Όκει, τα επόμενα θα τα σπάνε.

Άργησα πολύ να γράψω, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν κολλάει καθόλου το καλό πράγμα αργεί, μπλα μπλα μπλα...
Έπηξα.  Έπηξα big time.
Έπηξα και αντικειμενικά, και από επιλογή και από άποψη.
Αντικειμενικά, γιατί με δύο παιδιά στα πόδια σου στο φουλ η πολυτέλεια που λέγεται προσωπικός χρόνος αποτελεί την μεγαλύτερη ευχή για το 2011.  Μεγαλύτερη από την παγκόσμια ειρήνη και την εξάλειψη της πείνας στην Αφρικανική ήπειρο.
Από επιλογή γιατί την είδα θηλασμός φανάτικ αυτή την φορά και κατέληξα να θηλάζω συνέχεια, κάποιες μέρες να τα καταφέρνω και κάποιες όχι, να στρεσάρομαι απίστευτα, να ζορίζομαι, να στεναχωριέμαι, και να μετράω τα ml σαν να είναι λίρες Αγγλίας μετά από ληστεία σε τράπεζα.
Από άποψη γιατί την θέλω λίγο την γκοθίλα και την μιζέρια μου αυτές τις μέρες.  Δεν προσπάθησα καθόλου να είμαι αισιόδοξη και χαμογελαστή, ενώ αντίθετα το παραμικρό που γινόταν κόντρα με τις επιθυμίες ή με τα όρια μου, με έθλιβε απεριόριστα.
Έτσι λοιπόν, ξεπερνάω δύο κλισέ, αλλά απόλυτα ορθές θεωρίες (όχι, δεν είναι ειρωνικό) που διακηρύττουν πως:
1. Tα παιδιά είναι ολοκλήρωση και ευτυχία για ένα αγαπημένο ζευγάρι, και
2. Σοβαρά προβλήματα είναι μόνο αυτά της υγείας ή του βίαιου χαμού ενός αγαπημένου προσώπου,
για να δηλώσω πως όχι, αυτά δεν είναι τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής μου. 
Στην θεωρία ναι, γιατί ήρθε στον κόσμο το παιδί μου, αλλά στην πράξη σόρι, νομίζω ότι του χρόνου που το παιδί μου θα είναι ενός και θα συνεννοούμαστε λίγο καλύτερα, τα Χριστούγεννά μας θα έχουν πολύ περισσότερη πλάκα και πολύ λιγότερα δάκρυα.
Φέτος κλείστηκα μέσα και όπως κορυφαία το έθεσε ένα Γαλλάκι που αποκλείστηκε στο Charles de Gaulle λόγω κακοκαιρίας, αυτό που του λείπει είναι... ένα ποτήρι champagne και λίγο fois gras!  Είναι θεοί οι Γάλλοι.  Οι τουρίστες έβριζαν θεούς και δαίμονες στο αερόδρομιο του Παρισιού και εκείνων βούρκωναν τα μάτια γιατί δεν μπορούσαν να απολαύσουν ένα πραγματικά γκουρμέ Χριστουγεννιάτικο δείπνο.  Εγώ εντάξει, χωρίς το fois gras να την παλέψω, αλλά η σαμπάνια θα μου λείψει λίγο να πω την αλήθεια.
Οι Χριστουγεννιάτικες μέρες και ώρες μου περνάνε προσπαθώντας να θηλάσω αποκλειστικά.  Δεν είναι πολύ σέξι θέαμα, μην τρελαίνεστε.  Πέρασα φάσεις που δεν τα κατάφερνα όπως θα ήθελα, βρίζοντας τον εαυτό μου που δεν ενημερώθηκα σωστά πολύ νωρίτερα, που δεν κατέφυγα σε σύμβουλο θηλασμού και που μάλλον είμαι όχι μόνο ηλίθια μάνα, αλλά και άχρηστη, αφού δεν καταφέρνω να το προκαλέσω και να το απολαύσω όπως οι άλλες ταμένες μανάδες που διαβάζω στο internet.
