύπου έξαλλη.  Φταίω βέβαια και εγώ που την είχα δει σούπερ κουλ, είχα πιστέψει το παραμύθι και ήθελα γενικότερα να μην υστεριάζω καθώς αυτή είναι η πιο φυσιολογική και υπέροχη μέρα στην ζωή μιας γυναίκας και μόνο οι γυναικούλες την φοβούνται, που για να είμαι ειλικρινής το παράχεσα στην ψυχραιμία εκείνο το πρωί.
Το να ξαναπεριγράψω και εγώ πόσο ανατριχιαστικά ξεχωριστή ήταν η εμπειρία, μέσα στον ωκεανό διηγήσεων που έχετε διαβάσει/ακούσει θα ήταν μάλλον βαρετό.  Αυτό που θα έλεγα με δύο λέξεις είναι... Το απόλυτο τριπάρισμα.  Τρέλα σκέτη.
Έτσι λοιπόν, τώρα που πλησιάζουμε στο τριπάρισμα νο2, δεν το χωράει το μυαλό μου.  Τώρα που ξέρω από ποια πόρτα θα μπω στο Λητώ και πώς είναι το χειρουργείο, που θεωρώ με το φτωχό μου το μυαλό ότι καμία έκπληξη δεν με περιμένει (σε περιμένει η μεγαλύτερη, γελοία), δεν διανοούμαι ότι θα ξαναπεράσω όλο αυτό και θα βρεθώ με ένα μωρό στην αγκαλιά.  Θα μου ακουγόταν πιο λογικό αν μου το έφερναν με delivery.
Μάλλον είναι δημιούργημα μιας εσωτερικής μου ανάγκης αυτά τα συναισθήματα, που λίγο το γειώνω, λίγο το παίζω ότι ξέρω ότι πονάει και ότι είναι δύσκολο, για να βιώσω σε τέρμα volume όλο το μεγαλείο του δεύτερου τοκετού.  'Οταν όλα αυτά που "ξέρω" θα γυρίσουν τούμπα και θα μου φανούν πρωτόγνωρα, όταν η καρδιά μου θα ξαναχτυπήσει τόσο δυνατά που θα την ακούσει η μαμά μου μέχρι έξω και θα πεταχτεί όρθια με την καρδιά σφιγμένη από την αγωνία πριν ακουστεί από οποιονδήποτε η αναγγελία,  όταν τώρα θα γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι το κλάμα Της πριν Την σφίξω στην αγκαλιά μου και Την βάλω στο στήθος μου και τα μάτια του άντρα μου πλημμυρίσουν από δάκρυα.
Ακούγεται τόσο ίδια η ταινία, αλλά και τόσο διαφορετική.
Την ημέρα που θα πάμε σε αυτό το σινεμά θέλω να είναι αργά το πρωί, να έχει φθινοπωρινή καταχνιά και να έχω πιεί έναν ωραίο ντεκαφεϊνέ lungo.  Να κοιτάξω το αγόρι μου, να βουρκώσω και να του πω ότι η μαμά πάει να γεννήσει την αδερφούλα του.
Eπιτέλους, έχω διαστολή 2 (για όσους δεν γνωρίζουν, όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι καθοδόν για το μαιευτήριο), μωρό 3 κιλά αλλά ψηλά, και παρά τις συμβουλές του γιατρού έχω διανύσει μηδέν χιλιόμετρα. 
Για να δούμε, η ταινία θα είναι μικρού μήκους ή Μπεν Χουρ?
Άντε καληνύχτα.
   

O γιος μου είναι gay...

