Πριν λίγες μέρες, το πιο υπέροχο αγόρι του κόσμου, πολύ απλά επειδή είναι το δικό μου, είχε τα γενέθλια του.
Μέσα στον πανικό της πασχαλιάτικης αναχώρησης με δύο παιδιά - δεν το έχω ξανακάνει, δύσκολη πίστα - τον ξεπέταξα με μια ευχή στο facebook και ένα δώρο από αυτά που οκέι, χάρηκε, αλλά και να του το εξαφανίσω μετά από λίγες μέρες δεν νομίζω να το ψάξει.
Το υπέροχο αγόρι λοιπόν βρίσκεται μαζί μας για τρία ολόκληρα χρόνια. Απίστευτο.
Τρία ολόκληρα χρόνια που ομορφαίνει τις μέρες και δυσκολεύει τις νύχτες μας. Κυριολεκτικά.
Μόνο και μόνο γι'αυτό, για την υπομονή και τις αντοχές που δεν ήξερα ότι είχα και μου τις δοκιμάζει καθημερινά, του αξίζει ένα ποστ.
Ένα ποστ για να πω σε αυτό το υπέροχο αγόρι όχι αυτά τα γνωστά, τα αγαπησιάρικα, τα αυτονόητα, ότι ο κόσμος όλος στροβιλίζεται κάτω από μια τεράστια ντισκομπάλα μόλις μου χαμογελά, ούτε ότι φτερουγίζουν γύρω μου χιλιάδες ροδοπέταλα όπως στο American Beauty όταν τα πιο μαλακά χεράκια του κόσμου χαϊδεύουν τα μάγουλά μου, αλλά για να του πω συγγνώμη. 'Η έστω, δεν το ήθελα, αλλά έγινε.
Συγγνώμη αν κάποιες φορές έχω φωνάξει για να επιβληθώ, γιατί κουρασμένη, τσιτωμένη και εξαντλημένη, δεν έβρισκα άλλο τρόπο. Αν το ύφος μου έγινε σκληρό και οι απαντήσεις μου κοφτές, αν αισθάνθηκες ότι η προσοχή μου βρίσκεται αλλού, γιατί απλά, τόσο απλά, βαρέθηκε να βρίσκεται για λίγο μαζί σου.
Και ναι, το ξέρεις ότι ποτέ δεν ήθελα να απαιτήσω κάτι από εσένα, αλλά το έκανα. Ποτέ δεν διανοήθηκα να σου απαγορέψω κάτι χωρίς να σου το εξηγήσω πριν, αλλά σου το απαγόρεψα. Άσε που νομίζω ότι έχουν υπάρξει φορές που σε στεναχώρησα, σε πίκρανα και σε ζόρισα, που σε άφησα να με φτάσεις στα όρια μου, όταν όλα πιθανότατα θα λυνόντουσαν απαλά, μέσα στην αγκαλιά μου.
Δεν είμαι τέλεια, είμαι κανονικός άνθρωπος.
Αλλά πλέον είμαι η πιο τέλεια που μπορώ να γίνω και αυτό μόνο για πάρτη σου. Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ και για κανέναν τόσο πολύ σε όλη μου τη ζωή. Τί καψούρες και μαλακίες και γκόμενοι και τρέλες, η μεγαλύτερη τρέλα της ζωής μου είναι αναμφισβήτητα αυτή που ζω κάθε μέρα ΜΑΖΙ ΣΟΥ.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί έχω τύψεις. Γιατί καμια φορά αισθάνομαι κατώτερη των περιστάσεων. Και είναι τόσο άδικο αυτό ρε γαμώτο. Γιατί η αγάπη μου για 'σενα είναι ξέφρενη.
'Οποτε και αν είναι, όπου και αν είσαι και όπου και αν είμαι, θα είμαι μαζί σου.
Αυτά τα μελιστάλαχτα για το πιο υπέροχο αγόρι του κόσμου.
Τώρα θα στροβιλιστούμε για λίγο μόνο οι δυο μας μέσα σε γκλίτερ και πεταλούδες και θα κάνουμε το χορευτικό μας. Αγκαλιά, με τα πόδια του τυλιγμένα στη μέση μου και τα χέρια σφιχτά δεμένα, τεντωμένα α λα tango, θα τσιρίξουμε....... Baciami Ancora!
πι.ες: Αφού ετοιμαζόμουν να αναρτήσω αυτό το κείμενο, έλαβα και το email της Μαριάννας για την εκδήλωση του Deconstructing Mummy. Μία προσπάθεια για να ακουστούν δυνατά εκείνες οι φωνές των μαμάδων που τολμούν να σκεφτούν και να νιώσουν "αυτά που δεν πρέπει" και ας διστάζουν να τα μοιραστούν κάποιες φορές.
Εγώ, φουλ αποδομημένη από το πρότυπο μαμά, μοιράστηκα. Θα είμαι εκεί, το Σάββατο 7 Μαΐου, στο Jockey's country club, και θα μιλήσω στο workshop του Work on the wild side.
Δηλώνω Deconstructed Mummy (και όπου με βγάλει αυτό. είναι τουλάχιστον ειλικρινές). Εσείς?
30.4.11
13.4.11
Ιστορίες από πολύ παλιά
Καταρχήν να πούμε κάποιες αλήθειες για μένα ξεκινώντας με το ότι είμαι παιδί της πόλης.
Δεν μου αρέσουν ούτε τα χωριάτικα, ούτε τα "μεταξύ μας". Δεν εκτίμησα ποτέ τη μυρωδιά του ζυμωτού ψωμιού από τη γιαγιά μου, ούτε την ορεινή, αρκαδική θέα του σπιτιού μας στο χωριό.
