Δευτέρα πρωί μπαίνω στην Τράπεζα Κύπρου στην Κηφισίας για να κάνω μία αίτηση αντικατάστασης κάρτας, τουλάχιστον δεν έχει πολύ κόσμο.
Αφού περιμένω εννοείται στη λάθος ουρά για το λάθος λόγο, με προωθούν σε μία κάπως άκαμπτη κυρία που μπροστά της έχει μία αναπαυτική καφέ δερμάτινη πολυθρόνα. Τη λέω κυρία λόγω στάσης σώματος και ύφους, στην πραγματικότητα είναι ζήτημα αν με περνάει δυο τρία χρόνια.
Μου ζητάει να την περιμένω για λίγο. No worries, αράζω, δένω το σερνόμενο κορδόνι του all star (γι'αυτό η άλλη είναι κυρία, κατάλαβες), παίζω και λίγο Bejeweled Blitz, περνάει η ώρα.
Πέντε λεπτά μετά αρχίζει να μου μιλάει. Και εγώ να την παρατηρώ.
Πάλευκο δέρμα, άψογα περιποιημένα black satin νύχια, outfit with a twist που ξεφεύγει από τους τρείς βασικούς κανόνες της καλής τραπεζικού - ζακετάκι, γκρι, φανέλλα - ζυπ κυλότ μπορντό και μεταξωτό, βικτοριανό πουκάμισο με μεγάλο φιόγκο. Α, ναι, και τα παπούτσια, αυτές οι αυστηρές γόβες με την τετραγωνισμένη μύτη, πηγαίνουν.
Δεν είναι όμορφη. Το μαλλί της επίσης δεν ακολουθεί το λουκ, ναι είναι μαζεμένο, αλλά λίγο φριζέ και ανέμελο, προφανώς δεν το προλάβαινε το σινιόν το πρωί (excused), αλλά έχει κάτι το αυστηρά προκλητικό, που νομίζεις ότι τα βράδια στο μικρό διάρι που ζει μόνη έχει βάλει μπανιέρα με χρυσά χερούλια για να μουλιάζει το σώμα της στο γάλα.
Δε θα την έκανα παρέα, το γραφείο της είναι πολύ τακτοποιημένο για τα γούστα μου και φαίνεται να το διασκεδάζει που στις τράπεζες μιλούν όλοι ο ένας στον άλλο στον πληθυντικό - Κύριε Μπούρδογλου, πάλι δεν δουλεύει το φωτοτυπικό?
Μου φέρνει τις αιτήσεις, τσεκάρει τα στοιχεία, μου δείχνει πού να βάλω υπογραφή. Πού ακριβώς όμως. Τη βάζω λίγο πιο κάτω και ζορίζεται, στο επόμενο χαρτί μου σπρώχνει ελαφρά το χέρι.
- ΕΔΩ η υπογραφή παρακαλώ.
Ok, λέω μέσα μου, μανιακή, όλοι τα τραβάμε τα ζόρια μας πλέον, ας τη βάλω εκεί που θέλει γιατί την υστερία τώρα μέσα στην τράπεζα πολύ θέλω να την αποφύγω.
Στο επόμενο καρέ, σηκώνεται, παίρνει τεράστιο, ξύλινο, στιβαρό χάρακα και γυρίζει για να γράψει τα στοιχεία μου. Ω ναι, γράφει με χάρακα! Για να μη ξεφύγει στην ευθεία, για να μη χοροπηδήσουν λίγο τα γράμματα, για να μην είναι η δουλειά της ατελής, για να μη σταματήσει η γη να γυρίζει.
Πετάω τα χαρτιά στην τσάντα, φοράω το αμπέχωνο και την κοιτάω με νόημα.
- Να σας κάνω μια ερώτηση?
- Φυσικά.
- Ζώδιο? Παρθένος?
Κοκομπλόκο. Κοκκίνισμα. Ντροπή. Περηφάνια.
- Ε, ναι...
Κουνάω το κεφάλι, μάλλον παίρνω μία έκφραση σαν να λέω ένα αδιανόητο "κρίμα".
- Ελπίζω να το λέτε θετικά.
Χαμογελάω. Τί σημασία έχει, δεν είμαστε και σε dating club. Κάτι της λέω για το μόνο ζώδιο που καταλαβαίνω λόγω "τάξης" και ετοιμάζομαι να φύγω.
