'Ενα.

Σήμερα, μέχρι τώρα που γράφω αυτό το ποστ, δούλεψα άλλη μία μέρα περιμένοντας την πληρωμή του μισθού που δεν ήρθε ποτέ .
Σήμερα, γύρισα σπίτι με το κεφάλι βαρύ, αγχωμένο για το μήνα που φεύγει, τη διάθεση απαισιόδοξη για τα χρήματα που δε φαίνεται να έρχονται, την αηδία για τους διανοητικά μικρούς και τους ηθικά ανάπηρους που μας "ορίζουν", την καυτή επιθυμία να φωνάξω πόσο πολύ δε με νοιάζει.
Πέρυσι, σχεδόν τέτοια μέρα κάποιες ώρες πριν, έγραψα μία από τις αναρτήσεις που με αγγίζει πιο πολύ: Δυο κουβέντες γυναικείες.
Πέρυσι, τέτοια μέρα, μια τεράστια αρτίστα προετοιμαζόταν για την παγκόσμια πρώτη στο σανίδι της ζωής.  Τεντωνόταν δειλά δειλά για να τσεκάρει τί επιτέλους γινόταν πίσω από την κουρτίνα - ναι, αυτό ήταν ένα κοινό που μπορούσε άνετα να κατακτήσει. 
Τη μεγαλύτερη μέρα του Νοέμβρη, για εμένα.  Την ημέρα της τελικής ημερομηνίας του πιθανού τοκετού.
Σήμερα, ήθελα να κάνω λίγο άλλα.  Ήθελα να κλείσω για λίγο τα μάτια και να ταξιδέψω στο πέρυσι, ήθελα να χαζέψω baby girl styling, ήθελα να τουιτάρω όλη μέρα για μια γκλιτεράτη #mamadoevdomada, ήθελα να έχω αγοράσει ένα μπλουζάκι να βάλω και εγώ στο "πάρτυ" έτσι, για να γουστάρω στα γεράματα.  Στην πραγματικότητα έβρισα πολύ κόσμο, ξαναμάσησα με τους συναδέλφους μου τα ίδια αλλά με περισσότερο σθένος και σαρκαστικό γέλιο, αναρωτήθηκα τί έκανα εγώ εκεί... και γιατί, κοίταξα με γερακίσιο βλέμμα να βρω το φως στο βάθος του τούνελ αλλά μάταια, μ'έπιασε το παράπονο με το μέλλον μου.  Μας.
Πέρυσι, τέτοια μέρα, ήμουν βαριά αλλά πανάλαφρη, είχα αγωνία, αλλά με γλύκα, το styling αγκομαχούσε μαζί μου, αλλά ήμουν αξιαγάπητη, γκρίνιαζα για χαριτωμένα, για ανούσια, αλλά ήμουν αξιολάτρευτη.
Σήμερα, κι ας μην έκανα όλα τα ιδανικά, με έπιασε στο γραφείο ταχυκαρδία. 
