It's my party (and I'll cry if I want to)

Ξύπνησα το πρωί του Σαββάτου απότομα, με μία παιδική, δυνατή φωνή...
Μαμάαααααααα, Χρόνια Πολλάααααααααααα!!!!!
Φιλιά, αγκαλιές, γέλια, ήρθε το μπουκέτο, ήρθαν κι άλλα λουλούδια και οι γονείς μου με ακόμα πιο πολλά λουλούδια, τούρτα, γλυκά...
Ήμουν με τα μαλλιά μαζεμένα, ένα tshirt και μία φόρμα, αλλά σας είπα ότι το δέρμα μου έχει γίνει πιο λαμπερό λόγω καθολικής απουσίας make up για καμια 20αρια μέρες?
Η κόρη μου μου γελάει ενώ θηλάζει - όλο γελάει αυτό το μωρό - και ο γιος μου ζωγραφίζει μια ομπρέλα, ένα ανθρωπάκι και μία "casetta" δηλώνοντας με σοβαρό ύφος ότι είναι το δώρο του για τα γενέθλια μου.
Βγαίνουμε με τον άντρα μου μία γρήγορη βόλτα, να πιούμε ένα καφέ εργένικο, οι δυο μας, και παίρνουμε και κάτι για τον Βάλτερ, ως συνήθως.  Είναι ωραία μέρα και το τηλέφωνο μου χτυπάει - όχι περισσότερο από άλλες φορές, thank god for facebook.
Γυρίζουμε στο σπίτι και κόβουμε την τούρτα βιαστικά, τραγουδάμε το χρόνια πολλά σε όλες τις γλώσσες και τις παραλλαγές που μπορούμε και ο γιος μου σβήνει κεράκια και χειροκροτάει σαν τρελός.  Πρέπει να ταΐσω το μωρό και μετά η τούρτα, ο μικρός θέλει να παίξουμε και μετά η τούρτα, θέλω να πω τα νέα στην μαμά μου και μετά η τούρτα, να μπω για μπάνιο και μετά η τούρτα... τί θα γίνει θα προλάβουμε να την φάμε αυτή την τούρτα ποτέ?
Δεν πειράζει, σε λίγο θα βγούμε για φαγητό, στεγνώνω τα μαλλιά μου, τσεκάρω τον Ντάριο αν έβαλε τον αποστειρωτή, λέω για 100η φορά στην Μάρτα πόσα ml τρώει συνήθως η Χλόη το βράδυ, να καταλάβει γιατί κλαίει πριν κάνει το κόλπο με τον απορροφητήρα, αγχώνομαι για τα παιδιά, για το ότι είμαι μπροστά από τις ορθάνοιχτες ντουλάπες και τις κοιτάω σαν χάνος.
Βάζω ένα σακάκι που δεν κουμπώνει, ένα skinny τζην εγκυμοσύνης (αλήθεια) και κατακόκκινο κραγιόν.  Ο γιος μου με κοιτάει εκστασιασμένος, είναι έτοιμος να βάψει τα χείλη του με μαρκαδόρο.
Φεύγουμε πάλι βιαστικά και εγώ λίγο βουρκώνω που τους αφήνω πίσω.
Ο Ντάριο με αγκαλιάζει, κάνει πολύ κρύο και είμαι μόνο με το σακάκι, μου λέει κάτι άσχετο και βάζω τα γέλια. 
Το fois gras είναι καταπληκτικό, η πάπια θεϊκή και πίνω 2-3 γουλιές από όλα τα ποτήρια που μου βάζει ο σομελιέ με την δυσκοιλιότητα, η κρέμα κάστανο με ξετρελαίνει.
Ωραία γενέθλια.  Αφήσαμε πίσω τα παιδιά και μιλάμε όλο γι'αυτά.
Διαφορετικά γενέθλια.  Βρήκα τί θα βάλω μέσα σε 5 λεπτά και έφυγα χωρίς να προλάβω καν να κοιταχτώ στον καθρέφτη.
Αγχωμένα γενέθλια.  Δεν μου έφτανε το 24ωρο.  'Ολα γινόντουσαν γρήγορα, μονορούφι, όπως αυτό το ποστ.
Και πρώτη φορά δεν μονοπώλησα το ενδιαφέρον.  Ο γιος μου έσβηνε τα κεράκια μου και η κόρη μου έκανε νάζια στον παππού.
Του χρόνου θέλω και από τα άλλα, τα κανονικά, μου έλειψαν.  Τα μπαρόβια, τα αλκοολικά, με τις πολλές σακούλες με δώρα.  Και τα παιδιά να κοιμηθούν στους παππούδες ;-)