Η μαμά μου, ακόμα και τώρα, προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου για τις ονομασίες των δέντρων και την ομορφιά των διαδρομών στη φύση, αλλά μάλλον μάταια και ο μπαμπάς μου κάνει πάρτυ αν επισκεφθώ το αμπέλι του μια φορά το χρόνο. Καλά βέβαια τώρα πια όλα αυτά έχουν λίγο αλλάξει, όπως ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ, λόγω παιδιών - ο μπαμπάς μου παίρνει την εκδίκησή του μέσω του εγγονού του, που τρελαίνεται για το κλάδεμα, τον ήχο από τις κίσσες, τα αγριολούλουδα και την γνωριμία με κάθε γραφικό συγχωριανό που σουλατσάρει στην πλατεία.
Κάποτε δε η κατάσταση μου ήταν τόσο extreme, που όταν πήγα να σπουδάσω στην Αγγλία σε μία υπέροχη, παραθαλάσσια πόλη 165.000 κατοίκων, τις πρώτες μέρες με είχε πιάσει κατάθλιψη και έβριζα την τότε κολλητή μου που με είχε παρασύρει μαζί της σε αυτό το... χωριό. Καλά, πέρασα συγκλονιστικά εννοείται, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση. Ή μάλλον... για άλλο blog ;-)
Επίσης, βίωνα με μία κάποια αδιαφορία και όλες αυτές τις διηγήσεις σχετικά με το τί και πώς γινόντουσαν παλιά τα διάφορα, τις παραδόσεις και τις συνήθειες του τότε και τα σεντόνια με δαντέλα της προγιαγιάς που μύριζαν κλεισούρα. 'Ολα αυτά βέβαια είναι και χαρακτηριστικά γνωρίσματα του νεαρού της ηλικίας. Έτσι μοντέρνα το έπαιζε και η μάνα μου μικρή (έβαφε τούφα μαλλιού Παναγιωταρέα ίδιο χρώμα με το outfit που θα φορούσε) και τώρα θέλει να πηγαίνει στο χωριό να πίνουν με τον μπαμπά μου λεμονάδα στο σταθμό του τρένου που πνίγεται από τα πλατάνια.
Προχθές λοιπόν συζητούσα με την πρώην μοντέρνα μάνα μου, περί θηλασμού, με αφορμή το προηγούμενο ποστ. Να σημειώσω εδώ ότι οι γονείς μου δε διαβάζουν το μπλογκ μου. Κουλό ε?
Μου διηγήθηκε λοιπόν τί έκαναν οι μαμάδες τότε, μαζί με όλα τα άλλα που έκαναν μέσα στο απίστευτα σκληρό, υπερφορτωμένο και κουραστικό 24ωρο τους που σκορπιζόταν ανάμεσα σε πέντε παιδιά, οικιακές δουλειές και αγροτικές εργασίες παντός καιρού, δια στόματος της πεθεράς της.
Τα σπίτια στο χωριό είναι χτισμένα αμφιθεατρικά, αγκαλιάζουν τον κάμπο και κοιτούν το βουνό και τις ράγες του τρένου που κάποτε έκανε συχνά δρομολόγια.
Όλοι οι κάτοικοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, δούλευαν σε αυτό τον κάμπο. Η γιαγιά μου άφηνε τα έξι παιδιά της το πρωί, με τα μεγαλύτερα να φροντίζουν τα μικρότερα με υπευθυνότητα και έτρεχε έξω, στα δύσκολα, με το μυαλό καρφωμένο στο σπίτι. Με τόσα παιδιά, πάντα κάποιο θα σου απασχολεί το μυαλό για κάποιο λόγο.
Μέχρις ότου στο πιο ψηλό σημείο του σπιτιού υψωνόταν ένα ξύλινο κοντάρι με δεμένο πάνω του ένα κατακόκκινο πανί. Αν δεν το έβλεπε εκείνη ακριβώς την ώρα η γιαγιά μου, όλο και κάποιας συγχωριανής της που έσκαβε στο χωράφι το έπαιρνε το μάτι της.
Και άρχιζε να στριγγλίζει: Γιωργιώώώώώώώώώ, κόκκινο πανίίίίίίίίίί!!!!!!!!
Και τότε πέταγε η γιαγιά μου τα δρεπάνια, σήκωνε ψηλά τα μαύρα τα φουστάνια και έτρεχε προς το σπίτι το γεμάτο από παιδιά, με υψωμένο λάβαρο ένα κόκκινο πανί κόντρα στον άνεμο, για να θηλάσει το μικρό της.
Αυτό ήταν το σινιάλο τους. Ένα κόκκινο πανί σημαία, να μαρτυράει τη λαχτάρα του μωρού για το γάλα της μάνας του και ένα χάδι μέχρι εκείνη να ξαναγυρίσει να το σφίξει στην αγκαλιά της, φορτωμένη με τα καλούδια και τις δυσκολίες των χωραφιών.
Μαγικό μου φάνηκε αυτό το σκηνικό. Και συγκινητικό, και μοναδικό και γεμάτο από το μεγαλείο της μάνας των παλιών χρόνων που πάλευε κάθε μέρα τόσο μόνη και παράλληλα, τόσο γεμάτη.
Με μισή ντουζίνα παιδιά, χέρια τσακισμένα από τις αγροτικές δουλειές και ένα κόκκινο πανί να την καλεί στο καθήκον που τότε ερχόταν τόσο αβίαστα, ρουφώντας τουλάχιστον δέκα χρόνια από τη ζωή της. Και εμείς ούτε για ένα χρόνο δεν μπορούμε να το καταφέρουμε...
