Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα.

Λατρεύω τα ποπ κορν με καραμέλα.
Κάποτε είχε το Ιντεάλ, και με σοκολάτα, εγώ έπαιρνα πάντα με καραμέλα και βούλιαζα στις κόκκινες βελουτέ καρέκλες για κάποια πολύ νυχτερινή προβολή.  Πάντα με τον Ντάριο ψάχναμε να βρούμε τις πιο late night παραστάσεις, τότε που στα καινούργια talk-of-the-town Village, στον Παράδεισο Αμαρουσίου είχε προβολή στις 01.45'.  Μαγεία.
Εντάξει, δεν είπαμε ότι κόπηκε το σινεμά λόγω μητρότητας, ούτε πως πρέπει να βγει βιολάκι με λυπητερό ρυθμό αναπόλησης αυτών που έκανα κάποτε και δεν τα κάνω πια, αλλά αυτές τις βραδινές χειμερινές προβολές με την γεύση της καψαλισμένης καραμέλας στα χείλη, όποτε προσπάθησα να τις μεταφέρω στο σαλόνι του σπιτιού, παίχτηκε μαλακία.
Μάλλον κάτι τέτοιο παίζεται τα βράδια τα τελευταία σχεδόν τέσσερα χρόνια.  Είναι ένα κομμάτι των καθηκόντων μου στο οποίο παίρνω ένα μεγάλο #epic_fail με μούντζα, εκτός αν είναι σύμπτωση, οπότε απαλάσσομαι.  Ο Ύπνος, αυτός ο Άγνωστος.
Πριν μερικές μέρες παραγγείλαμε πίτσα, προμηθευτήκαμε καραμελένια ποπ κορν, ανάψαμε Jo Malone και σετάραμε Bridesmaids.  Το απόλυτο κυριακάτικο, συντροφικό, χουχουλιάρικο βράδυ.
Η Χλόη ξύπνησε στο πρώτο σαραντάλεπτο της ταινίας.  Πήγα εγώ, την πήρα αγκαλιά, ο Ντάριο μου έφαγε το κομμάτι, η μικρή ξανακοιμήθηκε.
Ξαναξύπνησε μέσα στο επόμενο σαραντάλεπτο.  Πήγε ο Ντάριο, εγώ μπήκα στο τουίτερ, εκείνον τον πήρε ο ύπνος με την κόρη του αγκαλιά, πήγα να τον ξυπνήσω να συνεχίσουμε το γαμω-έργο, ο Ντάριο πετάχτηκε, η Χλόη ξαναξύπνησε.  Σιχτίρια.
Η ώρα τελικά πήγε δωδεκάμιση, έχουμε ξεχάσει τι στο διάολο γίνεται στην ταινία, έχει φάει ο καθένας μόνος του, έχουμε σβήσει το κερί και έχουμε πιάσει την κουβέντα - ακόμα λίγο πλάκα έχει, την παλεύουμε.
Ένα μισάωρο μετά ξεκινάει το dolby surround.  Ο Βάλτερ για κάποιο λόγο πετάγεται με ζοχάδα, η μικρή με κλάμα, εμείς ντυνόμαστε κομάντο και ξεκινάμε τα δρομολόγια στα δωμάτια.  Καταλήγουμε και οι τέσσερις στο κρεβάτι και αύριο μέρα είναι αγάπη μου, σιγά τον Lars von Trier που δεν μπορούμε να το ξαναπιάσουμε από τη μέση.
Κάποιες μέρες μετά, η κόρη μου ταλαιπωρείται από υψηλό πυρετό.  Το μόνο που θέλει είναι να κουρνιάζει στην αγκαλιά της μαμάς της, να ακουμπάει κεφάλι στον ώμο και να χαϊδεύει με το χέρι της μία το μπράτσο μου, μία τα μαλλιά της.  Και σαν να φυσάω το κεφάλι της και ο πυρετός να γίνεται νεραϊδόσκονη και όχι βάρος στο σώμα της, αυτή η αγκαλιά τόσο μεγάλη ανακούφιση της προσφέρει.
Τώρα όμως θα βγει το βιολάκι.  Γιατί το κάνω αυτό, ένα ζόμπι άυπνο όλο το βράδυ και αισθάνομαι λίγο υπερ-ήρωας, λίγο υπερ-άνθρωπος, λίγο σπουδαία. 
Σπουδαία μαμά με #epic_fail στην εκπαίδευση του ύπνου.  Δε γαμιέται.

πι.ες: χμ... επαναλαμβάνομαι μάλλον, τα 'χω ξαναπεί στο about last night (εναλλακτικός τίτλος: όλοι mundial)