- Εσείς? Υδροχόος?
Ούπς. Γίναμε πολύ οι μάγκες. Γνέφω καταφατικά.
- Είστε το μόνο ζώδιο που θα σοκαριζόταν τόσο.
Χμ. Αν ήταν άντρας, με αυτή την ατάκα θα τον ερωτευόμουν μόνο για ένα φεγγάρι.
Αλλά για συγκατοίκηση ούτε λόγος. Δε θα μπορούσα ποτέ να ζήσω σε ένα σπίτι που τα κοντρόλ είναι τοποθετημένα στο τραπεζάκι βάση μεγέθους.
25.1.12
20.1.12
Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα.
Λατρεύω τα ποπ κορν με καραμέλα.
Κάποτε είχε το Ιντεάλ, και με σοκολάτα, εγώ έπαιρνα πάντα με καραμέλα και βούλιαζα στις κόκκινες βελουτέ καρέκλες για κάποια πολύ νυχτερινή προβολή. Πάντα με τον Ντάριο ψάχναμε να βρούμε τις πιο late night παραστάσεις, τότε που στα καινούργια talk-of-the-town Village, στον Παράδεισο Αμαρουσίου είχε προβολή στις 01.45'. Μαγεία.
Εντάξει, δεν είπαμε ότι κόπηκε το σινεμά λόγω μητρότητας, ούτε πως πρέπει να βγει βιολάκι με λυπητερό ρυθμό αναπόλησης αυτών που έκανα κάποτε και δεν τα κάνω πια, αλλά αυτές τις βραδινές χειμερινές προβολές με την γεύση της καψαλισμένης καραμέλας στα χείλη, όποτε προσπάθησα να τις μεταφέρω στο σαλόνι του σπιτιού, παίχτηκε μαλακία.
Μάλλον κάτι τέτοιο παίζεται τα βράδια τα τελευταία σχεδόν τέσσερα χρόνια. Είναι ένα κομμάτι των καθηκόντων μου στο οποίο παίρνω ένα μεγάλο #epic_fail με μούντζα, εκτός αν είναι σύμπτωση, οπότε απαλάσσομαι. Ο Ύπνος, αυτός ο Άγνωστος.
Πριν μερικές μέρες παραγγείλαμε πίτσα, προμηθευτήκαμε καραμελένια ποπ κορν, ανάψαμε Jo Malone και σετάραμε Bridesmaids. Το απόλυτο κυριακάτικο, συντροφικό, χουχουλιάρικο βράδυ.
Η Χλόη ξύπνησε στο πρώτο σαραντάλεπτο της ταινίας. Πήγα εγώ, την πήρα αγκαλιά, ο Ντάριο μου έφαγε το κομμάτι, η μικρή ξανακοιμήθηκε.
Ξαναξύπνησε μέσα στο επόμενο σαραντάλεπτο. Πήγε ο Ντάριο, εγώ μπήκα στο τουίτερ, εκείνον τον πήρε ο ύπνος με την κόρη του αγκαλιά, πήγα να τον ξυπνήσω να συνεχίσουμε το γαμω-έργο, ο Ντάριο πετάχτηκε, η Χλόη ξαναξύπνησε. Σιχτίρια.
Η ώρα τελικά πήγε δωδεκάμιση, έχουμε ξεχάσει τι στο διάολο γίνεται στην ταινία, έχει φάει ο καθένας μόνος του, έχουμε σβήσει το κερί και έχουμε πιάσει την κουβέντα - ακόμα λίγο πλάκα έχει, την παλεύουμε.
Ένα μισάωρο μετά ξεκινάει το dolby surround. Ο Βάλτερ για κάποιο λόγο πετάγεται με ζοχάδα, η μικρή με κλάμα, εμείς ντυνόμαστε κομάντο και ξεκινάμε τα δρομολόγια στα δωμάτια. Καταλήγουμε και οι τέσσερις στο κρεβάτι και αύριο μέρα είναι αγάπη μου, σιγά τον Lars von Trier που δεν μπορούμε να το ξαναπιάσουμε από τη μέση.
Κάποιες μέρες μετά, η κόρη μου ταλαιπωρείται από υψηλό πυρετό. Το μόνο που θέλει είναι να κουρνιάζει στην αγκαλιά της μαμάς της, να ακουμπάει κεφάλι στον ώμο και να χαϊδεύει με το χέρι της μία το μπράτσο μου, μία τα μαλλιά της. Και σαν να φυσάω το κεφάλι της και ο πυρετός να γίνεται νεραϊδόσκονη και όχι βάρος στο σώμα της, αυτή η αγκαλιά τόσο μεγάλη ανακούφιση της προσφέρει.