Επίσης, συμπληρωματικά και δια στόματος της μαμάς μου πάλι, τότε στα χωριά, αν άκουγαν κανένα μωρό να κλαίει μόνο του, όχι γιατί η μαμά του ήταν υπέρμαχος της μεθόδου της Gina Ford (μακριά από μας), αλλά γιατί στην καλή περίπτωση τάιζε τα ζώα, μπούκαραν μέσα στο σπίτι, το θήλαζαν οι γειτόνισσες και το ανακούφιζαν από την πείναι και τη μοναξιά του. Και αυτό μαγικό.
Άλλωστε, όταν γίνεσαι μαμά, γίνεσαι μαμά για τα παιδιά όλου του κόσμου που έχουν την ανάγκη σου. Και το δάκρυ σου κάθε φορά, είναι για όλα τα παιδιά που υποφέρουν, που πονάνε, που στερούνται της μητρικής αγκαλιάς που εσύ τόσο απλόχερα θέλεις να τους χαρίσεις. Στην ουσία αυτό έκαναν τότε οι μαμάδες του χωριού του μπαμπά μου - και προφανώς όλων των χωριών του κόσμου. Ξεχείλιζε από το στήθος τους η αγάπη.
πι.ες: και για να με τιμωρήσει ο Θεός για όλες αυτές τις μαλακίες που έχω πει για το χωριό όλα αυτά τα χρόνια και την περιφρόνηση που του έχω ρίξει κατάμουτρα, αφενός έχει κάνει το γιο μου να το λατρέψει και αφετέρου Πάσχα πάλι εκεί θα με στείλει φέτος.
Δεν μου αρέσουν ούτε τα χωριάτικα, ούτε τα "μεταξύ μας". Δεν εκτίμησα ποτέ τη μυρωδιά του ζυμωτού ψωμιού από τη γιαγιά μου, ούτε την ορεινή, αρκαδική θέα του σπιτιού μας στο χωριό.
Η μαμά μου, ακόμα και τώρα, προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου για τις ονομασίες των δέντρων και την ομορφιά των διαδρομών στη φύση, αλλά μάλλον μάταια και ο μπαμπάς μου κάνει πάρτυ αν επισκεφθώ το αμπέλι του μια φορά το χρόνο. Καλά βέβαια τώρα πια όλα αυτά έχουν λίγο αλλάξει, όπως ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ, λόγω παιδιών - ο μπαμπάς μου παίρνει την εκδίκησή του μέσω του εγγονού του, που τρελαίνεται για το κλάδεμα, τον ήχο από τις κίσσες, τα αγριολούλουδα και την γνωριμία με κάθε γραφικό συγχωριανό που σουλατσάρει στην πλατεία.
Κάποτε δε η κατάσταση μου ήταν τόσο extreme, που όταν πήγα να σπουδάσω στην Αγγλία σε μία υπέροχη, παραθαλάσσια πόλη 165.000 κατοίκων, τις πρώτες μέρες με είχε πιάσει κατάθλιψη και έβριζα την τότε κολλητή μου που με είχε παρασύρει μαζί της σε αυτό το... χωριό. Καλά, πέρασα συγκλονιστικά εννοείται, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση. Ή μάλλον... για άλλο blog ;-)
Επίσης, βίωνα με μία κάποια αδιαφορία και όλες αυτές τις διηγήσεις σχετικά με το τί και πώς γινόντουσαν παλιά τα διάφορα, τις παραδόσεις και τις συνήθειες του τότε και τα σεντόνια με δαντέλα της προγιαγιάς που μύριζαν κλεισούρα. 'Ολα αυτά βέβαια είναι και χαρακτηριστικά γνωρίσματα του νεαρού της ηλικίας. Έτσι μοντέρνα το έπαιζε και η μάνα μου μικρή (έβαφε τούφα μαλλιού Παναγιωταρέα ίδιο χρώμα με το outfit που θα φορούσε) και τώρα θέλει να πηγαίνει στο χωριό να πίνουν με τον μπαμπά μου λεμονάδα στο σταθμό του τρένου που πνίγεται από τα πλατάνια.
Προχθές λοιπόν συζητούσα με την πρώην μοντέρνα μάνα μου, περί θηλασμού, με αφορμή το προηγούμενο ποστ. Να σημειώσω εδώ ότι οι γονείς μου δε διαβάζουν το μπλογκ μου. Κουλό ε?
Μου διηγήθηκε λοιπόν τί έκαναν οι μαμάδες τότε, μαζί με όλα τα άλλα που έκαναν μέσα στο απίστευτα σκληρό, υπερφορτωμένο και κουραστικό 24ωρο τους που σκορπιζόταν ανάμεσα σε πέντε παιδιά, οικιακές δουλειές και αγροτικές εργασίες παντός καιρού, δια στόματος της πεθεράς της.
Τα σπίτια στο χωριό είναι χτισμένα αμφιθεατρικά, αγκαλιάζουν τον κάμπο και κοιτούν το βουνό και τις ράγες του τρένου που κάποτε έκανε συχνά δρομολόγια.
Όλοι οι κάτοικοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, δούλευαν σε αυτό τον κάμπο. Η γιαγιά μου άφηνε τα έξι παιδιά της το πρωί, με τα μεγαλύτερα να φροντίζουν τα μικρότερα με υπευθυνότητα και έτρεχε έξω, στα δύσκολα, με το μυαλό καρφωμένο στο σπίτι. Με τόσα παιδιά, πάντα κάποιο θα σου απασχολεί το μυαλό για κάποιο λόγο.
Μέχρις ότου στο πιο ψηλό σημείο του σπιτιού υψωνόταν ένα ξύλινο κοντάρι με δεμένο πάνω του ένα κατακόκκινο πανί. Αν δεν το έβλεπε εκείνη ακριβώς την ώρα η γιαγιά μου, όλο και κάποιας συγχωριανής της που έσκαβε στο χωράφι το έπαιρνε το μάτι της.
