Η απόλυση, part I.

'Εσερνα μαζί μου δύο τεράστιες κούτες από εποχές Leo Burnett, τότε που κάναμε τις εσωτερικές μετακινήσεις.
'Ετσι είμαι εγώ, έχω ζήσει έναν ολόκληρο χρόνο στο Λονδίνο με ρούχα μέσα στις βαλίτσες.
Μαζεύω τα σημαντικά και καλά, αναμνήσεις, πληροφορίες, τα πακετάρω για να αισθάνομαι ασφαλής ή επειδή έτσι βλέπω ότι κάνουν οι άλλοι, έτσι μάλλον θα "πρέπει", και μετά καταφέρνω να πορεύομαι χωρίς αυτά με επιτυχία, χωρίς να χρειαστώ και ν'αναζητήσω απολύτως τίποτα - διπλής ανάγνωσης.
Σήμερα τις άνοιξα τελικά για να μην τις γυρίσω πίσω στο σπίτι, με δύο παιδιά, πατίνια, playmobil, καροτσάκια για τις κούκλες, τα cd μου από εδώ κι από εκεί, τα παπούτσια μας σε διαρκή αναζήτηση τακτοποιημένου χώρου όπως στις φωτογραφίσεις των τοσοδούλικων-που-όλα-χωράνε-φλατς-και-με-άποψη, οι κούτες μάλλον θα σάπιζαν στο μπαλκόνι απολαμβάνοντας τη ζεστασιά της Λούνας που θα τις έκανε κρεβάτι.
Δεν μπορούσα να τις αφήσω άλλο στο γραφείο, γιατί απολύθηκα και το έκανα λόγω τακτ, να μην τα παρατήσω και όλα μπάχαλο.
Εννοείται δεν βρήκα μέσα τίποτα σημαντικό.  Ένα κοπίδι, παλιά briefs, έντυπα, μία πετσέτα δείγμα που φουσκώνει όταν τη βάλεις κάτω απ'το νερό, ένα πλαστικό ροζ ανεμιστηράκι, μια ντουντούκα από κάποιο event που ούτε που θυμάμαι, κάρτες, πολλές κάρτες συνεργατών, πελατών που έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι ότι είχαν περάσει από αυτές τις θέσεις, παλιές δικές μου με δύο διαφορετικούς τίτλους, folders με παρουσιάσεις τόσων σελίδων που σε πιάνουν τα γέλια, φωτογραφίες από εταιρικά party με πάρα πολύ sexy αφιερώσεις, ένα μπουκάλι Nike για runners. Dafuq.
Από την πρόσφατη εταιρία τίποτα, άλλωστε οι κούτες ήταν η χρονοκάψουλα της προηγούμενης, μόνο τρεις ειλικρινείς, συγκινητικούς αποχαιρετισμούς (εκτός των πρώην συναδέλφων εννοείται που είχαμε μεταφερθεί εκεί ομαδικά ), δυο φωτογραφίες από τους ωραίους κήπους της Κηφισιάς να ποστάρω στο instagram και έξω από την πόρτα.
Δεν έχω ξανααπολυθεί και δεν ήξερα πώς θα το διαχειριζόμουν.
Για να είμαι ειλικρινής βοηθάει στο ότι ήταν μια ομαδική απομάκρυνση, ένα "κλείσιμο" ολόκληρου τμήματος και άρα δεν το πήρα βαριά προσωπικά, και οι όροι ήταν εξαιρετικά ευνοϊκοί οικονομικά.  Και αυτό βοηθάει, μπορείς να βγάλεις το κεφάλι έξω από το νερό και να πάρεις μια ανάσα, μια μεγάλη ανάσα, να κολυμπήσεις λίγο στα βαθιά χωρίς να φοβάσαι μη σε πνίξει το κύμα παρά μόνο αν θα σ'αρέσει η ακτή που θα σε ξεβράσει.
Μπήκα στο αυτοκίνητο, άνοιξα δυνατά το ράδιο και έπαιζε Robbie, Me and My Monkey, και λέω ωραία φάση να κάνω ταριφιές με το χέρι στο ανοιχτό παράθυρο και να μασουλάω μαλλιά από τον αέρα, με τις κούτες μου φορτωμένες πίσω, το κινητό φορτωμένο με μηνύματα από φίλους και εγώ να είμαι ανάλαφρη.  Η Απολυμένη.
Βασικά έχει ο Ντάριο σήμερα γενέθλια και εγώ πήρα μια τούρτα για δώδεκα χωρίς να έχουμε πάρτυ, περιμένω να κάτσω σε εκείνα τα τραπεζάκια κοντά στο Κάραβελ να την τρώω και να πίνω κρασιά, περιμένω να πάω να βρω τα παιδιά μου το Σάββατο στο χωριό, περιμένω να δω πολλές ταινίες στο σινεμά, να διαβάσω βιβλία, να ξυπνήσω ένα πρωί και να φάω αυγά καθιστή στην καρέκλα με περιοδικό, να ξενυχτήσω ένα βράδυ στη βεράντα μου χωρίς απολύτως κανένα λόγο, να γράψω αυτά τα δικά μου που δεν διαβάζει κανένας, περιμένω να βρω την άκρη μου με ηρεμία.  Γιατί θα την βρω.
Και γαλήνεψα και με αυτό το τηλεφώνημα του μπαμπά μου που ξετρελαμένος με τα εγγόνια του στην ορεινή Αρκαδία, μακριά από τις εξελίξεις, όταν με ρώτησε "τί γίνεται; τί κάνεις;" και του απάντησα να μωρέ εδώ, χαιρετάω και μαζεύω, έκανε μια μικρή παύση και μου είπε:
- Είσαι καλά;  Εσύ μόνο να είσαι καλά και εμείς είμαστε όλοι εδώ, σε περιμένουμε.