.... και ο τίτλος, κατά τα πρότυπα της Cop's wife, της μπλόγκερ που έχει προκαλέσει σεισμό στην Αμερική με την ανάρτησή της, εντελώς ψαρωτικός.
Ήθελα απλά να σχολιάσω όλα αυτά που διαβάζω τελευταία, σχετικά με τα μικρά αγοράκια που αποκλίνουν, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, από το πρότυπο φτύνω-ροχάλες-βαράω-και-παίρνω-με το-έτσι-θέλω-όλα-τα-παιχνίδια-από-όλα-τα-παιδιά-του-πάρκου.  Και όταν μεγαλώσω, ξύνω τ'αρχίδια μου ενώ περπατάω στο δρόμο, είμαι τσαμπουκάς και βρίζω χριστοπαναγίες με την παραμικρή ευκαιρία.  Ουπς, παρασύρθηκα.
Αρχικά, το περιβόητο post που ξεκίνησε την θύελλα των αναρτήσεων, αναδημοσιεύσεων, τηλεοπτικών και μη συνεντεύξεων, κατηγοριοποίηση των ομοφοβικών μαμάδων από το Οχάιο vs. των προοδευτικών από το Μπρούκλιν, βρίσκεται εδώ. (και η ελληνική απόδοση, εδώ.)
Αν μη τί άλλο, πρόκειται για μία ανάρτηση που πληγώνει το στομάχι, το κατεστημένο, τους comme-il-faut γονείς, και τους ομόκεντρους καθώς πρέπει κύκλους τους που δεν διστάζουν να προσβάλλουν ένα 5χρονο αγοράκι προκειμένου να υποδείξουν στην μαμά του πώς αυτό πρέπει να φέρεται και να συμπεριφέρεται.  Μπορεί να μην ξεκίνησε έτσι, να ήταν απλά ένα αποτέλεσμα οργής και αγανάκτησης, ή η πίκρα και ο τσαμπουκάς μιας μαμάς που στην πραγματικότητα έχει κρίνει ότι το μόνο που την νοιάζει είναι ο γιος της να είναι καλά και ευτυχισμένος, αλλά κατάφερε να κινητοποιήσει μηχανισμούς και συζητήσεις που στην τελική ίσως να βοηθήσουν πολλούς γονείς και πολλά παιδάκια στην συνέχεια της ζωής τους.  Όλες οι μαμάδες αυτή την στιγμή στο διαδίκτυο συζητάνε αν είναι ok τα μικρά αγοράκια να μπουκάρουν στο σαλόνι φορώντας τακούνια & φορεματάκια, την ίδια στιγμή που τα μικρά κοριτσάκια μπορούν να παρελάσουν στα πάρτυ ντυμένες ο Μπάμπης ο νταλικιέρης και να μην νοιάζεται κανείς.  Και αυτό το κατάφερε αυτό το ποστ.  Και μόνο γι'αυτό, εγώ το επικροτώ.
Τώρα, ενώ στην αρχή "κλώτσησα" λίγο με τον τίτλο, ίσως να προτιμούσα το "My son might be gay", γιατί μου υπογράμμισε μία απολυτότητα και μία παραδοχή που θεωρώ αδιανόητη λόγω αυτής της συμπεριφοράς, καταλαβαίνω ότι το έκανε για να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερα κλικ στην σελίδα της.  Είναι πιασάρικος ο τίτλος, μπαίνεις να διαβάσεις εύκολα. 
Αυτό που μάλλον ήταν το μόνο που με ενόχλησε, είναι το προφανές, η υπερβολική έκθεση του γιού της σε όλη αυτή την δημοσιότητα.  Τον έχει βάλει παντού σε φωτογραφίες, βίντεο και λίνκς, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν τον έχει ρωτήσει.  Γιατί τελικά η ίδια μπορεί να είναι μία θαρραλέα μαμά που βάζει τους άλλους στην θέση τους in no time, αλλά ο γιός της δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί και θέλει να το διαχειριστεί όλο αυτό.  Και τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ, πολύ κακά και πολύ, πολύ σκληρά.  Οι γονείς δε αυτών των κακών και σκληρών παιδιών και οι δάσκαλοί τους ακόμα, μπορούν να γίνουν πολύ χειρότεροι.  Και η θαρραλέα μαμά δεν θα είναι κάθε λεπτό δίπλα από τον γιο της για να τον υπερασπιστεί, όταν εκείνος δεν επέλεξε ποτέ να συμμετάσχει σε έναν τόσο σαρκοβόρο πόλεμο.
Κατά τα άλλα, έχω ξεχωρίσει μαγικές ατάκες σε αυτή την ανάρτηση.