Και άρχιζε να στριγγλίζει: Γιωργιώώώώώώώώώ, κόκκινο πανίίίίίίίίίί!!!!!!!!
Και τότε πέταγε η γιαγιά μου τα δρεπάνια, σήκωνε ψηλά τα μαύρα τα φουστάνια και έτρεχε προς το σπίτι το γεμάτο από παιδιά, με υψωμένο λάβαρο ένα κόκκινο πανί κόντρα στον άνεμο, για να θηλάσει το μικρό της.
Αυτό ήταν το σινιάλο τους. Ένα κόκκινο πανί σημαία, να μαρτυράει τη λαχτάρα του μωρού για το γάλα της μάνας του και ένα χάδι μέχρι εκείνη να ξαναγυρίσει να το σφίξει στην αγκαλιά της, φορτωμένη με τα καλούδια και τις δυσκολίες των χωραφιών.
Μαγικό μου φάνηκε αυτό το σκηνικό. Και συγκινητικό, και μοναδικό και γεμάτο από το μεγαλείο της μάνας των παλιών χρόνων που πάλευε κάθε μέρα τόσο μόνη και παράλληλα, τόσο γεμάτη.
Με μισή ντουζίνα παιδιά, χέρια τσακισμένα από τις αγροτικές δουλειές και ένα κόκκινο πανί να την καλεί στο καθήκον που τότε ερχόταν τόσο αβίαστα, ρουφώντας τουλάχιστον δέκα χρόνια από τη ζωή της. Και εμείς ούτε για ένα χρόνο δεν μπορούμε να το καταφέρουμε...
Επίσης, συμπληρωματικά και δια στόματος της μαμάς μου πάλι, τότε στα χωριά, αν άκουγαν κανένα μωρό να κλαίει μόνο του, όχι γιατί η μαμά του ήταν υπέρμαχος της μεθόδου της Gina Ford (μακριά από μας), αλλά γιατί στην καλή περίπτωση τάιζε τα ζώα, μπούκαραν μέσα στο σπίτι, το θήλαζαν οι γειτόνισσες και το ανακούφιζαν από την πείναι και τη μοναξιά του. Και αυτό μαγικό.
Άλλωστε, όταν γίνεσαι μαμά, γίνεσαι μαμά για τα παιδιά όλου του κόσμου που έχουν την ανάγκη σου. Και το δάκρυ σου κάθε φορά, είναι για όλα τα παιδιά που υποφέρουν, που πονάνε, που στερούνται της μητρικής αγκαλιάς που εσύ τόσο απλόχερα θέλεις να τους χαρίσεις. Στην ουσία αυτό έκαναν τότε οι μαμάδες του χωριού του μπαμπά μου - και προφανώς όλων των χωριών του κόσμου. Ξεχείλιζε από το στήθος τους η αγάπη.
πι.ες: και για να με τιμωρήσει ο Θεός για όλες αυτές τις μαλακίες που έχω πει για το χωριό όλα αυτά τα χρόνια και την περιφρόνηση που του έχω ρίξει κατάμουτρα, αφενός έχει κάνει το γιο μου να το λατρέψει και αφετέρου Πάσχα πάλι εκεί θα με στείλει φέτος.
1.4.11
Η γνώμη μου για τον θηλασμό και #pestenamefate
Θέλω πολύ καιρό να γράψω για το θηλασμό, γιατί με φρικάρει που ένα θέμα τόσο σοβαρό, τόσο ουσιαστικό και ταυτόχρονα τόσο φυσιολογικό, βρίσκεται στη χώρα μας (αυτή ξέρω, αυτή λέω) σε μία τέτοια αδιανόητη σύγχυση και παίρνει όχι κόσμο, αλλά μαμάδες και μωρά στο λαιμό του.
Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη ήμουν η κλασική περίπτωση που δεν τα κατάφερε, αλλά ήθελε.
Είχα ακούσει πολλά, είχα διαβάσει αρκετά και είχα ξεκινήσει το ταξίδι αγκαζέ με το θηλασμό, με τον αέρα του νικητή. Αλλά ήμουν μόνη. Απελπιστικά μόνη.
Φανταστείτε μία νέα μαμά, που είτε λόγω αισιοδοξίας είτε λόγω μαλακίας, έχει πειστεί ότι ο τοκετός είναι υπέροχη διαδικασία, η εμπειρία του θηλασμού συγκλονιστική, και το δε καινούργιο μωράκι ένα ροζουλί αγγελάκι. Φανταστείτε στο καπάκι αυτή τη νέα μαμά να βρίσκεται ξαφνικά διαλυμένη από τους πόνους σε ένα άγνωστο δωμάτιο που την πασπατεύουν παντού άγνωστοι άνθρωποι, με ένα μωρό αγκαλιά που δεν ξέρει πώς να το κρατήσει και ένα τσούρμο μαίες που έχουν ένα τσούρμο διαφορετικές απόψεις σχετικά με το πώς να το θηλάσει. Πανικός.
Απειρία, κλάματα, στεναχώρια, θηλές από σιλικόνη, κρέμες από λανολίνη, μπιμπερόν, σκόνες, συμβουλές από όποιον περνάει από το διάδρομο και απογοητευτική εικόνα ενός ιδιωτικού μαιευτηρίου που δεν ξέρει το πιο σημαντικό απ'όλα - να καθοδηγήσει και να ηρεμήσει. Και όλα θα γίνουν.
Η πρώτη επίσκεψη στην παιδίατρο ήταν στενάχωρη. Δεν έγινε καμία ουσιαστική συζήτηση για το θηλασμό που θα μπορούσε να με καθησυχάσει και να με βοηθήσει, παρά μόνο η γνωστή καραμέλα του αν είναι η μαμά καλά, είναι και το μωρό καλά, οπότε βασικά δώσε συμπλήρωμα γιατί ο θηλασμός είναι ζόρι.