Τώρα όμως θα βγει το βιολάκι. Γιατί το κάνω αυτό, ένα ζόμπι άυπνο όλο το βράδυ και αισθάνομαι λίγο υπερ-ήρωας, λίγο υπερ-άνθρωπος, λίγο σπουδαία.
Σπουδαία μαμά με #epic_fail στην εκπαίδευση του ύπνου. Δε γαμιέται.
πι.ες: χμ... επαναλαμβάνομαι μάλλον, τα 'χω ξαναπεί στο about last night (εναλλακτικός τίτλος: όλοι mundial)
Κάποτε είχε το Ιντεάλ, και με σοκολάτα, εγώ έπαιρνα πάντα με καραμέλα και βούλιαζα στις κόκκινες βελουτέ καρέκλες για κάποια πολύ νυχτερινή προβολή. Πάντα με τον Ντάριο ψάχναμε να βρούμε τις πιο late night παραστάσεις, τότε που στα καινούργια talk-of-the-town Village, στον Παράδεισο Αμαρουσίου είχε προβολή στις 01.45'. Μαγεία.
Εντάξει, δεν είπαμε ότι κόπηκε το σινεμά λόγω μητρότητας, ούτε πως πρέπει να βγει βιολάκι με λυπητερό ρυθμό αναπόλησης αυτών που έκανα κάποτε και δεν τα κάνω πια, αλλά αυτές τις βραδινές χειμερινές προβολές με την γεύση της καψαλισμένης καραμέλας στα χείλη, όποτε προσπάθησα να τις μεταφέρω στο σαλόνι του σπιτιού, παίχτηκε μαλακία.
Μάλλον κάτι τέτοιο παίζεται τα βράδια τα τελευταία σχεδόν τέσσερα χρόνια. Είναι ένα κομμάτι των καθηκόντων μου στο οποίο παίρνω ένα μεγάλο #epic_fail με μούντζα, εκτός αν είναι σύμπτωση, οπότε απαλάσσομαι. Ο Ύπνος, αυτός ο Άγνωστος.
Πριν μερικές μέρες παραγγείλαμε πίτσα, προμηθευτήκαμε καραμελένια ποπ κορν, ανάψαμε Jo Malone και σετάραμε Bridesmaids. Το απόλυτο κυριακάτικο, συντροφικό, χουχουλιάρικο βράδυ.
Η Χλόη ξύπνησε στο πρώτο σαραντάλεπτο της ταινίας. Πήγα εγώ, την πήρα αγκαλιά, ο Ντάριο μου έφαγε το κομμάτι, η μικρή ξανακοιμήθηκε.
Ξαναξύπνησε μέσα στο επόμενο σαραντάλεπτο. Πήγε ο Ντάριο, εγώ μπήκα στο τουίτερ, εκείνον τον πήρε ο ύπνος με την κόρη του αγκαλιά, πήγα να τον ξυπνήσω να συνεχίσουμε το γαμω-έργο, ο Ντάριο πετάχτηκε, η Χλόη ξαναξύπνησε. Σιχτίρια.
Η ώρα τελικά πήγε δωδεκάμιση, έχουμε ξεχάσει τι στο διάολο γίνεται στην ταινία, έχει φάει ο καθένας μόνος του, έχουμε σβήσει το κερί και έχουμε πιάσει την κουβέντα - ακόμα λίγο πλάκα έχει, την παλεύουμε.
Ένα μισάωρο μετά ξεκινάει το dolby surround. Ο Βάλτερ για κάποιο λόγο πετάγεται με ζοχάδα, η μικρή με κλάμα, εμείς ντυνόμαστε κομάντο και ξεκινάμε τα δρομολόγια στα δωμάτια. Καταλήγουμε και οι τέσσερις στο κρεβάτι και αύριο μέρα είναι αγάπη μου, σιγά τον Lars von Trier που δεν μπορούμε να το ξαναπιάσουμε από τη μέση.