Ένα πράγμα τελικά ήθελα να κάνω.  Ήθελα να γυρίσω σπίτι.  Ήθελα να ακούσω το μοναδικό, τρανταχτό γέλιο της μικρής μου, να απλώσει τα χέρια της μόλις ανοίξω την πόρτα και να την εξαφανίσω στην αγκαλιά μου, ήθελα να κυνηγήσω το γιο μου σε όλο το σπίτι, να χαμογελάσω με τις εξυπνάδες του, να πέσω στον καναπέ και να με σκεπάσουν, να κουνήσουν το ραβδί και να πάρουν τα προβλήματα μακριά.
Ήθελα, θέλω, κατάφερα, να ξαναζήσω στο μυαλό μου την γέννηση της Χλόης Χριστίνας.
Την αγαλλίαση του συναισθήματος, τη θέρμη της αγκαλιάς, την αλμύρα των δακρύων, το βλέμμα, το πρώτο βλέμμα, το πώς ήρθε στον κόσμο, το πόσο η λατρεία μου γιγαντώθηκε, το πώς η ζωή μου άλλαξε, οχυρώθηκε πίσω από αυτά τα μάτια, αυτό το γέλιο, αυτά τα χέρια, τις πατούσες, το κούρνιασμα πριν τον ύπνο, το χάσιμο, την περηφάνια για το κάθε λεπτό που περνάει και είμαι μαζί της, και είμαστε καλά και χαζεύω την ύπαρξή της.
Αυτό κάνω.  Τη χαζεύω, τη θαυμάζω, την καμαρώνω, την παρατηρώ. 'Εναν ολόκληρο χρόνο τώρα, τη συντροφεύω, την ευγνωμονώ.
Και εκείνη και το ξεχωριστό μου αγόρι, τους ευγνωμονώ που με βοηθούν να ξεχνάω, να ξεπερνάω, να αδιαφορώ για τα μαύρα κι άραχνα αυτού εδώ του τώρα.  Τώρα, που η ώρα πλησιάζει δώδεκα, η μέρα αλλάζει και η συγκίνηση με κυριεύει, αλλάζει και το μουντ το δικό μου.
Το κορίτσι μου γίνεται 1.  Την ρωτάω πόσο χρονών είναι, σηκώνει το δείκτη και με κοιτάει πονηρά για ν'ακούσει το μπράβο.
Αύριο θα την κάνω νωρίς από το γραφείο και θα γυρίσω να πασπαλιστούμε οικογενειακώς με γκλίτερ.
Θα χαθώ μέσα σε tramezzini, γατότουρτες, δώρα, ευχές, μουσική, κρασιά, χαρά, αγάπη, θα χαθώ μέσα στην αγκαλιά του άντρα μου.
Το κορίτσι μου γίνεται 1.  Εγώ γίνομαι σοφότερη.
Μπορώ να ζήσω χωρίς πάρα πολλά, αρκεί να μην είναι τα γέλια των παιδιών μου.
Χρόνια πολλά μικρή Κλο. 
Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο πολύ γουστάρω που μπήκες στη μπάντα μας.  Η περιοδεία θα είναι μεγάλη, αλλά το ταξίδι αλησμόνητο, θα ξετινάξουμε τα εισιτήρια, θα τερματίσουμε τα ουρλιαχτά, θα τριπάρουμε, θα ροκάρουμε σε κάθε gig σα να μην υπάρχει αύριο.
Οι Τέσσερις Μας.  Have a blast ;-)