Θήλασα υποτίθεται 4 μήνες, αλλά μετά από κάθε γεύμα έδινα και συμπλήρωμα και θυμάμαι να κάνω πάρτυ από την χαρά μου όταν ο γιος μου έπινε λίγο γιατί θεωρούσα ότι είχε θηλάσει από το στήθος ικανοποιητικά. 'Οποτε επιχειρούσα άντληση με το θήλαστρο, έφτανα με κόπο στην γραμμή των 35 ml. Άρα, έλεγα με το πτωχό μου το μυαλό, ή μάλλον με το μυαλό που μου είχαν κάνει τραχανόσουπα οι μαίες και σία, όντως δεν έχω γάλα. Τί κρίμα, και είμαστε και πολλές οι άγαλες.
Στη δεύτερη εγκυμοσύνη διάβασα πολύ περισσότερο - internet, μην τρελαθείς - και πήρα απόφαση να παλέψω μόνη. Και όπως μου βγει, χωρίς εξτρεμιστικές υστερίες.
Το φανταστικό μωρό το έβαλα στο στήθος μου το πρώτο λεπτό αφού γεννήθηκε. Το ότι εκείνη τη στιγμή άνοιξε αντανακλαστικά το στόμα του και άρχισε να ρουφάει είναι μία εικόνα που ακόμα και τώρα που το γράφω, με πλημμυρίζει με δάκρυα. 'Ενα μικρό στα μάτια μου θαύμα, που δεν είναι θαύμα αλλά καταλαβαίνεις τί εννοώ.
Την είχα στο δωμάτιο πλάι μου στο πυρέξ σχεδόν συνέχεια, αλλά ήθελα πολύ να ξεκουραστώ. Της έδωσα και συμπλήρωμα, για να ηρεμώ κάποιες ώρες. Δεν πτοήθηκε καμία από τις δυο μας.
Με την επιστροφή στο σπίτι ξεκίνησαν τα ζόρια. Δεν μπορώ ούτε καν να θυμηθώ πόσες φορές είπα ότι θα τα παρατήσω. Άκουγα για την εδραίωση της γαλουχίας, για το ότι όταν συμβεί αυτό το γάλα θα κατεβαίνει μόνο όταν το μωρό έχει ανάγκη και πολλές φορές θα χορταίνει στο πεντάλεπτο και θα κρατιέται για ένα τρίωρο και έλεγα ότι αυτό δεν πρόκειται να μου συμβεί εμένα ποτέ. Είμαι καταδικασμένη να αποτύχω γιατί έδινα κάποιες φορές, αραιά και που, αμαρτωλό συμπλήρωμα από το διαβολικό μπιμπερόν με τη σατανική θηλή από καουτσούκ. Και κάθε φορά που το έκανα αυτό το σίχαμα, μου φύτρωνε και μία κρεατοελιά με τρίχες.
Τελικά, τα καταφέραμε. Πάλι κόντρα στο σύστημα, αλλά με περισσότερη αυτοπεποίθηση και ενημέρωση, και με μία ελαφρώς πιο ζεστή αγκαλιά από το μαιευτήριο Λητώ που θέλει και πιστοποίηση από την Unicef και τον Π.Ο.Υ ως Μαιευτήριο Φιλικό προς τα Βρέφη - το ότι η γελοία η παιδίατρος μαζί με το εξιτήριο ήρθε με τυπωμένες οδηγίες δοσολογίας φόρμουλας, ας μην το σχολιάσω. Τα καταφέραμε, γιατί στην αρχή που πονούσα αφόρητα, μία πολύ κουλ μαία με κοίταξε χωρίς έλεος και μου είπε: Δεν πειράζει, ας πονάει. Παρέλειψε κανένα γεύμα από εκεί που πονάει πιο πολύ και βάζε το μωρό στο στήθος με χαμόγελο, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Είναι το μόνο φάρμακο. Και ήταν. Σε πέντε μέρες ούτε που το θυμόμουν.
Τα καταφέραμε και λόγω της στάσης θηλασμού αράζω-στο-πλάι-και-κοιμάμαι-και-εσύ-όλη-νύχτα-παίξε-μπάλα. Μαγική στάση για την εδραίωση της γαλουχίας, χωρίς πλάκα. Είναι ο μόνος τρόπος να αντέξεις τα ξυπνήματα κάθε μία ώρα στην αρχή για να ικανοποιήσεις την ανελέητη πείνα του μωρού και να είσαι λίγο λιγότερο ζόμπι το επόμενο πρωί.
Τέλος πάντων, σημασία δεν έχει ούτε να μπω σε λεπτομέρειες, ούτε να δώσω συμβουλές - υπάρχουν άπειρες από αυτές, και μάλιστα επιστημονικά τεκμηριωμένες στο διαδίκτυο. Τραγικά λάθη γίνονται και από τις δύο πλευρές, και από τους υπέρμαχους του θηλασμού και από αυτούς που τα παίρνουν από τις εταιρείες παρασκευής φόρμουλας. Τα τραγικά λάθη των δεύτερων, τα ξέρουμε. Όχι ρε φίλε, δεν είναι καλύτερο το δικό σου, μην μας τρελάνεις κιόλας. Πάτησες στην ανασφάλεια και το άγχος των σύγχρονων μαμάδων, στην μοντέρνα τάση για ευκολία και γρηγοράδα και θυσίασες το πολυτιμότερο συναίσθημα που μπορεί να προσφέρει μία μητέρα στο μωρό της. Την ασφάλεια του μητρικού θηλασμού, τη μαγεία του να θρέφει ένα ανθρώπινο ον που δημιουργήθηκε μέσα της, από το ίδιο της το σώμα, όπως η φύση προστάζει και όπως τα θηλαστικά όλα εκτελούν με ευλάβεια.