Κάποιες μέρες μετά, η κόρη μου ταλαιπωρείται από υψηλό πυρετό. Το μόνο που θέλει είναι να κουρνιάζει στην αγκαλιά της μαμάς της, να ακουμπάει κεφάλι στον ώμο και να χαϊδεύει με το χέρι της μία το μπράτσο μου, μία τα μαλλιά της. Και σαν να φυσάω το κεφάλι της και ο πυρετός να γίνεται νεραϊδόσκονη και όχι βάρος στο σώμα της, αυτή η αγκαλιά τόσο μεγάλη ανακούφιση της προσφέρει.
Τώρα όμως θα βγει το βιολάκι. Γιατί το κάνω αυτό, ένα ζόμπι άυπνο όλο το βράδυ και αισθάνομαι λίγο υπερ-ήρωας, λίγο υπερ-άνθρωπος, λίγο σπουδαία.
Σπουδαία μαμά με #epic_fail στην εκπαίδευση του ύπνου. Δε γαμιέται.
πι.ες: χμ... επαναλαμβάνομαι μάλλον, τα 'χω ξαναπεί στο about last night (εναλλακτικός τίτλος: όλοι mundial)
11.1.12
Η ατέρμονη μάχη των φύλων
Εσείς είστε της Κοινωνιολογίας ή της Ψυχολογίας?
Των Θρησκευτικών ή της Βιολογίας?
Εγώ Κοινωνιολογία φουλ. Κάτι η δέσμη, κάτι ο καλός κύριος στο φροντιστήριο που το έπαιζε λίγο συζήτηση, κάτι το βιβλίο που το είχα δώσει σ'ένα φίλο μου σκεϊτμπορντά και μου το είχε πειράξει, κάτι που διάβαζα και καταλάβαινα και χτύπησα το απόλυτο στις πανελλήνιες, και κούμπωσε σε κάποια πράγματα η σκέψη μου προς μία κατεύθυνση.
Θυμάμαι είχαμε κάτσει ώρες ατελείωτες αναλύοντας τον διαχωρισμό των φύλων με βάση γενετικά, ιστορικά, ψυχολογικά, κοινωνικά υπόβαθρα - τόσο πολύ με είχε εξιτάρει όλο αυτό που είχα γράψει 15 σελίδες μίνι διήγημα, κάτι σαν το αγόρι από τη Ρωσία που μεγάλωσε σε μια αγέλη σκύλων - αληθινή ιστορία, google it.
Άρχισα την ανάρτηση πολύ φιλοσοφημένα, θα τη γειώσω προφανώς λίγο γιατί δε θα βγάλει πουθενά.
Μεγαλώνω ένα αγόρι 3 χρονών και 8 μηνών και ένα κορίτσι 13 μηνών, και μέρα με τη μέρα αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να μου συμβαίνει το ανάποδο. Να μεγαλώνω ένα κορίτσι 3+ και ένα αγόρι 1+. Με αυτές ακριβώς τις μούρες.
Η κόρη μου παίζει μόνο με αυτοκινητάκια. Γιατί έτσι έμαθε. Γιατί αυτά βρίσκει μπροστά της, γιατί κάνουν ωραίο θόρυβο και γιατί το παιχνίδι εκτυλίσσεται έτοιμο και στρωμένο μπροστά στα μάτια της.
Ο γιος μου πέρασε μία μεγάλη φάση της ζωής του που ντυνόταν κορίτσι / γυναίκα και από ένα σημείο και μετά έβλεπε στα μάτια μας των γύρω του (όχι τόσο στα δικά μου, ξέρετε πώς είναι οι μαμάδες) δυσαρέσκεια, αγωνία, και τέλος, αδιαφορία. 'Οταν ρωτούσε γιατί δεν μπορεί να βάψει τα νύχια του σαν τη μαμά, του απαντούσαμε ότι αυτά τα κάνουν μόνο οι μαμάδες και λήγαμε τη συζήτηση με συνοπτικές διαδικασίες.
Η κόρη μου μεγαλώνει σ'έναν αντρικοπαιδικό κόσμο. Πάνω από την κούνια της ο αδελφός της έχει κολλήσει αυτοκόλλητο spiderman για να την προστατεύει από τα κακά όνειρα, φοράει baby gangsta hoodies και τρελαίνεται να βλέπει τα αγόρια του σπιτιού να παλεύουν. Θέλει να χωθεί στη μάχη με λύσσα. Τη σώζει η μανία μου για τα κοριτσάκια με καλσόν.