πι.ες: διαβάστε και το Με λίγα λόγια άμα είναι να κάνουμε δουλίτσα.
πι.ες2: ευχαριστούμε τον γκοντφάδερ για την τριπλή λογοτύπηση του event.

Ψιλοαγχώθηκα με τα σχολεία τώρα.

'Εχω κι εγώ τα κολλήματά μου σ'αυτή τη ζωή.
Άλλοι τραβάνε ζόρια με τους μπάτσους, άλλοι με τους δημοσίους υπαλλήλους, τους δημοσιογράφους, τους πολιτικούς, εμένα το κομπλεξικό από πολύ μικρή, μου βγαίνει με τους εκπαιδευτικούς.  Αυτό το αφοριστικό, το στερεοτυπικό, που τους βάζω όλους στο ίδο τσουβάλι και τους κοιτάω με αμφιβολία, κατατάσσοντάς τους σε εκείνη τη μικροαστική κατηγορία ανθρώπων που βαριούνται.
Ναι, αυτό.  Βαριούνται και κουβαλάνε.  Κουβαλάνε απωθημένα και καμία πηγή γνώσης, δημιουργικότητας, ευχαρίστησης, ανοιχτού μυαλού, ευελιξίας.  Αυτά λένε οι εμπειρίες μου, αυτά έχω συναντήσει στο περιβάλλον μου, και σαν μαθήτρια και κοινωνικά, αυτά πιστεύω και ας υπάρχουν εξαιρέσεις.
Σα μαθήτρια, οι αναμνήσεις μου είναι από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης αρχικά και Ψυχικού αργότερα.  Δεν ήμουν ποτέ άτακτη, δεν έκανα ευφάνταστα σκονάκια και δεν έβαζα ποτέ στην έδρα (άλλο κι αυτό, Η 'Εδρα) πλαστικές κουράδες.  Ένα θέμα είχα και θυμάμαι σχετικό πρόβλημα από την Δευτέρα δημοτικού.  Δεν μπορύσα να μου επιβάλλονται γιατί έτσι.  Γιατί πρέπει.  Γιατί εγώ είμαι η δασκάλα / καθηγήτρια και εσύ η μαθήτρια.  Γιατί δεν έχω κερδίσει το σεβασμό σου, απλά σε υποχρεώνω να με σεβαστείς.  Γιατί ενώ δεν ακούω τη γνώμη σου, όσο επαναστατική και αν είναι, σε υποχρεώνω να με ακούσεις.  Γιατί σε καθίζω σε άχαρα, άβολα, στρατιωτικά στοιχισμένα θρανία και σε αναγκάζω να με προσέξεις, χωρίς όμως να εμπλουτίζω με τίποτα ριζοσπαστικό την αποστήθιση, την παπαγαλία, τη βαρεμάρα που με κατατρέχει σαν εκπαιδευτικό, τα φαντάσματα που ξεπηδούν από το βιβλίο και με κυνηγάνε.
Εντάξει θα μου πείτε δεν είναι όλοι έτσι (προφανώς) και εγώ έχω προσωπική εμπειρία κάποιων δεκαετιών πριν.  Για κάποιο λόγο όμως, δεν είμαι απόλυτα πεποισμένη ότι όλα αυτά έχουν αλλάξει τόσο δραματικά.
Ακόμα κοιτάω /ακούω γύρω μου και βλέπω ανθρώπου να ενθουσιάζονται, να ευγνωμονούν το Θεό και την καλή τους τύχη που τα παιδιά τους έχουν πέσει στα χέρια κάποιου αξιόλογου εκπαιδευτικού που ενδιαφέρεται, που την ψάχνει, που θέλει να βρει τρόπους να απογειώσει τη μαθησιακή εμπειρία και να θεμελιώσει στους μαθητές του όχι τη γνώση, αλλά την αγάπη για τη γνώση, την εξατομικευμένη, εναλλακτική μορφή μάθησης και την ευαισθησία απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, την πολυπολιτισμικότητα και τη διαφορετικότητα του και απέναντι σε κάθε μορφή ζωής.
Ο γιος μου φέτος ξεκίνησε στο προ-προνήπιο και το έψαξα τόσο πολύ, που τερμάτισα την πίστα.  Συνάντησα δασκάλες με κότσους και γυαλιά που μου μιλούσαν για πειθαρχία, με κιτρινισμένα από το τσιγάρο δόντια που μου μιλούσαν για την εκμάθηση των ζώων μέχρι τα Χριστούγεννα, με άψογο γαλλικό μανικιούρ που μου αράδιαζαν τις περιοχές που έμεναν οι πιθανοί μελλοντικοί συμμαθητές μας, με μεγάλους κώλους που μου έλεγαν όλο περηφάνια πώς τα παιδιά χαίρονται γιατί τρώνε κάθε πρωί μερέντα, με βρώμικες μοκέττες κάτω από τα πόδια τους, με μονολεκτική απάντηση σχετικά με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα... "ε... παίζουνε" ή "απασχολούνται".  Τις τάραξα στις ερωτήσεις παγίδα, στις επισκέψεις, στο τέλος κατάλαβα ότι ενοχλούσα.
