Εμείς οι Κινέζοι.

Τον τελευταίο καιρό, διαβάζοντας διάφορα άρθρα σε εφημερίδες, μπλογκς και πόρταλς, ανακαλύπτω πόσο πολύ όλοι εμείς έχουμε διαγράψει με μία χοντρή, μαύρη μολυβιά το παρελθόν μας όλο, και αποποιούμαστε με ευκολία την υπηκόοτητά μας.
Με λίγα και απλά λόγια, το παίζουμε Κινέζοι.
Το παίζουμε πολίτες υπεράνω κουλτούρας, αστείρευτης παιδείας και πολιτισμού, που ζούσαμε σε μία σούπερ οργανωμένη χώρα με τέλειους, απαράβατους κανόνες και συνθήκες υψηλού βιωτικού επιπέδου - μας ζήλευαν οι Καναδοί, οι Σουηδοί και όλοι αυτοί οι λαοί με τα φαρδιά πεζοδρόμια, το ρούφηγμα των βιβλίων στο μετρό και τα πλουσιοπάροχα επιδόματα τέλος πάντων.
Ξαφνικά, στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, των ατελείωτων απεργιών και της δυσωδίας στους δρόμους, γράφουμε τεράστια Κατηγορώ για την κατάσταση αυτή που... ούπς, έσκασε σαν ωρολογιακή βόμβα στις ζωές μας.
Οι αθώοι.  Οι ανυποψίαστοι.  Οι τόσο-πολύ-που-θέλω-να-φύγω Θε μου, αλλά όταν με έστελνε η μανούλα μου με τα λεφτάκια της στην Αγγλία να ξεστραβωθώ, αντί να χτίσω καριέρα νοσταλγούσα τον φραπέ και το τζατζίκι και συμμετείχα σε μαραθώνιους μπίρας σε κάποια σκοτεινή pub που μύριζε κατρουλιό, παρέα με ένα σωρό ευγενικούς, πολιτισμένους και μορφωμένους Άγγλους.  Έλα, μην τρελαθώ τώρα.
Γκρίνια. Γκρίνια και κριτική. Γκρίνια, κριτική και μετανάστευση.  Οι τρείς λέξεις που κυριαρχούν σε ό,τι διαβάζω τον τελευταίο καιρό.  Όπου όλοι οι συγγραφείς ψάχνουν εναγωνίως τον στοιχειώδη σεβασμό λες και θα τον έβρισκαν στα γαριδάκια.
Εγώ θα σας τη σπάσω.  Θα δηλώσω ότι είμαι από τους "άλλους", αυτούς τους άξεστους, τους κακότροπους, τους κακόγουστους, γιατί κάποιος πρέπει να είναι και με αυτούς ρε φίλε.  Είστε τόσοι πολλοί οι ιδανικοί πολίτες που ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί αυτή η χώρα δεν λειτουργούσε στην εντέλεια τόσο καιρό και δε σουλατσάραμε όλοι με χαμόγελο colgate στα σύννεφα.

Έχω διπλοπαρκάρει για να πάρω σοκολάτα από το περίπτερο - και προφανώς την έχω σπάσει στους από πίσω.
Έχω ζήσει σε σπίτι που στο πίσω μπαλκόνι είχε μεταλλική ντουλάπα από το πράκτικερ, γιατί δεν είχα πού να βάλω τα πράγματά μου και έκανε 50 ευρώ.
Έχω παρκάρει σε θέση μόνιμου κατοίκου στο Κολωνάκι γιατί βαρέθηκα να ψάχνω.
Μπαίνω στο δακτύλιο.
Έχω βάλει σκούπα 3 η ώρα το μεσημέρι.
Έχω τινάξει τραπεζομάντηλο με ψίχουλα από το μπαλκόνι.
Έχω κάνει πάρτυ που έχει τινάξει τις ώρες κοινής ησυχίας στον αέρα.
Έχω παρατήσει στο σούπερ μάρκετ σερβιέτες στο ράφι των τυριών.
Κατέβασα σκουπίδια στον κάδο πριν πέντε μέρες.
Έχω κάψει με τσιγάρο το καλσόν σπαστικής γκόμενας στο μπαρ.
Έχω πλασαριστεί σε καλύτερη θέση σε ουρά στο ΙΚΑ γιατί ένας τύπος που το έπαιζε ιστορία, χάζευε.