Στις συμμορίες του πάρκου, τον γιο μου πρώτα πλησίασαν οι αγορομάνες με τα μικρά τους. Δε ξέρω καν αν πρόλαβε να διαλέξει. Ήταν τόσο πολύ ξεκάθαρο ότι θα κυλιστεί στα χώματα και δε θα χτενίσει κούκλες κάτω από τη σκιά των δέντρων.
Η κόρη μου συναναστρέφεται με αγοράκια - τους φίλους του αδελφού της. Τους χαλάει τις πίστες (οριακά δεν τρώει ξύλο, τη σέβονται ακόμα) και πριονίζει με τα εργαλεία τους.
Ο γιος μου ζήτησε το ρόλο της βασίλισσας μέλισσας σε θεατρικό. Εννοείται τον πήρε. Μάθαμε από το σχολείο ότι ένας άλλος μπαμπάς απαγόρευσε στο δικό του να κάνει την πεταλούδα.
'Ολα μπλέκονται περίεργα γλυκά, και είναι εντελώς καθοδηγούμενα. Το αγοράκι θα είναι υπερδραστήριο, προστατευτικό, θα πάρει δώρο στολή ιππότη για τα Χριστούγεννα και το κοριτσάκι θα είναι πιο ήρεμο, χαριτωμένο, μόλις αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη σημασία των προτύπων και των ομάδων γύρω του θα ζητήσει να ντυθεί νεράιδα τις Απόκριες.
Αναρωτιέμαι καμια φορά αν εμείς λειτουργούσαμε διαφορετικά, αν παίζαμε άλλους ρόλους, τί παιδιά θα μεγαλώναμε.
Μεγάλο μπέρδεμα.
πι.ες: δεν πίνουμε ναρκωτικά στο γραφείο.
Των Θρησκευτικών ή της Βιολογίας?
Εγώ Κοινωνιολογία φουλ. Κάτι η δέσμη, κάτι ο καλός κύριος στο φροντιστήριο που το έπαιζε λίγο συζήτηση, κάτι το βιβλίο που το είχα δώσει σ'ένα φίλο μου σκεϊτμπορντά και μου το είχε πειράξει, κάτι που διάβαζα και καταλάβαινα και χτύπησα το απόλυτο στις πανελλήνιες, και κούμπωσε σε κάποια πράγματα η σκέψη μου προς μία κατεύθυνση.
Θυμάμαι είχαμε κάτσει ώρες ατελείωτες αναλύοντας τον διαχωρισμό των φύλων με βάση γενετικά, ιστορικά, ψυχολογικά, κοινωνικά υπόβαθρα - τόσο πολύ με είχε εξιτάρει όλο αυτό που είχα γράψει 15 σελίδες μίνι διήγημα, κάτι σαν το αγόρι από τη Ρωσία που μεγάλωσε σε μια αγέλη σκύλων - αληθινή ιστορία, google it.
Άρχισα την ανάρτηση πολύ φιλοσοφημένα, θα τη γειώσω προφανώς λίγο γιατί δε θα βγάλει πουθενά.
Μεγαλώνω ένα αγόρι 3 χρονών και 8 μηνών και ένα κορίτσι 13 μηνών, και μέρα με τη μέρα αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να μου συμβαίνει το ανάποδο. Να μεγαλώνω ένα κορίτσι 3+ και ένα αγόρι 1+. Με αυτές ακριβώς τις μούρες.
Η κόρη μου παίζει μόνο με αυτοκινητάκια. Γιατί έτσι έμαθε. Γιατί αυτά βρίσκει μπροστά της, γιατί κάνουν ωραίο θόρυβο και γιατί το παιχνίδι εκτυλίσσεται έτοιμο και στρωμένο μπροστά στα μάτια της.
Ο γιος μου πέρασε μία μεγάλη φάση της ζωής του που ντυνόταν κορίτσι / γυναίκα και από ένα σημείο και μετά έβλεπε στα μάτια μας των γύρω του (όχι τόσο στα δικά μου, ξέρετε πώς είναι οι μαμάδες) δυσαρέσκεια, αγωνία, και τέλος, αδιαφορία. 'Οταν ρωτούσε γιατί δεν μπορεί να βάψει τα νύχια του σαν τη μαμά, του απαντούσαμε ότι αυτά τα κάνουν μόνο οι μαμάδες και λήγαμε τη συζήτηση με συνοπτικές διαδικασίες.