Και με λύπη μου διαπίστωσα ότι οι επιλογές μου δεν ήταν και τόσες πολλές τελικά και ας είχα ξεκινήσει με μεγάλη λίστα.
Επέλεξα να τον στείλω στο κέντρο κέντρο προσχολικής αγωγής Dorothy Snot με σήμα την κάμπια με τα κόκκινα τακούνια.
Προχθές πήγαμε με τον άντρα μου στην πρώτη συνάντηση των γονιών για ενημέρωση επί του προγράμματος και γνωριμία με τους εξωτερικούς συνεργάτες του σχολείου.  Ενώ φούσκωνα από χαρά ακούγοντας και παράλληλα νιώθοντας, πιστεύοντας τη φιλοσοφία αυτού του σχολείου, την ισότιμη αντιμετώπιση όλων των παιδιών, τις πραγματικά εναλλακτικές και πρωτοπόρες μεθόδους προσέγγισης τους, την προσπάθεια για να αγαπήσουν την τέχνη, τον πολιτισμό, την επιβράβευση της ατομικής έκφρασης με ρυθμούς που δεν εμπίπτουν σε κανένα κανόνα, παράλληλα αγχώθηκα.
Αγχώθηκα τρελά με το τί θα συναντήσει το παιδί μου στη συνέχεια, με το ποιο σχολείο θα βρω, αν υπάρχει, αν μπορώ να το αντέξω οικονομικά, αν θα το ανακαλύψω, αν θα διαλέξω σωστά, για να συνεχίσει την εκπαιδευτική του πορεία έτσι όπως εγώ την έχω ονειρευτεί, έτσι όπως εγώ θα ήθελα να την έχω βιώσει.
Σε τάξεις ανοιχτές, φωτεινές, με δασκάλες που γελάνε.  Με θρανιάκια κυκλικά, με πολύ συζήτηση, με μέτρημα ζαχαρωτών για να μάθουν αριθμητική, με αυτοσχέδιο θεατρικό για να αγαπήσουν την ιστορία, με επισκέψεις μεταναστών για να ενδιαφερθούν για τη γεωγραφία.  Εμπειρίες, βιώματα, δρώμενα, αυτός είναι για 'μενα ο τρόπος για να μάθεις.  'Οπως στη ζωή την κανονική.  Αγάπησες ποτέ γκόμενο αληθινά επειδή μόνο τον είδες να στέκεται σαν κούκλα σε βιτρίνα, χωρίς να μπορείς να τον αγγίξεις?
Θα το παίξω ξερόλας-μάνα-μπλόγκερ και θα δώσω και μια συμβουλή.
Ψάχτε το, και το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό.  Πολλοί δικοί μου φίλοι που στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσιο παιδικό σταθμό, έχουν κάνει τη διαφορά γιατί έχουν απαιτήσει, έχουν ζητήσει και πάνω απ'όλα έχουν προσφερθεί και οι ίδιοι να βοηθήσουν, ν'ανοίξουν δρόμους εκεί που φάνταζε ως μόνη επιλογή το αδιέξοδο.  Μην αρκείστε στο ότι μαθαίνουν τραγούδια, πλάθουν πλαστελίνες και περνάνε το χρόνο τους.  Τα παιδιά είναι μικροί Θεοί, με ένα τόσο δα ερέθισμα ταξιδεύουν στα σύννεφα, τώρα, περισσότερο από ποτέ πρέπει να ανοίξουν τα φτερά τους. 
Περιμένω με ανυπομονησία την Χριστουγεννιάτικη γιορτή για ένα και μόνο λόγο.
Γιατί στη συνάντηση προχθές αυτό που είπε η Μαρία μου κίνησε όσο τίποτα το ενδιαφέρον.  Αυτή η γιορτή δεν είναι για τους γονείς.  Δεν είναι για να τους παρουσιάσουν το Τέλειο, ούτε για να εκτελέσουν με ακρίβεια το νούμερό τους, σαν τους άμοιρους ελέφαντες στο τσίρκο.  Αυτή η γιορτή είναι μόνο για τα παιδιά.  Σκηνικά μπορεί να μην έχουν τελειοποιηθεί (θα τα ζωγραφίσουν μόνοι τους), τραγούδια μπορεί να μείνουν στη μέση, αλλά ο κάθε ένας από τους μικρους μαθητές θα κάνει αυτό που καταφέρνει και αυτό που μόνος του αποφάσισε ότι θέλει.  Και είμαι σίγουρη ότι θα ξεπεράσουν τους εαυτούς τους γιατί απλά, μπορούν.  'Οχι γιατί πιέστηκαν να μπορέσουν.