If you think that me allowing my son to be a female character for Halloween is somehow going to ‘make’ him gay then you are an idiot. Firstly, what a ridiculous concept. Secondly, if my son is gay, OK. I will love him no less. Thirdly, I am not worried that your son will grow up to be an actual ninja so back off. (εντάξει, τέλειο).

I hate that my son had to learn this lesson while standing in front of allegedly Christian women. I hate that those women thought those thoughts, and worse felt comfortable saying them out loud. I hate that ‘pink’ is still called a girl color and that my baby has to be so brave if he wants to be Daphne for Halloween.


My job as his mother is not to stifle that man that he will be, but to help him along his way. Mine is not to dictate what is ‘normal’ and what is not, but to help him become a good person.


Ο επίλογος βέβαια, τα σπάει: And my little man worked that costume like no other. He rocked that wig, and I wouldn’t want it any other way. (καρδούλες)

Πάντως αυτό το άγχος με τα αγοράκια, μήπως και "παρεκκλίνουν" από την εικόνα που το μάτι έχει συνηθίσει και η πλειοψηφική συμπεριφορά έχει υπαγορεύσει, είναι παγκόσμιο φαινόμενο.  Δεν τολμάει αγοράκι να εμφανιστεί για πλάκα με κοκκαλάκι και φιογκάκι χωρίς να κεραυνοβοληθεί από το βλέμμα μάτσο μπαμπά που με την πρώτη ευκαιρία θα το τραβήξει ενοχλημένος και θα βρίσει και όποιον γέλασε ταυτόχρονα. Συνήθως πρώτη από όλους τη μαμά που το "επέτρεψε".

