Ξεφυλλίζοντας και αφρίζοντας

Έκανα διακοπές - κανονικές, με θάλασσα και μπάνια και ψάρι στη σχάρα, τον Ιούνιο.
Αυτό είχε να μου συμβεί από πάντα, ή μάλλον από τότε που ήμουν τζόβενο και διακοπές ήταν όλο το καλοκαίρι.  Σούπερ ήταν.  Εύκολα, άνετα και με δροσερό αεράκι.
Εκεί λοιπόν που "χαλάρωνα" (να μην αναφέρω γιατί μπήκαν τα εισαγωγικά, το πιάσατε ελπίζω) με θέα ένα λευκό ξωκλήσι να κρέμεται στα μπλε νερά και ένα καλαμάκι στο στόμα που ρουφούσε άπληστα ιταλοτραφή καφέ, διάβασα στη Γυναίκα, από τον Νίκο Πιπέρη στη στήλη Up&Down, σελ.16:
Δεν χρειάζονται ευγένειες για να το πω αυτό, κι ας εκνευριστούν οι ευαίσθητες και οι πάσχουσες από κακό μεταβολισμό: γυναίκα που έχει κοιλιά, κοιλιά που ξεφεύγει από τη ζώνη, για μένα δεν είναι γυναίκα.  Πιστεύω μάλιστα ότι και η ίδια έχει πάψει να θεωρεί τον εαυτό της γυναίκα... Ας μην ξεχνάμε και το εξής: μόνο 40 κοιλιακοί την ημέρα για δύο χρόνια μπορούν να λύσουν το πρόβλημα.  Άρα δεν υπάρχει δικαιολογία, κυρίες μου.
Μάλιστα.  Καταρχήν να διευκρινίσω ότι διαβάζω πάρα πολλά μηνιαία περιοδικά, δεν τα ξεφυλλίζω απλά και η εργασία για το μεταπτυχιακό μου είχε να κάνει με την προβολή και επηρεασμό του γυναικείου προτύπου από τα μηνιαία glossies.  Αν αυτό ακούστηκε κάπως κομουνιστικό, να συμπληρώσω ότι γενικότερα διαβάζω πολλές μαλακίες και σπάνια στέκομαι, αλλά αυτή εδώ δεν ξέρω γιατί μου έκανε τόση εντύπωση.
Ίσως γιατί αρχικά, είμαι γυναίκα με κοιλιά, και με ενοχλεί.  Η κοιλιά μου, γιατί ο εαυτός μου μια χαρά είναι ακόμα, ευχαριστώ.
Έπειτα γιατί θεωρώ την άποψη άκυρη - έχω ακούσει για βυζιά, για οπίσθια, αλλά για εμμονή με γυναικείες κοιλιές η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά ακούω.  Μην παρεξηγηθώ, εννοείται ότι όλοι θαυμάζουμε με τρέλα την κοιλιά της Shakira και της Πετρουλάκη, αλλά την επιπεδοποίησή της δεν την είχα στο μυαλό μου ως απόλυτο χαρακτηριστικό της γυναικείας θηλυκότητας για να είμαι ειλικρινής.
Και αυτό γιατί έρχεται σε αντίθεση με ολόκληρη τη γυναικεία φύση.  Η κοιλιά μας έχει φτιαχτεί για να φιλοξενήσει εκεί μέσα τον κόσμο όλο.  Και μία και δύο και τρείς, ή περισσότερες φορές.  Δεν ξεχειλώνει ούτε από τα μπιρόνια, ούτε από τα παϊδάκια.  Ξεχειλώνει γιατί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα φτιάχνει στέγη και μετά γκρεμίζεται, για έναν άνθρωπο τοσοδούλη.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα μελοδραματικά, αλλά δεν θέλω.  Απλά με εντυπωσιάζει ένας τέτοιος αφορισμός σε γυναικείο περιοδικό για ένα σημείο του σώματος, που για άλλους λόγους, όχι αισθητικούς, είναι σπουδαίο και ιερό. 
Και έχω βαρεθεί όλες αυτές τις ανδρικές πολυλογίες για τη γυναίκα που πρέπει να είναι κορμάρα με μεγάλο στήθος, στητό κώλο, να μην γνωρίζει τί θα πει κυτταρίτιδα, τα μαλλιά της να φορμάρονται σε χαλαρές μπούκλες αμέσως μόλις βγαίνει από τη θάλασσα και τα χείλη της να είναι κατακόκκινα σαν κεράσι μόλις ξυπνάει το πρωί.  Και όλα αυτά να λέγονται από κάτι τύπους με τρίχα στην πλάτη, μπιροκοιλιά, καραφλίτσα και δυσκοιλιότητα, για να μην πω τίποτα άλλο.
Ναι, θέλω να απαλλαγώ από την κοιλιά μου.  Αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω σε τί διαδικασία την έβαλα τα τελευταία τέσσερα χρόνια.  Και θεωρώ τον ευατό μου γυναίκα και δεν πάσχω από κακό μεταβολισμό - απ'όσο ξέρω τουλάχιστον.  Αλλά παλεύω για πολλά καθημερινά.  Δείξτε λίγο συμπάθεια - κάτι μπορεί να μένει πίσω.
Νίκο Πιπέρη, που πιστεύω ότι έχεις τριχωτό στήθος, θα ξεκινήσω τους κοιλιακούς και σε δύο χρόνια θα έρθω να σε βρω.  Πρόσεχε.