Τριών και Tα Σπας already

Πριν λίγες μέρες, το πιο υπέροχο αγόρι του κόσμου, πολύ απλά επειδή είναι το δικό μου, είχε τα γενέθλια του.
Μέσα στον πανικό της πασχαλιάτικης αναχώρησης με δύο παιδιά - δεν το έχω ξανακάνει, δύσκολη πίστα - τον ξεπέταξα με μια ευχή στο facebook και ένα δώρο από αυτά που οκέι, χάρηκε, αλλά και να του το εξαφανίσω μετά από λίγες μέρες δεν νομίζω να το ψάξει.
Το υπέροχο αγόρι λοιπόν βρίσκεται μαζί μας για τρία ολόκληρα χρόνια.  Απίστευτο.
Τρία ολόκληρα χρόνια που ομορφαίνει τις μέρες και δυσκολεύει τις νύχτες μας. Κυριολεκτικά.
Μόνο και μόνο γι'αυτό, για την υπομονή και τις αντοχές που δεν ήξερα ότι είχα και μου τις δοκιμάζει καθημερινά, του αξίζει ένα ποστ.
Ένα ποστ για να πω σε αυτό το υπέροχο αγόρι όχι αυτά τα γνωστά, τα αγαπησιάρικα, τα αυτονόητα, ότι ο κόσμος όλος στροβιλίζεται κάτω από μια τεράστια ντισκομπάλα μόλις μου χαμογελά, ούτε ότι φτερουγίζουν γύρω μου χιλιάδες ροδοπέταλα όπως στο American Beauty όταν τα πιο μαλακά χεράκια του κόσμου χαϊδεύουν τα μάγουλά μου, αλλά για να του πω συγγνώμη.  'Η έστω, δεν το ήθελα, αλλά έγινε.

Συγγνώμη αν κάποιες φορές έχω φωνάξει για να επιβληθώ, γιατί κουρασμένη, τσιτωμένη και εξαντλημένη, δεν έβρισκα άλλο τρόπο.  Αν το ύφος μου έγινε σκληρό και οι απαντήσεις μου κοφτές, αν αισθάνθηκες ότι η προσοχή μου βρίσκεται αλλού, γιατί απλά, τόσο απλά, βαρέθηκε να βρίσκεται για λίγο μαζί σου.
Και ναι, το ξέρεις ότι ποτέ δεν ήθελα να απαιτήσω κάτι από εσένα, αλλά το έκανα.  Ποτέ δεν διανοήθηκα να σου απαγορέψω κάτι χωρίς να σου το εξηγήσω πριν, αλλά σου το απαγόρεψα.  Άσε που νομίζω ότι έχουν υπάρξει φορές που σε στεναχώρησα, σε πίκρανα και σε ζόρισα, που σε άφησα να με φτάσεις στα όρια μου, όταν όλα πιθανότατα θα λυνόντουσαν απαλά, μέσα στην αγκαλιά μου.
Δεν είμαι τέλεια, είμαι κανονικός άνθρωπος.
Αλλά πλέον είμαι η πιο τέλεια που μπορώ να γίνω και αυτό μόνο για πάρτη σου.  Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ και για κανέναν τόσο πολύ σε όλη μου τη ζωή.  Τί καψούρες και μαλακίες και γκόμενοι και τρέλες, η μεγαλύτερη τρέλα της ζωής μου είναι αναμφισβήτητα αυτή που ζω κάθε μέρα ΜΑΖΙ ΣΟΥ.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί έχω τύψεις.  Γιατί καμια φορά αισθάνομαι κατώτερη των περιστάσεων.  Και είναι τόσο άδικο αυτό ρε γαμώτο. Γιατί η αγάπη μου για 'σενα είναι ξέφρενη.
'Οποτε και αν είναι, όπου και αν είσαι και όπου και αν είμαι, θα είμαι μαζί σου.

Αυτά τα μελιστάλαχτα για το πιο υπέροχο αγόρι του κόσμου. 
Τώρα θα στροβιλιστούμε για λίγο μόνο οι δυο μας μέσα σε γκλίτερ και πεταλούδες και θα κάνουμε το χορευτικό μας.  Αγκαλιά, με τα πόδια του τυλιγμένα στη μέση μου και τα χέρια σφιχτά δεμένα, τεντωμένα α λα tango, θα τσιρίξουμε....... Baciami Ancora! 

πι.ες:  Αφού ετοιμαζόμουν να αναρτήσω αυτό το κείμενο, έλαβα και το email της Μαριάννας για την εκδήλωση του Deconstructing Mummy. Μία προσπάθεια για να ακουστούν δυνατά εκείνες οι φωνές των μαμάδων που τολμούν να σκεφτούν και να νιώσουν "αυτά που δεν πρέπει" και ας διστάζουν να τα μοιραστούν κάποιες φορές. 
Εγώ, φουλ αποδομημένη από το πρότυπο μαμά, μοιράστηκα.  Θα είμαι εκεί, το Σάββατο 7 Μαΐου, στο Jockey's country club, και θα μιλήσω στο workshop του Work on the wild side. 
Δηλώνω Deconstructed Mummy (και όπου με βγάλει αυτό. είναι τουλάχιστον ειλικρινές). Εσείς?