πι.ες: μη μου την πέσετε για την άποψή μου για τους εκπαιδευτικούς. είναι πολύ ξεκάθαρη. απλά στην πορεία αυτού εδώ του μπλογκ θα χαίρομαι να γράφω για τις εξαιρέσεις που δυστυχώς, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

πι.ες 2: διαβάστε στο blog Υπογραμμιστής, το Ημερολόγιο διδασκαλίας: Τα δύο άκρα και το Για σένα, που θα λέγεσαι Δάσκαλος.  Εξαιρετικά.

Χειμώνας - you get it.

Στην πραγματικότητα, έχω απλά την ανάγκη να γράψω κάτι.
Να μοιραστώ μια χαρά για απλά, καθημερινά πράγματα όπως για το ότι μετά από δύο ολόκληρους μήνες ο γιος μου πήγε σχολείο χωρίς κλάμα, η κόρη μου τσιτώνει όταν βλέπει τσουρέκι, ανάψαμε για πρώτη φορά το τζάκι, τραγουδήσαμε με το τρίχρονο Imany, τα παιδιά αγάπησαν τα ρεβύθια.

Αγαπώ το Χειμώνα επίσης, το έχω πει, όλο αυτό το λίγο σκοτεινό, το θόρυβο του αέρα, το layering στα ρούχα, τις φωτογραφίες με τις κόκκινες μύτες, τα βράδια αφιερωμένα στο ντιβιντί, στα κόκκινα κρασιά, στο gathering, την απενεχοποίηση του καναπέ και της κουβερτούλας που τον συνοδεύει.

Ουφ.

Περιμένω πολύ τα Χριστούγεννα.  Είμαι σε καλό μουντ, κάνω σχέδια για αυτό το μπλογκ, συζητήσαμε για παιδικά όρια με καλή διάθεση και εφαρμόσαμε αυτό που μας ταιριάζει, είμαστε σε πολύ πολύ πολύ δημιουργική φάση, αυτό που ξεφυλλίζεις όλη μέρα περιοδικά design γιατί πραγματικά πρέπει, γιατί πραγματικά κάτι ετοιμάζεις και όχι επειδή απλά γουστάρεις και ονειρεύεσαι.

Και ας μην πληρωθήκαμε στη δουλειά.

Σας στέλνω νιφάδες χιονιού,

μπότες για όταν προσγειώνεσαι από το surf στην ξηρά και κάνει κρύο,                                                                                      

ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που έγινε το απόλυτο παιχνίδι σε μια χειμερινή εκδρομή,
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
μερικές γουλιές gluewein,
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
χοντρά μπουφάν,
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
γέλια στο τζάκι το χωριάτικο με τον παππού.
 

You get it.
Απλά ήθελα να μοιραστώ.

Ας μιλήσουμε για σχέσεις ή πιο-βαρετός-τίτλος-πεθαίνεις.

Φίλες και φίλοι, γειά σας.
Τις τελευταίες εβδομάδες ζω μέσα σε μία δίνη.
Η κατάσταση στο γραφείο είναι άπαιχτη, σουρεαλιστική και εξοργιστική.  Αυτό είναι το ένα.
Το άλλο είναι ότι το σύμπαν όλο κάνει στις ελεύθερες φίλες μου πλάκα και τα προβληματικά γκομενοσκηνικά σκάνε σαν κομήτες στη μαύρη τρύπα.
Και εγώ είμαι απ'έξω, με την έννοια ότι ακούω και συμμετέχω θεωρητικά, για να κάνω και ένα διάλειμμα από το δικό μου το ζόρι, το γιο μου.  Ναι, έχει προσωπικότητα, ναι, έχει άποψη, ναι, έχει φωνή, ναι, έχει επιχειρήματα, αλλά μάλλον παραέχει.  Αυτά προς το παρών και θα επανέλθω.
Και αναρωτιέμαι... Σχέσεις γίνονται στην εποχή μας, στο target group μας, σε αυτό το μικρόκοσμο που ο καθένας ζει τέλος πάντων?
Ναι ρε, με την απλή, με την ουσιαστική και με τη ρομαντική έννοια του όρου.
Γιατί εγώ βλέπω να κλείνονται deals. 