Η κόρη μου μεγαλώνει σ'έναν αντρικοπαιδικό κόσμο. Πάνω από την κούνια της ο αδελφός της έχει κολλήσει αυτοκόλλητο spiderman για να την προστατεύει από τα κακά όνειρα, φοράει baby gangsta hoodies και τρελαίνεται να βλέπει τα αγόρια του σπιτιού να παλεύουν. Θέλει να χωθεί στη μάχη με λύσσα. Τη σώζει η μανία μου για τα κοριτσάκια με καλσόν.
Στις συμμορίες του πάρκου, τον γιο μου πρώτα πλησίασαν οι αγορομάνες με τα μικρά τους. Δε ξέρω καν αν πρόλαβε να διαλέξει. Ήταν τόσο πολύ ξεκάθαρο ότι θα κυλιστεί στα χώματα και δε θα χτενίσει κούκλες κάτω από τη σκιά των δέντρων.
Η κόρη μου συναναστρέφεται με αγοράκια - τους φίλους του αδελφού της. Τους χαλάει τις πίστες (οριακά δεν τρώει ξύλο, τη σέβονται ακόμα) και πριονίζει με τα εργαλεία τους.
Ο γιος μου ζήτησε το ρόλο της βασίλισσας μέλισσας σε θεατρικό. Εννοείται τον πήρε. Μάθαμε από το σχολείο ότι ένας άλλος μπαμπάς απαγόρευσε στο δικό του να κάνει την πεταλούδα.
'Ολα μπλέκονται περίεργα γλυκά, και είναι εντελώς καθοδηγούμενα. Το αγοράκι θα είναι υπερδραστήριο, προστατευτικό, θα πάρει δώρο στολή ιππότη για τα Χριστούγεννα και το κοριτσάκι θα είναι πιο ήρεμο, χαριτωμένο, μόλις αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη σημασία των προτύπων και των ομάδων γύρω του θα ζητήσει να ντυθεί νεράιδα τις Απόκριες.
Αναρωτιέμαι καμια φορά αν εμείς λειτουργούσαμε διαφορετικά, αν παίζαμε άλλους ρόλους, τί παιδιά θα μεγαλώναμε.
Μεγάλο μπέρδεμα.
πι.ες: δεν πίνουμε ναρκωτικά στο γραφείο.
4.1.12
Και λίγο θέατρο, το 'χω.
Τις μαμάδες τις αγαπάμε, το ξέρετε.
Προσπαθούν να είναι άψογες ζώντας μέσα σε έναν πραγματικό ανεμοστρόβιλο. Αλλά καμια φορά είναι (ok, είμαστε, μην το παίζω και εγώ η Αγία Αθανασία) χαζοβιόλες. Εντελώς.
Πριν μερικές μέρες πήγαμε με τον W. στο θέατρο Φούρνος να παρακολουθήσουμε την παράσταση Μάρκος, ο γάτος. Η προηγούμενή μας εμπειρία στο Μήλα, ζάχαρη, κανέλλα ήταν σούπερ και η παράσταση γινόταν μία ωραία μέρα και ώρα, μία πριν την πρωτοχρονιά, uplifting mood, ατμοσφαιρική συννεφιά, γονείς με ρεπό.
Το έργο αναφέρεται στο αθηνόραμα ότι είναι για παιδιά από 2,5 - 6 ετών (τραβηγμένο το 6, είναι αρκετά "παιδικό" το θέαμα). Κάποιο λόγο θα έχουν και αυτοί οι άμοιροι.
Το κοινό ήταν περίπου 12 παιδάκια, μερικά αρκετά μικρά για να παρακολουθήσουν, τα πιο πολλά στην ηλικία του δικού μας και 2-3 αδέρφια μεγαλύτερα που βαριόντουσαν τη ζωή τους και απαντούσαν στους ηθοποιούς με εξυπναδούλες. Πρώτο #fail αλλά ψιλοαπάλευτο.
Ξεκινάει η παράσταση. Αλλά μετά από ένα δεκάλεπτο, ξεκινάει το δράμα.