Έχασα κάτι από την γκλαμουριά των Χριστουγέννων κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, μην παίρνοντας απόφαση ότι θα επανέλθω σύντομα, ότι είμαι μαμά δύο παιδιών, ότι η οικογένεια μου με αγαπάει και με γουστάρει ό,τι και αν γίνει.  Σιχάθηκα - σιχαίνομαι τις πυζάμες, τις φόρμες, το περιβόητο loungewear-μη-χέσω που έχει νόημα μόνο αν υπάρχει το businesswear και το clubwear, γιατί αλλιώς 29 μέρες σερί σε στέλνει χαλαρά για ψυχανάλυση.
Μου έλειψαν τα δώρα σαν διαδικασία.  Αυτό που γυρνάς σπίτι με εκατοντάδων ειδών σακούλες, για τον γιο, για την γιαγιά, για την κολλητή, για τη διπλανή στο γραφείο, για το παιδάκι του από κάτω, για την κοπέλα που βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού.  Που παίρνεις καινούργια στολίδια για το υπερφορτωμένο δέντρο, κεριά με άρωμα σοκολάτα γάλακτος και μελομακάρονα από την Δέσποινα.  Φέτος βέβαια όλα αυτά θα είχαν μειωθεί στο μισό, αλλά εγώ το παράκανα.  Ούτε συνταξιούχος του δημοσίου μετά μνημονίου εποχή να ήμουνα.
Ξέρω ρε guys, θα με χαρακτηρίσετε ως μία αχάριστη, κοντόφθαλμη γουρούνα, και ίσως και να είμαι σε αυτή την φάση της ζωής μου.  Γιατί έχω μεγάλη βοήθεια στο σπίτι και δύο παιδιά λαχταριστά σαν λουκουμάδες με νουτέλα.  Και είμαι και απαράδεκτη, γιατί το έχω ξαναπεράσει και ξέρω πως στην πραγματικότητα τα καλύτερα έρχονται.  Και αυτά τα καλύτερα εγώ προσωπικά, δεν θα τα αντάλλαζα με τίποτα στον κόσμο.  Γιατί αν δεν γούσταρα, στην διαδικασία του δεύτερου παιδιού δεν θα έμπαινα ποτέ.
Αλλά να, με τρελαίνει που ήθελα να κάτσω να γράψω και η έμπνευση μου είχε (έχει) στερέψει, γιατί δεν βλέπω εικόνες, λόγια, συναισθήματα, στιγμές. 

Τώρα μόλις που έγραψα αυτή την φράση κατάλαβα πραγματικά πόσο αχάριστη είμαι.
"Δεν βλέπω εικόνες, λόγια, συναισθήματα, στιγμές".  Και βλέπω τόσο πολλά μέσα στο σπίτι μου, μέσα σε ένα δωμάτιο με γκρι τοίχους και ροζ κούνια και ένα φορητό κρεβάτι που με φιλοξενεί αυτές τις μέρες.  Βλέπω πως κοιμάμαι και ξυπνάω μαζί με το θαύμα που φιλοξενούσα, όχι το φιλοξενούσα δεν είναι η σωστή λέξη, που μεγάλωνα μέσα μου για εννιά ολόκληρους μήνες και πως εξαρτάται απόλυτα από το δικό μου χάδι και από τη δική μου ανάσα για να είναι καλά.
Θα το δουλέψω αυτό το θεματάκι με το μέσα μου.  Και αν για τους δικούς μου, μπορεί ασήμαντους λόγους τα φετεινά Χριστούγεννα να απομυθοποιήθηκαν, αλήθεια σας λέω είμαι απόλυτα βέβαιη πως τα επόμενα θα τα σπάνε.
Σε εσάς που είστε λοιπόν με ηθικό ακμαιότατο, Καλή Χρονιά και Ένα Ζουμερό Φιλί.
Να πιείτε, ένα βράδυ είναι (λέμε τώρα).