Το τραγικό λάθος των πρώτων όμως, στην προσπάθεια να προσελκύσουν όλο και περισσότερες μητέρες στο να θηλάσουν αποκλειστικά τα παιδιά τους, είναι ότι εξιδανικεύουν τόσο πολύ αυτή την κατάσταση, ότι παθαίνουν τόση τρέλα με τις απόλυτες συμβουλές και το κούνημα του δαχτύλου σαν μία άλλη breastfeeding police που καταλήγουν να προκαλούν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Πείτε την αλήθεια, γαμώτο. Πείτε ότι είναι μεγάλο μανίκι. Πείτε ότι θέλει κόπο, τρομερή θέληση, απόλυτη αφοσίωση, μοναδική συγκέντρωση για να επιτευχθεί ο στόχος. Και ότι ναι, υπάρχουν και περιπτώσεις και λόγοι, αλλά και δικαιολογία για να μην τα καταφέρεις. Το δικαιούσαι και αυτό. 'Οτι δεν είναι τραλαλά, τραλαλό, ότι σε κουράζει, σε εξαντλεί και σε απομονώνει, ότι σε θυμώνει και σε απογοητεύει, και ότι δεν ζεις τη ζωή σου όπως και πριν απλά, οπ, τί είναι αυτό εκεί? α, ναι, είναι ένα παιδί κολλημένο στο βυζί.
Δεν μπορώ και αυτά τα χίπικα τύπου έλα μωρέ, δεν τρέχει και τίποτα, βγες να θηλάσεις το μωρό σου στη φύση, στο δρόμο, στο παγκάκι, στο σούπερ μάρκετ, όταν στην πραγματικότητα πρέπει να αλλάξεις όλη σου την γκαρνταρόμπα (ειδικά αν είναι χειμώνας την πάτησες μπιγκ τάιμ) και να πηγαίνεις για καφέ μόνο στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο των πολυκαταστημάτων Λητώ γιατί σε αυτή την χώρα που ζούμε οι μαμάδες πάνε στο Golden Hall μόνο για να δείξουν στις άλλες μαμάδες τα μωρά τους στο καρότσι, και όχι για να θηλάσουν. Και δεν μπορώ και αυτά τα υστερικά, αν χρειαστεί για λόγους υγείας και μόνο να πάρει συμπλήρωμα, δώστε το με σύριγγα και μετά πετάξτε το κουτί από το σπίτι για να μην ξαναμπείτε στον πειρασμό. Έλα, χαλαρώστε λίγο. Μην μπλοκάρετε έτσι τον κόσμο και από την πολλή αϋπνία την ακούνε περίεργα και στο τέλος στέλνουν στο διάολο και το θηλασμό και τις υστερίες σας.
Πιστεύω στα πάντα ότι people have the power.
Εδώ κολλάω λίγο. Είναι πολύ πελαγωμένες οι μαμάδες, γαμώτο. Είναι πολλοί οι ρόλοι στους οποίους πρέπει να ανταπεξέλθουν, χρειάζονται και αυτές λίγη καθοδήγηση. Εδώ πρέπει το σύστημα να τις βοηθήσει. Να υπάρχει μία κοινή θέση και στάση, να υπάρχει βοήθεια, στήριξη και κατανόηση, να προωθηθεί η μαγεία και η φυσικότητα του μητρικού θηλασμού με κάθε δυνατό τρόπο, και μετά να βγουν και αυτές οι άμοιρες να θηλάσουν και στο Golden Hall, και στο καφέ της γειτονιάς τους και στο εστιατόριο στην πλατεία. Να γίνει και αυτή η εικόνα μέρος της καθημερινότητας μας, όπως το ερωτευμένο ζευγαράκι που φιλιέται με πάθος όπου γουστάρει.
Διάβασα κάτι πολύ ωραίο, εδώ. Τραβηγμένο σε κάποιες φάσεις κατά τη γνώμη μου, αλλά πολύ τρυφερό και με μία φράση-κλειδί που μπορεί να περάσει απαρατήρητη : 'Οχι κυρίαρχη φροντίδα από άλλα πρόσωπα. Θεωρώ πλέον ότι το αποκλειστικό δέσιμο της μαμάς με το παιδί στους πρώτους μήνες της ζωής του, κάνει τη διαφορά και στο θηλασμό.
Στο τέλος της ημέρας κυρίες μου, μας αρέσει ή όχι, είναι ολοφάνερο, είναι εκεί, και γι'αυτό φτιάχτηκαν/αμε.
Καλύτερα να το αποδεχτούμε χαλαρά και ας το συνδυάζουμε με bar hopping, one night stands και κατάμαυρη γραμμή eye liner.
(και τώρα #pestenamefate)
Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη ήμουν η κλασική περίπτωση που δεν τα κατάφερε, αλλά ήθελε.
Είχα ακούσει πολλά, είχα διαβάσει αρκετά και είχα ξεκινήσει το ταξίδι αγκαζέ με το θηλασμό, με τον αέρα του νικητή. Αλλά ήμουν μόνη. Απελπιστικά μόνη.
Φανταστείτε μία νέα μαμά, που είτε λόγω αισιοδοξίας είτε λόγω μαλακίας, έχει πειστεί ότι ο τοκετός είναι υπέροχη διαδικασία, η εμπειρία του θηλασμού συγκλονιστική, και το δε καινούργιο μωράκι ένα ροζουλί αγγελάκι. Φανταστείτε στο καπάκι αυτή τη νέα μαμά να βρίσκεται ξαφνικά διαλυμένη από τους πόνους σε ένα άγνωστο δωμάτιο που την πασπατεύουν παντού άγνωστοι άνθρωποι, με ένα μωρό αγκαλιά που δεν ξέρει πώς να το κρατήσει και ένα τσούρμο μαίες που έχουν ένα τσούρμο διαφορετικές απόψεις σχετικά με το πώς να το θηλάσει. Πανικός.
Απειρία, κλάματα, στεναχώρια, θηλές από σιλικόνη, κρέμες από λανολίνη, μπιμπερόν, σκόνες, συμβουλές από όποιον περνάει από το διάδρομο και απογοητευτική εικόνα ενός ιδιωτικού μαιευτηρίου που δεν ξέρει το πιο σημαντικό απ'όλα - να καθοδηγήσει και να ηρεμήσει. Και όλα θα γίνουν.
Η πρώτη επίσκεψη στην παιδίατρο ήταν στενάχωρη. Δεν έγινε καμία ουσιαστική συζήτηση για το θηλασμό που θα μπορούσε να με καθησυχάσει και να με βοηθήσει, παρά μόνο η γνωστή καραμέλα του αν είναι η μαμά καλά, είναι και το μωρό καλά, οπότε βασικά δώσε συμπλήρωμα γιατί ο θηλασμός είναι ζόρι.
Θήλασα υποτίθεται 4 μήνες, αλλά μετά από κάθε γεύμα έδινα και συμπλήρωμα και θυμάμαι να κάνω πάρτυ από την χαρά μου όταν ο γιος μου έπινε λίγο γιατί θεωρούσα ότι είχε θηλάσει από το στήθος ικανοποιητικά. 'Οποτε επιχειρούσα άντληση με το θήλαστρο, έφτανα με κόπο στην γραμμή των 35 ml. Άρα, έλεγα με το πτωχό μου το μυαλό, ή μάλλον με το μυαλό που μου είχαν κάνει τραχανόσουπα οι μαίες και σία, όντως δεν έχω γάλα. Τί κρίμα, και είμαστε και πολλές οι άγαλες.
Στη δεύτερη εγκυμοσύνη διάβασα πολύ περισσότερο - internet, μην τρελαθείς - και πήρα απόφαση να παλέψω μόνη. Και όπως μου βγει, χωρίς εξτρεμιστικές υστερίες.
Το φανταστικό μωρό το έβαλα στο στήθος μου το πρώτο λεπτό αφού γεννήθηκε. Το ότι εκείνη τη στιγμή άνοιξε αντανακλαστικά το στόμα του και άρχισε να ρουφάει είναι μία εικόνα που ακόμα και τώρα που το γράφω, με πλημμυρίζει με δάκρυα. 'Ενα μικρό στα μάτια μου θαύμα, που δεν είναι θαύμα αλλά καταλαβαίνεις τί εννοώ.
Την είχα στο δωμάτιο πλάι μου στο πυρέξ σχεδόν συνέχεια, αλλά ήθελα πολύ να ξεκουραστώ. Της έδωσα και συμπλήρωμα, για να ηρεμώ κάποιες ώρες. Δεν πτοήθηκε καμία από τις δυο μας.
Με την επιστροφή στο σπίτι ξεκίνησαν τα ζόρια. Δεν μπορώ ούτε καν να θυμηθώ πόσες φορές είπα ότι θα τα παρατήσω. Άκουγα για την εδραίωση της γαλουχίας, για το ότι όταν συμβεί αυτό το γάλα θα κατεβαίνει μόνο όταν το μωρό έχει ανάγκη και πολλές φορές θα χορταίνει στο πεντάλεπτο και θα κρατιέται για ένα τρίωρο και έλεγα ότι αυτό δεν πρόκειται να μου συμβεί εμένα ποτέ. Είμαι καταδικασμένη να αποτύχω γιατί έδινα κάποιες φορές, αραιά και που, αμαρτωλό συμπλήρωμα από το διαβολικό μπιμπερόν με τη σατανική θηλή από καουτσούκ. Και κάθε φορά που το έκανα αυτό το σίχαμα, μου φύτρωνε και μία κρεατοελιά με τρίχες.
Τελικά, τα καταφέραμε. Πάλι κόντρα στο σύστημα, αλλά με περισσότερη αυτοπεποίθηση και ενημέρωση, και με μία ελαφρώς πιο ζεστή αγκαλιά από το μαιευτήριο Λητώ που θέλει και πιστοποίηση από την Unicef και τον Π.Ο.Υ ως Μαιευτήριο Φιλικό προς τα Βρέφη - το ότι η γελοία η παιδίατρος μαζί με το εξιτήριο ήρθε με τυπωμένες οδηγίες δοσολογίας φόρμουλας, ας μην το σχολιάσω. Τα καταφέραμε, γιατί στην αρχή που πονούσα αφόρητα, μία πολύ κουλ μαία με κοίταξε χωρίς έλεος και μου είπε: Δεν πειράζει, ας πονάει. Παρέλειψε κανένα γεύμα από εκεί που πονάει πιο πολύ και βάζε το μωρό στο στήθος με χαμόγελο, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Είναι το μόνο φάρμακο. Και ήταν. Σε πέντε μέρες ούτε που το θυμόμουν.
Τα καταφέραμε και λόγω της στάσης θηλασμού αράζω-στο-πλάι-και-κοιμάμαι-και-εσύ-όλη-νύχτα-παίξε-μπάλα. Μαγική στάση για την εδραίωση της γαλουχίας, χωρίς πλάκα. Είναι ο μόνος τρόπος να αντέξεις τα ξυπνήματα κάθε μία ώρα στην αρχή για να ικανοποιήσεις την ανελέητη πείνα του μωρού και να είσαι λίγο λιγότερο ζόμπι το επόμενο πρωί.