Τα μικρά δεν μπορούν να παρακολουθήσουν, και αυτό είναι το αυτονόητο. Τα μικρά όμως που σκαρφαλώνουν στη σκηνή, διακόπτουν τους ηθοποιούς, τους τραβάνε τις κούκλες, ξαπλώνουν πίσω από τα σκηνικά, θέλουν απλά να φύγουν, να παίξουν, να κάνουν ένα μπάχαλο ρε αδερφέ, και όλο αυτό το κάνουν με την ανοχή των μαμάδων τους, αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Και δεν είναι και καθόλου χαριτωμένο. Και το χαμογελάκι των μαμάδων που από αμηχανία αρχικά, μετατρέπεται σε βουβή ανοχή στη συνέχεια και μη σου πω κορυφώνεται σε καμάρι προς το τέλος, είναι απλά εκνευριστικό.
Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη αυτών των μαμάδων να δώσουν στα παιδιά τους από νωρίς ερεθίσματα. Να τα εισάγουν σε ένα περιβάλλον καλλιτεχνικό, να περάσουν μαζί τους ποιοτικό χρόνο, να τα δουν να χαίρονται και να ρουφάνε εικόνες.
Όχι όμως εις βάρος των άλλων και πρωταρχικά, όχι εις βάρος των ηθοποιών της παράστασης. Ναι, τα παιδικά θεατρικά είναι μέχρι ενός σημείου διαδραστικά, ναι δε βλέπαμε τον Αλέξη Μινωτή να μονολογεί σαν βροντερός Οιδίποδας στην Επίδαυρο, αλλά έλεος με αυτή τη λογική του το παιδί ΜΟΥ uber alles.
Και να σου πω και κάτι, αν θες να μάθεις το παιδί σου να αγαπάει το θέατρο, δεν είναι αυτός ο τρόπος. Ο τρόπος πρώτα απ'όλα είναι ο σεβασμός. Σεβόμαστε τους ηθοποιούς μιας παράστασης, όπως σεβόμαστε και τα βιβλία που διαβάζουμε. Μη δω παιδάκι να σκίζει βιβλία έτσι για την πλάκα του και οι γύρω να γελάνε, γίνομαι τρελή - με τους γύρω, εννοείται.
Όταν το υπέροχο μωρό είναι μικρούλι, ναι, δε σου απαγορεύει κανείς να το πας στο θέατρο, αρκεί να μην το κάνεις στο μιούτ. Πρώτα του εξηγείς. Μετά, εκείνη την ώρα, του ξαναεξηγείς. Το αφήνεις λίγο να εξερευνήσει, να εγκλιματιστεί, να γουστάρει. Μετά το παίρνεις λίγο έξω από το περιβάλλον που του κάθεται βαρύ. Ξαναμπαίνετε. Αν δεν μπορεί να παρακολουθήσει, και έχει τα χίλια δίκια, γι'αυτό γράφονται οι κατάλληλες ηλικίες στις παραστάσεις, μετά από λίγο το παίρνεις και φεύγετε.
Τόσο απλά είναι τα βήματα προς την επιτυχία ομαλής προσαρμογής στο θεατρικό περιβάλλον, στους άγραφους κανόνες για το σεβασμό στην τέχνη, στους ανθρώπους που την εκφράζουν, στο κοινωνικό σύνολο. Την πρώτη φορά θα τα καταφέρεις ένα δεκάλεπτο, τη δεύτερη ένα εικοσάλεπτο και μετά, με την πάροδο του χρόνου, θα τη δείτε την παράσταση.
Αν δεν ρε φιλενάδα, ψάξτε τη στο dvd.
Γι'αυτό μας λένε χαζοβιόλες, εμάς και τα βλαστάρια μας.
Προσπαθούν να είναι άψογες ζώντας μέσα σε έναν πραγματικό ανεμοστρόβιλο. Αλλά καμια φορά είναι (ok, είμαστε, μην το παίζω και εγώ η Αγία Αθανασία) χαζοβιόλες. Εντελώς.
Πριν μερικές μέρες πήγαμε με τον W. στο θέατρο Φούρνος να παρακολουθήσουμε την παράσταση Μάρκος, ο γάτος. Η προηγούμενή μας εμπειρία στο Μήλα, ζάχαρη, κανέλλα ήταν σούπερ και η παράσταση γινόταν μία ωραία μέρα και ώρα, μία πριν την πρωτοχρονιά, uplifting mood, ατμοσφαιρική συννεφιά, γονείς με ρεπό.
Το έργο αναφέρεται στο αθηνόραμα ότι είναι για παιδιά από 2,5 - 6 ετών (τραβηγμένο το 6, είναι αρκετά "παιδικό" το θέαμα). Κάποιο λόγο θα έχουν και αυτοί οι άμοιροι.