Τέλος πάντων, μη με μισήσετε που είμαι ένας απλός, καθημερινός, Έλληνας κάφρος.
Και βιβλία πολλά έχω διαβάσει στη ζωή μου και σε πορείες για την παγκόσμια ειρήνη έχω κατέβει, και έχω σπάσει τα νεύρα των μπάτσων της περιοχής μου για τα μηχανάκια που μπαίνουν ασταμάτητα στο πάρκο.  Αυτά είναι τα όπλα μου, να παλεύω για τα καθημερινά και τα ουσιαστικά συνάμα και όχι να δηλώνω βαρύγδουπα πώς τίποτα σε αυτή τη χώρα δε λειτουργεί, πώς οι συμπολίτες μου στερούνται ευρωπαϊκού επιπέδου και παιδείας και πως θα την κάνω για να πάω σε μία χώρα που εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό την έχω εξιδανικεύσει ως φωτεινό άστρο του παγκόσμιου πολιτισμού.
Δεν αντέχω άλλες κραυγές από παγώνια, από Κινέζους και από όλους αυτούς που απλά συντηρούν με την ύπαρξή τους ό,τι μας ξενερώνει.  Μιλάνε οι δημοσιογράφοι για λαμογιές.  Και εγώ κλείνω τα αυτιά μου, και σφυρίζω αμέριμνη. 
Βαρέθηκα τα Κατηγορώ όλων αυτών, τα επόμενα βήματα ψάχνω με λαιμαργία να διαβάσω από όλα αυτά τα μεγάλα κεφάλια αλλά δεν τα βρίσκω πουθενά.
Τελικά μάλλον αυτό χρειάζεται η Ελλάδα.  Να μείνουμε εδώ οι απολίτιστοι και οι απολιτίκ και να τη ξαναχτίσουμε από την αρχή.  Δανείζουμε τους επικριτές της καθημερινότητάς μας και τα μεγάλα πνεύματα της διανόησης σε άλλους πολιτισμούς, που μπορούν πραγματικά να τους εκτιμήσουν. 
Μη σου πω και σε άλλο γαλαξία, να βάλουν τα γυαλιά στους Μάγια.

Οι διαβολοβδομάδες είναι πολλές.