Ναι, να σε παίρνω τηλέφωνο, αλλά όχι κάθε μέρα.
Ναι, να κάνουμε sex, αλλά μόνο όταν δεν έχω kung fu/ ραντεβού για μανικιούρ/ ματσάκι στην τηλεόραση/ τεκίλα στην Καρύτση.
Ναι, να είμαστε μονογαμικοί, αλλά αν δεν κάτσει κανένας καλύτερος/η.
Ναι, να βλεπόμαστε, αλλά όχι και δυο φορές την εβδομάδα.
Ναι, να κανονίζουμε, αλλά και όταν ακυρώνουμε να μην τρέχει τίποτα. Και το λέιζερ χαλάλι σου, μάγκα μου.
Ναι, να σου μαγειρέψω, αλλά μόνο αν τρως φαγητό που μου αρέσει.
Ναι, να αγκαλιαζόμαστε, να φιλιόμαστε, αλλά όχι μπροστά στους κολλητούς.  Μη σε περάσουν και για βδέλλα.
Ναι, ν'αγαπιόμαστε, αλλά όχι πολύ.  Μη μας περάσουν και για μαλάκες.

Και έτσι τριγυρνάω ανάμεσα σε φίλους ελεύθερους, και φίλες ελεύθερες.
Από αυτούς που φοβούνται να μιλήσουν με ειλικρίνεια και φοβούνται να μείνουν μόνοι.  Αντ'αυτού, κλείνουν συμφωνίες.
Λοιπόν, από την μέχρι τώρα μικρή εμπειρία μου, σας ενημερώνω ότι κανένα από αυτά τα deal δεν πρόκειται να προχωρήσει.  Είναι για κάτι τόσο αμφίδρομο (αυτή είναι η μοναδική προϋπόθεση), που το πνίγουμε μέσα σε τόσους ατομικούς κανόνες, οδηγώντας το με μαθηματική ακρίβεια στο αδιέξοδο.  Και μετά υπάρχει και η εύκολη ατάκα απενοχοποίησης: "Πάλι σε μαλάκα έπεσα" και φτου κι απ'την αρχή να πάμε να κλείσουμε το επόμενο συμβόλαιο.
Ουφ, αν δεν υποστηρίξουμε το κίνημα ας είμαστε μαζί και όπου, και αν μας βγάλει, δε βλέπω ελπίδα.
Και έχω κάτι καλά κομμάτια ρε γαμώτο και θα πάνε άκλαφτα.

το ποστ είναι εντελώς σχετικό, μην ακούω αηδίες. κάντε λίγο το συλλογισμό ανάποδα, βγαίνει σε μαμαδίστικο.

Toddlers gone wild.