Ας το παραδεχτούμε. 'Οσον αφορά τους άλλους, είναι ok. Μπορούμε να είμαστε προοδευτικοί, ανοιχτόμυαλοι και μοντέρνοι, αν όμως ο γιος μας σκάσει μύτη με τις γόβες της μαμάς και κραγιόν στο Χριστουγεννιάτικο δείπνο παρουσία της θείας Κούλας, το πιθανότερο είναι να μην τον υπερασπιστούμε βγάζοντας νύχια, όπως δηλαδή έκανε η μαμά του Boo, αλλά να τον οδηγήσουμε μαλακά στο δωμάτιό του για να αλλάξει εμφάνιση.
Μιλώντας πάντα προσωπικά, απολαμβάνω την συγκατοίκηση με ένα γιο που εκδηλώνει έντονη θεατρική τάση.  Διαρκώς, από πριν κλείσει τα δύο χρόνια, υποδύεται κάποιον - συγγενή, ταμεία στο super market, φίλη μου, παιδάκι στις κούνιες, μαμά του πάρκου, δασκάλα, τον κύριο που μένει από κάτω, το ντελίβερι μπόι, την Σία Λιαροπούλου (true story). Και υποδύεται στο φουλ, κάνει φωνές, φοράει τακούνια, φουλάρια, γραβάτες, παίρνει ύφος, ποζάρει, αντιγράφει όλες τις ατάκες, άντρας ή γυναίκα, ποτέ δεν ξεχωρίζει το ρόλο του. Επίσης γνωρίζει με λεπτομέρεια όλα τα καλλυντικά.  Οι άντρες δεν έχετε πολλά, βαρέθηκε ένα παιδί 2,5 χρονών να ρωτάει συνέχεια για μία ξυριστική μηχανή.
Ενώ λοιπόν υποδύεται κάποιον, ή προσπαθεί απλά να τραβήξει το ενδιαφέρον, πιάνω με την άκρη του ματιού μου τον μπαμπά του να δυσανασχετεί όταν οι συγκεκριμένοι ρόλοι συμπεριλαμβάνουν για πολύ ώρα τσάντα και φορεματάκι. Παρόλο που ο μπαμπάς του είναι νέος, προχωρημένος και άνετος.  Και του έχει πάρει δώρο καροτσάκι από το ELC (για κάποιον λόγο τα βγάλανε και αυτοί τα μπλε, μην μου πείτε για τα gay 3χρονα) πάνω στο οποίο βάζει με φροντίδα το "καφέ" (έτσι το λέει) μωράκι του και πάνε όλοι μαζί στο πάρκο και ας παίζει συνέχεια μαζί του το αγαπημένο παιχνίδι ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, μία κουζίνα που λατρεύει.  Μην χαμογελάτε, νομίζω τελικά ότι για πολύ λίγους από εμάς κάτι τέτοια είναι αυτονόητα, και πάντα όταν δεν μας αφορούν προσωπικά, ενώ υπάρχει ακόμα το ταμπού του δώρου-κουζίνα σε αγοράκι και αυτό το γνωρίζω προσωπικά. Βλέπετε οι άντρες έχουν ακόμα και σήμερα λιγοστές επιλογές, ή μάλλον λίγες τους δίνονται.  Κατσαβίδια, νταλίκες και τρένα, αυτοκίνητα, πίστες και όπλα και τελειώσαμε, ενώ ταυτόχρονα, στο άλλο άκρο, η ευγένεια, η ευαισθησία και η τρυφερότητα χτυπάνε σε πολλούς ανεγκέφαλους επικίνδυνα καμπανάκια. Τον Βάλτερ τον έχουν μπερδέψει αρκετές φορές με κοριτσάκι και τον έχουν κοιτάξει περίεργα όταν πηγαίνει σε fellow ταλιμπάν και τους λέει "μου δίνεις και εμένα λίγο το αυτοκινητάκι, σε παρακαλώ πολύ;". Δεν είναι καθόλου τσαμπουκάς, πόσο ανόητο να πρέπει να είναι και αυτό για να συμβαδίζει με την επικρατούσα εικόνα, πόσο ευτυχώς που δεν είναι αυτό γιατί σε μερικά χρόνια θα καταντούσαμε να μαχαιρωνόμαστε στα φανάρια και να βγάζουμε σιδηρολοστούς στις δημόσιες υπηρεσίες. Ερμ, κάτσε, αυτό νομίζω ότι γίνεται ήδη.
Αυτό που λέω είναι να κρατήσουμε τις ταμπέλες για τους επαρχιακούς δρόμους. Να σταματήσουμε την τρομοκρατία λόγω της διαφορετικότητας στις επιλογές των παιδιών. Να ανοίξουμε τους ορίζοντες των αγοριών, γιατί οι μονόδρομοι είναι το μόνο αδιέξοδο. Να στηρίζουμε τα παιδιά μας σαν βράχοι γιατί όλες οι φοβίες δημιουργούνται από την απόρριψη. Να τους θέλουμε καλούς πολίτες, θαρραλέους, συμπονετικούς, να μην τους πληγώνουμε, μειώνουμε, ξεσκίζουμε γιατί φοβόμαστε ότι αν δεν το κάνουμε εμείς πρώτοι θα το κάνει κάποιος άλλος.
Επίσης να μην παρεμβαίνουμε ούτε στα κομμωτήρια με ατάκες (το 'χω ακούσει ε, έτσι ακριβώς) "να του τα κόψεις αγορίστικα, να φαίνεται ότι είναι άντρας βαρβάτος", ούτε στη ντουλάπα τους με σχόλια για χρωματικές επιλογές.
Το ροζ είναι unisex όπως και το σιέλ, τα χρώματα όλα τους φωτίζουν, τα μαλλιά τους είναι υπέροχα φρεσκολουσμένα, και ο άντρας που ξέρει να μαγειρεύει είναι sexy as hell.

Δείτε και άλλα σχετικά links:

http://blogs.babble.com/strollerderby/2010/11/06/my-son-is-gay-princess-boy/
http://blogs.babble.com/strollerderby/2010/11/09/memo-to-cops-wife-let-your-son-tell-us-hes-gay/
http://today.msnbc.msn.com/id/40069385/ns/today-parenting/

Ψυχαναλύομαι.