Το κοινό ήταν περίπου 12 παιδάκια, μερικά αρκετά μικρά για να παρακολουθήσουν, τα πιο πολλά στην ηλικία του δικού μας και 2-3 αδέρφια μεγαλύτερα που βαριόντουσαν τη ζωή τους και απαντούσαν στους ηθοποιούς με εξυπναδούλες. Πρώτο #fail αλλά ψιλοαπάλευτο.
Ξεκινάει η παράσταση. Αλλά μετά από ένα δεκάλεπτο, ξεκινάει το δράμα.
Τα μικρά δεν μπορούν να παρακολουθήσουν, και αυτό είναι το αυτονόητο. Τα μικρά όμως που σκαρφαλώνουν στη σκηνή, διακόπτουν τους ηθοποιούς, τους τραβάνε τις κούκλες, ξαπλώνουν πίσω από τα σκηνικά, θέλουν απλά να φύγουν, να παίξουν, να κάνουν ένα μπάχαλο ρε αδερφέ, και όλο αυτό το κάνουν με την ανοχή των μαμάδων τους, αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Και δεν είναι και καθόλου χαριτωμένο. Και το χαμογελάκι των μαμάδων που από αμηχανία αρχικά, μετατρέπεται σε βουβή ανοχή στη συνέχεια και μη σου πω κορυφώνεται σε καμάρι προς το τέλος, είναι απλά εκνευριστικό.
Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη αυτών των μαμάδων να δώσουν στα παιδιά τους από νωρίς ερεθίσματα. Να τα εισάγουν σε ένα περιβάλλον καλλιτεχνικό, να περάσουν μαζί τους ποιοτικό χρόνο, να τα δουν να χαίρονται και να ρουφάνε εικόνες.
Όχι όμως εις βάρος των άλλων και πρωταρχικά, όχι εις βάρος των ηθοποιών της παράστασης. Ναι, τα παιδικά θεατρικά είναι μέχρι ενός σημείου διαδραστικά, ναι δε βλέπαμε τον Αλέξη Μινωτή να μονολογεί σαν βροντερός Οιδίποδας στην Επίδαυρο, αλλά έλεος με αυτή τη λογική του το παιδί ΜΟΥ uber alles.
Και να σου πω και κάτι, αν θες να μάθεις το παιδί σου να αγαπάει το θέατρο, δεν είναι αυτός ο τρόπος. Ο τρόπος πρώτα απ'όλα είναι ο σεβασμός. Σεβόμαστε τους ηθοποιούς μιας παράστασης, όπως σεβόμαστε και τα βιβλία που διαβάζουμε. Μη δω παιδάκι να σκίζει βιβλία έτσι για την πλάκα του και οι γύρω να γελάνε, γίνομαι τρελή - με τους γύρω, εννοείται.
Όταν το υπέροχο μωρό είναι μικρούλι, ναι, δε σου απαγορεύει κανείς να το πας στο θέατρο, αρκεί να μην το κάνεις στο μιούτ. Πρώτα του εξηγείς. Μετά, εκείνη την ώρα, του ξαναεξηγείς. Το αφήνεις λίγο να εξερευνήσει, να εγκλιματιστεί, να γουστάρει. Μετά το παίρνεις λίγο έξω από το περιβάλλον που του κάθεται βαρύ. Ξαναμπαίνετε. Αν δεν μπορεί να παρακολουθήσει, και έχει τα χίλια δίκια, γι'αυτό γράφονται οι κατάλληλες ηλικίες στις παραστάσεις, μετά από λίγο το παίρνεις και φεύγετε.
Τόσο απλά είναι τα βήματα προς την επιτυχία ομαλής προσαρμογής στο θεατρικό περιβάλλον, στους άγραφους κανόνες για το σεβασμό στην τέχνη, στους ανθρώπους που την εκφράζουν, στο κοινωνικό σύνολο. Την πρώτη φορά θα τα καταφέρεις ένα δεκάλεπτο, τη δεύτερη ένα εικοσάλεπτο και μετά, με την πάροδο του χρόνου, θα τη δείτε την παράσταση.
Αν δεν ρε φιλενάδα, ψάξτε τη στο dvd.
Γι'αυτό μας λένε χαζοβιόλες, εμάς και τα βλαστάρια μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)