Τον τελευταίο μήνα περιμένω τα σαββατοκύριακα σαν τον ισοβίτη το επισκεπτήριο.
Προφανώς ζω και εγώ με ανεπάρκεια χρόνου ή αλλιώς συμμετοχή σε διαγωνισμό πόσο-ακόμα-μπορείτε-να-πήξετε-ένα-24ωρο.
Ξυπνάω το πρωί και ετοιμάζω το γιο μου για το σχολείο.  Αυτό είναι μία διαδικασία που μόλις σήμερα σταμάτησε να γίνεται εντελώς ψυχοφθόρα, δραματική και καταστροφική για όλη την υπόλοιπη ημέρα μου.  Επίσης, μη με ρωτήσετε γιατί είμαστε έτοιμοι 9 και 10, ενώ ξυπνάμε μία ώρα πριν.  Νομίζω ότι είναι η ώρα του twilight zone στο σπίτι μας, ή της μαύρης τρύπας που μας καταπίνει ή κάτι τόσο εξωφρενικού τέλος πάντων.
Μετά, ασχολούμαι με τη μικρή, που την ψιλοαγνοώ είναι αλήθεια μέχρι να επιβιβαστεί ο mini αλ Ζαουάχρι στο κίτρινο όχημα με σήμα την κάμπια, και λίγο ξεχνιέμαι, λίγο χαμογελάω.
Μέχρι να μπω στο αυτοκίνητο και να μπήξω τα κλάματα στη διαδρομή.  Εκεί που συνήθως θα έπρεπε να χαλαρώνω, να βάζω τις μουσικές μου (αυτά που έγραφα, ξέρετε) και να χαμογελάω στον εαυτό μου στον καθρέφτη βάζοντας lip gloss στο φανάρι.
Και έτσι χαρωπή και πάνω απ'όλα ανέμελη, πάω στη δουλειά.  Η οποία δουλειά, σε μία φυσιολογική εταιρεία, με κάποιες πιο φυσιολογικές συνθήκες από το ένα βήμα πριν το φούντο, μερικά χρόνια πριν, τη λες και fun.  Τώρα, τη λες και ισορροπία σε σκοινί πάνω από το λάκο με τα φίδια.
Και ενώ όλα τα events που έγιναν την εβδομάδα που πέρασε στέφθησαν με απόλυτη επιτυχία και υπό νορμάλ συνθήκες εγώ θα έπρεπε να τουιτάρω spicy detail from backstage, εμένα ο νους μου έτρεχε αλλού.  Στο συντονισμό του baby sitting, στους φυσιολογικούς ορούς και τα aerolin, στα κλάματα και στα τηλέφωνα πού είσαι και τί ώρα θα γυρίσεις, στο αν μπήκε το πάπλωμα και βγήκε η πιπίλα, στο ότι ειδικά τα βράδια ήθελα να είμαι εκεί και όχι αλλού.
Έτσι είναι οι εργαζόμενες μαμάδες. Έχουμε τα πάνω κάτω μας.  Τη μία εξυμνούμε την ισορροπία και την άλλη αναρωτιόμαστε αν μπορεί ποτέ αυτή να υπάρξει.  Το συζητούσα με τη mama 35+ διαδικτυακά, και με ρώτησε αν η γνώμη μου για τη full time εργασία ισχύει.
Γενικότερα, τη γνώμη μου δεν την αλλάζω πολύ εύκολα.  'Οχι για να μη γίνω ρόμπα στο blog, αλλά γιατί έτσι είμαι.  Αργώ να σε συμπαθήσω, να το ξέρεις, και το όλοι φίλοι, πιαρίστικα, δεν ισχύει στην περίπτωσή μου, αλλά μόλις συμβεί αυτό πολύ δύσκολα θα σε ξεράσω.  Εκτός αν το προσπαθήσεις, το επιδιώξεις, άθελά σου ή και όχι, το σπρώξεις να πάει προς τα εκεί, ξεχνώντας αυτά τα σημαντικά, τα ουσιαστικά, τα όχι φλύαρα που εχω κάνει εγώ για 'σενα (μερικοί το έχουν κάνει σε αυτή τη ζωή και στην άλλη, τότε που θα είμαστε κάμπιες και σκουλήκια και θα θέλουμε όλοι να κάνουμε παρέα φαγοπότια με άλλα μαμούνια σε ένα παρθένο δάσος, θα το μετανιώσουν. είμαι σίγουρη.)
Μ'αυτά και μ'αυτά, εγώ κάποτε, είχα γράψει ένα ποστ.  Αυτό.  Επίσης, κάποτε, είχα μιλήσει για τους ίδιους λόγους στο event του Deconstructing Mummy και είχα απαντήσει σε ερωτήσεις, λέγοντας ότι όταν είμαι γραφείο προτεραιότητα είναι η δουλειά μου και όταν είμαι σπίτι τα παιδιά μου.  Ούτε κινητό δε σηκώνω μετά τις 7 το απόγευμα, τόσο ξεκάθαρα.
Ισχύει.  Και τώρα που η διαβολοβδομάδα πέρασε (και θα 'ρθουν κι άλλες, το ξέρω) και λίγο όλοι χαλαρώσαμε και ο γιος μου πάει σχολείο με λίγο λιγότερο κλάμα, αν ξανακάναμε events, θα ανέβαζα τουίτς σαν τρελή.  Το έκανα, το είδα, με στεναχώρησε που αλλού ήμουν και αλλού θα ήθελα να είμαι, με ζόρισαν οι καυγάδες και οι γκρίνιες στο σπίτι, αλλά έτσι είναι η ζωή της εργαζόμενης μαμάς.
Με 24ωρα που έπρεπε να είναι 48ωρα, με διαδρομές που δε φαντάζεται ούτε ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ όταν δεν απεργεί, με ψυχολογική πίεση αδιανόητη για να είναι όλοι χαρούμενοι - το οποίο προφανώς δεν πετυχαίνει.  Και ναι, θα το παραδεχτώ, και ας σας γκρεμοτσακίσω από το ροζ συννεφάκι της γλυκιάς μητρότητας, κάποιες φορές είναι το σπίτι αυτό που χάνει και τα παιδιά που παραπονιούνται.
Αλλά, ρεφάρω, αγαπώντας σαν τρελή, με όλο μου το είναι.  Και το ξέρουν αυτό, το νιώθουν, μου το ανταποδίδουν.
'Ολα καλά λοιπόν.  Μόλις δε θα 'μαι, θα το καταλάβετε.  Ή που δε θα γράφω ή που θα αρχίσω τα γαμωσταυρίδια εδώ μέσα για να εκτονωθούμε λίγο.
Καλή εβδομάδα πίπολ.  Και να μην είναι του διαβόλου.

Life in dots. Polka dots.

Ζω τη ζωή των πουά.
Γενικότερα, μου αρέσουν τα πουά, είναι λιγότερο αυστηρά από τις ρίγες, πιο παιχνιδιάρικα από τα καρώ, πιο girly από τους ρόμβους και είναι τα μόνα που συνδιάζονται εύκολα με ένα μεγάλο γλειφιτζούρι και ένα ζευγάρι σοσόνια - αν ποτέ δηλαδή θες να κυκλοφορήσεις στον έξω κόσμο με ένα μεγάλο γλειφιτζούρι στο χέρι και ένα ζευγάρι σοσόνια στα πόδια, πράγμα δύσκολο.
Παρόλα αυτά, δεν είναι ένα πάτερν που τρελαίνομαι να φοράω.  Θα έλεγα ότι έχω και λίγα. 
Είναι ίσως αυτή η λίγο ρετρό, λίγο τολμηρή διάθεση που έχουν, που μάλλον με φρενάρει.  Εκτός από το ότι πολλές φορές παχαίνουν.  Ειδικά αυτά τα μεγάλα, τα αξέχαστα πουά, είναι επικίνδυνο να τα πετάξεις πάνω σε ένα εντυπωσιακό στήθος, ή σε ένα ζουμπουρλούδικο πωπό.