Τέλος πάντων, σημασία δεν έχει ούτε να μπω σε λεπτομέρειες, ούτε να δώσω συμβουλές - υπάρχουν άπειρες από αυτές, και μάλιστα επιστημονικά τεκμηριωμένες στο διαδίκτυο. Τραγικά λάθη γίνονται και από τις δύο πλευρές, και από τους υπέρμαχους του θηλασμού και από αυτούς που τα παίρνουν από τις εταιρείες παρασκευής φόρμουλας. Τα τραγικά λάθη των δεύτερων, τα ξέρουμε. Όχι ρε φίλε, δεν είναι καλύτερο το δικό σου, μην μας τρελάνεις κιόλας. Πάτησες στην ανασφάλεια και το άγχος των σύγχρονων μαμάδων, στην μοντέρνα τάση για ευκολία και γρηγοράδα και θυσίασες το πολυτιμότερο συναίσθημα που μπορεί να προσφέρει μία μητέρα στο μωρό της. Την ασφάλεια του μητρικού θηλασμού, τη μαγεία του να θρέφει ένα ανθρώπινο ον που δημιουργήθηκε μέσα της, από το ίδιο της το σώμα, όπως η φύση προστάζει και όπως τα θηλαστικά όλα εκτελούν με ευλάβεια.
Το τραγικό λάθος των πρώτων όμως, στην προσπάθεια να προσελκύσουν όλο και περισσότερες μητέρες στο να θηλάσουν αποκλειστικά τα παιδιά τους, είναι ότι εξιδανικεύουν τόσο πολύ αυτή την κατάσταση, ότι παθαίνουν τόση τρέλα με τις απόλυτες συμβουλές και το κούνημα του δαχτύλου σαν μία άλλη breastfeeding police που καταλήγουν να προκαλούν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Πείτε την αλήθεια, γαμώτο. Πείτε ότι είναι μεγάλο μανίκι. Πείτε ότι θέλει κόπο, τρομερή θέληση, απόλυτη αφοσίωση, μοναδική συγκέντρωση για να επιτευχθεί ο στόχος. Και ότι ναι, υπάρχουν και περιπτώσεις και λόγοι, αλλά και δικαιολογία για να μην τα καταφέρεις. Το δικαιούσαι και αυτό. 'Οτι δεν είναι τραλαλά, τραλαλό, ότι σε κουράζει, σε εξαντλεί και σε απομονώνει, ότι σε θυμώνει και σε απογοητεύει, και ότι δεν ζεις τη ζωή σου όπως και πριν απλά, οπ, τί είναι αυτό εκεί? α, ναι, είναι ένα παιδί κολλημένο στο βυζί.
Δεν μπορώ και αυτά τα χίπικα τύπου έλα μωρέ, δεν τρέχει και τίποτα, βγες να θηλάσεις το μωρό σου στη φύση, στο δρόμο, στο παγκάκι, στο σούπερ μάρκετ, όταν στην πραγματικότητα πρέπει να αλλάξεις όλη σου την γκαρνταρόμπα (ειδικά αν είναι χειμώνας την πάτησες μπιγκ τάιμ) και να πηγαίνεις για καφέ μόνο στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο των πολυκαταστημάτων Λητώ γιατί σε αυτή την χώρα που ζούμε οι μαμάδες πάνε στο Golden Hall μόνο για να δείξουν στις άλλες μαμάδες τα μωρά τους στο καρότσι, και όχι για να θηλάσουν. Και δεν μπορώ και αυτά τα υστερικά, αν χρειαστεί για λόγους υγείας και μόνο να πάρει συμπλήρωμα, δώστε το με σύριγγα και μετά πετάξτε το κουτί από το σπίτι για να μην ξαναμπείτε στον πειρασμό. Έλα, χαλαρώστε λίγο. Μην μπλοκάρετε έτσι τον κόσμο και από την πολλή αϋπνία την ακούνε περίεργα και στο τέλος στέλνουν στο διάολο και το θηλασμό και τις υστερίες σας.
Πιστεύω στα πάντα ότι people have the power.
Εδώ κολλάω λίγο. Είναι πολύ πελαγωμένες οι μαμάδες, γαμώτο. Είναι πολλοί οι ρόλοι στους οποίους πρέπει να ανταπεξέλθουν, χρειάζονται και αυτές λίγη καθοδήγηση. Εδώ πρέπει το σύστημα να τις βοηθήσει. Να υπάρχει μία κοινή θέση και στάση, να υπάρχει βοήθεια, στήριξη και κατανόηση, να προωθηθεί η μαγεία και η φυσικότητα του μητρικού θηλασμού με κάθε δυνατό τρόπο, και μετά να βγουν και αυτές οι άμοιρες να θηλάσουν και στο Golden Hall, και στο καφέ της γειτονιάς τους και στο εστιατόριο στην πλατεία. Να γίνει και αυτή η εικόνα μέρος της καθημερινότητας μας, όπως το ερωτευμένο ζευγαράκι που φιλιέται με πάθος όπου γουστάρει.
Διάβασα κάτι πολύ ωραίο, εδώ. Τραβηγμένο σε κάποιες φάσεις κατά τη γνώμη μου, αλλά πολύ τρυφερό και με μία φράση-κλειδί που μπορεί να περάσει απαρατήρητη : 'Οχι κυρίαρχη φροντίδα από άλλα πρόσωπα. Θεωρώ πλέον ότι το αποκλειστικό δέσιμο της μαμάς με το παιδί στους πρώτους μήνες της ζωής του, κάνει τη διαφορά και στο θηλασμό.
Στο τέλος της ημέρας κυρίες μου, μας αρέσει ή όχι, είναι ολοφάνερο, είναι εκεί, και γι'αυτό φτιάχτηκαν/αμε.
Καλύτερα να το αποδεχτούμε χαλαρά και ας το συνδυάζουμε με bar hopping, one night stands και κατάμαυρη γραμμή eye liner.
(και τώρα #pestenamefate)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)