Μία ωραία μέρα, γίνεσαι και εσύ Μικρός Θεός και φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο.
Ένα παιδί που το ήθελες με τρέλα, με έναν μπαμπά που σου έχει γεννήσει τα ίδια συναισθήματα, σε ένα σπίτι πανέτοιμο να το υποδεχτεί (λέμε τώρα, και ας μην ήταν αυτή η περίπτωση η δική μου), κάτω από ένα πάλλευκο σύννεφο συναισθημάτων, φιλοδοξιών και ονείρων.
Ξεκινάτε μαζί τη ζωή σου, ξανά.
Μέσα σε όλα, πασχίζεις να το κάνεις "καλό" παιδί, με τη γενικότερα αποδεκτή έννοια του όρου.
Και ακολουθείς τη δημοκρατική και πολιτισμένη οδό.
Εξηγείς πάντα το ναι και το όχι, επιβραβεύεις και αναλύεις επιπτώσεις, προωθείς τη διαφορετικότητα και την ανάπτυξη της προσωπικότητας, είσαι politically correct σε παραμύθια, ιστορίες και συναναστροφές.
Το παιδί μεγαλώνει και εσύ μαθαίνεις μαζί του, εκείνο απορροφά και αφουγκράζεται, λίγο κάνει τα δικά του αλλά η δική σου φιγούρα είναι γι'αυτό πυξίδα, καλά τα πάτε προς το παρών, μερικές φορές κοντράρεστε, αλλά τον βλέπεις, το βλέμμα σου τον παρασέρνει και τα λόγια σου τον καθησυχάζουν.  Είσαι καλή μαμά και ας αγριεύει λίγο το παιδί μεγαλώνοντας.  Έτσι πάθαμε όλοι, καλά καταλήξαμε.  Προς το παρών τουλάχιστον.
Το παιδί προσπαθεί να μάθει να ζει στα πλαίσια και ενός άλλου μοντέλου οικογένειας τώρα.  Εκεί που στριμώχνεται και διεκδικεί το χώρο του άλλο ένα, εκεί που η μαμά και ο μπαμπάς δουλεύουν πιο εντατικά, εκεί που η έννοια "σχολείο" έρχεται να καταπλακώσει στιγμές ανεμελιάς, τρυφερότητας και επανάστασης (έτσι πιστεύει ο ήρωάς μας).
Και η δική του επανάσταση είναι λίγο πιο ζόρικη από το αναμενόμενο.  Λίγο η ηλικία, λίγο όλα τα παραπάνω και το παιδί ξεφεύγει από τις σημάνσεις της πυξίδας.
Τα "όχι" δεν είναι αποδεκτά και ας στεγνώνει το σάλιο στην επεξήγηση και όλη η μέρα στροβιλίζεται γύρω από το κέντρισμα της προσοχής, συνήθως αρνητικά, στρεσογόνα, ασυνήθιστα.
Η μαμά και ο μπαμπάς λίγο απελπίζονται, πολύ αναρωτιούνται αν κάτι έκαναν στραβά και ξανά προς τη δόξα τραβούν - έτσι είναι η μαμά και ο μπαμπάς, περπατάνε γοργά σε ένα δρόμο που δεν έχει γυρισμό.  Απλά προσπαθούν έστω να πάρουν το καλό το μονοπάτι.
Και φθάνει το χθεσινό απόγευμα που έχουν κανονίσει στο σπίτι επαγγελματικό ραντεβού - με την πίεση του χρόνου, με τις υποχρεώσεις, με τα σχέδια που δεν μπορούν να περιμένουν, δεν υπάρχει άλλη λύση.
Και ξεκινάει το ντελίριο.  Το ώριμο αυτό παιδάκι, που μεγαλώνει σε ένα ισορροπημένο και φιλελεύθερο περιβάλλον, με μοντέρνους και πολιτισμένους γονείς που κρατούν καθημερινά τις ισορροπίες θυσιάζοντας προσωπική ευχαρίστηση, βρίσκει τρόπο να τινάξει την ηρεμία και τη σοβαρότητα της συνάντησης στον αέρα.
Φίλε μου, τα σπάει.  Κυριολεκτικά, όμως.  'Οχι με την άλλη, την καλή έννοια.
Διαλύει το δωμάτιο του, πηγαινοέρχεται σα σίφουνας στο σαλόνι, αγριεύει απέναντι στο μωρό, χτυπιέται στο κρεβάτι του σα θηρίο στο κλουβί, δε συζητάμε για στοιχειώδη επικοινωνία με την άμοιρη κυρία που επισκέφτηκε για σοβαρούς λόγους την οικογένεια, μόνο ροχάλα και βρωμερό αέριο που δεν της έριξε στα μούτρα.
Και οι γονείς με επιφανειακή ψυχραιμία, με εναλλάξ συζήτηση για καθησυχασμό, με λίγο παιχνίδι, δεν καταφέρνουν τίποτα... απολύτως τίποτα.
Η κυρία φεύγει τρομαγμένη, η μαμά και ο μπαμπάς μένουν αποσβολωμένοι και το neon sign στο μέτωπο αναβοσβήνει: Τί Κάναμε Λάθος?
Τί να τους πω, δε ξέρω.  Δε βλέπω κάτι λάθος.  Αν έβλεπα θα το είχα διορθώσει, γιατί προφανώς η ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική.
Τον έχουμε αφήσει να εκτονωθεί, να εκφραστεί, να ειπράξει αγάπη χωρίς όρια, να φουσκώσει από περηφάνια χωρίς προφανή λόγο, να ζήσει σαν παιδί με ανησυχίες χωρίς ψηλούς φράχτες και αναρωτιέμαι μήπως τον παρααφήσαμε.
'Η μήπως, αυτά τα παιδάκια τα καλοαναθρεμμένα, τα καλοΐσκιωτα, τα ευγενικά, τα χαμογελαστά, τα διαπαιδαγωγημένα, δεν είναι δικά μας.
Είναι της Μαρί Σαντάλ.