Sharing

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε θέλω επειγόντως να μοιραστώ μαζί σας τρία πράγματα.

Συσσωρεύεται στον εγκέφαλό μου ποσότητα εξαιρετικά χρήσιμων πληροφοριών και όπως καταλαβαίνετε, πρέπει να ξεφορτώσω.

1. Προχθες λοιπόν, φάγαμε στης Στέλλας.  Η Στέλλα, εκτός μαμ μπλόγκερ είναι και φουντ μπλόγκερ.  Και δεν είναι θεωρητική.  Μαγειρεύει τα πάντα από μία φορά και μετά τα εξαφανίζει, ανεξαρτήτως επιτυχημένης ή μη εκτέλεσης, από τους ουρανίσκους του κόσμου, για πάντα.

Στης Στέλλας λοιπόν (εντάξει, και στου άντρα της και στου παιδιού τους) έφαγα την πιο συγκλονιστική μπριζόλα έβερ και την μοιράζομαι μαζί σας, εδώ (σκρολ ντάουν, είναι αυτές οι κρασάτες στην κατσαρόλα...).  Γιατί πρέπει.  Και αν την ξαναφτιάξει κανείς από εσάς τους προκομένους, γιατί από την Στέλλα όπως σας είπα, πάει, ξοφλήσαμε, καλέστε με να φάμε μαζί.  Και υπόσχομαι να βρίσκω θέματα για συζήτηση, να μην υπάρχει αμηχανία. 

2. I Loooooooove tattoos. 

Δηλαδή αν δεν είχα βρει αυτό το καλό παιδί να με παντρευτεί και ήθελες να με ρίξεις, θα είχες πολλές πιθανότητες αν είχες μανίκι (και hardcore σαν του Μπέκαμ, δεν έχω πρόβλημα, ευχαριστώ).

'Ετσι πριν μία εβδομάδα ολοκλήρωσα - όπως όφειλα στη Χλόη-και-καλά-excuse- αυτό που έχω στο δεξί καρπό, με την προσθήκη μιας τέταρτης καρδιάς.  Μου αρέσει πολύ που οι καρδιές έγιναν τέσσερις, που ξεκινάνε όλες από την ίδια αφετηρία, που αγκαλιάζουν η μία την άλλη τόσο απόλυτα.  Και να σκεφτείς ότι το βρήκα μόνη μου. (αν είμασταν στο τουίτερ εδώ θα έμπαινε #bigfuckingdeal)

Εδώ το συζητάμε με τον Μιχάλη του Karpis Design. O Μιχάλης είναι σούπερ συμπαθητικός, αρκετά προσγειωμένος, σου αφιερώνει απεριόριστο χρόνο και ας γκρεμίζεται το σύμπαν και έχει εμπεριστατωμένη άποψη και ας μην τον συμφέρει.

'Eστρωσε, μην το βλέπετε έτσι.  Τώρα είμαστε στη φάση του ξεφλουδίσματος.

 Και αφού ήμουν εκεί, είπα να χτυπήσω και ένα στο αριστερό χέρι με τα μονογράμματα των γονιών μου (που τυχαίνει να είναι ίδια με αυτά των παιδιών μου).  Τυχαίνει όμως, γιατί αυτό είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για την μαμά και τον μπαμπά.  Που by the way, η μαμά μου καθόλου δε συγκινήθηκε - ή τουλάχιστον έτσι έδειξε, για να υποστηρίξει την άποψή της ότι αυτά τα κάνουν οι βλαχουά, τα πρεζάκια και οι φυλακισμένοι.  Oh, well....

3. Η κόρη μου είναι τρομερά καλόβολη (και μεγάλος χάχας, μην ξεχνιόμαστε).  Το δηλώνω με στόμφο γιατί ήμουν συνηθισμένη από ένα μωρό που δεν καθόταν περισσότερο από πέντε λεπτά πουθενά.  Ούτε στο καρότσι, ούτε στο ριλάξ, ούτε στο καρεκλάκι αυτοκινήτου, παρά μόνο στην αγκαλιά μας... όρθιοι. Τρέλα.

Η Κλο (εναλλακτικά Κλοκ, γιατί μου είπε η Τατιάνα ότι κλο στα γερμανικά είναι η τουαλέτα, άρα καλύτερα το ρολόι), αράζει, παίζει με τα διάφορα παιχνιδάκια της, χαμογελάει αδιάκοπα σε όποιον της δείξει ενδιαφέρον, λέει μα-μα και η καρδιά μου φτερουγίζει και απολαμβάνει το καρότσι του αδελφού της, για να κάνει απόσβεση.  Γκρινιάζει μόνο όταν έχει λόγο, κυρίως όταν πεινάει ή νυστάζει, και κοιμάται μόνο αγκαλιά, κουνιστά.  Μαγεία.