Σήμερα γύρισα από τον γιατρό μου ολοκληρώνοντας με επιτυχία (?) το πρώτο μου επίσημο ραντεβού στον 9ο μήνα.
Το νο 2 είναι 2700,  η διαστολή είναι ελάχιστη και από Δευτέρα ξεκινάω - λέει ο Μονεμβασίτης τώρα, δεν το δένουμε και κόμπο - συστηματικό περπάτημα περίπου 5 χιλιομέτρων ημερησίως.

Ως δηλωμένη τεμπέλα, τύπου say it loud and be proud, χλωμή την βλέπω αυτή την δοκιμασία.  Θα το προσπαθήσω βεβαίως, αλλά δεν υπόσχομαι γιατρέ μου.

Κατά τα άλλα, είμαι σε περίεργη φάση.  Έχω τις πολύ πολύ κλειστές μου, δεν θέλω πολύ κόσμο και ούτε πολλά ζόρια, από την άλλη θέλω να είμαι συνέχεια έξω, να πίνω ωραίο καφέ και να βολοδέρνω σε βρεφικά πολυκαταστήματα μέχρι να με πιάσουν τα νεύρα μου, να γυρίσω σπίτι, να κάνω λίστα super market και λίστα things-to-do, για να με πιάσουν ακόμα περισσότερα νεύρα και απελπισία που τίποτα δεν προχωράει και να κλειστώ σε ένα δωμάτιο, με μόνη σκέψη τί κρίμα που δεν είμαι κάτι μουγκό, σερνόμενο και με κρυψώνα στην πλάτη, όπως η χελώνα ή το σαλιγκάρι.
Νεύρα, πολλά νεύρα.  Και απογοήτευση με πιάνει και μαυρίλα και στεναχώρια και δάκρυα.
Αλλά τα νεύρα μου τσακίζουν κόκκαλα, γκρεμίζουν τοίχους και κατρακυλάνε απειλητικά προς τους άλλους σαν τεράστιες χιονοστοιβάδες.

Τουλάχιστον μου βγήκε αργά στην εννιάμηνη πορεία μου όλο αυτό.  Τί περίεργο συναίσθημα όμως, να θέλω να είμαι συνέχεια στην τσίτα, να αρνούμαι να ευθυμίσω.  Μέχρι και το δωμάτιο, το αγαπημένο μου project, έχει μείνει λίγο πίσω.

Και μέσα σε όλα αυτά, νομίζω ότι έχω χάσει και ολίγον από έμπνευση.  Ήμουν φουλ σε ιδέες, προχωρούσα και σκέφτομουν ατάκες, τίτλους, παραγράφους, ποστ ολόκληρα και πάνω από το κεφάλι μου άναβαν λαμπάκια.  Τώρα, αισθάνομαι ότι κολλάω.  Και ότι βαραίνω, όπως με βαραίνει η κοιλιά μου την ώρα που προσπαθώ να κάνω απλά πράγματα, όπως το να ανέβω ένα γελοίο σκαλάκι για παράδειγμα.
Anyway, αυτό γίνεται πολύ προσωπικό και βαρετό μάλλον.
Σας αφήνω με φωτογραφίες από τρία πολύ γλυκά, πολύ χαριτωμένα και πολύ αυθόρμητα δωράκια που πήρα από τρείς φίλες μου.  Μην τρελαθούμε κιόλας, εννοείται ότι όλα αυτά μου φτιάχνουν το κέφι.

Angel's cake, με σαλιάρα και καλτσάκια, από Vera Wang

Απίθανη κουκουβάγια για στήριξη πιπίλας, από http://www.aliceonboard.gr/

Λεοπάρ μπαλαρίνες, νο 14-15 ( :-) ) από H&M













Εκτός από αυτές τις χαριτωμενιές, υπάρχει και ο νο1/all time classic λόγος που μου φτιάχνει την διάθεση.

Καλό ΣουΚου και όσοι γουστάρετε, να ρουφήξετε ήλιο, σαν τις σαύρες. ;-)

θα πω και εγώ για Μαραθώνιο (κυριολεκτικά).

Την Κυριακή ξύπνησα με πολύ μυστήρια διάθεση, απίστευτα, ανώμαλα σκαμπανεβάσματα, ή όπως λέμε κατά κόρον στα ελληνικά, with a terrible mood swing.
Είναι γνωστό το πάρτι που κάνουν οι ορμόνες στην εγκυμοσύνη, με αποτέλεσμα οι περισσότερες έγκυες γυναίκες να είναι τόσο προβλέψιμες όπως ο απόλυτα ψυχασθενής serial killer λίγο πριν τηγανίσει τα νεφρά του τελευταίου θύματός του.
Την πρώτη φορά εγώ έριχνα τρελό κλάμα ρε φίλε.  Τρελό λέμε.  Επί τρείς μήνες μέχρι να γεννηθεί ο γιος μου, κάθε βράδυ.  Αλλά τώρα μου είχε βγει πολύ καλύτερα και όλη μου η ορμονοσχιζοφρένεια εξαντλείται σε υστερικά, δυνατά γέλια (αυτό το ωραίο που κάνει και η Ζωή Λάσκαρη) με πράγματα που δεν ήταν στην πραγματικότητα και τόόόόόόσο αστεία ή με απίστευτα νεύρα, εδώ βλ. Michael Douglas στο Falling Down, που αν μου τα κουμαντάρουν με τρόπο, γρήγορα ξεφούσκωναν.
Αλλά την Κυριακή, αυτή την ηλιόλουστη, εθνικά φορτισμένη μέρα, μου βγήκαν όλα μαζί.
Ενώ προετοιμαζόμουν πολύ χαρούμενη για την βόλτα μου στο Καλλιμάρμαρο, όπως και πέρυσι, καθώς ανήκουμε στην κατηγορία νέοι γονείς, με καρότσι, που μένουμε πολύ κοντά, ξυπνάμε για λόγους ανωτέρας βίας σχετικά νωρίς και θέλουμε να αμολήσουμε τον γιο μας στους χωρίς αυτοκίνητα δρόμους, κάτι που ούτε θυμάμαι με έκανε σμπαράλια.  Όλα μου έφταιγαν, με ενοχλούσαν, πέταξα τα ρούχα μου, τα πράγματά μου και κλείστηκα στο δωμάτιο απαρηγόρητη.  Ξεκίνησα το χωρίς λόγο (αυτό βέβαια το αξιολογώ τώρα, εχθές θα έβρισκα και χίλιους διαφορετικούς λόγους να δικαιολογηθώ), ψυχοφθόρο, βαρύ κλάμα που σου πλακώνει το στέρνο και δεν παίρνεις ανάσα, και κατέληξα να αποκοιμηθώ κουλουριασμένη για κανένα μισάωρο, με ακόμα περισσότερα νεύρα και δυστυχία.
'Ολο το πρωί παρακολουθούσα την διαδρομή του Κλασικού Μαραθωνίου στο Σκάι και δεν μπορούσα να συγκρατήσω την συγκίνησή μου, είχα καλό φίλο και συγγενείς που είχαν ταξιδέψει από τον Καναδά για να τρέξουν την φουλ διαδρομή και είχα μασήσει απίστευτα με το κόνσεπτ των φορών που ΔΕΝ ήμουν εκεί, σε αντιδιαστολή με  το...." Όταν όμως ο Μαραθώνιος θα γιορτάζει 2.500 χρόνια, ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ (Κυριακή, 31 Οκτωβρίου 2010)!".  Και όσο δεν μπορούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου, τόσο νευρίαζα (φυσικά με όλους τους άλλους, όχι με εμένα), που τελικά ΔΕΝ ήμουν εκεί.
Μετά από αρκετή ώρα, ο σύζυγος μπήκε στο δωμάτιο με πανοπλία και ηρεμία, αποφασισμένος μάλλον να μην με πνίξει αυτή την Κυριακή στα νερά της τουαλέτας, και μαγικά, αφού εννοείται του μάλλιασε η γλώσσα, με έκανε να σηκωθώ ατάραχη να ετοιμαστώ αφενός να χειροκροτήσω τον τερματισμό ανθρώπων από όλες τις γωνίες της γης στο Παναθηναϊκό στάδιο και αφετέρου να μαζέψω τον γιο μου που ήταν στο Ζάππειο με τους συνήθεις ύποπτους.