Τώρα λοιπόν, με την έλευση της μικρής Χλόης στη ζωή και στο σπίτι μας, πρέπει να έχω ξετινάξει την μπάνκα των πουά στον αέρα.  Σαλβάρια, ζακετάκια, φορέματα, κολάν, κορμάκια, τισερτάκια,έχουν κατακλύσει την ντουλάπα της και την κάνουν θέαμα για παρακολούθηση, κάνοντας με ακόμα να πιστεύω ακράδαντα ότι το να ντύνεις τα κορίτσια είναι more fun, αλλά το να ντύνεις

με άποψη ένα αγόρι, είναι μεγαλύτερη μαγκιά.  Πόσο μάλλον όταν το αγόρι είναι το δικό μου, που έχει άποψη για το τί να βάλει εδώ και ενάμιση χρόνο και η άποψη του τις περισσότερες φορές μεταφράζεται σε γαλότσες με μαγιό ή φόρμα με slim fit (λόγω ξεπερασμένου νούμερου, μην τρελαίνεστε) πουκάμισο και havaianas.  Picture that.
Μέσα σε όλη αυτή την παραζάλη της μάχης του καθημερινού ντυσίματος, ξεφύτρωσε και η βάφτιση της φίλης-κολλητής-αδελφής Τζούλιας, για την οποία και οι τέσσερις σουλουπωθήκαμε στην ώρα μας και ξεκινήσαμε με μεγάλες προσδοκίες λόγω της μαγικής λέξης Candy Bar στην πρόσκληση.
Εκεί, με ζάλισε το πουά της Τζούλιας.  Και ήθελα να σας το πω.  Και να σας το δείξω.  Και να μοιραστώ πόσο εύκολα, όμορφα και απλά, μία κουλ μαμά βαφτίζει την κόρη της φορώντας κάτι που φέρνει τούμπα όλους τους προηγούμενους κανόνες που αράδιασα και μας γεμίζει χαμόγελα.

Γιατί οι βαφτίσεις πάνω απ'όλα πρέπει να έχουν με κάποιο τρόπο, πλάκα.  Αρκετό είναι το δράμα που περνάει το μωρό, αν το βαρύνουμε όλο αυτό με βραδινές ώρες, κεριά, δαντέλες, βελούδα και 5 course dinner, όλη η ανεμελιά της ιστορίας πάει, χάθηκε.  Ενώ με ένα τολμηρό πουά φόρεμα και ένα θεσπέσιο ζευγάρι ροζ ray ban, είσαι έτοιμη φίλη μου να φέρεις τους καλεσμένους με το μέρος σου.  'Ο,τι και αν έχει πάει στραβά, πίστεψέ με, είσαι τόσο happy φιγούρα, που θα στο συγχωρήσουν.
Α! Και ένα ζευγάρι με plexiglass τακούνι αν παίζει χαλίκι βοηθούν στο κούλνες της υπόθεσης και μία μεγάλη κόρη με bob γαλλιδούλας οριτζινάλε και αξιομνημόνευτα, ασημένια oxfords.




Σε άλλα νέα, ο μικρός μου, αυτό το πιο υπέροχο αγόρι του κόσμου, που όμως έχουμε ξαναπεί γιατί, επειδή είναι το δικό μου, έχασε όλη αυτή την υπερχείλιση ζαχαρωτών και λουκουμάδων στη βάφτιση της φίλης Τζούλιας γιατί αρρώστησε (άσχημα είναι η αλήθεια) στη διαδρομή  πηγαίνοντας. 

Έτσι έκανε μία καμέο εμφάνιση μες στη ζοχάδα, τη δυστυχία και την απελπισία, γιατί ήρθαν αναγκαστικά με τον μπαμπά του να μας μαζέψουν. 

Και στη συνέχεια βέβαια, μας κόλλησε όλους στη σειρά, αυτόν τον σιχαμένο τον αναγουλοvirus που φοριέται πολύ τελευταία και σε παρατάει κουρέλι, διαλυμένο ρετάλι, να ψάχνεις να βρεις που πήγε το κιλό που έχασες από όλη αυτή την αηδία.

Και έτσι κλεισμένος μες στο σπίτι, με την πλαστική λεκάνη στο πλάι του κρεβατιού, κάθεσαι και γράφεις χαριτωμένες χαζομάρες για τα πουά.

Στην επόμενη ίωση θα σας μιλήσω για την κάθετη, λεπτή ρίγα.

Άντε, καλή συνέχεια, περαστικά και βοήθειά μας.


Να σας ζήσει Τζουλς!