Και λίγο θέατρο, το 'χω.

Τις μαμάδες τις αγαπάμε, το ξέρετε.
Προσπαθούν να είναι άψογες ζώντας μέσα σε έναν πραγματικό ανεμοστρόβιλο.  Αλλά καμια φορά είναι (ok, είμαστε, μην το παίζω και εγώ η Αγία Αθανασία) χαζοβιόλες.  Εντελώς.
Πριν μερικές μέρες πήγαμε με τον W. στο θέατρο Φούρνος να παρακολουθήσουμε την παράσταση Μάρκος, ο γάτος.  Η προηγούμενή μας εμπειρία στο Μήλα, ζάχαρη, κανέλλα ήταν σούπερ και η παράσταση γινόταν μία ωραία μέρα και ώρα, μία πριν την πρωτοχρονιά, uplifting mood, ατμοσφαιρική συννεφιά, γονείς με ρεπό.
Το έργο αναφέρεται στο αθηνόραμα ότι είναι για παιδιά από 2,5 - 6 ετών (τραβηγμένο το 6, είναι αρκετά "παιδικό" το θέαμα).  Κάποιο λόγο θα έχουν και αυτοί οι άμοιροι.
Το κοινό ήταν περίπου 12 παιδάκια, μερικά αρκετά μικρά για να παρακολουθήσουν, τα πιο πολλά στην ηλικία του δικού μας και 2-3 αδέρφια μεγαλύτερα που βαριόντουσαν τη ζωή τους και απαντούσαν στους ηθοποιούς με εξυπναδούλες.  Πρώτο #fail αλλά ψιλοαπάλευτο.
Ξεκινάει η παράσταση.  Αλλά μετά από ένα δεκάλεπτο, ξεκινάει το δράμα.
Τα μικρά δεν μπορούν να παρακολουθήσουν, και αυτό είναι το αυτονόητο.  Τα μικρά όμως που σκαρφαλώνουν στη σκηνή, διακόπτουν τους ηθοποιούς, τους τραβάνε τις κούκλες, ξαπλώνουν πίσω από τα σκηνικά, θέλουν απλά να φύγουν, να παίξουν, να κάνουν ένα μπάχαλο ρε αδερφέ, και όλο αυτό το κάνουν με την ανοχή των μαμάδων τους, αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο.  Και δεν είναι και καθόλου χαριτωμένο.  Και το χαμογελάκι των μαμάδων που από αμηχανία αρχικά, μετατρέπεται σε βουβή ανοχή στη συνέχεια και μη σου πω κορυφώνεται σε καμάρι προς το τέλος, είναι απλά εκνευριστικό.
Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη αυτών των μαμάδων να δώσουν στα παιδιά τους από νωρίς ερεθίσματα.  Να τα εισάγουν σε ένα περιβάλλον καλλιτεχνικό, να περάσουν μαζί τους ποιοτικό χρόνο, να τα δουν να χαίρονται και να ρουφάνε εικόνες.
Όχι όμως εις βάρος των άλλων και πρωταρχικά, όχι εις βάρος των ηθοποιών της παράστασης.  Ναι, τα παιδικά θεατρικά είναι μέχρι ενός σημείου διαδραστικά, ναι δε βλέπαμε τον Αλέξη Μινωτή να μονολογεί σαν βροντερός Οιδίποδας στην Επίδαυρο, αλλά έλεος με αυτή τη λογική του το παιδί ΜΟΥ uber alles. 
Και να σου πω και κάτι, αν θες να μάθεις το παιδί σου να αγαπάει το θέατρο, δεν είναι αυτός ο τρόπος.  Ο τρόπος πρώτα απ'όλα είναι ο σεβασμός.  Σεβόμαστε τους ηθοποιούς μιας παράστασης, όπως σεβόμαστε και τα βιβλία που διαβάζουμε.  Μη δω παιδάκι να σκίζει βιβλία έτσι για την πλάκα του και οι γύρω να γελάνε, γίνομαι τρελή - με τους γύρω, εννοείται.
Όταν το υπέροχο μωρό είναι μικρούλι, ναι, δε σου απαγορεύει κανείς να το πας στο θέατρο, αρκεί να μην το κάνεις στο μιούτ.  Πρώτα του εξηγείς.  Μετά, εκείνη την ώρα, του ξαναεξηγείς.  Το αφήνεις λίγο να εξερευνήσει, να εγκλιματιστεί, να γουστάρει.  Μετά το παίρνεις λίγο έξω από το περιβάλλον που του κάθεται βαρύ.  Ξαναμπαίνετε.  Αν δεν μπορεί να παρακολουθήσει, και έχει τα χίλια δίκια, γι'αυτό γράφονται οι κατάλληλες ηλικίες στις παραστάσεις, μετά από λίγο το παίρνεις και φεύγετε.
Τόσο απλά είναι τα βήματα προς την επιτυχία ομαλής προσαρμογής στο θεατρικό περιβάλλον, στους άγραφους κανόνες για το σεβασμό στην τέχνη, στους ανθρώπους που την εκφράζουν, στο κοινωνικό σύνολο.  Την πρώτη φορά θα τα καταφέρεις ένα δεκάλεπτο, τη δεύτερη ένα εικοσάλεπτο και μετά, με την πάροδο του χρόνου, θα τη δείτε την παράσταση.
Αν δεν ρε φιλενάδα, ψάξτε τη στο dvd. 
Γι'αυτό μας λένε χαζοβιόλες, εμάς και τα βλαστάρια μας.