Την μέρα έλουζε ένας λαμπερός ήλιος και από την ώρα που αρχίσαμε να περπατάμε στην Λεωφόρο Β. Κωνσταντίνου και βλέπαμε ανθρώπους καθισμένους, ξαπλωμένους, χαμογελαστούς, υπερήφανους από την υπερπροσπάθεια, το vibe στην ατμόσφαιρα έβαλε στα - ομολογουμένως βαριά, πλέον - πόδια μου φτερά. 
Επειδή είχε μεσημεριάσει, βρήκαμε μια υπέροχη θέση μπροστά, κοντά στην είσοδο του σταδίου σε απόσταση αναπνοής από όσους τερμάτιζαν και μείναμε να τους χειροκροτήσουμε.
Είδα υπέροχες εικόνες, υπέροχους ανθρώπους να τερματίζουν μετά από 3, 4, 5 και βάλε ώρες, χωρίς αυτό να έχει καμία απολύτως σημασία.  Μεγάλους ανθρώπους, αρχοντικούς, καμαρωτούς, νέους με πείσμα και πλατιά χαμόγελα στα τελευταία μέτρα, ξένους με κλαδιά ελιάς στα χέρια, μπαμπάδες με μωρά στα καρότσια, ζευγάρια εξαντλημένα πιασμένα χέρι χέρι, συγκλονιστική μαμά να φοράει τον μάρσιπο με το μωρό της λίγο πριν διασχίσει τα τελευταία μέτρα του απίθανου κατορθώματος, γιο που έτρεμαν τα γόνατά του, όχι από τα 42 χιλιόμετρα, αλλά από την συγκίνηση που έπαιρνε την μαμά του από το χέρι και τερμάτιζαν μαζί - απόλυτα ευτυχισμένη εκείνη στο αναπηρικό καροτσάκι της.
'Ολοι, μα όλοι, έφταναν και χαμογελούσαν, μας έστελναν φιλιά, έκαναν το σήμα της νίκης, έβγαζαν φωτογραφίες, φούσκωναν τα στήθη τους για να ανταπεξέλθουν στο μεγαλείο της δικής τους ηρωικής διαδρομής στα τελευταία μέτρα και προκαλούσαν επιφωνήματα θαυμασμού, δυνατά χειροκροτήματα και αλησμόνητα συναισθήματα στους θεατές.
Άλλο κλάμα εγώ εκεί.  Με τίποτα δεν μπορούσα να συγκρατηθώ, σε όλους τους δρομείς, ακόμα και σε έναν γραφικό κοκκινοτρίχη με φακίδες που φορούσε χλαμύδα, έβρισκα κάτι που με συγκινούσε (αυτός ας πούμε είχε δεμένο πόδι) και τα δάκρυα έτρεχαν ασυγκράτητα κάτω από τα μεγάλα γυαλιά ηλίου.
Αυτή τη συγκίνηση, χαλάλι, την απήλαυσα.  Μέχρι το βράδυ έτσουζαν τα μάτια μου και το κεφάλι μου το ένιωθα σαν κολοκύθα, αλλά ευτυχώς το έζησα και αυτό.  Θα είχα πολύ μετανιώσει αν είχα αφήσει το mood swing να με κάνει άνω κάτω μέσα στους τέσσερις τοίχους.
Εντωμεταξύ, ο γιος μου όπου βρει, τρέχει.
Και τώρα μου λέει όλο χαρά, "Μαμά, έλα να κάνουμε Μαραθώνιο, εγώ θα τρέχω και εσύ θα κάθεσαι στο πλάι να κάνεις... μπράβο" και σκέφτομαι αυτές τις κανονικές μαμάδες που βλέπουν σε τέτοιους αγώνες τα παιδιά τους να τερματίζουν.
Μαλάκα μου, μια βδομάδα θα έκανα εγώ να επανέλθω.

p.s: για την ιστορία, ο φίλος μου τερμάτισε σε 3.45' και τα ξαδέλφια σε 4.15' και 4.50'.
και εγώ τερμάτισα, αλλά φαντάζεστε από τί.