Κάτι να λέμε.

Πέρασαν δύο εβδομάδες γεμάτες χωρίς ούτε ένα ποστ.
Δύο εβδομάδες όμως τόσο δημιουργικά γεμάτες, που το βράδυ άφηνα τον εαυτό μου κουρέλι σε ένα καναπέ να χαζεύει κάτι τόσο αδιάφορα στην τηλεόραση που στο πεντάλεπτο είχε ξεχάσει τί, να ανοίγει τον υπολογιστή για να ασχοληθεί με παιχνιδάκια τύπου ντύστε την γκόμενα ή ταΐστε το ζώο, να μασουλάει κάτι ανυπόφορα παχυντικό και μη θρεπτικό, να ξεκινάει να κοιτάει ένα περιοδικό και να το παρατάει, ανήμπορος, ο εαυτός μου, στη μέση.
Έγιναν πολλά ωραία αυτές τις δύο εβδομάδες.
Καταρχήν το μωρό μου μεγάλωσε.  Είναι - θα το φωνάζω, και θα το λέω - ένα υπέροχο, γλυκό μωρό, από αυτά που δε γκρινιάζουν παρά μόνο αν έχουν λόγο, χαμογελούν συνέχεια και έχουν χεράκι με φουσκωτό μαξιλαράκι - όπως ανθρωπάκι michelin.  Mόνο μία κόμπλα παίζει με αυτό το παιδί.  Το ντύσιμο.  Δεν το έχω ακόμα με τα κοριτσάκια.  Μία φορά επιχείρησα να την πάω κάπου χωρίς το γνωστό κολανοπαντελονάκι και tshirt και της έβαλα μία ολόσωμη, κλαρωτή φόρμα με σούρα στον αστράγαλο και λευκό καπέλο και μου φάνηκε ότι τη λατερνοποίησα.  Κανένα στυλάκι αυτό το μωρό.  Γροθιά στο στομάχι για 'μενα αυτό.
Επίσης, ένιωσα μούτσο σημαντική για ένα δεκάλεπτο.  Με κάλεσαν η Μαριάννα (του womenspace) με την Στέλλα (του koilitsa.com) στο event του Deconstructing Mummy (ευχαριστώ και δημόσια, η τιμή ήταν μεγάλη. Θα τολμήσω να πω HUGE), όπου μαζεύτηκαν μαμάδες και μπαμπάδες και πολλά παιδιά που έτρεχαν έξαλλα στο γκαζόν, αναποδογύριζαν τσίγκινους κουβάδες με άμμο και πετούσαν νερά πάνω τους, την ώρα που εγώ μιλούσα σε ένα workshop με τίτλο "Work on the wild side" και κάποιες κυρίες καθόντουσαν και με άκουγαν. Με προσοχή, ω,ναι!  Μάλιστα έγιναν και ερωτήσεις, και εγώ απαντούσα. Ω, ναι!
Χωρίς πλάκα τώρα, όλο αυτό ήταν μία ωραία φάση, πρώτα απ'όλα γιατί μοιραστήκαμε, έστω και αγγίζοντας την κορυφή του παγόβουνου για αρχή.  Αλλιώς είναι να περνάς το ζόρι μόνη σου και αλλιώς είναι να ακούς ότι υπάρχουν και άλλες που το περνάνε έτσι, αλλά και χειρότερα από 'σενα.  Αλλιώς είναι να τρώγεσαι με το θηλασμό μόνη σου και αλλιώς είναι να βλέπεις μαμά στην τουαλέτα με το δίχρονο αγκαλιά που θηλάζει από τη μία και χουφτώνει από την άλλη.  Και άλλο εφέ μέσα σου έχει να ακούς την άλλη να ανακοινώνει σε μικρόφωνο ότι ο θηλασμός την αηδίαζε, έβγαζε το γάλα της και το πετούσε και μετά έλεγε ότι δεν έχει για να μπορεί να δίνει ανενόχλητη στο μωρό της συμπλήρωμα.
Είναι μυστήρια φάση η φυλή των μαμάδων.  Μπορούν να τουμπάρουν από το πιο χαζό και βαρετό θέμα στο πιο μυστήριο, in no time.  Σαν να κάνεις ζάπινγκ στη nova με ένα μεγάλο μπωλ καραμελωμένο ποπ κορν στα γόνατα.
Επίσης, βρεθήκαμε.  Μαμαδομπλόγκερς που κάπως, κάπου, κάποτε γνωριζόμασταν, που τα γραπτά μας μας έφεραν τόσο κοντά που είχε πλάκα, χαιρετιόμασταν και φιλιόμασταν με τη μία και οι ερωτήσεις που ακολουθούσαν ήταν καθημερινές, όπως των φίλων των κανονικών.  Και γνωριστήκαμε και με άλλες.  Με προχώ, κουλ φάτσες, με ενδιαφέροντα και κανονικές ζωές, με ωραίες κουβέντες και μεγάλα χαμόγελα και προφίλ στο facebook.  Μία ωραία ατμόσφαιρα. Αν εξαιρέσεις ότι ο γιος μου ζοχαδιάστηκε επειδή τον σύστησα από μακριά στο ακροατήριο, όλοι οι υπόλοιποι είμασταν χαμογελαστοί και ανάλαφροι, σα φτερά στον άνεμο.
Τέλος, τελευταία το σπίτι εκτός από χωνευτής τρυφερών αδελφικών φιλιών και τρομακτικών τάντρουμ, call me κάτι-σαν-αναπάντεχες-εκρήξεις-οργής-πιο-τρομακτικές-και-από-τον-βεζούβιο, έχει μετατραπεί αφενός σε εργαστήριο πομ πομ (επανέρχομαι, μ'έχει στοιχειώσει αυτό το θέμα / post), αφετέρου σε δοκιμαστήριο πολυκαταστήματος.
Πλησιάζει η βάφτιση ντε, γι'αυτό χάθηκα. (κλείσιμο ματιού, βγάλσιμο γλώσσας και ένα πεταχτό φιλί.  από αυτά που θες κι άλλο).

πι.ες- τα pom pom από το etsy, έρχονται έτσι:

και εσύ τα κάνεις κάπως έτσι: